H αναγνώριση και η αγάπη που παίρνω από τον κόσμο, από την καθημερινή σχεδόν επικοινωνία μαζί του μέσα από το σίριαλ Η Γη της Ελιάς, είναι απολαυστική. Θα ήταν ακόμη καλύτερα, αν εγώ, ως άμαθη σε όλα αυτά, δεν ένιωθα διάτρητη. Είμαι ένας άνθρωπος που είναι κοινωνικός και ταυτόχρονα δεν είναι. Όλη αυτή η προσοχή, η αγκαλιά και η αγάπη με κάνουν και ντρέπομαι. Υπάρχει μια συστολή που είναι πολύ δική μου. Δεν έχει να κάνει με τον κόσμο. Αισθάνομαι ότι κάτι θέλουν από εμένα και φοβάμαι μήπως δεν είμαι αντάξια αυτού που περιμένουν να δουν ή να ακούσουν. Γενικά έχω έναν φόβο με αυτό. Δεν θέλω να διαψεύδω τις προσδοκίες. Ίσως επειδή είμαι κάπως ενοχική. Δεν θέλω να ματαιώσω κανέναν. Από την άλλη πλευρά, θέλω να έχω δικαίωμα στο λάθος. Αυτές οι αντίθετες σκέψεις δίνουν μάχη στο μυαλό μου, αλλά όλη αυτή η διαδικασία έχει να κάνει ξεκάθαρα μ’ εμένα. Ο κόσμος είναι υπέροχος. Απλώς εγώ θέλω το βράδυ, όταν γυρίζω σπίτι, να σκέφτομαι ότι υπήρξα αντάξιά του και ότι δεν έχω απογοητεύσει κανέναν από όσους συνάντησα.
Είμαστε σε αυτή τη δουλειά, τη Γη της Ελιάς, από τον προηγούμενο Απρίλιο. Δεν είναι εύκολο να συμμετέχεις σε καθημερινό σίριαλ. Υπήρχαν στιγμές που με κατέβαλε η κούραση, όμως αυτή “ξεπληρώνεται” από τη δημιουργία και από τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι. Οπότε, καταλήγω να το απολαμβάνω. Κάνω κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ και την ίδια στιγμή μου δίνει τη δυνατότητα, παρά τους ρυθμούς, να παραμένω δημιουργική. Γιατί είμαστε μια ομάδα που δουλεύουμε με γενναιοδωρία και με τεχνογνωσία. Πολύ σημαντική η τελευταία. Ένας ηθοποιός δεν μπορεί να κάνει πολλά χωρίς ένα καλό σενάριο, σκηνοθεσία, ήχο και φωτογραφία. Οπότε, ναι, μπορώ να παραδεχτώ ότι πέρασα κάποιες περιόδους κούρασης, αλλά ξεκουράζομαι από τη συλλογική αγκαλιά που μου προσφέρθηκε. Μαζί με όλα αυτά ήρθε και η επιτυχία και η αγάπη για την Ιουλία.
Ο σημαντικός Ιταλός σκηνοθέτης Paolo Sorrentino, με τον οποίο έχω συνεργαστεί, έχει πει ότι μετά τους γονείς μας, αυτός που μας καθορίζει είναι ο πρώτος μας έρωτας. Αυτό έχει συμβεί και στην Ιουλία. Ο πρώτος της έρωτας την έχει καθορίσει. Αφιερώθηκε σε αυτόν. Είναι μια γυναίκα γενναιόδωρη. Είναι αυτή που πετυχαίνει ισορροπίες, που συνδέει, που ενώνει. Έχει δεκάδες πράγματα που πρέπει να διαχειριστεί και άλλα τόσα που την πιέζουν, και πολλές φορές -τις περισσότερες- έχει καταλήξει να τα αφομοιώνει. Tην έχουν νικήσει όλοι αυτοί οι περιορισμοί. Όμως έχει καταφέρει να διατηρήσει την ελευθερία της σκέψης της. Αυτό το πρότυπο γυναίκας για εμένα δεν είναι άγνωστο. Μου είναι πολύ γνώριμο αυτό το μοντέλο. Έχω λίγη Ιουλία μέσα μου. Προέρχομαι από μια μανιάτικη οικογένεια μεγαλωμένη στην Αθήνα, αλλά το αναγνωρίζω το περιβάλλον της. Στην επαρχία, και όχι μόνο, υπάρχουν πολλές γυναίκες σαν αυτή που λειτουργούν ως βαρόμετρο μέσα στα σπίτια, όπως έκαναν πάντα οι γυναίκες, θυσιάζοντας πολλές φορές τα θέλω και τα όνειρά τους.
Μια βασική διαφορά είναι πως εγώ, λόγω της εποχής και του περιβάλλοντος, έχω ξεφύγει από αυτό το τόσο περιοριστικό περιβάλλον. Κάποια χρόνια πριν, ίσως ήμουν χειρότερa καταπιεσμένη από την Ιουλία. Επίσης, εκείνη έχει μια δύναμη λόγω της επίγνωσης της κατάστασής της. Ξέρει ότι ζει σε ένα πατριαρχικό περιβάλλον. Ξέρει ότι έχει παραμελήσει τον εαυτό της και τώρα είναι η στιγμή που κερδίζει πίσω τη ζωή της. Η ζωή τής δίνει εκείνο που της αξίζει. Μέσα σε όλα αυτά, μου αρέσει που στην Ιουλία δόθηκε ως ρόλος, ως μοντέλο, να φτιάξει τη ζωή της μετά τα σαράντα. Είναι ένα πολύ ωραίο μήνυμα.
