«Με το έργο Εγκάρσιος Προσανατολισμός νιώθω ότι δουλέψαμε για να φτιάξουμε κάτι καινούριο. Να πούμε μια ιστορία μέσα από εικόνες, σώματα, σκιές, σχήματα και αισθήσεις. Κάθε φορά θέλουμε να δημιουργούμε. Να αλληλεπιδρούμε με την ενέργεια η οποία συνεχώς αλλάζει. Από κάθε λεπτομέρεια προκύπτει κάτι καινούριο. Και μου αρέσει να τιμώ καθετί νέο που γεννιέται πάνω στη σκηνή. Είναι ένα ταξίδι του οποίου δεν ξέρω τον προορισμό, και στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό που με ενδιαφέρει. Αλλά η αίσθηση του ότι κάτι κινείται ή μετακινείται είναι πολύτιμη σε κάθε έργο. Ότι κάτι γεννιέται. Αυτό είναι που με συναρπάζει σε κάθε νέα δουλειά. Με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου έχουμε βρει έναν τρόπο να επικοινωνούμε μεταξύ μας χωρίς να χρειάζεται να μιλάμε πολύ. Μαζί δημιουργούμε εικόνες, χαρακτήρες, δίχως να πρέπει να συζητήσουμε τι είναι ο καθένας από αυτούς. Μπαίνουμε βαθιά στο καθετί χωρίς να υπεραναλύουμε. Είναι μια παράξενη γέννηση αυτό που συμβαίνει ανάμεσά μας. Παράλληλα, έχω την ελευθερία να προτείνω τρόπους για να υπάρξω σε μια παράσταση. Και όλα αυτά με μια ποιότητα βαθιάς επεξεργασίας, δημιουργικής δουλειάς που προκύπτει έπειτα από πολλές πληροφορίες, στοιχεία και ψάξιμο.
Στην παράσταση δεν είμαι απλώς η μία από τις δύο γυναίκες που συμμετέχουν στο έργο. Η ηρωίδα μου δεν είναι μια γυναίκα. Είναι η Γυναίκα. Είναι αυτή που φέρνει στη σκηνή τη γέννηση ενός καινούριου, καθαρού κόσμου. Είναι η μάνα, η θεά, η νέα αρχή. Είναι ένα νέο συναίσθημα. Μια νέα γεύση. Είναι ένα πάρα πολύ καθαρό πλάσμα. Αρχαίο και μελλοντικό ταυτόχρονα. Κλασικό και μοντέρνο. Τωρινό και παντοτινό. Ένα ολόκληρο νέο σύμπαν. Είναι όλα αυτά τα καινούρια μέρη στα οποία μπορούμε να βρεθούμε, να ζήσουμε, να κατακτήσουμε, να χορέψουμε, να ονειρευτούμε. Είναι μια ματιά στην ανάπτυξη και στην ιδέα της ίδιας της δημιουργίας. Με αυτήν εισβάλλω στον κόσμο των αντρών του έργου φέρνοντας μαζί μου όλα τα παραπάνω. Είμαι η αλλαγή. Προσπαθώ να είμαι αυτά τα νέα ύψη. Και αυτό έχει να κάνει με το φύλο, αλλά δεν έχει κιόλας. Γιατί για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου όλα χορεύουν πάνω στην ελευθερία, αλλά πέραν των βιολογικών και κοινωνικών φύλων. Τον ενδιαφέρει περισσότερο η ποιότητα και η έκρηξη της ίδιας της ζωής που ξεσπά.
Η Breanna O’Mara με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Στην παράσταση είμαι η Γυναίκα και είμαι γυμνή. Το γυμνό έχει να κάνει με τη γλυπτική του ανθρώπινου σώματος και της αρχιτεκτονικής του, με αναφορές σε αρχαία γλυπτά. Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα έργο τέχνης. Είναι αυτό που έχουμε και εκπροσωπεί αυτό ακριβώς που είμαστε. Τόσο τη δύναμη, όσο και την ευαλωτότητά μας. Το γυμνό στα έργα του Παπαϊωάννου δεν σοκάρει. Έχει να κάνει με τον αισθησιασμό των ελεύθερων σωμάτων. Δεν είναι αυτονόητη η ελευθερία των σωμάτων μας, ιδιαίτερα για τις γυναίκες παγκοσμίως. Εγώ κατάγομαι από τις ΗΠΑ. Εκεί, αυτή τη στιγμή πολλοί προσπαθούν να ποινικοποιήσουν την άμβλωση σε κάποιες πολιτείες. Εγώ προσωπικά νιώθω ελεύθερη. Ζω στη Βιέννη. Αισθάνομαι ασφαλής και έχω το προνόμιο της ελευθερίας επάνω στο σώμα μου. Ωστόσο ξέρω πώς είναι να μη νιώθεις ασφάλεια. Γεννήθηκα στο Ντιτρόιτ, σπούδασα στη Νέα Υόρκη. Θυμάμαι ακριβώς πώς είναι το συναίσθημα να γυρνάς σπίτι σου το βράδυ κρατώντας σφιχτά και με φόβο τα κλειδιά στο χέρι για να κλείσεις πίσω σου την πόρτα με ασφάλεια.
Η Breanna O’Mara επί σκηνής στον Εγκάρσιο Προσανατολισμό.
Γι’ αυτό, όταν είμαι πάνω στη σκηνή γυμνή, αισθάνομαι ελεύθερη να είμαι ο εαυτός μου. Δεν σοκάρω. Δεν είναι σοκαριστικό να είμαι εγώ. Δεν είναι σοκαριστικό να είμαστε αυτοί που είμαστε σωματικά. Απεναντίας είναι πανέμορφο. Θα ήταν ωραίο να μπορούσαμε να το νιώθουμε αυτό όλες. Να έχουμε αυτές τις στιγμές απόλυτης ελευθερίας να είμαστε απλώς αυτές που είμαστε. Εμείς και όλα. Είναι πολιτικό σύνθημα ένα γυμνό σώμα, γιατί ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλά στερεότυπα γύρω από αυτό που πρέπει να σπάσουν.
Η Breanna O’Mara επί σκηνής στον Εγκάρσιο Προσανατολισμό.
Ο Εγκάρσιος Προσανατολισμός ”ερεθίζεται” από την ελληνική μυθολογία. Όταν άρχισα να διαβάζω ελληνικούς μύθους, αυτό που κατάλαβα είναι πως οι μύθοι είναι ένας τρόπος να εκφραστούν οι μύχιες ανησυχίες και οι μεγαλύτεροι φόβοι ώστε να κάνουν οι άνθρωποι ειρήνη μαζί τους. Αν μου έλεγαν να διαλέξω αυτή τη στιγμή ανάμεσα στο σώμα, την καρδιά, το μυαλό και την ψυχή, θα διάλεγα την καρδιά. Ωστόσο, και το σώμα είναι πολύ ψηλά στην ιεραρχία μου. Βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Άλλωστε, η καρδιά θρέφει το κορμί μου και το κάνει να κινείται. Ανάμεσα στον ρυθμό και τον χορό υπάρχει διαφορά. Ο ρυθμός αποτελεί μεγάλο μέρος του χορού και ο ρυθμός μπορεί να κάνει καλύτερο έναν χορό, αλλά δεν πρόκειται για το ίδιο πράγμα. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα τα οποία είναι παντρεμένα. Υπάρχει ένα απολαυστικό ρομάντζο μεταξύ τους».
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο onassis.org
Φωτογράφος: Julian Mommert
