Φέτος, σας είδαμε στο Καρτ Ποστάλ, και από τη νέα χρονιά συμμετέχετε στη Σκοτεινή Θάλασσα. Τι έγινε µε τις τηλεοπτικές παραγωγές φέτος;
Είναι ωραίο όλο αυτό που συµβαίνει, όχι µόνο το ότι γίνονται πολλές παραγωγές, αλλά και το γεγονός ότι ενδιαφέρουν πραγµατικά τους ηθοποιούς. Δεν παίρνουµε µέρος σε αυτές µόνο για να έχουµε δουλειά, αλλά γιατί βρίσκουµε και κάτι ενδιαφέρον. Για πολλά χρόνια δεν υπήρχε µυθοπλασία, αλλά και όταν υπήρχε δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Είδαµε και θα δούµε πολλούς πραγµατικά ταλαντούχους ηθοποιούς µε θεατρική ποιότητα στην τηλεόραση και ελπίζω ότι αυτό θα ανεβάσει τον πήχη. Αυτό θα προσπαθήσουµε να κάνουµε και στη Σκοτεινή Θάλασσα.
Τι γίνεστε για χάρη της Σκοτεινής Θάλασσας;
Υποδύοµαι την υπαστυνόµο Σµάρω, η οποία καλείται να ερευνήσει την εξαφάνιση µιας γυναίκας. Βασικός ύποπτος για ό,τι της έχει συµβεί είναι ο σύντροφός της. Ο τελευταίος είναι κολλητός φίλος και πρώην σύντροφος της Σµάρως. Η ηρωίδα µου είναι µια δυναµική γυναίκα, στην οποία λένε συχνά ότι έχει πιο έντονη την αντρική πλευρά. Κοινωνικά, πολλές φορές δεν είναι αποδεκτό κάτι τέτοιο. Η κοινωνία µάς θέλει θηλυκά. Ο δυναµισµός, ακόµη και σήµερα, φαντάζει παράξενος και τολµηρός για τις γυναίκες, αλλά άντρες γυναίκες τα έχουµε όλα µέσα µας. Αυτό που επιλέγουµε να δείξουµε κάθε φορά δεν έχει να κάνει µε το φύλο, αλλά µε τον χαρακτήρα, την περίσταση, το περιβάλλον.
Πουκάµισο, Kenzo. Μπλούζα φορεµένη από πάνω, Scotch & Soda. Όλα αttica.
Νιώθετε ότι έχετε περισσότερη ευθύνη, σήµερα, για το πώς θα χειριστείτε έναν γυναικείο χαρακτήρα;
Πάντα έχω, πόσο µάλλον τη δεδοµένη χρονική στιγµή. Το σίριαλ έχει στον πυρήνα του την εξαφάνιση µιας κοπέλας, για την οποία υπάρχουν στοιχεία ότι µπορεί να είχε κακοποιηθεί. Μιλάει για ένα θέµα που καίει πιο πολύ από ποτέ, και καλά κάνει και καίει. Φέτος ακούγαµε για τη µία γυναικοκτονία µετά την άλλη. Μας ταρακούνησε η πρώτη και οι επόµενες είναι σαν να σχηµάτισαν τη συλλογική αλήθεια της βίας εναντίον των γυναικών. Επιπλέον, η Σµάρω είναι µια γυναίκα µε εξουσία µέσα σε ένα ανδροκρατούµενο σύστηµα. Παρατηρούµε πώς υπάρχει η ίδια µέσα σε αυτό, πώς της συµπεριφέρονται, πώς η ίδια αντιδρά. Όλα αυτά θα τα δούµε στη σειρά.
