«Υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι να αξιολογήσουμε τη ζωή και τις επιλογές μας, αλλά και να αποτύχουμε στην προσπάθειά μας να τα μετρήσουμε. Μπορούμε να υπολογίσουμε τα βήματά μας και τους παλμούς της καρδιάς, να παρακολουθήσουμε τον κύκλο του ύπνου μας, να ελέγξουμε το βάρος και τον Δείκτη Μάζας Σώματος, να τσεκάρουμε το engagement που σημειώνουμε στα social media και να πάθουμε εμμονή με τους δείκτες απόδοσης στη δουλειά. Δίνουμε σε αυτές τις μετρήσεις μεγάλη σημασία και σπάνια την αξίζουν: o στόχος των 10.000 βημάτων είναι αυθαίρετος, ο ΔΜΣ δεν είναι ενδεικτικός της υγείας μας και η αποδοχή
στα SoMe δεν καθορίζει την κοινωνική αξία μας», αναφέρει η Sophie McBain στον Guardian σε ένα άρθρο στο οποίο εξετάζει αν οι στόχοι που βάζουμε στην αρχή κάθε χρόνου έχουν κάποια σχέση με την πραγματικότητα, αν το τέλειο που επιζητούμε σε οτιδήποτε κάνουμε είναι προτιμότερο από το αρκετά καλό και αν, σε τελική ανάλυση, τα μεγαλεπήβολα σχέδια και τα τρομερά επιτεύγματα, στα οποία μας σπρώχνουν τα κοινωνικά και οικονομικά περιβάλλοντα όπου ζούμε και δημιουργούμε, προσθέτουν κάτι στην ποιότητα ζωής και στη γενικότερη ευημερία μας ή περισσότερο μας στρεσάρουν και με την πρώτη αποτυχία μάς κάνουν να αισθανόμαστε ανεπαρκείς. Μεγάλη κουβέντα. Το άρθρο αυτό μου φάνηκε επίκαιρο, παρόλο που δεν είναι Πρωτοχρονιά, γιατί, αφήνοντας πίσω τον κάπως μεταβατικό Σεπτέμβριο, ο Οκτώβριος είναι εγγεγραμμένος στο μυαλό μας περίπου σαν ο Ιανουάριος του φθινοπώρου: οφείλουμε (δεν γνωρίζω ακριβώς σε ποιον) να βάλουμε στόχους σε κάθε τομέα της ζωής μας, να γίνουμε ακόμα πιο αποδοτικοί στη δουλειά μας από ό,τι ήμασταν πριν τις διακοπές, να τηρούμε τα deadlines μας, να χάσουμε βάρος, να είμαστε τακτικοί στο γυμναστήριο, να στεκόμαστε δίπλα στα παιδιά μας, να χαμογελάμε, να αγαπάμε περισσότερο τον σύντροφό μας, να σκρολάρουμε λιγότερο στα SoMe, να διαβάσουμε πολλά βιβλία, να βγαίνουμε συχνότερα με τους φίλους μας και να είμαστε και η ψυχή της παρέας. Σε όλα τα παραπάνω -υπέροχα κατά τα άλλα- resolutions δεν έχουμε υπολογίσει βέβαια και τη διαρκή, αλλά απόλυτα φυσιολογική, σύμφωνα με τους ειδικούς, κόπωση που αισθανόμαστε, μια συνιστώσα των δυσκολιών, αλλά και των συνεχών κρίσεων που βιώνουμε σε επαγγελματικό, προσωπικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο για πάνω από μια δεκαετία (διαβάστε το σχετικό άρθρο που φιλοξενούμε στο τεύχος Οκτωβρίου). Την κόπωση αυτή δεν θα τη νικήσουμε βάζοντας στον εαυτό μας περισσότερα deadlines, περισσότερες υποχρεώσεις και προκλήσεις, αλλά μάλλον ξεκαθαρίζοντας σε μια ειλικρινή κουβέντα μαζί του τι είναι αυτό που κυνηγάμε σε αυτή τη ζωή. Αν μας ενδιαφέρουν τα λεγόμενα milestones (τα ορόσημα) ή τα minorstones (μικρά επιτεύγματα) – να ένας ωραίος παλιός, αλλά ολόφρεσκος μέσα στο καινούριο πλαίσιο στο οποίο χρησιμοποιείται, όρος. Και αν, εν τέλει, ο δρόμος για μια πλήρη και ήρεμη ζωή περνάει από τα μεγάλα επιτεύγματα, όπως μας είχαν μάθει μέχρι σήμερα. «Στο βιβλίο του The Good-Enough Life (Μια αρκετά καλή ζωή, εκδ. Princeton University Press), o καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Princeton Avram Alpert επισημαίνει ότι η προσωπική