Στη ζωή μου στάθηκα ιδιαίτερα τυχερή ως γυναίκα διότι η φύση, ή μάλλον η μητέρα μου και τα γονίδιά της με προίκισαν με ανθεκτικό, καθαρό μεικτό, όπως θα έλεγαν οι δερματολόγοι, δέρμα. Ανθεκτικό στον ήλιο, στον οποίο αλόγιστα από μικρή το ξερόψησα και ενίοτε το ταλαιπώρησα με μικρούς δείκτες προστασίας, καθώς, ενώ δεν ήμουν μελαχρινή εκ φυσικού μου, ήθελα να δείχνω τα καλοκαίρια –από τον Μάιο, ει δυνατόν– κάτοικος νήσου Μπόρα Μπόρα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη αγορά day cream, όταν έγινα 15, που πραγματοποιήθηκε με την καθοδήγηση της μητέρας μου, η οποία με δασκάλεψε προσεκτικά, βήμα βήμα, αγοράζοντας όλο το σετ περιποίησης, κρέμα-γαλάκτωμα-λοσιόν, πώς και πόσο ευλαβικά πρέπει να καθαρίζω το πρόσωπό μου κάθε βράδυ, όσο αργά κι αν είναι, όσο κουρασμένη κι αν είμαι. Ακόμη δεν μου επέτρεπε να βάφομαι καθημερινά, και φυσικά ούτε λόγος στο σχολείο τη δεκαετία του ’80 για makeup, όταν μέχρι αρχές γυμνασίου στο Αρσάκειο Εκάλης κυκλοφορούσαμε με μπλε ποδιές, γαλάζια γιακαδάκια και μεγάλο σήμα με έμβλημα την Αθηνά Παλλάδα.
Τα Σαββατοκύριακα στριμωχνόμασταν ένα τρίο κοριτσόπουλα με φόβο και σκαστά στο μικρό, κλειστοφοβικό ασανσέρ της πολυκατοικίας –αφού το ακινητοποιούσαμε μετά από το δικό μας ρετιρέ, κάπου στον τρίτο όροφο– και για ένα δεκάλεπτο γινόταν ένα μίνι σεμινάριο makeup/hair styling που σίγουρα θα τρόμαζε πολλούς στο διάβα μας, αν σκεφτείς ότι οι τάσεις ήταν τα έντονα τιρκουάζ σε σκιές και μάσκαρα, τα φούξια και πορτοκαλί κραγιόν, τα lip gloss και τα «κοψίματα» με ρουζ στα μάγουλα. Φυσικά, η επιστροφή στο σπίτι γινόταν πάντα στο σκοτάδι, νυχοπατώντας και κατευθείαν στο μπάνιο για ντεμακιγιάζ, αφού εκείνη τη μακρινή εποχή δεν είχαν ακόμη εμφανιστεί τα μαντιλάκια ντεμακιγιάζ, που θα έκαναν τη ζωή όλων μας ευκολότερη. Η δεύτερη μεγάλη συμβουλή μού δόθηκε στην εφηβεία από την πρώτη δερματολόγο μου και ήταν να μη χρησιμοποιώ ποτέ πετσέτα για να σκουπίζω το πρόσωπό μου. Την τηρώ από τότε ανελλιπώς, σκουπίζω το πρόσωπό μου μόνο με λεπτά χαρτομάντιλα προσώπου, ενώ από μικρή ξεπλένομαι με υγρό σαπούνι με φυσικό pH. Έχω φορέσει στη ζωή μου τρία διαφορετικά αρώματα, εκτός από την περίοδο της πρώτης εγκυμοσύνης μου, που ήθελα να βάζω αντρικό (!). Τα τελευταία χρόνια επιλέγω ένα άρωμα κατασκευασμένο από ένα Γάλλο αρωματοποιό, και πιστεύω πως αυτή είναι μια μικρή πολυτέλεια που μπορεί να επιτρέψει μια γυναίκα στον εαυτό της: ένα ακριβό άρωμα-σήμα κατατεθέν της μυρωδιάς της.
Δεν έχω κοιμηθεί ούτε ένα βράδυ μακιγιαρισμένη, ενώ η εμμονή μου είναι να ξεμακιγιάρομαι αμέσως μόλις επιστρέφω στο σπίτι από τη δουλειά γιατί αισθάνομαι πως δεν αναπνέει το πρόσωπο, άσχετα από το γεγονός ότι δεν φορώ ποτέ βάση/makeup, παρά μόνο το βράδυ. Μια άλλη ιδιοτροπία μου στο μακιγιάζ είναι πως δεν φορώ ποτέ σκούρο κραγιόν, αλλά ελαφρύ ροδακινί – κι αυτό σε ειδική περίσταση. Γενικά απεχθάνομαι το έντονο makeup πάνω μου, ενώ θεωρώ ενδιαφέρον στοιχείο βαψίματος για το πρόσωπό μου ενδεχομένως μόνο τα μάτια. Μπορεί να ζήσω με πολύ συγκεκριμένα προϊόντα makeup –συνολικά δώδεκα– και να νιώθω ευχαριστημένη, ενώ μένω πάντα πιστή σε αυτά που κάνουν τη ζωή μου εύκολη. Ωστόσο έχω την κόρη μου, ως νεότερη γενιά, επίσημο δοκιμαστή όλων, μα όλων των καινούριων προϊόντων, η οποία μάλιστα με τροφοδοτεί με ό,τι νέο και χρηστικό. Διαφορετικά, από μόνη μου είμαι ανίσχυρη απέναντι στη ραγδαία αναπτυσσόμενη βιομηχανία των καλλυντικών και των τάσεών της.
