H δυνατότητα να ταξιδέψουμε προς τα πίσω στο χρόνο, δηλαδή γυρίζοντας ένα διακόπτη να βρεθούμε στο 1995 ή ακόμα και στο 2005, δεν παίζει καθόλου – μέχρι και στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας μάς φαίνεται μούφα. Από την άλλη, η πιθανότητα να μείνουμε εδώ όπως είμαστε (μετεωρίτες) μας φέρνει ανατριχίλα, οπότε ναι, ας προχωρήσουμε ένιγουεϊ να δούμε τι κρύβει η επόμενη γωνία… Άσχετα από πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικές καταστάσεις ή ακόμα και σε συνάρτηση με αυτές: μας κρατάει όρθιες η περιέργεια, το ενδιαφέρον για όλα όσα συμβαίνουν παραπέρα. Πιο μπροστά. Πιο μακριά ή πιο μετά…
Το σκεφτόμουν για τις σχέσεις κάθε είδους, που τελειώνουν κάποτε ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες: φιλίες, επαγγελματικές σχέσεις, ερωτικές σχέσεις, δεσμοί, αρραβώνες, γάμοι. Πολλές φορές οι φιλίες είναι πιο «κλοτσιά στο στομάχι» όταν εξαντλούνται απ΄ ό,τι οι έρωτες, ταλαιπωρούμαστε αφάνταστα μέχρι να συνέλθουμε, κλαίμε κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες και τέτοια. Τα ίδια που κάνουμε και με τους τελειωμένους έρωτες – φέρνουμε στο μυαλό μας μαζοχιστικά στοπ καρέ από ωραίες στιγμές, από αγαπημένες αναμνήσεις που όμως είδαν το φως (της πραγματικότητας) πριν από x χρόνια. Και δεν υπάρχει τρόπος να γυρίσουμε εκεί στα x χρόνια πριν, άρα κουνάμε το κεφάλι πέρα-δώθε για να διώξουμε τις (και καλά) ευτυχισμένες στιγμές του άλλοτε. Το «τώρα» δεν μας γεμίζει πολύ το μάτι, στην κατάσταση που είμαστε. Το «αύριο» πάλι… μήπως φέρει κάτι καινούριο; Μια γνωριμία, δουλειά, επιτυχία, φιλία, σχέση; Μια κίνηση, έστω; Κάτι; Οτιδήποτε, εδώ που φτάσαμε;
Διάβασα κάτι που είπε ο Χένρι Μίλερ και σας το μεταφέρω, παρόλο που δεν μαζεύω τσιτάτα: «Δείξε ενδιαφέρον για τη ζωή όπως τη βλέπεις. Για ανθρώπους, πράγματα, λογοτεχνία, μουσική… Ο κόσμος είναι τόσο πλούσιος, ξεχειλίζει από θησαυρούς, από ωραίες ψυχές και ενδιαφέροντες ανθρώπους. Ξέχνα τον εαυτό σου».
Βέβαια τον ξεχνάς τον εαυτό σου όταν είσαι έτσι-κι-έτσι ή όταν περνάς συ-γκλο-νι-στι-κά. Στην πρώτη περίπτωση, επειδή βαριέσαι τα πάντα και κυρίως τον εαυτό σου. Στη δεύτερη, επειδή στον έβδομο ουρανό όπου βρίσκεσαι σιγά μην κάτσεις να σκεφτείς τον εαυτό σου, ο οποίος είναι κούκλα, μέγκλα, δεν έχει ανάγκη κανέναν. Όταν είσαι down, σε χωρισμό από φιλία, έρωτα ή κυπριακή εταιρεία, σε ανεργίες και γενικά στα πατώματα, ο εαυτός σου σε απασχολεί περισσότερο από το καθετί – επειδή υποφέρει και δεν σε αφήνει να ξαλεγράρεις. Σου τραβάει το δαχτυλάκι συνέχεια φωνάζοντας «είμαι χάλια, καλέεεεε!» και γενικά σε κάνει κουρέλι. Χωρίς λόγο, γιατί όσο και να χτυπιέται, ο εαυτός σου και συ μαζί κι όλο σας το σόι… η πορεία είναι προς τα εμπρός. Στο μέλλον που μετατρέπεται όπου να ‘ναι σε παρόν και μέχρι να πεις «ήμαρτον», σε παρελθόν.
Στα τσιτάτα οικιακής χρήσεως τύπου «τι μου έμαθε η ζωή» λοιπόν θα έβαζα οπωσδήποτε το «οι δύσκολες στιγμές περνάνε το ίδιο γρήγορα με τις εύκολες και πολύ γρηγορότερα από τις καταπληκτικές» και το αξεπέραστο «αύριο όλα θα είναι διαφορετικά». Το γεγονός ότι «αύριο» έχουμε αλλεπάλληλα προς το παρόν (!) κάνει τη ζωή ακόμα πιο ενδιαφέρουσα απ΄ ό,τι είναι και με σκέτο «σήμερα» – όταν το «σήμερα» δεν μας γεμίζει το μάτι…