αναζήτηση για μεγάλα επιτεύγματα και τα άνισα κοινωνικά συστήματα που τροφοδοτούν τέτοιου είδους αναζητήσεις ευθύνονται για πολλά από τα κακά αυτού του κόσμου, οδηγώντας στην υπερκατανάλωση και την περιβαλλοντική καταστροφή, προκαλώντας έντονες ανισότητες και δυστυχία σε ανθρώπους που νιώθουν παγιδευμένοι σε έναν ατέρμονο ανταγωνισμό μεταξύ τους. Αντί να παλεύουμε για μια χούφτα θέσεις στην κορυφή, ο Alpert πιστεύει ότι θα ήταν καλύτερο να καταργήσουμε αυτές τις ιεραρχίες, ώστε να μην καλλιεργούμε πλέον τα ταλέντα μας κυνηγώντας τον πλούτο, τη φήμη ή την εξουσία, αλλά μόνο για να εμπλουτίσουμε τις ζωές μας και εκείνες των άλλων. Ιδανικά, ποιότητες όπως η ευγένεια και η ενσυναίσθηση θα αποδειχτούν τόσο πολύτιμες όσο η επιστημονική και η δημιουργική ευφυΐα», αναφέρει η McBain στο ίδιο άρθρο. Δίνοντας έτσι μια απάντηση -που αν μας κάνει, την κρατάμε- στις αναρωτήσεις μας σχετικά με τη θέση των σπουδαίων επιτευγμάτων και της υπεραπόδοσης στην εξίσωση μιας ισορροπημένης ζωής.
Αυτή την εξίσωση φαίνεται να έχουν λύσει επιτυχώς οι Gleamers, ακόμα ένας νέος όρος στους τομείς της ψυχολογίας και του μάρκετινγκ, μια κατηγορία καταναλωτών (και όχι μόνο) που θα επικρατήσει τα επόμενα χρόνια. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν επιλέξει συνειδητά να αφήσουν πίσω τους το εξαντλητικό κυνήγι της επαγγελματικής καταξίωσης που τους κοστίζει χρόνο, ενέργεια και συναίσθημα και να φουλάρουν την καθημερινότητά τους με ιδέες, συναντήσεις και δραστηριότητες που ανανεώνουν το μυαλό και την ψυχή τους. Θέλουν να ρουφάνε πραγματικές εμπειρίες, ακόμη κι αν πρόκειται για μια ταπεινή βόλτα στη φύση με τον σκύλο τους. Σκοπός τους δεν είναι η επαγγελματική κορυφή, αλλά ο εαυτός τους, όχι εγωιστικά, αλλά απόλυτα φροντιστικά. Αυτή είναι η επιλογή τους. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι υπάρχουν διαφορε-τικοί τρόποι για τη λήψη αποφάσεων και συνήθως τείνουμε να ανήκουμε σε μία από τις εξής δύο κατηγορίες, αναφέρει σε άρθρο του στο bbc.com ο Bryan Lufkin: τους maximisers, που θέλουν να είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τα μέγιστα από τις επιλογές τους, και τους satisficers, που προτιμούν να υιοθετούν την προσέγγιση του «αυτό μου είναι αρκετό». Οι Gleamers, λοιπόν, κλείνουν μέσα τους και μεγάλες δόσεις satisficers. Δεν είναι ότι συμβιβάζονται με τα λίγα, ούτε ότι είναι μίζεροι. Έχουν μελετήσει τους εαυτούς τους, έχουν τεστάρει τις αντοχές τους, ξέρουν μέχρι πού αντέχουν να φτάσουν και θέλουν ό,τι κάνουν, όσο μικρό κι αν φαίνεται στα μάτια των άλλων, στα δικά τους να είναι ουσιαστικό και μεγάλο. Να βγάζει νόημα. Και εκεί, τελικά, ίσως να κρύβεται όλο το νόημα…
ΥΓ: Ένα minorstone, λοιπόν, για το οποίο στο ELLE είμαστε πολύ περήφανοι, είναι ο 3ος αγώνας δρόμου ELLE RUN #savetheplanet που διοργανώνουμε στις 20 Οκτωβρίου στο Ολυμπιακό Στάδιο. Φέτος τρέχουμε 5km για την προστασία των ελληνικών θαλασσών και μέρος των εσόδων από τις συμμετοχές θα διατεθεί στον περιβαλλοντικό οργανισμό ALL FOR BLUE, που μάχεται για την προστασία του θαλάσσιου οικοσυστήματος. Ελάτε να φτιάξουμε μαζί μια εμπειρία που κρύβει μέσα της αγάπη, νοιάξιμο και νόημα.
Μαρία Πατούχα
mpatoucha@atticamedia.gr
