The Boy – Αντιλόπη
Ο Boy, τις ημέρες που γίνεται όλο αυτό, έφτιαξε το αντιικό άλμπουμ Αντιλόπη. Ένα μπουκέτο από τραγούδια και τα μετέδωσε δωρεάν. Τραγούδια εμβόλια. Τραγούδια που αναπνέουν δίπλα σου. Που σε κάνουν να φυσήξεις τη μύτη σου. Τραγούδια σαν συναισθηματικό αντισηπτικό. Τραγούδια που σου βγάζουν το γάντι. Σου κάνουν τον θώρακα πιο δυνατό. Σου καθαρίζουν τον αέρα. Σου βάζουν το χέρι ανάμεσα από το μάγουλο, το αυτί και τον σβέρκο, σε παρηγορούν και σου λένε «Δεν θα μας πειράξει κανείς». Σε χουχουλιάζουν κάτω από πάπλωμα ζεστό με πούπουλα ώριμου ρομαντισμού. Σου αφήνουν μηνύματα σε κίτρινα χαρτάκια, σου αφήνουν στίχους όπως «Ο κόσμος αυτός δεν θα τελειώσει έτσι. Θα τον προσέχει το κορίτσι, το αγόρι και η γάτα» στον γεμάτο υδρατμούς καθρέφτη του μπάνιου, σε κάδρα στους τοίχους της κρεβατοκάμαρας, στα σεντόνια, στις παπλωματοθήκες, στις κουρτίνες. Περνούν κάτω από το μπαλκόνι σου, σε χαιρετούν και σου τραγουδούν «Μη φοβάσαι κορίτσι. Μην τους ακούς. Μην τους ακούς. Μην τους ακούς». Αλλάζουν τις λέξεις στα βιβλία που διαβάζεις. Παίρνουν τον πατέρα και τη μάνα σου τηλέφωνο κάθε μέρα. Αφήνουν ηχητικά στον τηλεφωνητή που είχες να ακούσεις από το 2008. Λυγίζουν τα κουταλάκια του γλυκού. Κρατούν τις πόρτες για να μην κλείνουν από το ρεύμα. Σου βάζουν κραγιόν για να κατεβάσεις τα σκουπίδια. Σε παρακαλούν να μη φοβάσαι. Καθαρίζουν το μπαλκόνι. Βάζουν στο repeat το αγαπημένο σου τραγούδι μέχρι να μην το ακούς και να γίνεται εσύ. Κάνουν τις μπουγάδες να μυρίζουν άνοιξη και αγρούς. Σου θυμίζουν τις πλατείες και τους δρόμους της Αθήνας, της κάθε πόλης. Σου θυμίζουν τα αγαπημένα σου μέρη πάνω στη Γη. Σε κάνουν να στέλνεις βιβλία στο χωριό, που δεν πάει πια ούτε εφημερίδα. Σου φέρνουν στο νου τα φιλιά που, σταματώντας τα, δεν ήξερες αν μπορείς να μιλήσεις κι αν σου έχουν μείνει χείλη, γλώσσα και δόντια. Τις βόλτες και τους λόφους και τα παγκάκια και όλα τα χαζά που γεμίζουν τον σκληρό σου δίσκο, αλλά και τον μαλακό σου. Σε αφήνουν να κάνεις βιντεοκλίπ με τα αγαπημένα σου ζευγάρια σε αυτό τον κόσμο. Σε κάνουν να μιλάς με pixel σε οθόνες που ξαφνικά είναι πρόσωπα και όχι black mirrors. Σε κάνουν να μαγειρεύεις. Να υπογραμμίζεις στα βιβλία και στα ποιήματα και να γράφεις το τραγούδι που ακούς εκείνη τη στιγμή όπως τότε στη σχολή. Να κλείνεις ραντεβού για μετά στις μπάρες που είναι γεμάτες με τα μικρόβιά μας και τα αποτυπώματα μας. Και όλοι μαζί να ψηλαφούμε με χέρια γυμνά τους ιούς με τους οποίους γεννηθήκαμε και αυτούς που αποκτήσαμε. Να υποσχεθούμε: στα “TORA” που αναβάλαμε, στα βράδια που δεν αγκαλιαστήκαμε ιδρωμένοι και κλαμένοι και λίγο μεθυσμένοι. Στο “μαζί” και στο “εδώ” που χάσαμε. Να υποσχεθούμε στις ημέρες που η μόνη πανδημία θα είναι η άνοιξη, ο μόνος ιός ο χορός και η θεραπεία τα φιλιά, τα χάδια και οι αγκαλιές, ακόμα και τα αγγίγματα στο μετρό και τα λεωφορεία. Στις ημέρες που θα τρώμε φρούτα από τα στόματα άλλων και θα πίνουμε τους χυμούς μας. Στις ημέρες που οι ανάσες μας θα κουβαλούν λέξεις που δεν έχουν ακόμα επωαστεί και μυστικά που δεν έχουν ακόμα ειπωθεί. Στις νύχτες που «θα πάρουμε το δρόμο για το κοντινότερο μπαρ» και για τις συναυλίες που δε θα κρατάμε τσάντες, αλλά «θα έχουμε στις τσέπες μας χανζαπλαστ για τις πληγές που θα αφήνουν τα νύχια μας επειδή θα κρατιόμαστε τόσο σφικτά»
