Συναντώ τη Rosalίa µερικές µέρες πριν… σταµατήσει ο κόσµος, τη στιγµή που τα πράγµατα έχουν µόλις αρχίσει να γίνονται περίεργα. Όταν φτάνω στο δωµάτιό της στο ξενοδοχείο West Hollywood Edition, εκείνη ασχολείται µε διάφορα: δουλεύει µια καινούρια µπαλάντα -το πρώτο της τραγούδι σε αυτό το στυλ- ενώ παράλληλα της φτιάχνουν τα µαλλιά. Οι οδηγίες της προς τον ηχολήπτη είναι τόσο ξεκάθαρες και σίγουρες όσο και εκείνες που δίνει στον hairstylist, o οποίος στερεώνει στα µαζεµένα µαλλιά της µια σειρά κοκαλάκια-πεταλούδες στα χρώµατα του ουράνιου τόξου. Μια παύση στο τραγούδι της πρέπει να διαρκέσει ένα beat ακόµη και οι πλεξούδες στα µαλλιά της πρέπει να γίνουν πιο σφιχτές. Κάθε λεπτοµέρεια έχει σηµασία όταν πρόκειται να κατακτήσεις τον κόσµο.
Born to be a star
Η πτήση της Rosalίa για την πατρίδα της την Ισπανία, όπου η κρίση του Covid-19 είναι σε εξέλιξη, έχει προγραµµατιστεί σε δύο µέρες από σήµερα, αλλά το lockdown επιβάλλει µια ξαφνική αλλαγή πλάνου. Έτσι, εκείνη ανεβάζει στους λογαριασµούς της στο Instagram και το twitter µια χαµογελαστή φωτογραφία από το δωµάτιό της, στην οποία περιβάλλεται από εξοπλισµό ηχογράφησης, µε τη λεζάντα «Στήνω το studio µου οπουδήποτε!». Aκολουθεί ένα tweet µε στενοχωρηµένα emoji και µετά προσευχές.
Η µπαλάντα που τελειοποιεί µε τίτλο Dolerme («να µε πονέσει») µιλά για µια αποτυχηµένη σχέση, αλλά όταν κυκλοφορεί στα τέλη Μαρτίου συνοδεύεται από µια ζωγραφιά σε µπλε αποχρώσεις µιας κοπέλας που µοιάζει στη Rosalίa, ξαπλωµένη στο κρεβάτι µε ένα µαχαίρι, ένα θυµωµένο τσιουάουα και µια πεταµένη χειρουργική µάσκα δίπλα της στο πάτωµα. Στο µήνυµά της προς τους θαυµαστές της έγραψε: «Πολλοί από εµάς βρισκόµαστε σε καραντίνα και πολλοί ρισκάρουν για να βοηθήσουν όσους δεν είναι σπίτι τους. Είµαι και εγώ σε καραντίνα και έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Αποφάσισα ότι δεν θα το πολυσκέφτοµαι και ότι θα διοχετεύσω την ενέργεια και την ψυχή µου στο να κάνω κάτι για τους άλλους, µε τον δικό µου τρόπο. Ξέρω ότι όσα προσφέρω ως καλλιτέχνις µπορεί να µοιάζουν αναλώσιµα -για κάποιους σίγουρα είναι- αλλά για εµένα την ίδια το να συνθέτω µουσική βοηθά την ψυχική µου υγεία… Ελπίζω ο κόσµος να νιώσει λίγο καλύτερα όταν την ακούσει, όπως ένιωσα κι εγώ όταν την έγραφα».
Όπως µου αναφέρει λίγο αργότερα η µάνατζερ της Rosalίa, η Rebeca Leόn, το αρχικό πλάνο ήταν να κυκλοφορήσει άλλο τραγούδι. Δεδοµένων των συνθηκών, όµως, η Rosalίa αποφάσισε να αλλάξει πορεία. «Μου έβαλε το τραγούδι αυτό την περασµένη εβδοµάδα και µε πήραν τα κλάµατα όταν το άκουσα. Είναι πολύ συγκινητικό και οι αντιδράσεις του κοινού είναι πολύ δυνατές», δηλώνει η Leόn. «Η µουσική, στο τέλος της µέρας, έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Έχει µια απίστευτη δύναµη, ό,τι κι αν συµβαίνει στον κόσµο», συµπληρώνει.
