Φωτογράφιση: Γιώργος Καπλανίδης, This In Not Another Agency. Styling: Βίβιαν Ρουβέλα.
Αν σας ρωτούσε κάποιος που δεν σας ξέρει με τι ασχολείστε στη ζωή σας, τι θα του λέγατε;
Πάσχω από το σύνδρομο του Πίτερ Παν και αρνούμαι να ενηλικιωθώ. Για παράδειγμα, δεν έχω οδηγήσει ακόμη αυτοκίνητο και το αναβάλλω για όταν μεγαλώσω. Στο επαγγελματικό κομμάτι προσπαθώ επίμονα να κάνω τους ανθρώπους να πιστεύουν σε κάτι που δεν είναι αλήθεια, κάθε βράδυ στις 9.
Έχετε κάνει πολλά για την ηλικία σας;
Έχω προσπαθήσει να κάνω κάποιες επιλογές που δεν θα μπορούσα χωρίς τους γονείς μου. Τόσο από οικονομικής όσο και από υποστηρικτικής άποψης. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να δεχθώ κάποιες δουλειές περιορισμένων οικονομικών απολαβών, που πίστευα όμως πως θα με πάνε λίγο παραπέρα. Επίσης προσπάθησα να υποστηρίξω τη «μοναδικότητά» μου, όποια και αν είναι αυτή. Να επενδύσω στον εαυτό μου και στα χαρίσματα που βλέπω σ’ εκείνον, χωρίς να τα απορρίπτω επειδή κάποιοι τα θεωρούν ελαττώματα.
Το καλοκαίρι θα γυρίσετε όλη την Ελλάδα με την παράσταση Νεφέλες σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Ποιες είναι οι Νεφέλες μας σήμερα;
Δεν πιστεύω πως υπάρχουν «Νεφέλες» συλλογικές. Μόνο προσωπικές. Πλέον ο καθένας έχει τις δικές του.
Στείρα γνώση, πελατειακές σχέσεις και χαμένη πνευματικότητα. Μήπως είναι αυτές οι ελληνικές πληγές μας;
Εγώ εντοπίζω το πρόβλημα στην έλλειψη παιδείας. Και όταν μιλάω για παιδεία δεν αναφέρομαι μόνο στην πανεπιστημιακή μόρφωση, αλλά και στην πνευματική καλλιέργεια. Είναι τρομακτική η έλλειψη περιέργειας που μας χαρακτηρίζει. Το να μην ενδιαφέρεται κανείς από μόνος του να δει πέντε ταινίες, ν’ ακούσει κάποιες μουσικές και να διαβάσει ορισμένα βιβλία που άλλαξαν την ιστορία του κόσμου.
Η επικοινωνία με τον εαυτό μας είναι βασική προϋπόθεση για να επικοινωνήσουμε με τους άλλους;
Θεωρώ ότι βρισκόμαστε διαρκώς σε κάποια επικοινωνία με τον εαυτό μας, ακόμη κι όταν δεν το παρατηρούμε. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως του λέμε και την αλήθεια. Πως είμαστε ειλικρινείς απέναντί του. Με αναστατώνει η σκέψη ότι μπορεί κάποιες στιγμές να εθελοτυφλώ. Να μου αποκρύπτω την αλήθεια. Πιστεύω ότι πέφτοντας στο κρεβάτι μας το βράδυ, όταν κλείνουμε τα μάτια, ακούμε μια εσωτερική φωνή που μας δείχνει τον δρόμο. Αυτή την πρώτη παρόρμηση προσπαθώ να ακολουθώ.
Στην παράσταση Γελώντας Άγρια που σκηνοθετήσατε και πρωταγωνιστήσατε στο τέλος της σεζόν μιλούσε για αναπνοή. Τι βλέπετε εσείς πίσω από αυτή;
Μέσα στο έργο ακούγεται η φράση: «Πάντα να αναπνέεις. Αν δεν αναπνέεις πεθαίνεις. Ακόμη και αν εγώ σταματήσω, εσείς να αναπνέετε». Η αναπνοή για μένα δηλώνει ύπαρξη.
Είναι τόσο αυτονόητη η αναπνοή, που την ξεχνάμε;
Καθόλου. Απλώς αποφεύγουμε να της δίνουμε και μεγάλη σημασία, γιατί μας θυμίζει την πιθανότητα του θανάτου.
