Αυτή είναι η πρώτη τηλεοπτική εμφάνιση του ηθοποιού μετά τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας του -είχε διαγνωστεί με λέμφωμα- από την οποία δεν θέλει να λέμε ότι βγήκε νικητής, γιατί, όπως λέει ο ίδιος, δεν θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας τους ανθρώπους με βάση όσα χάνουν ή κερδίζουν. Οπότε εμείς κρατάμε στο μυαλό μας τον Αντίνοο ως κάποιον που καταφέρνει την τέλεια ισορροπία ανάμεσα σε αυτό που θέλει να πει και το νόημα των ίδιων των λέξεων. Πρόκειται για μια ωραία και σπάνια συγκυρία. Και εκείνος την πετυχαίνει κάθε φορά.
φωτογράφιση: Γιώργος Καπλανίδης
Πώς ήταν μετάβαση από την καραντίνα και τις καλοκαιρινές διακοπές στις απαιτήσεις ενός καθημερινού σίριαλ; Η καραντίνα δεν ήταν κάτι που το είχα επιλέξει. Ποτέ ξανά δεν είχα περάσει ένα τόσο μεγάλο διάστημα κατά το οποίο να μην μπορώ να ονειρευτώ, να κάνω σχέδια. Μου ήταν εντελώς ανοίκειο. Έπρεπε να περάσω από τη μια κατάσταση στην άλλη, και για να συμβεί αυτό προσπάθησα να συγκεντρωθώ στην ανάμνηση της ικανοποίησης που παίρνω από τη δημιουργία και την επιθυμία της. Η γέφυρά μου ήταν να σκεφτώ την ίδια τη δημιουργία, ότι είχα να φτιάξω κάτι από την αρχή. Ξεκίνησα να ονειρεύομαι.
Όλη αυτή η παύση και η αργή κίνηση που μας έχει επιβάλει η πανδημία υπάρχει περίπτωση, πιστεύετε, να μας στερήσει τη δημιουργία και την επιθυμία γι’ αυτή; Δεν έχουμε δει ακόμη πώς θα κάτσει όλο αυτό στις καρδιές, στο μυαλό και τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Νομίζω ότι είναι κάπως νωρίς να προσπαθήσουμε να το καταγράψουμε. Εγώ είδα την καραντίνα σαν μια ευκαιρία για επανεκκίνηση, αλλά κατανοώ ότι υπάρχουν κάποιοι που επηρεάστηκαν στις ψυχές τους πολύ βαθιά και ίσως για πολλά χρόνια. Οπότε δεν είμαι και δεν είναι κανείς νομίζω ικανός να ξέρει τι θα μας στοιχίσει σε κέφι, σε ζωντάνια, σε δημιουργία ή ελπίδα όλη αυτή η εμπειρία.
Τι είναι πιο επικίνδυνο να κολλήσουμε εκτός από τον ιό; Την υστερία του φόβου. Δεν εννοώ τον φόβο για τον ίδιο τον ιό, αλλά τον φόβο του ενός απέναντι στον άλλο. Να συμπεριφερόμαστε, δηλαδή, καχύποπτα στον απέναντί μας. Αυτό φοβάμαι μη μας μείνει. Το απεύχομαι. Ήδη παρατηρώ μια μετατόπιση στο μεταξύ μας. Εμείς είμαστε ένας λαός -κακά τα ψέματα- θερμός. Μας αρέσει να αγκαλιαζόμαστε, να φιλιόμαστε, να χαϊδευόμαστε. Μας είναι ξένο να αποφεύγουμε τον απέναντί μας και να αντιδρούμε υστερικά.
Θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα στις ήδη ταλαιπωρημένες από άλλους είδους αποστάσεις σχέσεις μας; Δεν θέλω να το σκέφτομαι αυτό το σενάριο σε καμία εκδοχή του. Νιώθω ότι οι άνθρωποι πάντα θα έχουν την ανάγκη να πλησιάζουν ο ένας τον άλλο. Πιο πιθανό πιστεύω είναι να πούμε «ΟΚ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αγκαλιά, θα πάρω το ρίσκο να αρρωστήσω», παρά να σταματήσουμε να παίρνουμε τον άλλο αγκαλιά. Και στο παρελθόν έχουν συμβεί αυτά. Σαφώς, ο κόσμος απομακρύνθηκε, φοβήθηκε, πρόσεξε, αλλά το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και η απόσταση αυτή δεν εδραιώθηκε. Οι άνθρωποι ξαναήρθαν κοντά. Οι αγκαλιές χωρίς δεύτερες σκέψεις θα επιστρέψουν. Αυτές οι αυθόρμητες που όλο το σώμα γίνεται μια αγκαλιά για τον άλλον. Δεν μπορεί αυτό να μείνει για πάντα. Δεν μπορεί να μείνουμε σε αυτή την άβολη απόσταση για πάντα.