Είναι περίεργο να γράφεις για µια ποπ σταρ µε όσα συµβαίνουν τώρα στον κόσµο, αλλά το γεγονός ότι πρόκειται για τη Rosalίa µοιάζει να είναι, κατά κάποιον τρόπο, φυσιολογικό, γιατί τώρα, περισσότερο από ποτέ, η ίδια είναι κάτι σαν εµβληµατική φιγούρα των στιγµών που ζούµε. Ίσως επειδή µοιάζει να ξεπήδησε από το πουθενά, πανέτοιµη όµως να γίνει το ανερχόµενο αστέρι της παγκόσµιας ποπ σκηνής. Μπορεί να είναι το γεγονός ότι το στυλ και η µουσική της συνδυάζουν κουλτούρες και παραδόσεις µε αναφορές σε πολλές µορφές τέχνης, αντανακλώντας τον τρόπο µε τον οποίο οι ζωές µας είναι αλληλένδετες. Μπορεί, όµως, και να οφείλεται στη σοβαρότητα και την πειθαρχία της, τις γνώσεις και το φλογερό πάθος της. Η Rosalίa είναι 27 ετών. Δείχνει µικρότερη, αλλά αποπνέει τόση δύναµη που σε κάνει να καταλαβαίνεις πόσο επιπόλαια χρησιµοποιείται η λέξη σε άλλες περιπτώσεις.
Όταν τη γνώρισα στις αρχές Μαρτίου, µπορούσαµε ακόµη να µετακινούµαστε ελεύθερα και να πηγαίνουµε στις δουλειές µας κανονικά, παρά τα ολοένα και πιο ορατά σηµάδια ότι όλα θα άλλαζαν σύντοµα. Στο πίσω κάθισµα ενός SUV, στον δρόµο προς το στούντιο ηχογράφησης µε την οµάδα της, µου δίνεται η ευκαιρία να θαυµάσω από κοντά τα νύχια της: είναι µακριά και µυτερά µε κοµµάτια µιας vintage κάµερας µέσα στο τζελ, σαν απολιθώµατα από το µέλλον διατηρηµένα σε κεχριµπάρι. Αισθάνεται ότι την κάνουν να δείχνει άγρια, και όντως έτσι είναι.
Όταν φτάνουµε στο στούντιο, εξαφανίζεται στο πίσω δωµάτιο για να κάνει το επιπέδου όπερας φωνητικό ζέσταµά της. Μετά από λίγο, έρχεται φορώντας ένα oversized T-shirt και τεράστιες µακριές µπότες µε πλατφόρµα, στηρίζεται σε ένα ψηλό σκαµπό και παίζει ένα µουσικό παιχνίδι που µαγνητοσκοπείται για τις ανάγκες του περιοδικού. Το αντιµετωπίζει µε µεγάλη σοβαρότητα, όπως κάνει µε τα πάντα. Ρωτά αν µία από τις λέξεις είναι σωστή. Ερµηνεύει το τραγούδι της αρκετές φορές, αν και κάθε φορά ακούγεται τέλειο. Κοιτάζει το µόνιτορ και παρατηρεί ότι ο φωτισµός στο πρόσωπό της είναι πολύ σκληρός. Κάνει µια πρόταση, ο φωτισµός διορθώνεται και πράγµατι δείχνει καλύτερη. Μπορεί αυτό να την κάνει να ακούγεται σαν ντίβα, αλλά στην πραγµατικότητα δεν είναι καθόλου. Είναι αυθεντικά καλή µε όλους – µε την οµάδα της, τους οδηγούς, τους σερβιτόρους, τους θαυµαστές που µας διακόπτουν. Απλά έχει ένα όραµα και τυχαίνει να ξέρει ακριβώς πώς θα το κάνει πραγµατικότητα.
