Φωτογράφιση: Xavi Gordo
Ο Woops Yang είναι ένας Nοτιοκορεάτης καλλιτέχνης ο οποίος τα τελευταία 5 χρόνια διοργανώνει έναν πολύ διαφορετικό διαγωνισμό στη χώρα του αλλά και στην Κίνα. Οι συμμετέχοντες πρέπει να καθίσουν επί 90′ ήσυχοι στο γρασίδι, χωρίς να μιλάνε ή να τρώνε και, φυσικά, δίχως να ασχολούνται με το κινητό τους. Νικητής είναι εκείνος που στο τέλος της διαδικασίας, εκτός από το να έχει καταφέρει να μην κάνει… τίποτα, θα έχει και τον πιο φυσιολογικό καρδιακό παλμό. Η κίνηση του συγκεκριμένου καλλιτέχνη έρχεται σε απόλυτο συντονισμό με τις απόψεις ειδικών από όλο τον κόσμο οι οποίοι μας προτρέπουν να ρίξουμε τους ρυθμούς μας και να αποδαιμονοποιήσουμε τον χρόνο που επιλέγουμε να μην κάνουμε τίποτα ή να τεμπελιάσουμε. Για τον Γάλλο κοινωνιολόγο Nicole Aubert οι εξαντλητικοί ρυθμοί της ζωής έχουν δημιουργήσει πιεσμένους ανθρώπους οι οποίοι λειτουργούν σαν ένα ηλεκτρικό κύκλωμα που από τον πολύ φόρτο υπερθερμαίνεται, οδηγώντας σε ολέθριες συνέπειες και παθολογίες όπως ανησυχία, άγχος, ευερεθιστότητα, επιθετικότητα. Και παρόλο που ο τρόπος ζωής μας μας έχει επιβάλλει το motto «δεν υπάρχει λεπτό για χάσιμο» (και αν υπάρχει πρέπει να το γεμίσουμε με scrolls στα social media) θα μας βοηθήσει πολύ να αποδεχτούμε το γεγονός ότι δεν χρειάζεται κάθε στιγμή της ζωής μας είναι χρήσιμη. «Σήμερα, ακόμη και οι λέξεις που περιγράφουν την απραξία είναι αρνητικές», υποστηρίζει ο Γάλλος φιλόσοφος Pierre Cassou- Noguès. Για τον ίδιο, το να μένουμε διαρκώς απασχολημένοι είναι ένας τρόπος να ξεπεράσουμε την αγωνία που μας προκαλεί και μόνο η σκέψη να μην κάνουμε κάτι.
«Και ξαφνικά, σε μια κοινωνία με διασπασμένη προσοχή, κάποια στιγμή καλούμαστε να κοιτάξουμε μέσα μας, να βρούμε τον εαυτό μας. Και αυτό γίνεται αβάστακτο», αναφέρει. «Παρά την κακή της φήμη, η νωθρότητα αποτελεί το πιο σύντομο μονοπάτι για τη σοφία και την ευτυχία», έρχεται να συμπληρώσει ο Βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Tom Hodgkinson του οποίου το βιβλίο How to be Idle, A Loafer’s Manifesto (Πώς να μείνεις αδρανής, το μανιφέστο του αργόσχολου, εκδ. Harper Perennial) έχει γίνει best seller και έχει μεταφραστεί σε 17 χώρες. Για τον συγγραφέα η τεμπελιά είναι «ένα είδος φιλοδοξίας, μια μορφή πειθαρχίας, μια διαφορετική “ηθική”» η οποία βρίσκεται στον αντίποδα μιας κοινωνίας που λειτουργεί με βάση την εργασία και την κατανάλωση. Κάποιες απλές συμβουλές που δίνει ο ίδιος ώστε να επωφεληθούμε από την τεμπελιά μας; Καταρχάς να μην ξυπνάμε αξημέρωτα, αλλά να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να ξυπνάει και να σηκώνεται με την ησυχία του. Επίσης προτείνει πολλές παύσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας ώστε να εκτιμήσουμε τα απλά πράγματα και να ξαναβρούμε το νόημα της ζωής. Μεγάλη σημασία έχει και η ονειροπόληση, αφού αυτή θα μας βοηθήσει να βρούμε τους στόχους μας και να τους εφαρμόσουμε. Και το κυριότερο, δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα για τις τεμπέλικες στιγμές μας.
