«Όταν έγραφα αυτό το βιβλίο, δεν ήμουν συγγραφέας. Ξεκίνησα να γράφω από μια εσωτερική, σχεδόν βίαιη ανάγκη. Δεν άρχισα με σκοπό να γράψω ένα μυθιστόρημα, αλλά για να σωθώ. Δεν είχα συνείδηση ότι θα εκδοθεί, ότι κάποιος θα το διαβάσει, ότι θα μεταφραστεί, ότι θα αρέσει σε κάποιον ή θα το βρει ενδιαφέρον. Δεν είχα κανέναν λογοτεχνικό σκοπό. Προέκυψε μέσα από την ανάγκη μου να συνδέσω την εμπειρία της μητρότητας με το συναίσθημα του να νιώθεις μόνος. Αυτό το βιβλίο για εμένα συνδυάζει τη μοναξιά με τη μητρότητα.
Αν είχε κυκλοφορήσει πρώτα στη Γαλλία όπου μένω, ίσως ένιωθα εκτεθειμένη, αλλά βγήκε σε άλλες χώρες νωρίτερα. Οπότε, όταν κυκλοφόρησε και στη Γαλλία δεν ένιωσα ντροπή ή φόβο. Από τη στιγμή που ένα κείμενο γίνεται λογοτεχνία, συμβαίνει μια μεταμόρφωση και σταματάει να είναι κάτι δικό σου. Ωστόσο, ο φόβος και η ντροπή που θα μπορούσα να νιώσω από τη στιγμή που θα μοιραζόμουν κάτι τόσο προσωπικό, είναι συναισθήματα πολύ στενά συνδεδεμένα με τη μητρότητα. Και έχουν να κάνουν με τις υψηλές προσδοκίες και τα στερεότυπα με τα οποία την έχουμε φορτώσει. Γι’ αυτό, το βιβλίο θα ήθελα να είναι παρηγοριά για όλες τις γυναίκες, -αλλά και για τους πατέρες- που έρχονται αντιμέτωπες με αυτά τα συναισθήματα. Θα ήθελα να ξέρουν ότι δεν είναι μόνες. Η τέλεια εικόνα της μητρότητας που έχουμε πλάσει, σίγουρα δεν υπάρχει. Είναι ένας στόχος που ποτέ δεν φτάνει κανείς. Τον κρατά μακρινό και άφταστο η συζυγική ζωή, οι κοινωνικές επιταγές, η ίδια η ζωή.
Το Σκοτώσου, Αγάπη δεν είναι σκληρό βιβλίο, έχει πολλά τρυφερά στοιχεία. Είναι ένας πίνακας ζωγραφικής που έχει τις σκιές του, αλλά και πολλά φωτεινά σημεία. Κάποιος μου είπε ότι η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη για μια τέτοια αποδόμηση της μητρότητας, και μου έκανε εντύπωση αυτό γιατί μία από τις διάσημες αρχαίες τραγωδίες είναι η Μήδεια. Άλλοι έχουν πει ότι το βιβλίο έχει επίσης πολλά στοιχεία μαγικού ρεαλισμού. Υπάρχουν τέτοια, όπως ένα μωρό παιδί που σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο ή ένα ελάφι που εμφανίζεται από το πουθενά, αλλά δεν είχα πρόθεση να το κάνω. Δεν είχα ούτε γι’ αυτό κάποια συγκεκριμένη πρόθεση. Θα τα περιέγραφα ως στοιχεία “τρελού ρεαλισμού”. Δεν με ενοχλεί όλη αυτή η προσπάθεια της ανάλυσης του έργου, της ερμηνείας και της κατηγοριοποίησης. Τη θεωρώ μέρος της λαχτάρας, της συγκίνησης, του ενδιαφέροντος και της λογοτεχνικής διαδικασίας να καταλάβεις ένα κείμενο.
Πολλοί χαρακτήρες μου έχουν έντονη ερωτική επιθυμία. Στο Σκοτώσου, Αγάπη, αυτή η έντονη, ομολογημένη ερωτική επιθυμία συνδυάζεται με τη μητρότητα. Αυτό σόκαρε κάποιους. Ούτε αυτό είχα σκοπό. Να σοκάρω. Καταλαβαίνω όμως γιατί συνέβη. Μας σοκάρει ακόμη μια μητέρα να ομολογεί την ερωτική επιθυμία της και να τη διεκδικεί. Μας φέρνει αμηχανία. Είναι αυτός ο συνδυασμός στο βιβλίο που βγάζει την ηρωίδα από την προγραμματισμένη, επίσημη, ιδανική εικόνα της. Δεν είχα σκοπό να σπάσω κάποιο ταμπού, ούτε όταν το έγραφα, αλλά ούτε και από τη στιγμή που το βιβλίο άρχισε να φτάνει στους αναγνώστες.
Η λογοτεχνία, και η τέχνη γενικά, όταν δεν το βάζει σκοπό, μπορεί να σπάει ταμπού. Η τέχνη μπορεί να φέρει αλλαγές μόνο όταν δεν έχει αυτή την πρόθεση. Αυτή τη στιγμή γράφω ένα βιβλίο στο κέντρο του οποίου είναι η αποδόμηση ενός ζευγαριού. Η βόμβα που σκάει ανάμεσά τους με τον χωρισμό. Συχνά με ρωτούν αν σκέφτομαι το κορίτσι από το Σκοτώσου, Αγάπη. Ναι το σκέφτομαι. Οι ήρωες των βιβλίων μου είναι συγκάτοικοί μου. Ταξιδιώτες που περνούν συχνά από το σπίτι μου. Μάλιστα, αυτό πάνω στο οποίο δουλεύω τώρα έχει ίχνη αυτής της ίδιας ηρωίδας.
Η συγγραφή είναι μια πράξη άγρια, ριζοσπαστική και έντονα πολιτική. Μέσω του γραψίματος αλλάζεις διάσταση. Έτσι θέλω να διαβάζονται και τα βιβλία μου. Με αυτή την επίγνωση. Δεν νιώθω μέρος της φεμινιστικής λογοτεχνίας. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες γιατί τις χρησιμοποιεί το marketing. Είμαι σίγουρη ότι οι μεγάλες συγγραφείς δεν θα είχαν δεχτεί καμιά κατηγοριοποίηση».
