«Θα σκηνοθετήσω µαζί µε την Κατερίνα Μαυρογεώργη µια ταινία, στο σενάριο της οποίας µας βοήθησε και ο Γιάννης Καραµπάτσος, και είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Υπάρχει το άγχος της προετοιµασίας. Βρισκόµαστε σε άγνωστα νερά, αλλά είναι ωραίο που προσπαθούµε να δούµε πώς θα γίνει όλο αυτό και πώς θα το περάσουµε µόνοι µας από το χαρτί στην κάµερα. Το σενάριo µας µεταφέρει σε µια διάβαση τρένου, όπου δουλεύουν οι άντρες, δυο φίλοι που µοιάζουν ριζωµένοι σε αυτό το σηµείο. Η µόνη στιγµή που δεν είναι µαζί, είναι όταν περνάει το τρένο ανάµεσά τους. Ένας από τους δύο ερωτεύεται µια γυναίκα µέσα από το τρένο, της γράφει πάνω σε χαρτόνια µηνύµατα και εκείνη ανταποκρίνεται. Στη συνέχεια προκύπτει ένα µυστικό. Πρόκειται για µια κωµική, ροµαντική συγκινητική, λαϊκή, απλή ταινία στην οποία λέγονται όσα πρέπει να ειπωθούν. Η πρώτη φορά ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος συµπίπτει και µε την πρώτη µου φορά στην τηλεόραση. Με τροµάζουν και η έκθεση, αλλά και το ότι δεν έχω ιδέα στην πραγµατικότητα τι σηµαίνει τηλεοπτικό γύρισµα. Αυτή τη στιγµή προσπαθώ να γνωρίσω τους ανθρώπους εκεί και να µε γνωρίσουν και αυτοί. Δεν είµαι τόσο άνετος.
Πασχίζω να γίνω λίγο πιο τολµηρός και ανοιχτός, γιατί βρίσκοµαι µε ανθρώπους που µπορεί να µην τους ξέρω ακόµα καλά, αλλά κάτι θέλουν από εµένα, µε επέλεξαν, και αυτό είναι µόνο για καλό. Η σειρά λέγεται Σκοτεινή Θάλασσα και πρωταγωνιστούν δυο αντίπαλες οικογένειες. Η αδερφή µου στη σειρά εξαφανίζεται και βασικός ύποπτος είναι ο σύντροφός της, για τον οποίο δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία. Υπάρχει όµως ένα βίντεο ξυλοδαρµού. Ένα στοιχείο πολύ επίκαιρο, που εµένα προσωπικά µε απασχολεί πάρα πολύ. Δεν είµαι σε θέση ακόµα να ξέρω πόσο θα κάνουµε focus σε αυτό, αλλά η σειρά θα µιλάει σίγουρα και γι’ αυτό. Πρέπει να µιλήσουµε για την κακοποίηση των γυναικών και τις γυναικοκτονίες. Να φέρουµε το θέµα ωµό στη µούρη µας. Όπως ωµές είναι στην καθηµερινότητά µας η πατριαρχία και η βία. Είτε είναι η σωστή στιγµή είτε όχι, όταν έχουµε τέτοιες ευκαιρίες πρέπει να τις αρπάζουµε από τα µαλλιά. Για να τελειώνουµε κάποια στιγµή. Γιατί έχουµε την ψευδαίσθηση ότι προχωράµε ως κοινωνία, αλλά βλέπουµε κάτι άλµατα ολυµπιακών διαστάσεων προς τα πίσω και µένουµε άναυδοι µπροστά σε ειδήσεις όπως εκείνες για την Καρολάιν και τη Γαρυφαλλιά.
Με όλα αυτά που έχουν συµβεί τους τελευταίους µήνες, θα έπρεπε εµείς οι άντρες να κάνουµε ο καθένας τον δικό του απολογισµό. Να δούµε τι πραγµατικά συµβαίνει µέσα µας, πώς συµπεριφερόµαστε και, αν είµαστε εν δυνάµει κακοποιητικοί, να το αναγνωρίσουµε και έπειτα να µάθουµε να αγαπάµε, να λατρεύουµε και να επικοινωνούµε ως άνθρωποι. Βγαίνουν κάποιοι και µιλάνε για ψυχοπαθολογικούς λόγους και χάπια. Ξέρετε κάτι; Δεν µε ενδιαφέρουν όλα αυτά. Εγώ ντρέποµαι για το φύλο µου. Ντρέποµαι για όλους αυτούς τους άντρες. Πρέπει όλοι µας να φιλτράρουµε τον εαυτό µας χίλιες φορές πριν µιλήσουµε, ώστε να διασφαλίσουµε ότι είµαστε µαζί σε αυτό, άντρες και γυναίκες. Γιατί µιλάµε και ασυναίσθητα βγαίνουν µισογυνίστικα φαντάσµατα, βαθιά ριζωµένα µέσα µας. Ακούω αγόρια να λένε “την πήδηξα”. Μαζί το κάνουµε, παιδιά, ο ένας στον άλλο. Υπάρχει αυτή η µάτσο τάση, η µαγκιά, η τοξική αρρενωπότητα για να φανούν γαµάτοι και δεν έχουν ρωτήσει, δεν έχουν ενδιαφερθεί να µάθουν τι θεωρούµε γαµάτο. Ας µε πουν ευάλωτο, µαλθακό. Αρκεί να µη µε πουν µάτσο και µισογύνη. Η πατριαρχία πληγώνει και εµάς τους άντρες, µας φορτώνει µε ένα σωρό τραύµατα, αλλά δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγµή για να το δούµε αυτό και να βρούµε ισορροπία. Όσο πεθαίνουν γυναίκες, όσο κακοποιούνται, πρέπει να πατήσεις την ψυχή σου κάτω να µάθεις να φέρεσαι.
