Όλο αυτό το διάστημα το πέρασα σε απόλυτη καραντίνα αφού μετά από πέντε μέρες, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι ο γιος μου αρρώστησε από COVID-19 όπως σας διηγήθηκα γλαφυρά στο προηγούμενο editorial μου. Τριάντα πέντε μέρες ζήσαμε οικογενειακώς σε απόλυτη καραντίνα αφού ο γιος μου άργησε να βγει αρνητικός από τον ιό στο τεστ και έτσι το δικό μας «κουκούλι» λίγο έλειψε να μας καταπιεί το ίδιο! Αυστηρά μέσα στο δωμάτιο του για όλες αυτές τις μέρες και μόνη διέξοδος του το μπαλκόνι. Την τελευταία εβδομάδα που είχε τα γενέθλιά του, του διοργάνωσα Γενέθλια – κορονοϊού: άπαντες με μάσκες, γάντια, απολυμαντικά και απόσταση 3 και επιπλέον μέτρων σβήσαμε μια τούρτα με θέμα κορονοϊού (παρακάτω φωτό!).
Η λεπτομέρεια που πραγματικά ήταν κλαυσίγελος: ο γιος μου, τα δυο κεριά δυάρια με την ηλικία του, 22 δηλαδή, τα έσβησε όχι φυσώντας (προς Θεού αυτό θα ήταν διασπορά ιού) αλλά με την βοήθεια της τεχνολογίας, με …πιστολάκι για τα μαλλιά (!) και με βιντεοκλήση με φίλους και την αδελφή του στο εξωτερικό, εν μέσω χειροκροτημάτων και ζωηρών ιαχών.
Σίγουρα έμειναν αξέχαστα ως τελετή και για αυτόν που τα «έσβησε» αλλά για όλους εμάς που λάβαμε μέρος στο πρωτότυπο δρώμενο! Ευχηθήκαμε με όλη μας την καρδιά ευγνώμονες που πάνω από όλα έχουμε την ευτυχία και την τύχη να γιορτάζουμε μετά από αυτή την περιπέτεια του τα γενέθλια του μαζί στο σπίτι μας και όχι στο νοσοκομείο, όπως τόσοι άλλοι άτυχοι συνάνθρωποι, ελπίζοντας πως θα είμαστε ακόμα πιο τυχεροί αν του χρόνου είμαστε όλοι μαζί αγκαλιά ως συνήθως και φιλιόμαστε.