Εκτός από τον αέρα με τι άλλο (πρέπει να) αναπνέουμε οι άνθρωποι; Εσείς συγκεκριμένα με τι αναπνέετε;
Αναπνέω καλύτερα ακούγοντας μουσική, τραγουδώντας πάνω σε ξένους στίχους. Την ώρα που παίζω θέατρο αναπνέω επίσης ευχάριστα, γιατί τα βρίσκω με τον εαυτό μου. Και, φυσικά, όταν είμαι κοντά σε πρόσωπα που αγαπώ. Σε «ασφαλείς αγκαλιές». Όλα αυτά με κάνουν να πηγαίνω για ύπνο πιο χαρούμενος.
Πάνω στη σκηνή, εκτός από υποκριτική τι άλλο μπορεί να συμβεί σε ένα ηθοποιό;
Ακόμη μεγαλύτερη αλήθεια από εκείνη της ζωής. Υπάρχει αυτή η γοητευτική πιθανότητα να έρθει από εκεί που δεν το περίμενες, εκεί που δεν το είχες προβλέψει, μια ξαφνική ειλικρίνεια καθαρά δική σου, που έχει αφορμή τα λόγια κάποιου άλλου. Και είναι πολύ λυτρωτικό σαν συναίσθημα.
Όταν δεν είστε πάνω στη σκηνή, τι σας αρέσει να κάνετε;
Να μαζευόμαστε σε φιλικά σπίτια και να κουβεντιάζουμε πίνοντας κρασί, να κάνουμε τηλεφωνικές φάρσες και να μιλάμε ώρες ατέλειωτες για τον έρωτα που, όπως έχει πει η μητέρα μου και μου αρέσει πολύ, είναι ένα υπερεκτιμημένο συναίσθημα, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν μπορούμε να σταματήσουμε να ασχολούμαστε μαζί του.
Πώς στέκεστε απέναντι στην ελληνική πραγματικότητα; Τι σας κρατά ενεργό;
Μετέωρος και δυστυχώς αδρανής. Βλέπω ταινίες, ακούω τραγούδια και διαβάζω ποιήματα για να φεύγει το μυαλό μου. Το βρίσκω φαιδρό να μιλάει πια κανείς για τον πάτο του βαρελιού. Φτάσαμε σ’ ένα σημείο που φωνάζουν και ωρύονται άνθρωποι που ευθύνονται γι’ αυτή την κατάσταση και έτσι έχει χάσει κάθε νόημα αυτή η κουβέντα. Η δουλειά είναι κάτι που με κρατάει σίγουρα ενεργό. Αυτό το πάρε δώσε με τους άλλους. Και με συγκινεί πολύ να βλέπω στον δρόμο μικρά παιδιά και ηλικιωμένους. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή βρίσκονται σε μια ηλικία που δεν διεκδικούν με μανία κάτι. Αυτή η διακριτική τους στάση απέναντι στη ζωή με ακινητοποιεί.
Τι θα σας έκανε να επαναστατήσετε;
Δεν νομίζω ότι είμαι τόσο τολμηρός χαρακτήρας. Δεν μπορώ να βρω κάτι πραγματικά επαναστατικό που να έχω κάνει. Η επανάσταση προϋποθέτει να θυσιάσεις κάτι. Χρειάζεται κάτι να διακινδυνεύσεις. Επαναστατική για μένα είναι η ευγένεια και η γενναιοδωρία: όταν ένας άνθρωπος πέφτει στον δρόμο και ένας άλλος πλησιάζει για να τον βοηθήσει να σηκωθεί, σε μια εποχή που φοβάσαι να σταματήσεις να κινείσαι μη τυχόν και σου συμβεί κάτι.
Τι φοβάστε ότι μπορεί να χάσετε μεγαλώνοντας;
Την αγάπη των άλλων. Φοβάμαι μήπως κάποια στιγμή αυτοί που αγαπώ δεν μ’ αγαπάνε πια.
Δείτε το τρέιλερ της παράστασης:
Η παράσταση Νεφέλες θα παιχτεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, 2&3/8, ενώ στις 6/9 ο θίασος θα βρεθεί στην σκηνή του Ηρώδου του Αττικού. Ωστόσο, η παράσταση θα κάνει πολλές στάσεις σε όλη την Ελλάδα.