Στον Ήλιο φοράτε τα ρούχα του Φίλιππου. Πώς θα τον συστήνατε; Ο Φίλιππος είναι ένα παιδί που μεγάλωσε σε μια μητριαρχική, μονογονεϊκή οικογένεια. Οι μητέρες όταν αναλαμβάνουν μόνες τους τα ηνία μιας οικογένειας σκληραίνουν πολύ. Όπως και οι πατεράδες, φαντάζομαι, με έναν τρόπο κάνουν τα παιδιά τους να νιώθουν ότι τους έχουν ανάγκη. Ο Φίλιππος είναι ένα αγόρι που έχει ευνουχιστεί από τη μητέρα του. Νιώθει ότι πάντα θα ζει στη σκιά της. Έχει πνιγεί στις δικές της επιθυμίες. Και τον πετυχαίνουμε τη στιγμή που έχει αποφασίσει να ζήσει μακριά από την επιρροή της. Προσπαθώντας να απαγκιστρωθεί από αυτήν, αρχίζει να την αντιμετωπίζει σαν εχθρό του. Συνειδητοποιεί ότι η κάθε επιλογή που έχει κάνει στη ζωή του είναι μια ενορχήστρωση της μητέρας του, οτιδήποτε έχτισε στον περίγυρό του έγινε για να ευχαριστήσει την ίδια και όχι αυτόν. Και νιώθει ότι έχει έρθει η στιγμή όλο αυτό να το αποδιώξει. Να βάλει τα πράγματα κάτω, να τα ζυγίσει, να τα δει από την αρχή και να διαλέξει τι πραγματικά θέλει ο ίδιος. Ψάχνει να βρει τι είναι δικό του και τι είναι της μητέρας του.
Είναι αρκετά βαρύ όλο αυτό. Έτσι είναι όλο το σίριαλ; Μια καθημερινή σειρά το 2020 επιβάλλεται να είναι πολύπλευρη. Ο Ήλιος έχει πολλά διαφορετικά συστατικά για να κρατάει το ενδιαφέρον. Διαθέτει περιπέτεια, δράμα, μυστήριο, στοιχεία νουάρ. Έχει αστείες, αλλά και τραγελαφικές στιγμές. Υπάρχουν όλα εκεί μέσα.
Μιλήσατε λίγο πριν για τον ρόλο της μητέρας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του Φίλιππου και θυμήθηκα πως πριν από μερικές ημέρες, ένα κείμενο -γραμμένο από έναν άντρα- σε γυναικείο portal θεωρούσε υπαίτια τη μητέρα του παίκτη ενός reality για όλα όσα απαράδεκτα είπε για τη σχέση του με τις γυναίκες. Η μητρότητα και η πατρότητα έχουν το ίδιο ακριβώς βάρος. Εγώ, επειδή είμαι αγόρι, έχω μια παραπάνω ευαισθησία όταν ξέρω ότι μια μάνα μεγαλώνει μόνη της το παιδί της, όπως συμβαίνει στο δικό μου χαρακτήρα στο σίριαλ. Ούτε ξέρω ούτε μπορώ να φανταστώ πόσο εξίσου ή περισσότερο δύσκολο μπορεί να είναι για έναν πατέρα. Αυτό όμως που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πως κανένας γονιός δεν έρχεται με οδηγίες χρήσεως. Σημασία όμως πάντα έχει το κίνητρο. Όταν αυτό είναι η αγάπη, ας είμαστε επιεικείς απέναντί τους. Όσον αφορά τώρα τα λόγια που ξεστόμισε αυτό το αγόρι, δεν μπορώ να δεχτώ ότι ευθύνεται η μητέρα του. Μπορεί να έχει μια καθόλα σωστή μάνα. Μια μάνα που να τον έχει μάθει να αγαπάει τις γυναίκες, να τις θαυμάζει και να τις σέβεται. Δεν θέλω να ρίξω την ευθύνη σε εκείνη για το ότι ο ίδιος σε ένα περιβάλλον αγορίστικο, μάτσο και ίσως ανταγωνιστικό, επέλεξε αυτά τα λόγια για να περιγράψει το πόσο κοκοράκι είναι. Ωστόσο η δική μου στάση απέναντι σε όλα είναι να είμαστε επιεικείς με τους ανθρώπους γιατί όλοι κάνουμε λάθη, όλοι ανεξαιρέτως, και καλό είναι να συγκρατούμε την κριτική μας, να μην τη σερβίρουμε πολύ εύκολα. Γιατί δεν μπορούμε να μπούμε στα παπούτσια του άλλου, δεν γνωρίζουμε το background του, δεν γνωρίζουμε τίποτα γι’ αυτόν. Είμαστε απλώς παρατηρητές.