Η Σµάρω είναι και αστυνοµικός. Σας δυσκόλεψε αυτή η ιδιότητα;
Με προβληµάτισε πολύ από την αρχή, γιατί τους τελευταίους µήνες ζήσαµε κάποιες φορές έντονα τη βία της αστυνοµίας. Σεναριακά, ωστόσο, η Σµάρω είναι η καλή της υπόθεσης. Θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά της, θέλει να βοηθήσει, όταν καταλαβαίνει ότι κάτι «βρωµάει» θέλει να το βρει και να το ξεσκεπάσει. Αλλά, όσον αφορά το σχόλιο του σεναρίου για την εξουσία της αστυνοµίας, αυτό φαίνεται µέσα από άλλους χαρακτήρες. Γίνεται αυτό το σχόλιο.
Πιστεύετε ότι γράφονται ικανοποιητικά οι γυναικείοι χαρακτήρες; Λείπει η γυναικεία αντιπροσώπευση στη συγγραφή σεναρίων;
Δεν πιστεύω ότι ένας άντρας δεν µπορεί να γράψει σωστά έναν γυναικείο χαρακτήρα. Ωστόσο οι γυναίκες πρέπει να είµαστε πιο ενεργές στη συγγραφή. Γιατί έχουµε κάτι πολύ διαφορετικό να πούµε. Η αλήθεια είναι ότι µέχρι τώρα η τηλεόραση -πάρτε παράδειγµα όλα αυτά τα σίριαλ που παίζονται σε επανάληψη- είναι γεµάτη στερεότυπα για τη γυναίκα. Έχουµε ανάγκη να καταρριφθούν όλα αυτά, να τα δείχνουµε, αλλά και να τα κρίνουµε και να τα αποµυθοποιούµε, να τα καταδικάζουµε. Στο εξωτερικό, πλέον γίνονται σειρές αποκλειστικά για τη βία που δέχονται οι γυναίκες, για το πόσο εγκλωβισµένες παραµένουν σε µια πραγµατικότητα την οποία η πατριαρχία έχει βαφτίσει κανονικότητα.
Πλεκτό, Veronica Beard, attica.
Η θεατρική σεζόν πώς πιστεύετε ότι θα εξελιχθεί φέτος;
Το να έχουµε σχεδόν έτοιµη µια παράσταση και αυτή να µην ανέβει ποτέ, είναι κάτι που το έζησα δύο φορές το προηγούµενο διάστηµα. Ακόµη και τώρα που µιλάµε δεν είµαι σίγουρη ότι οι παραστάσεις θα γίνουν. Πλανιέται µια ανασφάλεια. Η πρόβα είναι µια δηµιουργική διαδικασία όπου γεννιούνται πολλά πράγµατα, αλλά ο σκοπός είναι να υπάρξουν όταν θα σταθείς στη σκηνή µπροστά στο κοινό. Οπότε, όταν κάνεις πρόβες και δεν ξέρεις αν αυτό για το οποίο δουλεύεις θα ευοδωθεί, είναι παράξενο. Επίσης, θα έχουµε να αντιµετωπίσουµε µια ολότελα νέα πραγµατικότητα, µε µάσκες, τεστ, αποστάσεις και ένα σορό περιορισµούς. Αλλά θα τα εφαρµόσουµε όλα αυτά, γιατί προέχει το θέατρο και η επιθυµία µας να κάνουµε θέατρο.
Ωστόσο, εσείς είστε φέτος και στην Αιολική Γη του Ηλία Βενέζη στο Εθνικό Θέατρο.
Ναι, είναι ένα έργο για τη Μικρασιατική Καταστροφή και το βάρος του πολέµου. Το ποιητικό µε το συγκεκριµένο έργο είναι ότι όλο αυτό το κακό περιγράφεται αντίστροφα, µέσα από την ήρεµη, αγνή, παραµυθένια ζωή στην Αιολική Γη, στη Μικρά Ασία δηλαδή, πριν ξεσπάσει ο πόλεµος. Μιλάει για τη φύση, τον έρωτα, τα ζώα µέσα από τα µάτια ενός παιδιού. Για µια παραµυθένια γη, ιδανική για να ζήσουν οι άνθρωποι.
