Ποια είναι η δική σας φωτογραφία της ζωής σας;
Είναι πολλές και είναι όλες οι φωτογραφίες των παιδιών μου που λατρεύω.
Τι ήχο έχουν;
Γέλια και παιδικές φωνές!
To βιογραφικό σας εμπεριέχει, σχεδόν, τα πάντα στο φάσμα των οπτικοακουστικών τεχνών: Φωτογραφίες, βίντεο και ντοκιμαντέρ, διεύθυνση
φωτογραφίας σε διεθνή project, συνεργασίες με μεγάλους ελληνικούς και διεθνείς πολιτιστικούς οργανισμούς και φωτογραφικά πρακτορεία. Το portfolio σας επίσης έχει φωτογραφία αστικού τοπίου, φωτορεπορτάζ, φωτογραφία φύσης, σπορ, συναυλιών – μέχρι και space photography που επιβράβευσε η ΝASA. Τι ήταν αυτό που σας έβαλε στο φακό της τηλεόρασης;
Είδα την “Φωτογραφία της Ζωής Μου” ως ένα καθαρά φωτογραφικό project στο πλαίσιο ενός υβριδικού ντοκιμαντέρ που ρίχνει φως στις ζωές και στις ιστορίες ανθρώπων μέσα
από τις φωτογραφίες τους. Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την ιδέα της αναδημιουργίας αυτών των εικόνων και ήταν αν θέλεις και κάτι αναζωογονητικό για εμένα. Είχα την ευκαιρία να κάνω φωτογραφικά κάτι εντελώς διαφορετικό από ότι είχα κάνει μέχρι σήμερα. Μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια πράγματα αρκεί φυσικά να με εμπνέουν και “Η Φωτογραφία της Ζωής Μου” συνδυάζει μάλιστα όχι μια αλλά δύο μεγάλες αγάπες, το ντοκιμαντέρ και την φωτογραφία.
Αυτό τον τελευταίο χρόνο, που θα θέλατε να έχετε στρέψει το φακό σας και δεν το έχετε κάνει;
Αν δεν υπήρχε η πανδημία θα ήμουν στην Ισλανδία για το ηφαίστειο Fagradalsfjall που εξερράγη στις 19 Μαρτίου. Προς το παρόν όμως τα μέτρα που έχει πάρει η Ισλανδία για
την είσοδο στην χώρα σε συνδυασμό με το ρίσκο του Covid που εμπεριέχει το συγκεκριμένο ταξίδι το κάνει σχεδόν απαγορευτικό. Υγεία και ατομική ευθύνη πάνω απ’ολα και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Αν όλες οι κάμερες σας εξαρτιόνταν από την απάντηση στην ερώτηση “Γιατί φωτογραφίζετε”; Τι θα απαντούσατε;
Η φωτογραφία είναι πάνω απ ’όλα μέσο αφήγησης. Είναι συχνά οι ιστορίες που δυσκολεύομαι να εκφράσω με λέξεις. Η κάθε εξιστόρηση, η κάθε αφήγηση, με βοηθάει παράλληλα να κατανοήσω καλύτερα το περιβάλλον γύρω μου και να μάθω περισσότερα πράγματα για τον ίδιο μου τον εαυτό, τον τόπο που ζω και το πως συνυπάρχω με την
υπόλοιπη κοινωνία.
Τι προτιμάτε; Ένα πρόσωπο, μια εντυπωσιακή καταιγίδα σε ένα τροπικό δάσος της Λατινικής Αμερικής ή το κέντρο της Αθήνας και γιατί;
Σίγουρα οτιδήποτε έχει να κάνει με το φυσικό η το αστικό τοπίο θα αποτελεί πάντα ιδιαίτερα αγαπημένο θέμα αλλά σε γενικές γραμμές φωτογραφίζω τα πάντα. Αρκεί αυτό
που βρίσκεται μπροστά μου να έχει να πει την δική του ιστορία και να μου προκαλεί το ενδιαφέρον. Η Αθήνα είναι μόνιμος έρωτας.
