Πώς είναι να είσαι frontwoman σήμερα στην Ελλάδα;
Είναι απελευθερωτικό και ταυτόχρονα αγχωτικό. Ο κόσμος περιμένει να δει σε εσένα κάτι για να ταυτιστεί κι εσύ πρέπει να μπορέσεις να τον κρατήσεις. Αν έχεις ξεπεράσει το άγχος αυτού του «βάρους» που κουβαλάς, τότε μπορείς να είσαι 100% ο εαυτός σου και πολλά περισσότερα, αυτός που θα ήθελες να είσαι. Τουλάχιστον οι frontwomen που εγώ προσωπικά θαυμάζω αυτό το χαρακτηριστικό έχουν και αυτό προσπαθώ να καταφέρω. Να μην έχω αναστολές για το τι θα αρέσει στους άλλους και να κάνω πραγματικά το δικό μου.
Η ανισότητα των δύο φύλων είναι ανύπαρκτη στη μουσική;
Δεν πιστεύω πως υπάρχει ανισότητα από την άποψη των ευκαιριών που δίνονται στο κάθε φύλο, αλλά με στεναχωρεί που οι γυναίκες είναι ακόμα ένα πολύ μικρό ποσοστό σε σχέση με τους άντρες μουσικούς. Επίσης σε μπάντες συναντάμε κυρίως άντρες, ενώ οι γυναίκες συνηθίζουν να έχουν σόλο πρότζεκτ. Ίσως οι γυναίκες είναι πιο μοναχικές στη δημιουργική τους διαδικασία. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει σε εμένα.
Πρέπει να αποδεικνύετε ότι δεν είστε ένα ακόμη χαριτωμένο κοριτσάκι; Και είναι τόσο κακό αυτό;
Αν ο κόσμος εστιάζει μόνο στο ότι πρόκειται για απλά ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, ναι αυτό μου φαίνεται κακό. Θέλω να με ακούνε για τη μουσική μου και τις ιδέες μου. Δεν προσπάθησα παρ’ όλα αυτά να αποβάλω αυτή την «ταμπέλα» γι’ αυτό τον λόγο, αλλά επειδή δεν νιώθω πια έτσι. Μέσα από τη μουσική, ειδικά όταν αυτή προβάλλεται προς τα έξω αναπόφευκτα μαζί με κάποιο image, προσπαθώ να ανακαλύψω κι εγώ ποια πραγματικά είμαι. Και νιώθω πολύ χαρούμενη και ολοκληρωμένη, όταν έχω καταφέρει η εικόνα που βγάζω προς τα έξω να είναι όσο πιο κοντά σε αυτό που είμαι και νιώθω μέσα μου.
Αν αυτός ο δίσκος ήταν μυθιστόρημα. Πού θα εκτυλισσόταν; Σε ποια εποχή; Ποια δεκαετία; Σε ποια πόλη;
Το 2AM εκτυλίσσεται σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου η Αθήνα είναι λίγο πιο πολύχρωμη, αλλά ταυτόχρονα δυστοπική, όλα μοιάζουν κάπως ονειρικά και σαν να κρύβουν κάτι. Διαβάζοντας αυτή την ερώτηση μου έρχονται εικόνες από επεισόδιο Black Mirror, γυρισμένο από τον Terry Gilliam με nostalgic, happy ending.
Και αν ήταν κορίτσι πού θα έκλεινε ραντεβού για πρώτο ραντεβού;
Σούρουπο στα Τουρκοβούνια με θέα την Αθήνα και μετά χορό μέχρι πρωίας στο Disco La Luna.
Στο Step by Step τραγουδάτε Gravity is our friend. Ένα κορίτσι σήμερα σε τι θα πρέπει να δίνει βαρύτητα;
Στο να προσπαθεί να καταλάβει τους στόχους της και αυτά που την γεμίζουν, να πετάει στα σύννεφα και ταυτόχρονα να μπορεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα γύρω της. Η ιδανική βαρύτητα πιστεύω πως βρίσκεται σε μια αιώρηση μερικά εκατοστά πάνω από το έδαφος. Υπέροχη αίσθηση.
Με τι άλλο εκτός από τη μουσική θα έπρεπε να χορεύουμε;
Με τις ιδέες, την αγάπη, τον ενθουσιασμό, τον κινηματογράφο, τις ιστορίες..
Πώς είναι ο ιδανικός Mr. Everywhere που αναφέρετε στο δίσκο;
Ο ιδανικός Mr. Everywhere βρίσκεται μέσα μας και μας παρακινεί να μην σταματήσουμε να αναζητάμε καινούργια μέρη και καταστάσεις. Στα 17 μου ήμουν ο ιδανικός Mr. Everywhere. Τώρα θέλει λίγη προσπάθεια για να τον ξαναβρώ, αλλά είμαι σίγουρη πως υπάρχει κάπου κρυμμένος για όλους μας.
Το ροζ είναι ένα παρεξηγημένο χρώμα;
Όχι τόσο όσο το κίτρινο! Πάντα μου αρέσει να σκέφτομαι τα χρώματα σε σχέση με κάποιο άλλο. Το ροζ από μόνο του είναι λίγο βαρετό, αλλά βάλτο δίπλα στο μπλε ή το πράσινο και κατευθείαν αποκτάει μια τεράστια δύναμη.
Ακούστε εδώ το After Midnight από το άλμπουμ 2AM.
Ο δίσκος κυκλοφορεί από την Inner Ear, inner-ear.gr. Photo Credits: Μαρίζα Καψαμπέλη
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νοεμβρίου στο πλαίσιο του αφιερώματος “30 χρόνια ELLE”.