Νιώθω ότι για τις γυναίκες σήμερα, αλλά και για όλους όσοι στερούνται προνομίων και ελευθεριών, βρισκόμαστε ιστορικά σε ένα μεταβατικό στάδιο. Νιώθω ότι κάπου πάνω από τα κεφάλια μας οι ελευθερίες όλων των ανθρώπων προσπαθούν να ισορροπήσουν και να συνυπάρξουν, ώστε να συνυπάρξουμε και εμείς. Εγώ, από πολύ μικρή διεκδικούσα τα δικαιώματά μου στη δουλειά και πολλές φορές έχω ακούσει τη φράση “διεκδικείς σαν άντρας”. Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό. Απλώς παλιότερα το έβαζα στην ίδια εξίσωση, με την έννοια του αγοροκόριτσου και το αποδεχόμουν σιωπηρά. Από πότε, όμως, η διεκδίκηση όσων μας αξίζουν αποτελεί αντρικό χαρακτηριστικό; Εμάς, των γυναικών, αυτό το κομπλιμέντο δεν μας κάνει πια. Ναι, έχω γεννηθεί γυναίκα, μπορώ να κάνω παιδιά και θέλω να είμαι αποδεκτή, χωρίς αυτό να εξαρτάται από το φύλο μου. Έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να τα διεκδικήσουμε όλα αυτά από κοινού: γυναίκες και άντρες. Θέλω να διεκδικούμε καλύτερη ζωή για όλους τους αδύναμους. Είμαι εδώ για να υπερασπίζομαι τη γάτα και τον σκύλο στον δρόμο, τα παιδιά, τους ανθρώπους που στο σούπερ μάρκετ αναγκάζονται να αρκούνται στα πολύ λίγα. Μέσα σε αυτά τα λίγα, όμως, να μην τους στερείται και η αξιοπρέπεια.
Είμαι αισιόδοξη και κάπως πιστεύω ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Νιώθω ότι αυτός είναι ο στόχος μας. Γι’ αυτό ερχόμαστε στον κόσμο. Δεν ερχόμαστε απλά και κυνικά. Ακόμη και οι καθημερινές μας πράξεις στοιχειοθετούν κάτι μεγαλύτερο και ανώτερο από εμάς τους ίδιους. Το ξέρω ότι αυτό ακούγεται ρομαντικό και μυστηριακό μαζί, αλλά αυτό αισθάνομαι. Δεν είμαι πάντα τόσο αισιόδοξη, αλλά πιστεύω ότι οι άνθρωποι οφείλουμε να συναντιόμαστε. Να είμαστε μαζί. Να λειτουργούμε ως αλυσίδα. Ακόμη και αν μας απογοητεύουν οι πολιτικές και η δικαιοσύνη, να αντιδρούμε σαν να χάσαμε μια μάχη και να συνεχίζουμε. Όσο συνεχίζουμε εμείς, θα μας ακολουθήσουν και οι πολιτικές και η δικαιοσύνη.
Υπάρχουν μέρες που μου επιτρέπω το πένθος. Όταν είμαι στεναχωρημένη και δεν είμαι καλά, θα το ζήσω. Θα το αναγνωρίσω. Πενθώ πρόσωπα, καταστάσεις, συναισθήματα. Μπορεί να πενθήσω κάποιες ημέρες τον μπαμπά μου και κάποιες άλλες να τον γιορτάζω. Μου επιτρέπω να εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου. Και την ίδια στιγμή, την ευχαριστώ τη ζωή. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό που μου δίνεται καθημερινά. Μου υπενθυμίζω να μην είμαι αχάριστη και να αναγνωρίζω πόσο τυχερή έχω υπάρξει και πόσο ευλογημένη. Αυτό ήρθε με τα χρόνια. Παλιότερα, λόγω του παρορμητισμού μου, δεν απολάμβανα ό,τι μου συνέβαινε. Τώρα απολαμβάνω αυτό που ζω. Θα ήμουν αγνώμων αν σκεφτόμουν κάτι άλλο. Και το λέω εγώ, που λόγω όλης αυτής της ανυπομονησίας και της αδυναμίας να σταθώ και να ζήσω τη στιγμή μου, έχω εκτροχιαστεί άσχημα πολλές φορές. Στη ζωή μού έχουν συμβεί γεγονότα μη προβλέψιμα, που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας μου, με έριξαν, αλλά κάθε φορά κατάφερα και βρήκα τον τρόπο να ξανασηκωθώ. Έχω πατήσει το restart αρκετές φορές. Πάντα πιστεύω ότι οι ιστορίες έχουν καλό τέλος. Αυτό επιλέγω να ακολουθώ.
Στο μέλλον, θα γυρίσω μια ταινία στην Ιταλία με Αμερικανό σκηνοθέτη. Άλλα όνειρα μακροπρόθεσμα δεν κάνω. Τα αποφεύγω. Αυτό, όμως, που θα ήθελα είναι να μη χάσω τον εαυτό μου. Να συναντώ την Αντιγόνη που ξέρω σήμερα συνεχώς στο μέλλον, να την αναγνωρίζω και να είναι ακόμη καλύτερη. Μια Αντιγόνη αντάξια των σημερινών προσδοκιών μου».
Η σειρά Η Γη της Ελιάς προβάλλεται από το Mega Κυριακή έως Πέμπτη στις 21:00.
Info:
Φωτογράφος: Βασίλης Φωτίου/D-Tales
Styling: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος
Μακιγιάζ-Μαλλιά: Βίβιαν Κάτσαρη/D-Tales
Ευχαριστούμε το κατάστημα Studio Avra (studioavra.gr), Ιοφώντος 14, Αθήνα, για τη φιλοξενία.
