Το πρωτότυπο δεν είναι πως η κεντρική ηρωίδα είναι μια γυναίκα, το όνομα της οποίας δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Ούτε ότι πολύ συχνά αυτή κοιτάει την κάμερα και μας απευθύνεται. Ούτε ότι μιλάει με θάρρος για την γυναικεία σεξουαλικότητα και την οικογένεια. Ούτε για τον τρόπο που αγαπάει, το Λονδίνο ενώ ξέρει τα μειονεκτήματα του. Ούτε για τον τρόπο που διαχειρίζεται το πένθος της ως χαρακτήρας. Είναι κάτι πέρα από όλα αυτά και όλα αυτά μαζί. Έχει μια φοβερή ωμή πραγματικότητα που καταλήγει να είναι τρυφερή χωρίς να είναι μαλθακή. Η ηρωίδα είναι δραματική την ίδια στιγμή που παραμένει αστεία. Έχει μια αστείρευτη διαρκή διάθεση να μας προκαλεί έκπληξη, γέλιο και βούρκωμα ταυτόχρονα. Ίσως είναι αυτός ο συνδυασμός που την κάνει να ξεχωρίζει και που δίνει ρυθμό στο ξετύλιγμα αυτής της πολυσχιδούς γυναικείας προσωπικότητας, η οποία αναπνέει βαθιά λέξεις, αλήθειες, φόβους, αποτυχίες και δράματα. Επίσης νιώθεις συνεχώς ότι προσπαθεί συνέχεια να σου επιτεθεί. Σου επιτίθεται από φόβο μήπως και δεν την καταλάβεις. Και διαρκώς προσπαθείς να την αποφύγεις. Ψάχνοντας τι είναι αυτό που πυροδοτεί την Phoebe Waller-Bridge βρήκαμε πως αυτό που το κάνει είναι ο μισογυνισμός. «Αυτός είναι με κάνει να θέλω να αντεπιτεθώ καλλιτεχνικά», έχει δηλώσει στον Independent. Η δεύτερη σεζόν του Fleabag κρύβει μάλιστα ένα ιδιαίτερο love story με έναν ιερέα, το οποίο είναι ποτισμένο με ελπίδα, σαρκασμό και έννοιες όπως η θρησκεία και η πίστη όχι στο θεό, αλλά στον ίδιο της εαυτό που καταλήγει να είναι και δικό μας.
Αυτό που πρέπει επίσης να ξέρετε είναι πως η πρωταγωνίστρια υπογράφει ακόμα ένα πολυσυζητημένο σήριαλ, το Killing Eve, στο οποίο δεν πρωταγωνιστεί, αλλά γράφει το σενάριο. Εκεί στο κέντρο της ιστορίας είναι μια serial killer που λατρεύει την μόδα.