Τι έχει αυτό το έργο του Ηλία Βενέζη να µας δώσει σήµερα;
Υπογραµµίζει την πολύτιµη σύνδεση µε τη φύση, µε πιο χειροπιαστά πράγµατα, µε πιο απλά, αγνά και αθώα συναισθήµατα που έχουµε ξεχάσει, που δεν είναι ενεργά µέσα µας, ιδιαίτερα για εµάς που ζούµε στις πόλεις. Και από την άλλη, είναι το θέµα του πολέµου που δεν έχει σταµατήσει ποτέ να απασχολεί την ανθρωπότητα. Πάντα υπάρχει ένας πόλεµος.
Αυτό που ζούµε τα τελευταία δύο χρόνια είναι ένα είδος πολέµου;
Δεν ξέρω αν θα µπορούσα να το χαρακτηρίσω έτσι, αλλά βρίσκω ένα κοινό. Όπως και στον πόλεµο, εµείς οι άνθρωποι δεν κρατάµε τα ηνία. Νιώθουµε κάπως ανήµποροι απέναντι σε αυτό που συµβαίνει. Προσπαθούµε να το καταλάβουµε, αλλά στην πραγµατικότητα δεν µπορούµε να δράσουµε. Σου λένε κάτι και πρέπει να το κάνεις, ακόµη κι αν πολλές φορές δεν έχει λογική.
Φόρεµα, IRO, attica. Ζώνη, Maje, Maje Boutique.
Πώς φαντάζεστε µια αιολική γη από εδώ και πέρα;
Σίγουρα µε περισσότερο προσωπικό χρόνο. Επαφή µε τα απλά πράγµατα. Να µπορούµε οι άνθρωποι να εµπιστευόµαστε αυτόν που έρχεται δίπλα µας. Πολιτικά, ονειρεύοµαι κοινωνίες πιο ελεύθερες και όταν λέω «ελευθερία» εννοώ κυρίως την ελεύθερη συνύπαρξη µεταξύ µας χωρίς περιορισµούς. Να µπορούµε όλοι, από όπου και αν προερχόµαστε, να ζούµε ειρηνικά και µε ασφάλεια. Με ισότητα, σε ένα κοµµάτι γης.
Στην Αιολική Γη ποια είστε;
Υποδύοµαι την Ντόρις, µια γυναίκα που έρχεται στην Αιολική Γη από άλλη χώρα, γιατί έχει ακούσει για την οµορφιά της. Είναι φοβερά ανεξάρτητη, της αρέσει το κυνήγι, θέλει να είναι αυτόνοµη. Είναι µια δυναµική γυναίκα µιας άλλης εποχής. Πολύ γοητευτική. Ως τέτοια αντιµετωπίζεται, σαν κάτι εξωτικό και παράξενο, όχι όµως ως κάτι ξένο και άρα κακό και απειλητικό.
Σας είδαμε και στη σειρά Καρτ Ποστάλ της ΕΡΤ.
Κάθε επεισόδιο εκεί είχε και κάτι διαφορετικό. Μοιάζουν µε τηλεοπτικά διηγήµατα. Εγώ εµφανίζοµαι σε περισσότερα από ένα επεισόδιο. Υποδύοµαι µια δηµοσιογράφο που συναντάει τον πρωταγωνιστή και µαζί ενώνουν τον πόνο τους. Συνειδητοποιούν πόσο τραυµατισµένοι είναι.
Είναι σηµαντικές οι συναντήσεις στη ζωή;
Οι άνθρωποι που συναντάµε διαµορφώνουν τον χαρακτήρα µας. Ακόµη και µια κακή συνάντηση µπορεί να µας ξεκαθαρίσει πολλά πράγµατα.
