Φωτογράφος: Γιώργος Καπλανίδης.
«Όλον αυτόν τον καιρό έχω περάσει από διάφορα στάδια. Τώρα νιώθω καλά. Έχω συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί με τον κλάδο μου και ξέρω πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για τους περισσότερους. Και αυτό με ανησυχεί. Εγώ δεν σταμάτησα ταγυρίσματα για το σίριαλ Ήλιος. Πέρασα μαζί με όλους τους συναδέλφους μέσα από αυτό, με πολλή προσοχή και αγωνία, κάποιες φορές. Αν επέλεγα να δω τη φωτεινή πλευρά της ζωής, τι θα κρατήσου- με δηλαδή για το μέλλον -όταν πια θα έχουμε ξεπεράσει αυτή την υγειονομική και ανθρωπιστική κρίση- θα έλεγα να σκεφτούμε ποιοι και τι είναι σημαντικό για εμάς. Τι είναι πραγματικά ουσιαστικό. Εγώ, για παράδειγμα, κατάλαβα ότι πριν,χωρίς να είμαι υπερκαταναλωτική, αγόραζα πράγματα που δεν τα είχα ανάγκη. Επίσης, συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου λείπει η αδερφή μου. Η αγκαλιά της, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Γιόρτασα τα γενέθλιά μου μαζί της σε ένα παγκάκι, σβήνοντας τα κεράκια μου, έχοντάς τη σε απόσταση. Οπότε αυτό θα κρατούσα. Την κατανόηση του τι πραγματικά έχουμε ανάγκη και τους ανθρώπους που χρειαζόμαστε. Για εμάς τους ηθοποιούς αυτή η έλλειψη επαφής μπορεί να δυσκολέψει ακόμη και τη δουλειά μας. Ένας ηθοποιός, σε μια σκηνή, ίσως να βρεθεί σε δύσκολη συναισθηματική θέση, μπορεί να χρειαστεί μια αγκαλιά. Αυτό δεν μπορούμε να το προσφέρουμε, πράγμα που το βρίσκω πολύ λυπηρό. Όλα αυτά μας έχουν λείψει για καιρό και αυτή η διάρκεια μας έχει κουράσει. Το κράτημα στα πάντα τεστάρει τις αντοχές μας. Αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν τη ζωή τους και πολύ δικούς τους ανθρώπους. Όσα μας λείπουν θα επιστρέψουν και δεν θα μας μείνουν σημάδια, γιατί οι άνθρωποι είμαστε
προσαρμοστικοί.
Αυτές τις καταστάσεις τις περνάω μαζί με την ηρωίδα μου τη Λήδα, στην οποία δεν σταματούν να συμβαίνουν πράγματα. Αυτή τη στιγμή είναι αρκετά μπερδεμένη. Είχε μπροστά της μια νέα αρχή και λίγο πριν αυτή συμβεί, αυτό το κάτι που έκαιγε μέσα της και δεν την άφηνε να ησυχάσει, την έκανε να τα τινάξει όλα στον αέρα. Πολλές φορές θυμώνω μαζί της, αλλά για να την υποδυθώ πρέπει πρώτα να την κατανοήσω. Να κάνω νοερά τη διαδρομή της. Η Λήδα είναι ένα κορίτσι που σε αρκετά νεαρή ηλικία πληγώνεται πάρα πολύ και περνάει μια δύσκολη ενήλικη ζωή, μεγαλώνοντας ένα παιδί μόνη της, καρπό ενός έρωτα που την έχει τσακίσει με όλους τους πιθανούς τρόπους. Αλλά έχει μέσα της τόσες ανοιχτές πληγές, που την καταλαβαίνω. Κάποια στιγμή φτάνει στο ”ή τώρα ή ποτέ”. Το άλλο που κατανοώ είναι το γιατί έλκεται από τον Δημήτρη στη σειρά: για τη δικαιοσύνη του. Κι εγώ εκτιμώ τη δικαιοσύνη και θυμώνω πολύ όταν κάποιοι, εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους, γίνονται άδικοι. Την όποια θέση τους. Ακόμη και τη σωματική υπεροχή,όπως πολλές φορές συμβαίνει με τους άντρες που λόγω αυτού γίνονται βίαιοιαπέναντι στις γυναίκες. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να σταματήσει. Ειδικά γιατις γυναίκες, αλλά και για όλους. Πρέπεικάποια στιγμή να μην υπάρχει ανάγκηνα τα λέμε όλα αυτά. Πρέπει όλοι μας να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες στις ίδιες συνθήκες. Το δίκαιο πρέπει να λάμπεισαν ήλιος. Ο ήλιος δείχνει την αλήθεια. Είναι πηγή ζωής. Ζεσταίνει, φωτίζει, απο-καλύπτει την αλήθεια και, ανάλογα με τοαπό πού ρίχνει τις ακτίνες του, φωτίζει τα πράγματα διαφορετικά: δημιουργεί σκιές ή τις εξαφανίζει. Ωστόσο, ο ήλιος είναι κυρίως δοτικός. Θεωρώ ότι τον έχουμε μέσα μας όλοι, όπως και οι ήρωες της σειράς. Απλώς βρίσκεται κάθε φορά σε διαφορετική θέση. Σαν ένα ηλιακό σύστημα.
