H µητέρα µου συνήθιζε να µου λέει κάτι που, τελικά, αποδείχθηκε πολύ σοφό: «Καταλαβαίνεις πόσο έχεις µεγαλώσει όταν µιλάς όπως µιλούσε η µάνα σου». Σοφό, σοφότατο. Και επίκαιρο ως προς εµένα. «Έκανα εφτά µετακοµίσεις», συνήθιζε να λέει φιλοσοφώντας δυνατά, αναθεµατίζοντας παράλληλα. «Τίποτα πιο δύσκολο από αυτό, ακόµη και από εγκυµοσύνη και γέννα µαζί», υπερθεµάτιζε. Η τρίτη και σοβαρότερη µετακόµιση της δικής µου, «σοβαρά ενήλικης» ζωής ήρθε να µου σκληραγωγήσει συναισθήµατα, φυσικές αντοχές και νευρικό σύστηµα.
Βρέθηκα αντιµέτωπη µε το συνονθύλευµα τριάντα χρόνων από αντικείµενα σπιτιού, δώρα γάµου, δώρα βαφτίσεων, εορτών, πάσης φύσεως αναµνηστικά και ρούχα, άπειρα ρούχα, ολόκληρα πολυκαταστήµατα ρούχων -γυναικείων, αντρικών, παιδικών-, κάθε στυλ, ηλικίας και δεκαετίας. Ρούχα που συχνά διερωτήθηκα ποιος ο λόγος που τα αγόρασα. Ρούχα που συχνά µου «χτύπαγαν» το θυµικό µου. «Αυτό το φόρεσα στο πρώτο ραντεβού µε τον πατέρα σου», έλεγα στη µάλλον αδιάφορη και ανυπόµονη µε τη διαδικασία κόρη µου. «Αυτό στη βάφτισή σου, αυτό στην κηδεία της γιαγιάς σου». Ανακάλυψα ποδιά Δηµοτικού του Αρσακείου, το φόρεµά µου από το πρώτο εφηβικό µου πάρτι µε τον βικτοριανό ‘80s γιακά (αντιγραφή από φόρεµα της Lady Diana) και, φυσικά, το γαµπριάτικο κοστούµι του άντρα µου, τα ασορτί χιλιοπατηµένα από τον χορό παπούτσια του, όπως και το δικό µου -ολίγον κιτρινισµένο από την εικοσιπενταετία- νυφικό της Vera Wang, αλλά και εκείνο της µητέρας µου, ραµµένο το 1958!
Όλα µαζί µπερδεύονται γλυκά, αλλά αρκούντως καταπιεστικά, µαζί µε µια ατέλειωτη οικοσκευή, χαρακτηριστική περισσότερο ξενοδοχείου και όχι σπιτιού πενταµελούς οικογένειας. Ναι, σίγουρα, η µετακόµιση αυτή, που ξεκίνησε να προετοιµάζεται έναν µήνα πριν και διένυσε «κατοστάρι» το τελευταίο δεκαπενθήµερο, ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει ποτέ, συµπεριλαµβανοµένων των τριών γεννήσεων των παιδιών µου και των γεννήσεων τριών περιοδικών: Life & Style, Vogue, Hello!. Το σηµαντικότερο σε µια τέτοια µετακόµιση-µαµούθ όπως η δική µου, ήταν ότι τελικά έπρεπε να οπλιστώ µε αµετάπειστη αποφασιστικότητα και ταχύτητα κινήσεων, βρίσκοντας πάντα λύση εκεί που όλα έµοιαζαν να φτάνουν σε συντέλεια.
Αµέτρητες οι κούτες της κουζίνας, δεκάδες οι κούτες των γυαλικών της τραπεζαρίας, µε σερβίτσια κάθε στυλ – µερικά τα είδα για πρώτη φορά από τότε που άνοιξα τα γαµήλια δώρα µου. Ουκ έστιν αριθµός φωτογραφιών σε κορνίζες. Μα τι συναισθηµατικός ψυχαναγκασµός ο δικός µου µε τις κορνίζες! Ωκεανός από φωτογραφίες σε φακέλους, τότε που τυπώναµε τις φωτογραφίες και φτιάχναµε άλµπουµ. Ναι, εγώ ήµουν µία από αυτές!Δεκαπέντε κούτες µε αρχεία φωτογραφιών, εφηµερίδων, αποκοµµάτων. Φωτογραφίες από προσωπικές σελίδες, από διακοπές της οικογένειας σε βάθος χρόνου. Ακόµη και φωτογραφίες παλιών σχέσεων δικών µου ή του άντρα µου, που πρέπει οι άνθρωποι, λόγω των διαφόρων εθνικοτήτων και χρόνων, να έχουν σκορπίσει ανά τις ηπείρους πλέον.