Όταν τελειώσει αυτή η σεζόν, πώς θα θέλατε να είστε;
Θα ήθελα να καταφέρουµε να παίξουµε την παράσταση κανονικά. Το θέατρο µου έχει λείψει πολύ. Δεν µπορώ να πω ότι δεν θέλω να ξανακλείσουµε, γιατί όλο αυτό αφορά την υγεία µας και ίσως είναι ο µοναδικός τρόπος για να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Ωστόσο, θα ήθελα να είµαστε πιο ψύχραιµοι και πιο σοφοί µε τα µέτρα. Ίσως πρέπει να µάθουµε να ζούµε µε αυτό, συνεχίζοντας παράλληλα την καθηµερινότητά µας. Υπάρχει µια ζωή που πρέπει να κυλήσει.
Ως γυναίκα, πώς βιώσατε όλες αυτές τις αποκαλύψεις στο θέατρο;
Εµένα δεν µου έχει συµβεί κάτι αντίστοιχο. Οπότε δεν µπορώ να διανοηθώ καν τον πόνο, τη δυσκολία και το θάρρος που χρειάστηκε για να µιλήσουν αυτοί οι άνθρωποι. Αλλά, έπρεπε να γίνει. Όχι µόνο για να σταµατήσουν οι κακοποιητές, αλλά και για να καταλάβουµε και εµείς οι υπόλοιποι τη δύναµή µας. Δεν µπορεί κανείς να σου πει «βγάλε την µπλούζα σου». Αυτό πρέπει να είναι σαφές. Νιώθω ότι µε όλα αυτά που συνέβησαν επαναπροσδιορίστηκε τι είναι κανονικό και τι όχι στον χώρο του θεάτρου. Και αυτό µόνο καλό µπορεί να είναι.
Με αφορµή όλα αυτά, ήρθε ξανά στο προσκήνιο το ζήτηµα του διαχωρισµού του καλλιτέχνη από τον άνθρωπο.
Εγώ πάντα βλέπω τον άνθρωπο µέσα από το έργο του. Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις ευθύνη για το πώς πρέπει να συµπεριφέρεσαι και στη ζωή. Δεν µπορώ να τα διαχωρίσω.
Ανησυχήσατε µήπως ακουστεί κάτι για κάποιον καλλιτέχνη που αγαπάτε;
Όχι. Ήµουν σίγουρη ότι αγαπώ καλλιτεχνικά δηµιουργούς που τους εκτιµώ βαθιά και ως ανθρώπους. Αλλά ακόµη και αν ακουγόταν κάτι γι’ αυτούς, καλώς να ακουγόταν. Δεν υπάρχει διαχωρισµός σε αυτό. Δεν έχει σηµασία αν ο κακοποιητής ανήκει στη δική µας καλλιτεχνική παρέα, στη δική µας «φάση».
Ο φόβος που αισθάνονται οι κακοποιητές είναι κάτι που µας κάνει προς το παρόν;
Μας κάνει µε την έννοια ότι θα σταµατήσει να συµβαίνει άµεσα. Το θέµα είναι όποιος έχει την οποιαδήποτε εξουσία, να πάψει να πιστεύει ότι µπορεί να συµπεριφέρεται όπως θέλει σε κάποιον που έχει λιγότερη ή που δεν έχει καθόλου.
Info: Το σίριαλ Καρτ Ποστάλ έχει κάνει ήδη πρεµιέρα στην EΡT, η Αιολική Γη θα ξεκινήσει µέσα στον Οκτώβριο στο Εθνικό Θέατρο, ενώ η Σκοτεινή Θάλασσα θα προβληθεί τους επόµενους µήνες στο MEGA.
Φωτογράφος: Σπυρος Χαµάλης
Styling: Βίβιαν Ρουβελα
Μακιγιάζ-µαλλιά: Δήµητρα Αλτάνη/ D-tales
Ευχαριστούµε τοn πολυχωρο Minu Athens, Σαρρή 50, Αθήνα, #minuathens για τη φιλοξενία.