Από την Καταλονία στα Grammy
Τον Ιανουάριο η Rosalίa τραγούδησε δύο κοµµάτια της στην 62η τελετή απονοµής των Βραβείων Grammy. H Alicia Keys τη σύστησε στο κοινό ως «το φαινόµενο από την Ισπανία που αφυπνίζει τον κόσµο» και έτσι είναι – η µουσική της έχει κάτι που σε κάνει να στέκεσαι προσοχή. Φορώντας µια λευκή ολόσωµη φόρµα µε κρόσσια και sneakers µε πλατφόρµα, χάρισε στο κοινό µια ηλεκτρισµένη ερµηνεία του τραγουδιού Juro Que µπροστά σε πάνελ-καθρέφτες, µε τη συνοδεία ενός κιθαρίστα φλαµένκο. Τα φώτα της σκηνής αναβόσβηναν κάνοντάς τη να µοιάζει µε αστραπή. Για την ερµηνεία του κοµµατιού4 Malamente, στη σκηνή την πλαισίωσαν χορευτές µε κόκκινες ολόσωµες φόρµες. Νωρίτερα το ίδιο βράδυ, βραβεύτηκε στην κατηγορία Best Latin, Rock, Urban or Alternative Album, ενώ ήταν υποψήφια και για το βραβείο Best New Artist, κάτι εντελώς νέο για καλλιτέχνη που τραγουδά αποκλειστικά στα ισπανικά (το βραβείο αυτό κέρδισε η Billie Eilish τελικά).
«Η εµπειρία των Grammys ήταν πραγµατικά wow», µου λέει αργότερα, όσο τρώµε σούσι και αφού έχει συµφωνήσει ευγενικά να φωτογραφηθεί µε δύο γυναίκες που κοιτούσαν επίµονα και τραβούσαν βίντεο το τραπέζι µας. «Ήταν µεγάλη υπόθεση για εµένα. Όλη µου τη ζωή έβλεπα τους καλλιτέχνες που θαύµαζα να τραγουδούν σε αυτή τη σκηνή. Και ξαφνικά βρέθηκα εγώ εκεί πάνω να τραγουδάω φλαµένκο και να χορεύω seguidilla (σ.σ.: παραδοσιακός ισπανικός χορός). Ένιωσα απίστευτα ευγνώµων, το ορκίζοµαι. Αισθάνθηκα ότι µε αγκάλιασαν. Έκλαιγα στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας σε κάθε πρόβα. Δεν µπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε», λέει.
Η Rosalίa, που το πλήρες όνοµά της είναι Rosalίa Vila Tobella, µεγάλωσε στο Sant Esteve Sesrovires, µια µικρή πόλη στη βορειοανατολική Ισπανία, στην περιοχή της Καταλονίας, γύρω στα 37 χλµ. από τη Βαρκελώνη. Η µητέρα της εργαζόταν στην οικογενειακή επιχείρηση που κατασκευάζει µεταλλικές πλάκες και ο πατέρας της δούλευε σε οικοδοµές. Οι γονείς της πάντα καλλιεργούσαν τη δηµιουργικότητα στη Rosalίa και τη µεγαλύτερη αδερφή της Pilar. Οι δυο τους έτρεχαν µαζί µε τα εννιά ξαδέρφια τους στα δάση, µεταµφιέζονταν, τραγουδούσαν, ανέβαζαν παραστάσεις και πήγαιναν σε µουσικά πανηγύρια.
Οι γονείς της ήταν εκείνοι που της εµφύσησαν την αγάπη για τη µουσική, ενθαρρύνοντάς τη να τραγουδά από µικρή ηλικία. Υπάρχει µια, διάσηµη πια, δική τους ιστορία: ο πατέρας της της ζήτησε να τραγουδήσει σε µια οικογενειακή συγκέντρωση όταν ήταν επτά ετών. Όταν η Rosalίa άνοιξε τα µάτια µετά την έρµηνεία της, όλοι οι ενήλικες είχαν δακρύσει. Ξεκίνησε να µαθαίνει κιθάρα και σολφέζ -µέθοδος µουσικής ανάγνωσης όπου ο µαθητής διαβάζει την παρτιτούρα και τραγουδά τις µελωδίες λέγοντας τις νότες µε τα ονόµατά τους- σε ηλικία εννέα ετών και στα δέκα της ήξερε ήδη ότι θέλει να γίνει τραγουδίστρια. «Ήθελα να µελετήσω», δηλώνει. «Επιθυµούσα να µάθω».