Κάποιες στιγμές βρίσκεται σε θέση που τους καίει, τους φωτίζει, τους ζεσταίνει, τους προστατεύει, άλλες φορές δύει. Ο δικός μου ήλιος βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μια θέση που μου χαρίζει φως, αλήθεια και ξεκάθαρα πράγματα. Πάντα εκεί θέλω να είναι. Ένας ήλιος όπως αυτός της Ελλάδας, που είναι ζεστός και ευεργετικός. Το άλλο που, επίσης, μου αρέσει είναι η προσδοκία του. Η αναζήτηση του φωτός του τις σκοτεινές ή τις συννεφιασμένες ημέρες. Τέτοιες είναι οι μέρες που ζούμε. Μέρες χωρίς ήλιο. Ακόμη και αυτές, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα βασικά. Ένα από αυτά είναι ότι ο ιός δεν κάνει διακρίσεις. Στο διπλανό διαμέρισμα κάποιος μπορείνα υποφέρει. Πρέπει να είμαστε μαζί σε όλα. Να ξέρουμε ότι τα πάντα μπορούννα συμβούν στον καθένα. Να είμαστε ενωμένοι. Και μέρος αυτής της ένωσης είναι το δικαίωμα όλων μας στη δημόσια υγεία, ένα δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο. Κανείς δεν πρέπει να τυχαίνει διαφορετικής μεταχείρισης.
Όπως ήδη έχω πει, η ηρωίδα μου είναι μια γυναίκα που μεγαλώνει το παιδί της μόνη. Αυτή η αγάπη της σαφώς και επηρεάζει την προσωπική της ζωή. Τη βγάζειπολλές φορές από το δικό της κέντρο.Υπάρχουν πολλές μητέρες στη σειρά που αλλάζουν χαρακτήρα στην πορεία. Είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος της μητρότητας, αλλάζει τη ζωή μιας γυναίκας. Σε κάνει να μη σκέφτεσαι μόνο για εσένα. Η καρδιά σου χτυπάει έξω από το δικό σου σώμα. Θαυμάζω πάρα πολύ τις γυναίκες και τα ζευγάρια που κάνουν ή θέλουν να κάνουν παιδιά και το σέβομαι. Ταυτόχρονα, όμως, σέβομαι και την επιθυμία κάποιου να μη θέλει να το βιώσει. Δεν είναι πάντα ένα εύκολο ταξίδι. Τους θαυμάζω τους γονείς. Προσωπικά, θα ήθελα να μου συμβεί, αν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις. Αλλά, θεωρώ ανεπίτρεπτο πλέον εμείς οι γυναίκες να δεχόμαστε πίεση και κριτική πάνω σε αυτό. Θα ήταν μια εξέλιξη να μη γίνονται αδιάκριτες ερωτήσεις σχετικά με αυτό το θέμα. Στην πραγματικότητα θα ήταν μια κοινωνική εξέλιξη».
