«Είναι 8 η ώρα το πρωί και πάω στη δουλειά μου. Ακριβώς έξω από την πόρτα μου, από την ασφάλεια του αυτοκινήτου του, μόλις με βλέπει μου λέει: “Είσαι τόσο σέξυ”. Του λέω με απορημένο ύφος: “Είναι 8 το πρωί”. Η απάντησή του: “Είσαι π**τάνα”. Και όχι, δεν φορούσα κάτι προκλητικό και ούτε έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η καθεμία από εμάς έχει να πει μια ανάλογη ιστορία. Λάθος, καθεμία έχει να πει ανάλογες ιστορίες. Είναι πολλές. Και κάπως έτσι έχουμε μάθει να τις ξεχνάμε, να μη μιλάμε γιατί θα φανούμε υπερβολικές.
Είσαι υπερβολική γιατί κάποιος άλλος σου ασκεί βία -λεκτική ή σωματική, δεν έχει σημασία- σαν να φταις εσύ γι’ αυτό που συνέβη. Αυτό λέγεται “victim blaming”. Γιατί δεν μίλησες; Τι φόραγες; Τώρα το θυμήθηκες; Ερωτήσεις που μας κάνουν οι άλλοι, αλλά το πιο τρομακτικό είναι ότι τις κάνουμε και εμείς στον εαυτό μας. Ο όρος για το φαινόμενο αυτό είναι “εσωτερικευμένος σεξισμός”. Και αυτός ο όρος δεν περιορίζεται εκεί.
Στην άλλη πλευρά βλέπουμε τους άντρες που παίρνουν “το μέρος“ μας και κατακρίνουν -ορθώς βέβαια- αυτή τη βία. Το αποτέλεσμα είναι να τους αποθεώνουμε επειδή κάνουν το απολύτως απαραίτητο (“bare minimum“ ο όρος στα αγγλικά). Γιατί μας φαίνεται τόσο περίεργο που ένας άντρας υποστηρίζει την ισότητα;
Περίεργοι πρέπει να μας φαίνονται οι άνθρωποι που δεν υποστηρίζουν την ισότητα. Γιατί ντρέπονται να πουν ότι είναι φεμινιστές σαν να είναι βρισιά; Ο φεμινισμός δηλώνει ότι πιστεύεις στην ισότητα. Ποιος δεν είναι φεμινιστής; Γιατί κάποιος δεν ντρέπεται που δεν είναι φεμινιστής;
Και εδώ έρχομαι στον όρο του re-learning. Πρέπει να κάνουμε ερωτήσεις στον εαυτό μας σαν να ξεκινάμε από την αρχή.
Γιατί νιώθω την ανάγκη να μειώσω τη συνάδελφό μου;
Γιατί έχω ανάγκη να κρίνω κάποια γυναίκα που έχει επιλέξει να μην κάνει παιδιά;
Γιατί κρίνω κάποια που έχει επιλέξει να κάνει παιδιά;
Γιατί τα μουσεία είναι γεμάτα με γυμνές γυναίκες, αλλά γεμάτα μόνο με δουλειές αντρών καλλιτεχνών;
Γιατί αν είμαι γυναίκα θα με ρωτήσουν στη δουλειά πώς καταφέρνω να είμαι μητέρα και να έχω καριέρα, αλλά αν είμαι άντρας δεν υφίσταται αυτό το ερώτημα;
Γιατί όταν περπατάω στον δρόμο υποσυνείδητα θα κάνω στην άκρη για να περάσει πρώτα ο άντρας; (Το φαινόμενο αυτό λέγεται “manslamming”.)
Με αυτό το σημείωμα απαντάω στην ερώτηση “τι θέλεις να πεις στις γυναίκες;”. Θέλω να μιλήσω για τους φεμινιστικούς όρους ώστε να απαλλαγούμε από τον τοξικό ανδρισμό. Η καθεμία και ο καθένας μας πρέπει να δουλέψει σε προσωπικό επίπεδο, ώστε να εξελιχθούμε σε κοινωνιολογικό επίπεδο».

Info: Η Νάσια Μάτσα είναι δημοσιογράφος με δημοσιευμένα άρθρα στους Financial Times και Wired πώνω στον πολιτισμό και την τεχνολογία. Επίσης είναι μοντέλο με καμπάνιες για τους οίκους Balenciaga, Prada και Burberry μεταξύ άλλων. Ακολουθήστε τη σε Twitter και Instagram στο @nassia_

Διαβάστε όλες τις φωνές εδώ.