Το φλαµένκο, το µουσικό είδος µε το οποίο συνήθως συνδέεται η Rosalίa, είναι κράµα διαφορετικών παραδοσιακών στοιχείων από την Ανδαλουσία της νότιας Ισπανίας, άρρηκτα δεµένο µε την κουλτούρα των Ροµά. Τα εργοστάσια έξω από την πόλη της Rosalίa προσέλκυσαν εργάτες από την Ανδαλουσία. Τα παιδιά τους, συµµαθητές και φίλοι της τραγουδίστριας, τη µύησαν στο φλαµένκο. «Δεν ήξερα τίποτα απολύτως γι’ αυτό µέχρι τα 13 µου», λέει. Η µουσική έπαιζε πάντα πνευµατικό ρόλο στη ζωή της -την έκανε να νιώθει συνδεδεµένη, την ηρεµούσε, την έκανε να χορεύει- αλλά το φλαµένκο αιχµαλώτισε τη φαντασία της όσο τίποτα άλλο. «Είναι από τα πιο ειλικρινή είδη µουσικής στον κόσµο», λέει. «Το πιο αληθινό, το πιο παθιασµένο, το πιο άγριο». Έτσι ξεκίνησε να σπουδάζει τραγούδι φλαµένκο, αλλά και πιάνο, το όργανο στο οποίο τώρα συνθέτει τη µουσική της.
Στα 19 της έγινε δεκτή στο Escola Superior de Mύsica de Catalunya και έγινε µαθήτρια του Jose Miguel Vizcaya, γνωστού και ως Chiqui de la Lίnea, θρυλικού δασκάλου του φλαµένκο που αναλαµβάνει κάθε χρόνο µόνο έναν µαθητή της σχολής. Καθώς δεν είχε διασυνδέσεις στον χώρο, άρχισε να δείχνει το ταλέντο της σε µπαρ και γάµους.
Η δύναμη μέσα της
Όπως και να το δει κανείς, η επιτυχία ήρθε γρήγορα, αν και η ίδια αισθάνεται ότι είχε τον χρόνο που χρειαζόταν. «Δεν βιάστηκα ποτέ να ηχογραφήσω τον πρώτο µου δίσκο», λέει. «Ήξερα ότι δεν θα το έκανα µέχρι να γνωρίζω ακριβώς πώς θέλω να είναι». Όταν ήταν 17, γνώρισε τη µάνατζερ ενός µεγάλου Ισπανού καλλιτέχνη ο οποίος της πρότεινε να συµµετάσχει σε ένα πολύ pop πρότζεκτ. «Σκέφτηκα “όχι, δεν θα είναι έτσι το πρώτο µου άλµπουµ“», λέει η ίδια. Απέρριψε την πρόταση. Η αναµονή µέχρι τα 22 της για τη δηµιουργία του πρώτου της δίσκου της έδωσε τον απαραίτητο χρόνο για µελέτη. Αφοµοίωσε πολλά διαφορετικά µουσικά είδη και τα συνδύασε µε µοναδικό, πολυεπίπεδο τρόπο. «Θέλω κάθε δίσκος να είναι διαφορετικός. Να µοιάζει ζωντανός», λέει.
Για την ίδια ο παράγοντας που πραγµατικά κάνει τη διαφορά στη δουλειά ενός καλλιτέχνη είναι το πείσµα. Από τότε που ξεκίνησε τις σπουδές της και µετά την επέµβαση στις φωνητικές χορδές της στα 16, έχει αφοσιωθεί στη µουσική. «Ο κόσµος ίσως νοµίζει ότι πρόκειται για µια ανέµελη ζωή, αλλά συµβαίνει το αντίθετο», δηλώνει. «Είµαι συνεχώς στο στούντιο και δουλεύω». Όλα είναι θέµα πειθαρχίας, λέει. «Πόσο σε ενδιαφέρει το όραµά σου και το να µείνεις πιστός σε αυτό».
Η Rosalίa ήταν ακόµα φοιτήτρια το 2017 όταν κυκλοφόρησε ανεξάρτητα το πρώτο της άλµπουµ, Los Angeles. Το ίδιο καλοκαίρι τραγούδησε στη σκηνή ενός θεάτρου φλαµένκο στη Μαδρίτη µε 50 άτοµα κοινό, ανάµεσά τους και ο Κολοµβιανός τραγουδιστής και µουσικός Juanes, τον οποίο εκπροσωπούσε η τωρινή µάνατζέρ της, η Leόn. «Δεν είναι υπερβολικός», λέει η ίδια για τον Juanes, «όταν όµως άκουσε τη Rosalίa να τραγουδά µου είπε: “Δάκρυσα, και αυτή είναι ίσως η σηµαντικότερη καλλιτέχνις των επόµενων 50 χρόνων”. Και πρόσθεσε: “Είναι µοναδική. Δεν έχεις ιδέα. Το κορίτσι αυτό θα αλλάξει τη µουσική“».
