Φωτο: Hay Alexei
«Ανοίξτε μάτια και αυτιά και ακούστε τις γυναίκες γύρω σας. Ρωτήστε τες για τις λεκτικές/σωματικές παρενοχλήσεις που έχουν υποστεί. Θα εκπλαγείτε. Φανταστείτε τον εαυτό σας στη θέση τους. Κάποτε πρέπει, επιτέλους, να πάψουμε να φοβόμαστε».
Tweet απο το λογαριασμό @ο–tio–ti
Η Ιταλίδα ζωγράφος του µπαρόκ Αρτεµίζια Τζεντιλέσκι βιάστηκε στη Ρώµη το 1611 από τον δάσκαλό της Αγκοστίνο Τάσσι. Έπειτα από µια εφιαλτική δίκη, κατά την οποία το θύµα διασύρθηκε και βιάστηκε ψυχικά ξανά και ξανά γιατί έπρεπε να αποδείξει ότι δεν προκάλεσε εκείνη τον βιαστή της, ο Τάσσι καταδικάστηκε σε έναν µόνο χρόνο φυλάκισης. Η ιστορία είναι παλιά και πάντα ίδια. Όσες τολµούν να µιλήσουν για τον βιασµό, την κακοποίηση, τον σεξισµό, τη σεξουαλική παρενόχληση, την ενδοοικογενειακή βία βρίσκονται αντιµέτωπες µε έναν όχλο έτοιµο να τις λιθοβολήσει.
Η φρικτή ιστορία στη Ρόδο µε τη δολοφονία της 21χρονης φοιτήτριας από δύο άντρες και τα σχόλια µισογυνισµού που διαβάσαµε στα social media και µας αρρώστησαν, δείχνουν ένα µόνο πράγµα: όσο κι αν έχει εξελιχθεί ο άνθρωπος, ο µισογυνισµός επιβιώνει. Υπάρχει µια κουλτούρα βίας κατά των γυναικών, η οποία εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο: στον έρωτα, τον γάµο, τη φιλία, µεταξύ των γυναικών, στις σχέσεις µητέρας-γιου, στη δουλειά, τη δηµόσια σφαίρα. Από το συνηθισµένο σεξιστικό «στα πιάτα σου εσύ» ή τα υποτιµητικά σχόλια για την εµφάνιση µιας γυναίκας µέχρι τη σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας και τον βιασµό ή τη δολοφονία, η ρίζα όλων είναι αυτή η κουλτούρα. Το προφίλ του µισογύνη, του µουρντάρη προϊστάµενου, του βιαστή, χτίζεται στο σπίτι, το νηπιαγωγείο, το σχολείο, τις παρέες. Γι’ αυτό είναι πολύ σηµαντικό η µάνα να µάθει από µικρό τον γιο της να τη σέβεται σαν άνθρωπο, σαν µια αυτεξούσια αληθινή γυναίκα, και όχι να τη λατρεύει σαν άφυλο τοτέµ. Ο πατέρας του να τον µάθει να είναι ένας άντρας που δεν απειλείται από την ελευθερία της γυναίκας και τη δύναµή της, να γίνει ένα αρσενικό που δεν αντιµετωπίζει τα κορίτσια σαν τρόπαια ούτε τον έρωτα σαν µέσο για να αποδείξει τον ανδρισµό του. Θέλει πολλή δουλειά στο σπίτι και το σχολείο ώστε να µεγαλώσουµε αγόρια και κορίτσια που δεν θα βαφτίζουν «που…..α» τη γυναίκα που απολαµβάνει τον έρωτα, που δεν θα θεωρούν ότι «τα ‘θελε και τα ‘παθε» ή «ύστερα φταίει ο βιαστής» για µια κοπέλα που φοράει ό,τι γουστάρει. Εκτός από την κουλτούρα του βιασµού και τις πατριαρχικές νοοτροπίες που τη συντηρούν, αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η φρικτή νοµοθεσία που ρίχνει τον βιαστή στα µαλακά. Όπως αναφέρεται σε ρεπορτάζ της εφηµερίδας Guardian, οι ανύπαρκτοι νόµοι δίνουν το ελεύθερο στους βιαστές: «Σε Ελλάδα, Σερβία, Ρωσία και Ταϊλάνδη οι δράστες εξαιρούνται συχνά από την τιµωρία όταν, για παράδειγµα, το µικρής ηλικίας κορίτσι είναι καταδικασµένο σε σιωπηρή συναίνεση». Ενώ, σύµφωνα µε το ίδιο δηµοσίευµα, στο Βέλγιο, την Ολλανδία, το Λουξεµβούργο, την Ιορδανία, τη Νιγηρία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και την Υεµένη ο βιασµός αντιµετωπίζεται ως έκπτωση ηθικής και όχι αµιγώς ως βία.
