μπιγκ μπάμπολ *1991
ΤΙΠΟΤΑ ΑΞΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ εκείνη τη χρονιά, τίποτα που να μπορώ να διηγηθώ ή να ανακαλέσω με λεπτομέρεια — ή έτσι θέλω να λέω. 1
———————————————————————————
1 Έφηβοι πια, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, με χέρια τεντωμένα και χωρίς να συναντιούνται τα βλέμματά μας χορεύαμε ξανά και ξανά στα πάρτι το Wind of Change, μασούσαμε τσιχλόφουσκες όπως στις αμερικάνικες σειρές της ιδιωτικής τηλεόρασης, λέγαμε να πάμε στο συλλαλητήριο στο Πεδίο του Άρεως για να πιούμε κρυφά φραπέ στον Λέντζο στο κέντρο· με το που κατεβήκαμε από το λεωφορείο, με τράβηξες από το χέρι και χαθήκαμε στα στενά. Στη σκιά είχε λίγη ψύχρα. Σου πρόσφερα τη ζακέτα μου, αρνήθηκες κουνώντας το κεφάλι. Είχες ανατριχιάσει. Φτάσαμε σε ένα παρκάκι, πέταξες τα πέδιλά σου κι άρχισες να βαδίζεις ξυπόλυτη, στις μύτες των ποδιών, επάνω στις πευκοβελόνες και το σκληρό χώμα. «Σου αρέσουν οι γυναίκες που πατάνε σε ψηλά τακούνια;» με ρώτησες. Δεν ήξερα τι έπρεπε να απαντήσω, χαμογελούσα σαν χαζός. «Δεν είναι σαν να πετάνε;» επέμεινες κι έκανες μια στροφή εκατονογδόντα μοιρών επάνω στα ακροδάχτυλά σου. Κάθισα στο χώμα. Τα μάγουλά σου είχαν κοκκινήσει, η μια σου τιράντα είχε γλιστρήσει από τον ώμο. «Πες μου, δεν σ’ αρέσουν;» ξαναρώτησες. Οι πευκοβελόνες τρυπούσαν την ψίχα των δαχτύλων σου μα δεν σε ένοιαζε. Ξαφνικά γονάτισες δίπλα μου, με κοιτούσες μες στα μάτια. Με δυο δάχτυλα έσπρωξες να πέσει η τιράντα και από τον άλλο σου ώμο. Στο χαμόγελό μου διαγράφονταν ξεκάθαρα ο φόβος και η έξαψη. Πλησίασα το χέρι στο δέρμα σου, τίναξες πίσω το κεφάλι με τρόπο ψεύτικο—κίνηση ξεπατικωμένη από ταινία. Πλησίασα, μύριζε χαμομήλι το χνούδι στο δέρμα σου. Τραβήχτηκες απότομα, σηκώθηκες όρθια, έτρεξες να βρεις τα πέδιλά σου. Η χρονιά πέρασε χωρίς να μου απευθύνεις ξανά λέξη.
Info: Η ποιητική συλλογή του Άκη Παπαντώνη bildungsroman κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη.
