Όταν επιστρέφω μόνη σπίτι μου αργά το βράδυ, κρατάω πάντα σφιχτά τα κλειδιά στο χέρι. Δεν θυμάμαι αν μου το πρότεινε κάποια άλλη, αν το άκουσα σε κάποια συζήτηση ή αν μιμήθηκα κάτι που είχα δει να κάνει μια άλλη γυναίκα. Απλά το έκανα και διαπίστωσα ότι το έκαναν πολλές ακόμα. Ούτε θυμάμαι πότε ξεκίνησα να ψαχουλεύω αγχωτικά την τσάντα μου κάμποσα τετράγωνα πριν φτάσω σπίτι μου για να βγάλω έγκαιρα τα κλειδιά. Σίγουρα πάνε πάνω από 15 χρόνια, χρόνια στα οποία διάβασα αρκετή Judith Butler και Silvia Federici, έκανα πολλά θέματα για την έμφυλη βία, συμμετείχα σε υπέροχους φεμινιστικούς κύκλους που με φώτισαν και με ενδυνάμωσαν, αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να κρατάω τα κλειδιά στο χέρι. Κι αν με ρωτήσεις τι σημαίνει να είσαι θηλυκότητα στην πατριαρχία, θα σου πω –μεταξύ άλλων- ότι σημαίνει να γυρνάς σπίτι κρατώντας τα κλειδιά στο χέρι.
Κι ακόμη περισσότερο, να συνειδητοποιείς ότι τα κλειδιά δεν μπορούν να ξορκίσουν την απειλή και τον φόβο, γιατί συχνά παραμονεύουν στο ίδιο σου το σπίτι, σε κάποιον χώρο που θεωρείς οικείο και ασφαλή. Οι άντρες που μας έχουν κακοποιήσει, σπανίως είναι άγνωστοι. Συνήθως είναι άντρες που έχουμε αγαπήσει, θαυμάσει, εκτιμήσει, συνδεθεί μαζί τους ερωτικά, φιλικά ή επαγγελματικά. Αυτές τις μέρες, τους ανέσυρα όλους από το υπόγειο της μνήμης μου, έναν έναν, σκάλισα όλες τις πληγές που είχα πουδράρει με ντροπή ή λήθη, δίπλα τους ανακάλυψα καινούριες, σημάδια που δεν ήξερα ότι είχα γιατί τα έπνιξα με αμηχανία, εξορθολογισμό και ρομαντικοποίηση. Είμαι σίγουρη ότι κάνεις κι εσύ το ίδιο, ότι στην ιστορία της Σοφίας Μπεκατώρου, της Ζέτας Δούκα, της Τζένης Μπότση και όλων αυτών των αξιοθαύμαστων γυναικών, βρήκες θραύσματα της δικής σου αλήθειας, ανεξίτηλης ή απωθημένης.
Έχει μια λυτρωτική επωδυνότητα αυτό που συμβαίνει για την κοινωνία, η οποία έρχεται αντιμέτωπη με την πικρή κανονικότητα της έμφυλης βίας και της σεξιστικής κουλτούρας, για όλες εμάς που ξανασυναντιόμαστε με δύσκολες στιγμές της ατομικής μας βιογραφίας και ψιθυρίζουμε #metoo: έχω κι εγώ παραβιαστεί, κακοποιηθεί ή βιαστεί. Τουλάχιστον τώρα ξέρεις ότι δεν έκανες κάτι λάθος, ότι δεν έφταιγες, ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να ντρέπεσαι. Είναι λυτρωτικό το μοίρασμα. Όχι μόνο γιατί ενισχύει τη συνειδητότητα της καθεμιάς μας ξεχωριστά, μα κι επειδή πλέκει μια νοητή κοινότητα αλληλεγγύης. Ακόμα κι αν δεν θες να μιλήσεις, νιώθεις ότι σε ακούμε. Ακόμα κι αν είσαι εγκλωβισμένη στο σκοτάδι μιας κακοποιητικής σχέσης, ίσως μπορείς να δεις μια χαραμάδα για να φύγεις.
Δεν θα είσαι μόνη σου. Στα χέρια μας αξίζουν σταγόνες μοβ βροχής και χρυσάνθεμα.
Info: Η Μαρία Λουκά είναι δημοσιογράφος-σεναριογράφος.
Διαβάστε όλες τις φωνές γυναικών εδώ.