Στο κέντρο της ιστορίας του Ήλιου υπάρχει ένας μεγάλος έρωτας. Όλος ο πυρήνας είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας μεταξύ δύο παιδιών που είχαν μια παράνομη σχέση όταν ήταν 18 ετών και αναγκάστηκαν να χωρίσουν. Σήμερα έρχονται πάλι σε επαφή έχοντας κάτι κοινό: τον καρπό του έρωτά τους. Είναι για αυτούς ένας καθοριστικός έρωτας. Τον Φίλιππο, το ήρωα που υποδύομαι εγώ τον έχει στοιχειώσει. Η κοπέλα του τον παράτησε με ένα βουνό ερωτηματικά. Και, ξέρετε, οι άνθρωποι επιθυμούν αυτό που τους λείπει, αυτό που απουσιάζει. Και όσο μεγαλύτερη η απουσία τόσο μεγαλύτερη η επιθυμία. Αυτή η αρρωστημένη επιθυμία τον Φίλιππο τον έτρωγε, τον αρρώσταινε.
Ο Ιταλός σκηνοθέτης Paolo Sorrentino έχει δηλώσει ότι ο πρώτος μεγάλος έρωτας μας καθορίζει, όπως οι γονείς μας. Αν συμφωνούσα με αυτό θα έπρεπε να παραδεχτώ ότι μετά από αυτό τον έρωτα, οι επόμενοι δεν θα ήταν μοναδικοί και ανεπανάληπτοι. Αν το δεχόμουν αυτό, όλοι οι επόμενοι έρωτες θα ήταν υποκατάστατα, δευτερεύοντες και ημίμετρα. Δεν θα το ήθελα αυτό για τη ζωή μου.
Ο ήλιος τι συμβολίζει στο σίριαλ; Ο ήλιος έχει να κάνει με το πλήρωμα του χρόνου. Με το γεγονός ότι όσα χρόνια και αν περάσουν, η αλήθεια φανερώνεται. Έρχεται στο φως. Όσα προσωπεία, όσες μάσκες και να φορέσεις, το ποιος είσαι αποκαλύπτεται, πρώτα σε σένα, στον εαυτό σου, και μετά στους γύρω σου.
Για εσάς τι είναι ήλιος; Η ζωή μου όλη. Η επιθυμία να ζω. Μου αρέσει να ξυπνάω το πρωί, να κάνω σχέδια, να σκέφτομαι, να δημιουργώ, να επικοινωνώ, να κάνω τρέλες, να προγραμματίζω και άλλες φορές να μην το κάνω. Μ’ αρέσει η ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της. Το σκυλί μου, η οικογένειά μου, οι έρωτές μου.
Σε ένα από τα τελευταία σας post στο Instagram λέτε ότι το «τίποτα» είναι μια υποτιμημένη λέξη. Το τίποτα έχει να κάνει με το εδώ και το τώρα. Για ρμένα είναι μια κατάσταση πολύ γεμάτη Το «δεν κάνω τίποτα» έχει πολλές αναγνώσεις και μεταφράσεις. Και επιλέγουμε να φωτίζουμε την πιο άχαρη, την πιο διαστρεβλωμένη. Την τεμπέλικη, τη νωθρή. Το δικό μου τίποτα είναι πολύτιμο. Η σιωπή μου, όταν κάθομαι δηλαδή και δεν κάνω τίποτα, είναι πιο ουσιαστική από το οποιοδήποτε ξόδεμα σε μια άχαρη κουβέντα.