Τι σας έλκει στη μεγάλη οθόνη; Τι περισσότερο θα θέλατε να κάνετε για αυτή;
Είμαι λάτρης των ντοκιμαντέρ αλλά η διανομή τους περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο Netflix και στις υπόλοιπες υπηρεσίες streaming. Πράγμα βέβαια πολύ θετικό γιατί ειδικά κάποια συγκεκριμένα ντοκιμαντέρ πρέπει να τα βλέπουν όσα περισσότερα μάτια γίνεται. Η μόνη ευκαιρία όμως για να τα δεις και να τα απολαύσεις στη μεγάλη οθόνη είναι τα φεστιβάλ. Τον τελευταίο καιρό ετοιμάζω το δικό μου μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ που βρίσκεται στην φάση της έρευνας και της ανάπτυξης σεναρίου. Ευελπιστώ όταν θα είναι έτοιμο να κάνει την πρεμιέρα του στη μεγάλη οθόνη και μετά να πάρει την θέση του στις υπηρεσίες streaming. Μια που μιλάμε για ντοκιμαντέρ θα ήθελα να ενθαρρύνω όλους να δουν το εξαιρετικό “The Dissident” του Bryan Fogel. Είναι το πιο σημαντικό ντοκιμαντέρ της χρονιάς και ρίχνει φως στη δολοφονία του δημοσιογράφου της Washington Post, Jamal Khashoggi μέσα στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη το 2018. Η ερευνητική δημοσιογραφία στα καλύτερά της. Ο Fogel εξάλλου είναι ο ίδιος άνθρωπος που κέρδισε το Oscar Καλύτερου Ντοκιμαντέρ το 2018 για το Icarus (Netflix).
Η φωτογραφία είναι ένα μέσο αφήγησης το οποίο κάνετε ήδη. Ποιος είναι ο αμέσως επόμενος αγαπημένος τρόπος αφήγησης σας;
Και η στατική και η κινούμενη εικόνα είναι εξίσου αγαπημένοι τρόποι αφήγησης. Στη δουλειά μου όμως ακόμα και το κομμάτι του video έχει έντονο το στοιχείο της φωτογραφίας
μια που συχνά η τεχνική κινηματογράφησης που προτιμώ είναι το timelapse και το hyperlapse.
Η ωραιοποίηση είναι παγίδα ή ζητούμενο; Μπορούν να είναι και τα δύο;
Μου αρέσει να κρατάω την πραγματικότητα και την αλήθεια στις εικόνες. Θέλω αυτό που εμφανίζεται στο τελικό αποτέλεσμα να είναι αυτό που είδαν τα μάτια μου. Για παράδειγμα όταν έκανα το “City of Athens – A Portrait of a Changing Metropolis” υπήρξαν κάποιες κριτικές που έκαναν λόγο για ωραιοποίηση της Αθήνας, κάτι που ήταν πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Η φωτογραφία δεν έχει να κάνει με αυτό που βλέπεις αλλά με το πως το βλέπεις και από ποια γωνία το βλέπεις. Αυτός ήταν και ο σκοπός αυτού του μικρού φιλμ, να αποτυπώσει την πραγματικότητα της πόλης μας από γωνίες που δεν είχε ξαναφωτογραφηθεί πριν.
Όπως επίσης δεν υπήρχε ωραιοποίηση και στην “Φωτογραφία της Ζωής μου”. Ήθελα δανειζόμενος τα παλιά κάδρα να αποτυπώσω την αλήθεια αυτών των ανθρώπων στο σήμερα και με την πιο ειλικρινή μορφή φωτογραφίας, την απλή, καθημερινή, αρετουσάριστη φωτογραφία.
Τι θα θέλατε να φωτογραφήσετε στο άμεσο μέλλον;
Όταν τελειώσει η πανδημία μερικές από τις επόμενες φωτογραφήσεις θα είναι περισσότερο ερευνητικού και ιστορικού χαρακτήρα όπως η Omaha Beach στην Γαλλία, το
Auschwitz στην Πολωνία και το Chernobyl στην Ουκρανία. Ειδικά η ακτή Ομάχα που ήταν ο Αμερικάνικος τομέας στην απόβαση της Νορμανδίας και σήμανε την αρχή του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι ένα από τα σημεία που αισθάνομαι την ανάγκη να επισκεφτώ πρώτα ως ελεύθερος άνθρωπος και μετά ως φωτογράφος.
Εκτός από τη μηχανή με τι άλλο σας αρέσει να τραβάτε φωτογραφίες; “καρδιά, μάτια, μυαλό”;
Παίρνω πρώτα τις εικόνες μέσα μου, τις νιώθω, τις καταλαβαίνω, τις αισθάνομαι και μετά σηκώνω την κάμερα. Ο πραγματικός φακός είναι το μυαλό και η καρδιά.
https://www.instagram.com/p/CNrmyt_Le9E/?utm_source=ig_web_copy_link
Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τον ίδιο στο alexandrosmaragos.com