Οπλίστηκα µε αποφασιστικότητα και ανακάλυψα πως µόνο µία είναι η λύση για να κόψω τον γόρδιο δεσµό αυτής της µετακόµισης: ανακάλυψα την ευχαρίστηση του να πετάς στα σκουπίδια, παγερά και αµετάκλητα, πράγµατα που αληθινά αγνοούσες ακόµη και την ύπαρξή τους, απλώς τα συνέλεγες ή τα κρατούσες για να «φορτίσεις» τη συναισθηµατική σου ανασφάλεια. «Στον κάδο των αχρήστων», είπα, και εκεί βρήκα τη σωτηρία µου για πολλά που έπρεπε να είχα κάνει χρόνια πριν. «Οι άνθρωποι είναι πολύτιµοι, όχι τα αντικείµενα», µονολογούσα για µέρες. Επίσης χάρισα κιλά επί κιλών από πράγµατα, και ήρθε η µέρα της κάθαρσης. Αισθάνθηκα πάλι ελαφριά, σαν να βρισκόµουν τώρα ξανά στην αφετηρία της συζυγικής µου ζωής, έχοντας τα απαραίτητα.
Απαλλάχτηκα από όσα αγνοούσα ακόµη και την ύπαρξή τους για πολύ καιρό, απαλλάχτηκα από «τόνους» αντικειµένων που µάζευα σαν ρακοσυλλέκτης, µήπως και κάποια στιγµή µου χρειαστούν. Απαλλάχτηκα από δεκάδες ζευγάρια παπουτσιών που έκλεισαν ακόµη και 25ετία, κι εγώ δεν είµαι πια τριάντα για να µου κάνουν – ως γνωστόν το πόδι µεγαλώνει, δυστυχώς, µε τα χρόνια, (λυπάµαι που σας διαταράσσω το όνειρο), µαζί µε την περιφέρεια της µέσης! Συνθηκολόγησα µε αποφασιστικότητα στρατιωτική πως ούτε βγαίνω όπως πριν από είκοσι χρόνια, ούτε η ίδια γυναίκα είµαι, ούτε στα ίδια µέρη θα πηγαίνω. Παλτό, τζάκετ, παπούτσια, τσάντες έδωσαν χαρά σε νεότερες, λεπτότερες και πιο κοινωνικές γυναίκες από ό,τι είµαι πλέον εγώ.
Έπειτα από την τελευταία εφιαλτική εβδοµάδα της µετακόµισης και εκεί που είχα χάσει την αίσθηση του χωροχρόνου, νοµίζω πως κατέρρευσα σωµατικά, αφού ο ψυχαναγκασµός της τακτοποίησης στο καινούριο σπίτι έφτασε στο ζενίθ του.Εννοείται πως τα δωµάτια των παιδιών µου ήταν έτοιµα από την πρώτη ώρα και οι αµέτρητες κούτες -που για µέρες είχα την πεποίθηση πως πολλαπλασιάζονται τη νύχτα- οι οποίες εξακολουθούσαν να µε στοιχειώνουν, περιείχαν τα περιβόητα εναποµείναντα ρούχα µου που, αν και ελαφρώς αποδεκατισµένα, ο αριθµός τους ήταν ικανός ώστε να µε ταράζει ακόµα. Επιτέλους, χθες, δέκατη µέρα που έχω εγκατασταθεί στο νέο σπίτι, άνοιξα τις τελευταίες κούτες – εξού και η αναµνηστική φωτό, διότι τέτοιες εµπειρίες δεν ξεχνιούνται.