Στο post που κάνατε με αφορμή τον θάνατο του ηθοποιού Chadwick Boseman- είχε διαγνωσθεί με καρκίνο του παχέος εντέρου- εκτός από το νόημά του αυτό καθαυτό και τη σημαντικότητά του, γράψατε και για τη σημασία της χρήσης των σωστών λέξεων. Αναφερόσασταν στις εκφράσεις του τύπου «βγήκε νικητής» ή «έχασε τη μάχη». Είμαι πολύ επιμελής με τη χρήση των λέξεων. Υστερικά επιμελής και δεν σας κρύβω ότι θυμώνω όταν άνθρωποι της γενιάς μου χρησιμοποιούν λέξεις επειδή είναι εντυπωσιακές αλλά δεν ανταποκρίνονται σε αυτό που θέλουν να επικοινωνήσουν. Λένε, για παράδειγμα, «πήγα σε μια παραλία και ήταν δράμα». Δράμα είναι η πείνα στην Αφρική και όχι μια παραλία επειδή είχε βότσαλο και όχι άμμο. Αν σου συμβεί το δράμα, τότε ποια λέξη θα βρεις για να περιγράψεις το πραγματικό σου συναίσθημα; Από την άλλη, στο ίδιο post γράφω ότι κατανοώ πως η πρόθεση των ανθρώπων είναι καλή, αλλά πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε την επίδραση που μπορεί να έχει ακόμα και μια καλή πρόθεση. Μπορεί να αφήσει υπονοούμενα και να καταλήξει να είναι λάθος. Αυτό που έλεγα λοιπόν στο post, στο οποίο αναφέρεστε, είναι ότι είναι παράλογο να θυμόμαστε τους ανθρώπους επειδή κέρδισαν ή έχασαν κάτι. Ως οντότητες έχουμε να επιδείξουμε πολύ πιο σπουδαία πράγματα από νίκες και ήττες. Ας κρατήσουμε, λοιπόν, αυτά, ας τα φωτίσουμε και ας θυμόμαστε γι’ αυτά τα πράγματα τους ανθρώπους. Δεν είναι καζίνο η ζωή. Ούτε ιππόδρομος.
Η περιπέτεια με την υγεία σας τι σας αποκάλυψε για τον εαυτό σας που δεν σας άρεσε και τι σημαντικό συνειδητοποιήσατε; Αυτό που είδα για τον εαυτό μου και δεν μου άρεσε -και καλά έκανα και το είδα, γιατί μπήκα στη διαδικασία να το διορθώσω- είναι ότι για πολλά χρόνια νόμιζα ότι μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου, ότι είχα μια ασύλληπτη αυτάρκεια. Πίστευα ότι μπορώ ακόμη και τις πιο δύσκολες στιγμές μου να τις περνάω μόνος μου. Δεν ήθελα να φορτώνω και να στεναχωρώ τους γύρω μου. Αυτό κάποια στιγμή ήρθε και μπούκωσε. Κατάλαβα ότι έπρεπε να ανοιχτώ. Συνειδητοποίησα ότι οι φίλοι δεν είναι μόνο για τις χαρές και ότι θα πρέπει να τους εμπιστευόμαστε και στα δύσκολα. Είχα κλειστεί εντελώς στον εαυτό μου και θύμωσα μαζί του που με είχα αποκλείσει, αντί να δώσω τη δυνατότητα σ’ εμένα αλλά και στους άλλους να το μοιραστώ. Θεώρησα τότε ότι έπρεπε να το αντέξω μόνος μου. Θεωρητικά και πρακτικά μπορούσα, αλλά δεν υπήρχε λόγος να το κάνω. Ήταν σαν να τιμωρούσα τον εαυτό μου. Παράλληλα, κατάλαβα ότι σε αυτή τη ζωή υπάρχουν πράγματα που τα επιλέγουμε και πράγματα που δεν τα επιλέγουμε. Αυτά που δεν τα επιλέγουμε ας τα παρατηρήσουμε και ας τα χειριστούμε προς όφελός μας. Αν μια ασθένεια που δεν την έχεις επιλέξει έρθει, πρέπει να δράσεις, δεν μπορείς να κάτσεις και να περιμένεις τη θεραπεία ή τον θάνατο. Πρέπει να κάνεις κάτι. Αυτό κατ’ επέκταση με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχουν άπειρα πράγματα που συνιστούν την ύπαρξή μας και τα οποία δεν επιλέγουμε. Δεν διαλέξαμε να γεννηθούμε Έλληνες ή μη Έλληνες, άντρες ή γυναίκες, γκέι ή στρέιτ, λευκοί ή έγχρωμοι, Ευρωπαίοι ή όχι, ούτε αν θα νοσήσουμε ή όχι, αλλά αυτό που μπορούμε να επιλέξουμε είναι να μην είμαστε μίζεροι και καθάρματα. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα δημιουργήσουμε καλύτερες κοινωνίες και τότε ο κόσμος όλος θα γίνει καλύτερος.
*Το σίριαλ “Ήλιος” προβάλλεται από τον ΑΝΤ1.
