Πριν κάμποσα χρόνια ο συγγραφέας Παντελής Καλλιότσος με ρώτησε «γιατί δεν ασχολείσαι με το θάνατο στα βιβλία σου, γιατί μόνο για έρωτες γράφεις;» …και δεν το ήξερα τότε, αλλά δεν ήταν σωστή η στιγμή: ήμουν 33 (φεστιβάλ του έρωτα) και νόμιζα ότι αν σκεφτώ το θάνατο θα είναι σα να τον προκαλώ. Όχι ότι έρχεται η σωστή στιγμή σε συγκεκριμένη ηλικία ή μετά από Χ έρωτες και Ψ θανάτους, ή ότι γράφω για θανάτους πιά κι έχω ξεχάσει τους έρωτες (ήμαρτον). Απλώς οι ήρωές μου έχουν μεγαλύτερη γκάμα τώρα, ηλικιακά και σαν συμπεριφορές. Τους απασχολεί το σεξ είτε είναι 17 είτε είναι 50, ερωτεύονται ανεξαρτήτως ηλικίας, αλλά…είναι πιο ώριμοι με έναν όχι-ξενερωτικό τρόπο. Η Βέρα πχ, η βασική ηρωίδα, σκέφτεται σε κάποια φάση ότι αν της τύχαινε το σημερινό σεξ στα 25, στα 35 ή τα 45 της, θα το ερμήνευε ως έρωτα κανονικό, θα έπεφτε με τα μούτρα σε κάποιον τυπάκο που μπορεί να είχε εξασκηθεί πολύ (στο σεξ) ή μπορεί να έκανε μόνο αυτό (σεξ) και τίποτε άλλο.
Τώρα, η Βέρα είναι πενηνταφεύγα και δεν μασάει. Κι αν έχει κάνει καταπληκτικό σεξ στη ζωή της, δεν το μπερδεύει πιά με έρωτα, έχει περάσει από αυτή τη φάση εκατό φορές (που λέει ο λόγος). Έχει συναίσθηση τι είναι έρωτας, τι είναι σεξ…και τι είναι θάνατος. Ζει στην Αθήνα στα πρόθυρα ολικής καταστροφής όπως κι εμείς, τα λεφτά τελειώνουν, οι δουλειές πάνε κατά διαόλου, οι δύο γιοί της έχουν μεγαλώσει, φεύγουν από το σπίτι και δεν μπορεί να τους βοηθήσει σε τίποτα. Και τα παιδιά της δηλαδή είναι φεσωμένα με ανάλογα αδιέξοδα. Ο μπαμπάς τους ο πρώην πρωταθλητής είναι αντι-ήρωας και σε κακό χάλι. Παράλληλα, ο ήρωας-γκόμενος Στέλιος διαμαρτύρεται ότι είναι δυό χρόνια άνεργος, τι να το κάνει το γκομενιλίκι; Ή τον ηρωισμό; Δουλειά χρειάζεται και λεφτά. Μήπως να φύγει στον Καναδά με την (ηρωίδα, πραγματικά) Λία, που πιστεύει στο μέλλον και στον εαυτό της όσο κανένας άλλος;
Και γιατί έγιναν βιβλίο όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Επειδή…ζούνε γύρω μου και μέσα μου μερικές φορές, επειδή προσπαθώ να διαχειριστώ όλα αυτά τα θέματα – την ανεργία, την αφραγκία, το αβέβαιο μέλλον, αλλά κυρίως τον έρωτα μαζί με τον θάνατο ΚΑΙ το σεξ, τη φιλία, τις σχέσεις, την φιλοδοξία και την αλήθεια με «α» πεζό. Προσπαθώ να τα καταλάβω, με ασήμαντες αφορμές να τα ανοίξω σε ιστορίες που μπορεί να με βγάλουν κάπου, εμένα και τους αναγνώστες (γιατί μόνη μου δεν πάω πουθενά). Μπορεί και όχι.
Οι αφορμές: μια φίλη φιλόλογος που τραβήχτηκε (ή ίσως δεν τραβήχτηκε) κάποτε με έναν μαθητή της, ένας νεαρός μουσικός που παίζει πιάνο σε ετοιμόρροπο πιάνο-μπαρ, ένας έφηβος με υπερβολικό σταρχιδισμό, κάποιος που η μαμά του τον έβαζε με τα αδέρφια του μέσα σ’ ένα βαρέλι με νερό αντί να τους πηγαίνει στη θάλασσα. Ένας συνάδελφος (Θανάσης Διαμαντόπουλος) που έψαχνε τρόπο να εκδώσει τα απομνημονεύματα του Ρόκκο Σιφρέντι. Η φίλη που ρώτησε «τι γίνεται ο έρωτας μετά τα πενήντα;» και η άλλη, που πιστεύει ότι ο έρωτας είναι καταστροφή. Τα beach bar της δεκαετίας του ’80 στην παραλιακή της Καβάλας και οι ηλιοκαμένοι beach bums που αργότερα έγιναν ασφαλιστές, ή υπάλληλοι, ή γκαρσόνια. Η Ερέτρια με την αριστοκρατική παράδοση, γωνιές της Αθήνας που έχουν μυρωδιά και γεύση – σόρι αν το σερβίρω ρομαντικά, οι γωνιές της Αθήνας μπορεί να βρωμάνε σκουπιδίλα αλλά τα καλοκαιρινά βράδια σκάνε από παντού τα γιασεμιά του Λουκιανού Κηλαηδόνη και οι νεραντζιές δεν-θυμάμαι-ποιανού.
Ο Στέλιος είναι ερωτευμένος με την Αθήνα και την βλέπει να διαλύεται με στεναχώρια. Ερωτεύεται ξανά και ξανά για να βγεί απο τη στεναχώρια ή επειδή αισθάνεται πως αυτή είναι η συνταγή της ευτυχίας. Η Βέρα έχει στήσει την ευτυχία της πάνω στα παιδιά της, ο πρώην της ο Ντίνος, πάνω στην αξιοπρέπεια – και στην Βέρα, χωρίς να το ξέρει. Και…όλοι μαζί οι ήρωες-αντιήρωες πιστεύουν στην ευτυχία ο καθένας με τον τρόπο του.
Εννοείται πως όλοι την βρίσκουν στο τέλος, ακόμα κι εγώ δηλαδή που «τους» έγραψα – ελπίζω και εσύ που θα τους διαβάσεις με το καλό…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΕΥΤΥΧΙΑ»
Δηλώστε εδώ συμμετοχή για να κερδίσετε το βιβλίο «Ευτυχία»
