Mε πόση χαρά περιμέναμε τις γιορτές κάθε χρόνο και με πόση… λιγότερη χαρά τις περιμένουμε φέτος, ε; Δηλαδή πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτές, έστω και περικομμένες. Κάνουν το χειμώνα να δείχνει καλύτερος, ειδικά αν τον κοιτάξεις από μία συγκεκριμένη οπτική γωνία: πίσω από γιρλάντα με γιορτινά φωτάκια, π.χ.την παλεύουμε με σθένος ακόμα την κρίση, ή έτσι νομίζουμε: οι πληροφορίες λένε πως το 25% των αντρών στην Ελλάδα έχει κατάθλιψη, καθώς και το 33% των γυναικών!
Για κάποιο λόγο ξαφνιάστηκα με τις στατιστικές, περίμενα ότι (εμείς) οι γυναίκες θα είμαστε όχι-τόσο-διαλυμένες, ότι αντέχουμε περισσότερο. Οι 850.000 Έλληνες που έχουν πέσει στα Τάρταρα δηλαδή δεν με στεναχωρούν τόσο όσο το 1,1 εκατομμύριο Ελληνίδες σε αντίστοιχη κατάσταση. Εκτός που ρίχνουμε ο ένας τον άλλον, οι άντρες τις γυναίκες και το αντίθετο, πέφτουμε κι από μόνοι μας. Λίγο τα χρέη, λίγο η ανασφάλεια, η ανεργία, η υπο-απασχόληση, το θολό μέλλον και το στριμωγμένο παρόν, όσο να ΄ναι τον καταβάλλουν τον αισιόδοξο άνθρωπο – φαντάσου τι κάνουν στον απαισιόδοξο.
«Θα πρέπει να συνηθίσεις το σφίξιμο στο στομάχι, να μάθεις να ζεις με αυτό» μου είπε φίλη που χώρισε πρόσφατα μετά από μεγάλη σχέση. Η αίσθηση της κρίσης είναι παρόμοια, ή ίσως η αίσθηση της Ελλάδας τον τελευταίο καιρό: σαν να χωρίζεις μετά από χρόνια αυτοκόλλητου δεσμού, με παιδιά, σκυλιά, σπίτια, έπιπλα και κοινές βιβλιοθήκες στη μέση. Κυρίως, με αισθήματα, συναισθήματα, έθιμα, αναμνήσεις, κοινό χώρο και χρόνο, παρελθόν. «Το παρελθόν σταματάς να το σκέφτεσαι» συνέχισε η φίλη «σκέφτεσαι μόνο μπροστά, γιατί δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς, έτσι είναι η ζωή».
Καλά, εννοείται έτσι είναι η ζωή, προχωράς και τα ξεπερνάς όλα σιγά σιγά, έρχονται καινούρια στη θέση των παλιών, κι όσο κι αν σιχαίνεσαι τις αλλαγές, τις βάζεις στην προσωπική σου ιστορία λιθαράκι λιθαράκι… Και σταματάω εδώ με τις φράσεις-κλειδιά των βιβλίων self-help και των γκουρού της αυτογνωσίας. Ο Άντον Τσέχοφ όμως έχει πει το σοφό: «Αν θέλεις να εξελίξεις την Τέχνη σου, πρέπει πρώτα να εξελίξεις τη ζωή σου». Όταν αντικαταστήσεις τη λέξη «Τέχνη» με τη λέξη «δουλειά» ή ακόμα και με τη λέξη «τύχη», βρίσκεσαι με ένα υπέροχο, βαθυστόχαστο ρητό στα χέρια σου – έστω κι αν δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα. Σε πρώτη φάση τουλάχιστον.
Επιμένω: όσο δουλεύεις τη ζωή σου, τόσο καλύτερος άνθρωπος γίνεσαι. Δεν το βάζεις κάτω με την καμία, επειδή κοιτάζεις προς το αύριο, θολό-ξεθολό, αυτό έχουμε, σόρι. Δεν παθαίνεις κατάθλιψη επειδή ξέρεις ότι κανένας δεν βοηθιέται έτσι, ούτε εσύ ούτε οι γύρω σου. Δουλεύεις προς την εξέλιξη, προς τη βελτίωση, βρέξει-χιονίσει. Όχι με τη βεβαιότητα της επόμενης ενσάρκωσης, ούτε με την ελπίδα της ανταμοιβής σου στους Ουρανούς (άσε μας) αλλά επειδή… ναι, σωστά μάντεψες, επειδή έτσι είναι η ζωή.
Κι αυτήν ακριβώς την περίοδο, όπως είναι στολισμένη με τα (φτωχικά της) λαμπιόνια, τις κορδέλες, τα δεντράκια, τα φωτάκια και τις γιρλάντες της η ζωή σού φαίνεται αυτό που είναι – όμορφη. Πιο όμορφη από ό,τι ήταν χθες ή προχθές. Και το περίεργο είναι ότι ακόμα πιστεύεις στο βάθος πως αύριο, άντε μεθαύριο, θα είναι ομορφότερη… Ούφο; Και τι έγινε; Ευτυχώς που υπάρχουν ούφο στην τελική, γιατί κάνουν το Σύμπαν να δείχνει πιο καλοφωτισμένο, μέρες που είναι.