Λίγους µήνες αργότερα, τον Δεκέµβριο, ο Juanes προσκάλεσε τη Rosalίa να τραγουδήσουν ένα ντουέτο στο στάδιο WiZink Center στη Μαδρίτη. Η Leόn θυµάται την έκπληξή της όταν η Rosalίa του πρότεινε να τραγουδήσουν ένα τανγκό. «Σκέφτηκε ότι το είδος αυτό έχει βάθος», λέει. «Ένα τανγκό δεν θα το πρότεινε ο οποιοσδήποτε», συµπληρώνει. Η Rosalίa την εξέπληξε ακόµη περισσότερο όταν εµφανίστηκε στο στούντιο και «ήταν το αφεντικό του χώρου. Είναι ο τρόπος που µιλούσε στον χειριστή του µόνιτορ για το πώς ήθελε το ακουστικό, οι κινήσεις της…», λέει η Leόn. «Δεν µπορούσα να πιστέψω πόση δύναµη απέπνεε αυτή η γυναίκα. Με καθήλωσε». Τον επόµενο µήνα η Rosalίa υπέγραψε συµβόλαιο µε τη Leόn.
Το δεύτερο άλµπουµ της σταρ, El Mal Querer, που κυκλοφόρησε τον Νοέµβριο του 2018, ξεκίνησε ως το πρότζεκτ της διπλωµατικής της. Η ιδέα της ήταν να φτιάξει έναν εννοιολογικό δίσκο µε θέµα µια τοξική σχέση: «Αυτή τη σχέση που ξέρεις ότι δεν θα έχει καλό τέλος, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν τη σταµατάς», λέει. «Ήθελα να εξερευνήσω τις έννοιες της κτητικότητας και της ζήλειας και να εκφραστώ µέσα από αυτή τη [σκοτεινή] αγάπη», συµπληρώνει.
Ολοκλήρωσε το άλµπουµ µε τον παραγωγό Pablo Diaz-Reixa, γνωστό και ως El Guincho, µέσα σε διάστηµα δύο χρόνων, στο µικρό διαµέρισµά του στον πέµπτο όροφο µιας πολυκατοικίας στην περιοχή4 Born της Βαρκελώνης. «Το κάναµε µε µια κάρτα ήχου, ένα µικρόφωνο, δύο υπολογιστές και ένα αρµόνιο MIDI. Μόνο ο Pablo κι εγώ», αναφέρει.
Η αισθητική της αντανακλάται και στα βιντεοκλίπ της, καθώς καθένα από αυτά είναι και ένα περίπλοκο, γεµάτο αναφορές υπερθέαµα. Στο βίντεο για το Malamente, η µοτοσικλέτα που οδηγεί παίζει τον ρόλο του ταύρου ενάντια στον ταυροµάχο εραστή της. Το φιλµ για το σινγκλ Aute Cuture διαδραµατίζεται σε ένα ινστιτούτο νυχιών µε τη Rosalίa σε ρόλο αρχηγού µιας beauty συµµορίας που ελέγχει την πόλη µέσω nail art σχεδίων. «Χρόνια τώρα είµαι παθιασµένη µε το nail art και φτιάχνω διαρκώς τα νύχια µου µε διαφορετικούς nail artists από όλο τον κόσµο. Κάθε φορά που ταξιδεύω, θέλω να µάθω πώς το κάνουν σε άλλες χώρες. Είναι µια πολύ εφήµερη έκφραση τέχνης, αλλά δεν παύει να είναι τέχνη – έργα τέχνης σε µινιατούρα», δηλώνει.