Είναι προφανής η υπερβολή ότι όλα τα παραπάνω τα κάνουν τα τραγούδια της Αντιλόπης. Αλλά, είναι σημαντικό να βρίσκουμε τραγούδια, δίσκους, χέρια, μάγουλα, σώματα, λέξεις, κορίτσια και αγόρια που να μας κάνουν έτσι: ρομαντικούς ακόμα και όταν μοιάζουμε σαχλοί απέναντι σε ό,τι μας θλίβει. Σαχλοί απέναντι στο μόνο τέλος που μετράει (όταν μάλιστα αυτό το τέλος είναι των άλλων και εμπλέκεσαι). Σαχλοί απέναντι σε αυτό που μας κρατά σε απόσταση για λίγο. Άλλωστε, υπάρχει μια πολύ σημαντική πιθανότητα να κολλήσουμε περισσότερο μεταξύ μας όταν όλο αυτό κάποια στιγμή θα τελειώσει. ΚΑΙ ΘΑ ΚΟΛΛΗΣΟΥΜΕ! ΘΑ ΔΕΙΤΕ!
Caribou- Suddenly
O Caribou, ή Dan Snaith όπως είναι το κανονικό του όνομα, κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ του Suddenly το οποίο είναι πιο προσωπικό, πιο οικογενειακό, πιο “σπιτικό” και ίσως λίγο μπερδεμένο. Αλλά είναι πάντα ωραίο να ακούς τον ντροπαλό και συνήθως λιγομίλητο Dan Snaith να τραγουδά κομμάτια όπως το Like I Love you, Home, Sister επιτρέποντας περισσότερο από ποτέ στον εαυτό του να εκτεθεί. Και κάπως έτσι, ο Καναδός Caribou καταφέρνει να γίνει πάλι οικείος, ζεστός, ηλιόλουστος και απαλός. Αν είχαν πάει όλα καλά θα τον βλέπαμε στο Νostos Festival, δυστυχώς όμως η διοργάνωση ακυρώθηκε.
και 3 βιβλία
Φυσικό Μυθιστόρημα – Georgi Gospodinov, Εκδόσεις Ίκαρος
Πριν από λίγα χρόνια, το Περί Φυσικής της Μελαγχολίας μας είχε κλέψει την καρδιά για τον βαθιά συγκινητικό τρόπο που ο Βούλγαρος συγγραφέας μάς είχε αναγκάσει να βυθιστούμε σε ένα είδος γραφής η οποία είχε την πολύτιμη κρούστα της μελαγχολίας, εκείνης που κάνει την καρδιά να χτυπά πιο ζωηρά. Την πρώιμη εκδοχή της τη συναντάμε στο Φυσικό Μυθιστόρημα – μιας και προηγείται του Περί Φυσικής της Μελαγχολίας. Εδώ, ο Gospodinov στήνει γύρω από το τέλος μιας σχέσης έναν λαβύρινθο από διαφορετικές εκδοχές της, πιθανότητες και εκτιμήσεις, αφήνοντάς μας με την αίσθηση ότι ίσως ο συγγραφέας και αφηγητής του βιβλίου μπορεί να υποφέρει από διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και αδυναμία να αποδεχτεί την πραγματικότητα -η σύζυγος του μένει έγκυος από κάποιον άλλο άντρα-, επινοώντας μια άλλη φανταστική και λογοτεχνική. Το αποτέλεσμα είναι ένας μονόλογος που έχει στιγμές που θες να γελάσεις, να λυπηθείς, να συναισθανθείς το κενό, τη διάλυση, την ελπίδα, την ανάγκη της ένωσης, τον πόνο του χωρισμού, να αντιληφθείς τη σημασία της παρηγοριάς και της επούλωσης των πληγών, αλλά και της ανάγκης να αντιμετωπίσεις ακόμη και τη μεγαλύτερη αποτυχία με την ελαφράδα μιας ανεμώνης χωρίς να αποφεύγεις τις ευθύνες. Και όλα αυτά, ενώ καταλαβαίνεις πως στον ίδιο τον δημιουργό τον απασχολεί η θλίψη και η σημαντικότητά της στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη και την ανάγκη για εξημέρωση.