Είναι αυτές οι µέρες που λέω “ωραία, τι να πούµε τώρα για την τέχνη, όταν γίνονται όλα αυτά;”. Όλη η προσοχή µας πρέπει να στραφεί εκεί. Ήµουν πριν από λίγες µέρες στα γυρίσµατα του Καρτ Ποστάλ, του νέου σίριαλ της ΕΡΤ, και έπρεπε ως ρόλος να χτυπάω τη γυναίκα µου. Δεν µπορούσα να το κάνω. Έπειτα από κάθε λήψη την έπαιρνα αγκαλιά και της ζητούσα συγγνώµη. Αλλά υπάρχει ανάγκη να γίνει αναπαράσταση αυτών των σκηνών, πρέπει να τις βλέπουµε, να βγαίνει η εικόνα προς τα έξω και ας ζητήσω εγώ ως ηθοποιός ένα εκατοµµύριο συγνώµες. Η ωµή εικόνα της βίας µπορεί να αποτρέψει κάποιον. Να δείξουµε τι σηµαίνει µια σφαλιάρα, µια µπουνιά. Τι σηµαίνει ένας άντρας να σκοτώνει µια γυναίκα επειδή είναι γυναίκα.
Για όλα αυτά πρέπει να έχουµε σοβαρό λόγο να κάνουµε τέχνη. Να αξίζει τον κόπο και την προσπάθεια. Όχι επειδή άνοιξαν τα θέατρα να ανεβάσουµε ένα έργο. Καθετί που κάνουµε, να έχει σηµασία. Πρέπει να σφραγίζεται από αυτό που θέλουµε να πούµε. Να έχει πρόθεση. Είναι το µόνο προνόµιο που έχουµε, ας το αξιοποιήσουµε. Δεν κάνουµε θέατρο για να χαλαρώσουν οι αστοί. Επίσης η τηλεόραση έχει πολύ µεγάλη ευθύνη για την εικόνα και τη θέση της γυναίκας. Το ίδιο και οι παλιές ελληνικές ταινίες. Η τηλεόραση είναι ένα σπουδαίο εργαλείο εκπαίδευσης και όχι µόνο µέσο ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Δεν µε νοιάζει πλέον να γελάσω. Θέλω να κλάψω για να βρω τη χαρά µου αργότερα. Με νοιάζει να δω την τηλεόραση να κάνει το επόµενο βήµα. Από τη στιγµή που µπαίνει στα σπίτια µας, δεν πρέπει να διηγείται απλώς µια ιστορία, πρέπει να λέει και κάτι σηµαντικό. Αυτό έχει αξία για εµένα. Νιώθω ότι είµαστε σε µια φάση που η τηλεόραση αυτό το προσπαθεί. Να µπει µε έναν πιο σωστό τρόπο στα σπίτια µας και είµαι εδώ για το υποστηρίξω. Μπαίνει κόσµος µε µια άλλη κουλτούρα, µε µια άλλη φιλοσοφία.
Επίσης, ήρθε η ώρα να ακουστεί και η λέξη “συµπερίληψη” και να γίνει και πράξη. Πρέπει η µάνα µου και ο πατέρας µου να µπορούν να κάτσουν σε ένα τραπέζι µε όσους τους κάνουν να νιώθουν άβολα και να γιορτάσουν όλοι µαζί την ανθρώπινη ύπαρξη. Να γιορτάσουν το τι είµαστε όλοι µαζί και όχι τι είναι ο καθένας µόνος του. Είµαστε πολύ µακριά από αυτό, αλλά είµαστε ίσως η πρώτη γενιά που κάπως το ζούµε, που θέλουµε να έρθει, που ονειρευόµαστε µια εποχή που θα σταµατήσουµε να µιλάµε για συµπερίληψη, που δεν θα υπάρχει κάποιος που θα περιµένει να τον συµπεριλάβουν».
Info: Η σειρά Καρτ Ποστάλ προβάλλεται στην EΡΤ, ενώ η Σκοτεινή Θάλασσα θα προβληθεί στο MEGA αργότερα μέσα στην χρονιά.
Credit: Φωτογράφος: Νικόλ Μπαρτζώκα/D-Tales, styling: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος.