Το υπνοδωµάτιό µου πάσχει ακόµα από οργάνωση ντουλαπιών, µιας και όταν κάνεις µετακόµιση, το σύµπαν συνωµοτεί -φυσικά-εναντίον σου- και οι προµηθευτές ντουλαπιών και πάσης φύσεως επίπλων αποθήκευσης έχουν πάρει του κόσµου τις εργολαβίες και θα απελευθερωθούν ώστε να ασχοληθούν µε την ταπεινή µας ύπαρξη σε ένα δίµηνο. Αναµένω πάσης φύσεως εργάτες, συναρµολογητές -µε τους τελευταίους κοντεύω να βγω ραντεβού για να επισπεύσω τις συναρµολογήσεις- ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, και γενικώς κάθε είδους µάστορες, Έλληνες και αλλοδαπούς. Επίσης, µε όλα τα παραπάνω, συνήθισα στα πολλά άτοµα στο στενό µου περιβάλλον, δεν αισθάνοµαι πια σφοδρή έκπληξη στη θέα άγνωστων µασκοφόρων αντρών µέσα στο σπίτι µου, ενώ είµαι αγουροξυπνηµένη ή µε τις ρόµπες. Αρχίζουµε χαράµατα και τελειώνουµε αργά το βράδυ µε τα τελευταία ελληνικά σίριαλ!
Πέραν της χιουµοριστικής διάθεσης και της ελαφρότητας που πρέπει να σε διακατέχει όταν κάνεις µια µεγάλη µετακόµιση, διότι απλούστατα δεν θα τα καταφέρεις αλλιώς, προσθέτω και κάτι ακόµη: Η µετακόµιση από την κύρια κατοικία σου, ειδικά αν αυτή είναι άνω των είκοσι χρόνων όπως η δικιά µου, είναι και ένας µικρός θάνατος ενός κοµµατιού της καρδιάς σου. Όσο αναγκαία και αν ήταν, όσο συγκαταβατικά και αν ήρθε, όσο ευχαριστηµένος κι αν είσαι µε το νέο σου σπίτι. Ο θάνατος, ο χωρισµός και η µετακόµιση είναι πληγές για τον ψυχισµό µας και το καλύτερο που έχουµε να κάνουµε είναι να συνθηκολογήσουµε µε όλο µας το είναι. Μόνο τότε η µετακόµιση γίνεται οικογενειακή ανανέωση, η µεταφορά κάπου αλλού δηµιουργεί µια ευκαιρία για restart και όλα τα συναισθήµατα δεν παίρνουν τη µορφή χιονοστιβάδας µέσα µας.
Τα σπίτια είναι µνηµεία που θα µείνουν όρθια για πολύ καιρό µετά τη δική µας παρέλευση από αυτή τη ζωή. Σηµασία δώστε µόνο στους ανθρώπους της καρδιάς σας, στην ιερή σας οικογένεια. Έτσι, η κάθε επώδυνη µετακόµιση θα γίνει η αρχή ενός νέου ξεκινήµατος, ενδυναµώνοντας τα ψυχικά σας αποθέµατα. Και κάτι τελευταίο: Όσο πιο γρήγορα φέρετε εσάς και τους οικείους σας στους νορµάλ ρυθµούς, τόσο πιο ανώδυνα θα γίνει η µετάβαση στη νέα σας ζωή.
PS: Βασικές αρχές µετακόµισης – ξεριζωµού
1. Οπλιστείτε µε Ιώβεια υποµονή. Αν δεν χάσετε την ψυχραιµία σας εσείς, ο ενορχηστρωτής αυτής της εκστρατείας, έχετε 95% και άνω ποσοστό να τα καταφέρετε πολύ γρήγορα.
2. Απαλλαγείτε από συναισθηµατικές µεταπτώσεις, π.χ., νοσταλγία, θύµησες που φτάνουν στα βάθη των αιώνων κ.λπ. Το σπίτι που αφήνετε είναι απλώς ένα οίκηµα, η εστία σας όµως ζωντανεύει όπου είστε εσείς και η οικογένειά σας.
3. Μεθοδικότητα και γρηγοράδα: Σίγουρα η µετακόµιση δεν είναι η περίσταση για να συµπεριφερθείτε σαν να σας έχει βρει η καταστροφή της Σµύρνης. Απλώς απαλλαγείτε µε µεθοδικότητα από υλικά «βάρη».
4. Μην αφήνετε τις κούτες ανέγγιχτες για µέρες από φοβία. Με περισσή αποφασιστικότητα και ατρόµητα, δώστε τέλος στο µαρτύριο, σκεφτείτε την ηδονή που θα νιώθετε όταν θα πετάτε στα σκουπίδια κάθε αδειασµένη κούτα.
Keep strong!
Έλενα Μακρή
elenamakri@alphamag.gr