Αγαπημένη – Toni Morrison, Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Η Αγαπημένη της Toni Morrison είναι ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα που γράφτηκαν από Αμερικανίδα συγγραφέα και το οποίο της χάρισε όχι μόνο το Pulitzer, αλλά και το Nobel Λογοτεχνίας το 1993. Η ιστορία της Σηθ, της Ντένβερ, της Μπέμπα Σάγκς, του Πώλ Ντή και των υπολοίπων ηρώων της Αμερικανίδας συγγραφέως είναι συγκλονιστική, γεμάτη με αλήθειες για όσα βίωσαν οι άνθρωποι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Αλήθειες τις οποίες η σπουδαία Morrison καταγράφει με υψηλού επιπέδου ποιητική γραφή. Επιλέγοντας να μιλήσει για κάτι τόσο σκληρό με την απαλότητα της ποίησης, μας κάνει σαφές πόσο ικανοί είμαστε οι άνθρωποι να ασκούμε εξουσία επειδή απλώς μερικές φορές τυχαίνει να μπορούμε. Στο κέντρο του μυθιστορήματος, μια γυναίκα που γεννήθηκε σκλάβα στον Αμερικάνικο Νότο. Στη θέση της σήμερα μπορούμε να φανταστούμε μια πρόσφυγα, που θα κάνει και αυτή ό,τι περνάει από το χέρι, το σώμα, την καρδιά, το μυαλό και την ψυχή για να προστατεύσει τη ζωή της και τα παιδιά της, τα “Αγαπημένα” της. Αυτή τη μάχη μας εξιστορεί η Morisson, μια μάχη συγκλονιστική που μπλέκει την ομορφιά με τη φρίκη, τον θάνατο με τη ζωή, την ποίηση με τη βία και το απάνθρωπο με το ανθρώπινο. Για να παρακολουθήσει και ο ίδιος ο αναγνώστης τη μάχη αυτή, θα πρέπει πολλές φορές να πάρει βαθιά ανάσα πριν συνεχίσει να διαβάζει αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο. Αλλά κάθε ανάσα θα αξίζει τόσο τον κόπο, που η επόμενη θα είναι ακόμα πιο βαθιά.
Η Προσευχή του Αηδονιού- Taha Hussein, Εκδόσεις Gutenberg
O Tάχα Χουσέιν ήταν από τους πρωτοπόρους της αραβικής λογοτεχνίας. Υποστήριξε με πάθος τον διαφωτισμό και τη σύγχρονη ευρωπαϊκή σκέψη και υπήρξε υποστηρικτής μιας πιο λιτής και κατανοητής γλώσσας στη λογοτεχνία. Στα βιβλία του, αλλά και με όλες τις πράξεις του αντιδρούσε στον συντηρητισμό της αιγυπτιακής κοινωνίας, στις πατριαρχικές εμμονές της, αλλά και στην υποβαθμισμένη θέση των γυναικών. Σε αυτό το βιβλίο μας διηγείται την ιστορία έρωτα ενός πλούσιου άντρα και ενός κοριτσιού που προέρχεται από έναν φτωχό οικισμό της ερήμου. Δυο διαφορετικοί κόσμοι ερωτεύονται, συγκρούονται, συνδέονται και μπλέκουν πάνω από τους υδρατμούς του Νείλου, τη σκόνη της άμμου, μαγεύονται από τον έρωτα, φιλιούνται μες στην κοινωνική αδικία και την ανισότητα του κόσμου και βγαίνουν ένα σκληρό, ρομαντικό ραντεβού με το ηθικό και το μη ηθικό. Μα, πάνω από όλα και πριν από όλα και μετά από όλα αυτά, οι δυο κόσμοι αγαπιούνται. Τα καταφέρνουν και έτσι επιβιώνουν. Επιβιώνουν από αγάπη.