Σύµφωνα µε τον Παγκόσµιο Οργανισµό Υγείας, η µία στις τρεις γυναίκες διεθνώς έχει πέσει θύµα σωµατικής ή σεξουαλικής βίας. 120 εκατοµµύρια ανήλικα κορίτσια παγκοσµίως έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Ο ΟΗΕ το 2015 ανακοίνωσε ότι οι κυβερνήσεις θα επανεξετάσουν και θα αλλάξουν τις αντίστοιχες νοµοθεσίες που απενοχοποιούν τη βία κατά των γυναικών µέχρι το 2030. Και έως τότε τι θα γίνεται; Γυναίκες κάθε ηλικίας θα βιάζονται, θα διασύρονται, θα ζουν στην ντροπή και τη σιωπή ή θα δολοφονούνται; Δεν έχει δηµιουργηθεί τυχαία ο όρος «γυναικοκτονία». Σύµφωνα µε άρθρο της Έλλης Ζώτου στην Αυγή, «το 1994 η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωµάτων των Ηνωµένων Εθνών όρισε ειδικό εισηγητή που θα ασχολούνταν µε τη βία κατά των γυναικών, ενώ τον Δεκέµβριο του 2013 η Γενική Συνέλευση των Ηνωµένων Εθνών υιοθέτησε ψήφισµα κατά της γυναικοκτονίας. Την παγκόσµια πρωτιά στη γυναικοκτονία κατέχουν οι χώρες της Κεντρικής και Λατινικής Αµερικής, ενώ σύµφωνα µε έρευνα του Παγκόσµιου Οργανισµού Υγείας και του London School of Hygiene and Tropical Medicine που δηµοσιεύτηκε το 2012, η γυναικοκτονία που διενεργείται από σύντροφο, πρώην και νυν, αποτελεί παγκοσµίως το 35% των ανθρωποκτονιών µε θύµατα γυναίκες. Η ίδια έρευνα έδειξε ότι µόνο το 5% των αντρών δολοφονείται στο πλαίσιο µιας συντροφικής σχέσης».
Φλώρα Τζηµάκα
ftzimaka@alphamag.gr
Υ.Γ. Καµιά γυναίκα δεν έχει συνοψίσει καλύτερα το πώς νιώθει ένα κορίτσι για την έµφυλη βία, όσο η παιδαγωγός Μαρία Καλογεροπούλου σε ένα video που έγινε viral και οδήγησε σε µια συγκέντρωση στην Καπνικαρέα την Παρασκευή 14 Δεκεµβρίου: «Μην πεις ποτέ ξανά “έφτασα καλά”. Να λες “είµαι ζωντανή”. Γιατί αυτό που εννοούµε όταν λέµε ”έφτασα καλά” είναι ότι δεν µε βίασε κάποιος ή δεν µε πέταξε στα βράχια. Έχω βρεθεί άπειρες φορές σε µπαρ µε πολλά διαφορετικά άτοµα, έχω περπατήσει χιλιάδες φορές µόνη µου στον δρόµο, και τι; Πρέπει να θεωρείται αυτό πολυτέλεια; Πρέπει να νιώθω τυχερή ή ευγνώµων; Δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν! Καµιά µας δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν! Δεν µου κάνουν χάρη ότι µε αφήνουν να ζω. Είµαι εδώ. Είµαι ζωντανή. Ας γίνει αυτό κανόνας».
https://www.youtube.com/watch?v=0qj7LeWMSZo
