«Για εµένα το γράψιµο αυτού του βιβλίου ήταν µια περιπέτεια. Έπρεπε να βρω τον τρόπο για να πω ακριβώς την ιστορία που ήθελα. Υπήρξαν πολλά προσχέδια µέχρι να καταλήξω σε αυτό. Μου πήρε περίπου εφτά χρόνια όλη η διαδικασία. Σκεπτόµενη τώρα αυτή την περίοδο, µπορώ να πω µε σιγουριά ότι προσπαθούσα να γράψω σαν λογοτέχνις, να µοιάζω κάπως, να προσεγγίσω το ύφος συγγραφέων που θαυµάζω και, παράλληλα, έσκαβα µέσα µου να βρω τη δικιά µου φωνή. Κάποια στιγµή, κάποια µέρα, αυτή βγήκε από µέσα µου αβίαστα και το βιβλίο πήρε τη µορφή που έχει σήµερα. Φυσικά, έπρεπε να περάσω το στάδιο του να αποδεχτώ αυτή τη φωνή, να την αναγνωρίσω. Το µοναδικό µε την Antara, την ηρωίδα της Καµένης Ζάχαρης, είναι ότι δεν προσπαθεί να είναι συµπαθητική. Είναι αυτή που είναι συµπεριλαµβανοµένων όλων αυτών των σκοτεινών σηµείων µέσα της. Είναι µια γυναίκα που ψάχνει εκδίκηση απέναντι στη µάνα της. Γιατί αυτό το βιβλίο είναι για την εκδίκηση. Μεγαλώνουµε µε αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να είµαστε: θηλυκές, απαλές, ροµαντικές, µητέρες, συµπονετικές, στοργικές, αλλά οι γυναίκες είµαστε και τέρατα. Έχουµε και µια σκοτεινή πλευρά που πρέπει να είναι εξίσου φανερή. Ήθελα αυτό να είναι ξεκάθαρο για την Antara. Αλλά και εγώ η ίδια το έχω ανάγκη. Πρέπει να εκφράζουµε ό,τι έχουµε µέσα µας. Η φωνή της ηρωίδας έχει δύναµη γιατί, ταυτόχρονα, σου καλλιεργεί και µια αίσθηση εµπιστοσύνης. Νιώθεις ότι σου λέει ένα µεγάλο, κακό µυστικό. Επίσης, δεν χρειαζόµαστε µόνο συµπαθητικά κορίτσια. Όταν ήµουν έφηβη διάβασα τη Λολίτα του Nabokov. Με ενοχλούσε τόσο πολύ η ιστορία, ο χαρακτήρας της ηρωίδας, αλλά από την άλλη, η γραφή του συγγραφέα δεν µου επέτρεπε να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια µου. Μου ασκούσε µια υπνωτιστική γοητεία. Με αηδίαζε και ταυτόχρονα µε µάγευε η οµορφιά των λέξεων. Αυτό για εµένα ήταν επαναστατικό εκείνη τη στιγµή. Το συµπαθητικό δεν είναι ποτέ ενδιαφέρον για µένα. Όλοι έχουµε τα σκοτάδια µας και δεν αρέσουµε σε όλους. Γι’ αυτό δεν µου αρέσουν οι µονοδιάστατοι χαρακτήρες.
Το βιβλίο έχει να κάνει και µε τη µνήµη. Πιστεύω πολύ στη συλλογική µνήµη και τη βρίσκω ενδυναµωτική ως ιδέα. Έχουµε όλες αυτές τις µνήµες -και το DNA ένα σύµπλεγµα από µνήµες είναι- και τις φωνές µέσα µας που µας πάνε µπροστά χωρίς να µας ανήκουν ατοµικά. Είναι αποστάγµατα της ίδιας της ύπαρξής µας. Είναι πέρα από εµάς. Πιστεύω ότι γυναίκες από το παρελθόν µιλούν µέσα από εµάς σήµερα. Έχουµε τις γνώσεις τους. Όταν συλλογίζοµαι τις δικές µου φιλοδοξίες και επιθυµίες, σκέφτοµαι ότι δεν είναι µόνο δικές µου, αλλά ότι ανήκουν και σε άλλες γυναίκες που κουβαλάω µέσα µου. Και πολλές φορές αναρωτιέµαι αν τις διαχειρίζοµαι σωστά. Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά ακούω και άλλες γυναικείες φωνές που µιλούν µέσα από µένα.
φωτογράφος: Sharon Ηaridas
Η µητρότητα δεν είναι για όλες ελεύθερη επιλογή σήµερα. Πολλές γυναίκες δεν την είχαν. Στην Ινδία αυτό είναι πολύ µεγάλο πρόβληµα και η πανδηµία έχει κάνει τα πράγµατα χειρότερα, πράγµα λυπηρό. Είναι πάντα πολύπλοκο το θέµα της µητρότητας. Βρισκόµαστε σε αυτό τον κόσµο επειδή µια γυναίκα θέλησε να µας γεννήσει. Είµαστε επιλογές γυναικών να γίνουν ή όχι µάνες. Ακόµη και αν δεν είχαν αυτή την επιλογή, δεν σηµαίνει ότι δεν υπήρχαν οι αµφιβολίες και οι σκέψεις τους. Η απόφαση να κάνει ή να µην κάνει παιδί κάποια είναι προνόµιο, όχι µε την κακή έννοια. Ένα αρχαίο, βιολογικό προνόµιο που έχουµε οι γυναίκες και το οποίο εµπεριέχει την επιλογή µας να γεννήσουµε ή όχι. Η µητρότητα εµπεριέχει την άρνησή της».
*Η Καµένη Ζάχαρη βρέθηκε στη βραχεία λίστα του Booker για το 2020 και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθµος.