Πιστή στις ρίζες της
Ένας από τους λόγους που η Rosalίa είναι µια κατηγορία από µόνη της είναι ότι έχει ανέβει στο παγκόσµιο στερέωµα της ποπ – δύο από τα single της, το Malamente και το Pienso En tu Mirà, έγιναν hit σε όλο τον κόσµο και ανάµεσα στους θαυµαστές της συγκαταλέγονται οι Frank Ocean, Dua Lipa και οι Kardashians- µένοντας όµως πιστή στις ρίζες της. Σε άρθρο του για την ισπανική εφηµερίδα El Paίs, ο δηµοσιογράφος Guillermo Alonso γράφει ότι ο λόγος που η Rosalia ξεχωρίζει ανάµεσα στους άλλους Ισπανούς ποπ σταρ µε παγκόσµια φήµη είναι ότι εκείνη τα κατάφερε «µε σήµα κατατεθέν της την Ισπανία». Με άλλα λόγια, «δεν τραγουδά στα αγγλικά, δεν συνεργάζεται µε Σουηδούς παραγωγούς, δεν χρειάστηκε να κάνει ντουέτα µε Βρετανούς και Αµερικανούς σταρ και δεν έχει µετακοµίσει στο Μαϊάµι», έγραψε.
Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που την έχουν κάνει αναπάντεχα αµφιλεγόµενη. Πολλοί την κατηγορούν ότι εκµεταλλεύεται τον ανδαλουσιανό πολιτισµό, το φλαµένκο και τις σχετικές εικόνες. «Γιατί η Rosalίa που µιλάει σαν pija (σ.σ.: καθώς πρέπει κορίτσι της ανώτερης µεσαίας τάξης) χρησιµοποιεί τσιγγάνικες λέξεις και τις προφέρει σαν Ανδαλουσιανή;», έγραψε η Ροµά ακτιβίστρια Noelia Cortés στο twitter. «Αν δεν αισθανόταν ότι έκλεβε κάτι, θα πρόφερε τα λόγια της µε την κανονική της προφορά και δεν θα µεταµφίεζε τη φωνή της για να ακούγεται σαν κάτι που δεν έχει καµία σχέση µε την πραγµατικότητα». H Rosalίa δεν το περίµενε αυτό. Το φλαµένκο ήταν βασικό κοµµάτι της κουλτούρας του τόπου της όταν µεγάλωνε. «Η ανδαλουσιανή κουλτούρα υπάρχει στην Καταλονία, λόγω των µεταναστών από την περιοχή αυτή», δηλώνει. «Είναι γεγονός. Το φλαµένκο υπάρχει και στην Καταλονία», υποστηρίζει. Το φλαµένκο αυτό καθεαυτό είναι ένα µείγµα πολιτισµικών αναφορών (τσιγγάνικες, σεφαραδίτικες, ισπανικές, µαυριτανικές) και ο ήχος του ακούγεται σε πολλά δηµοφιλή είδη µουσικής. Για να µην αναφέρουµε ότι κάποιες από τις πρώιµες επιρροές της Rosalίa -Frank Sinatra, Bob Marley, Bob Dylan, David Bowie- δεν προέρχονται από την Ισπανία. «Είναι πολύ όµορφο και ενδιαφέρον να διαπιστώνει κανείς ότι σε έναν τόσο παγκοσµιοποιηµένο κόσµο, επηρεαζόµαστε από πολλές κουλτούρες και όχι µόνο από αυτή που µας περιβάλλει», σηµειώνει.
Έχει δεχτεί και άλλες κριτικές. Όταν το single της σε reggaeton ρυθµό Con Altura, για το οποίο συνεργάστηκε µε τον Κολοµβιανό τραγουδιστή J Balvin, κέρδισε το βραβείο Best Latin Music Video στα MTV Video Music Awards το 2019, πολλοί αναρωτήθηκαν αν η ίδια, ως Ισπανίδα, ήταν δίκαιο να είναι υποψήφια για το βραβείο. Μετά την κυκλοφορία του Milionaria, το πρώτο της κοµµάτι στα καταλανικά, κατηγορήθηκε από πολλούς ότι νοθεύει τη γλώσσα µε ισπανικούς ιδιωµατισµούς. Για τη Leόn οι αντιδράσεις αυτές ήταν σηµάδι ότι κάτι λειτουργεί σωστά. «Σίγουρα θα κάνει πολύ κόσµο να αισθανθεί άβολα, γιατί αλλάζει τα δεδοµένα», λέει. «Σήµερα, κάθε παιδί, σε οποιαδήποτε χώρα, σε οποιοδήποτε δωµάτιο έχει πρόσβαση σε κάθε είδος µουσικής. Μπορεί να βρίσκεται στο σπίτι του στην Ινδία και να ακούει Justin Timberlake. Είναι, λοιπόν, λογικό αυτός να είναι µια από τις επιρροές του, γιατί αυτόν άκουγε όταν ήταν µικρός. Για να σε επηρεάσει κάτι δεν χρειάζεται να ανήκει στη δική σου κουλτούρα µόνο».
Η Rosalίa πιστεύει ότι το σηµαντικότερο στοιχείο για να κάνει κάποιος καλή µουσική, είναι να βγαίνει από την καρδιά του. «Σπούδασα τη µουσική αυτή γιατί την αγαπώ και προσπαθώ να δηµιουργώ τη δική µου µε σεβασµό στην κουλτούρα που λατρεύω», δηλώνει. Δεν αφήνει τις αρνητικές κριτικές να την επηρεάζουν. Όταν σκέφτεται το πού βρίσκεται σήµερα, µόνο µια λέξη τής έρχεται στο µυαλό: «Απίστευτο». Έχει περάσει λιγότερο από ένας χρόνος από την πρώτη φορά που η Rosalίa συνάντησε παπαράτσι έξω από το στούντιο ηχογράφησης και δεν µπορεί να πιστέψει ποιοι δηλώνουν θαυµαστές της. «Φίλε, δεν ξέρω! Καλλιτέχνες που ανήκουν στην παγκόσµια ποπ κουλτούρα. Ο David Byrne ήρθε σε συναυλία µου στη Νέα Υόρκη. Και ο Caetano Veloso. Και ο Frank Ocean. Έπαθα συγκοπή!», αναφέρει. Θυµάται ότι τέσσερα χρόνια πριν τη συναυλία αυτή, είχε ανεβάσει ένα βίντεο στο YouTube. «Ήταν το πρώτο βίντεο στο κανάλι µου, ακόµα µπορείτε να το δείτε, και είµαι εγώ που τραγουδάω τη µόνη διασκευή που τραγούδησα ποτέ: το Thinkin Αbout You του Frank Ocean. Θεέ µου!» Ακόµα την εκπλήσσουν τα πάντα. Ο µουσικός της ηλεκτρονικής σκηνής James Blake µιλά για τον επαγγελµατισµό της και αποδίδει την επιτυχία της σε αυτό το χαρακτηριστικό. Για τη συνεργασία τους στο κοµµάτι Barefoot in the Park δήλωσε: «Της έδωσα την ιδέα για το τραγούδι και εκείνη έκανε τα υπόλοιπα. Ήταν πολύ γρήγορη, απόλυτα επαγγελµατίας, απίστευτα συγκεντρωµένη και ταυτόχρονα δηµιουργική και άκρως µελωδική». Η Leόn το αποδίδει στην ετοιµότητά της για µια τέτοια στιγµή. «Όλο αυτό το δουλεύει χρόνια, µε τεράστια πειθαρχία. Χρησιµοποιώ πάντα τη µεταφορά του Batman στη σπηλιά», λέει και αναφέρεται στη σκηνή της ταινίας Batman Begins, όπου ο άνθρωπος-νυχτερίδα βρίσκει την ψυχή του. «Μπαίνει στη σπηλιά µε τους γκουρού και ύστερα βγαίνει και γίνεται ο Batman. Έτσι έκανε κι εκείνη. Σπούδασε το φλαµένκο στο πλευρό του γκουρού της, του Chiqui, για οκτώ χρόνια. Δεν έβγαινε. Δεν πήγαινε σε πάρτι. Δεν είχε αγόρι. Δεν είχε ζωή. Το µόνο που έκανε ήταν να µελετά το φλαµένκο και να δουλεύει σκληρά. Γι’ αυτό και είναι τόσο προετοιµασµένη. Δεν µαθαίνει στην πορεία. Είναι έτοιµη. Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο καλλιτέχνη έχω συναντήσει».
Στο τέλος της µέρας, η Rosalίa ξέρει ότι δεν µπορεί να ελέγξει την υποδοχή που θα έχουν τα τραγούδια της. «Με τη µουσική ποτέ δεν ξέρεις τι µπορεί να συµβεί», λέει. «Δεν εξαρτάται από εσένα. Αλλά αν τη φτιάχνεις µε την καρδιά και την αλήθεια σου, ο κόσµος θα το καταλάβει».
Φωτογράφος: Zoey gGrossman for ELLE US
Styling: Natasha Royt
Κείμενο: Carina Chocano
