«Το 2021 ήταν ένα roller coaster συναισθημάτων, αλλά ίσως και η πιο δημιουργική χρονιά της ζωής μου. Έζησα την πρώτη μου ηχογράφηση στο εξωτερικό, τα πρώτα live εκτός Αθηνών, έγραψα πολλή μουσική, αλλά κυρίως μέσα από αυτή την κατάσταση ανακάλυψα τον εαυτό μου. Κυρίαρχο συναίσθημα, κοιτώντας πίσω, θα έλεγα πως ήταν και είναι η αισιοδοξία. Αισιοδοξία πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, πως κάθε εμπόδιο είναι για καλό, όπως λέει και η μητέρα μου. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι μέσα από τα τραγούδια μου εκφράζω τη ζωή μου “κρύβοντας” τις αξίες και τις εμπειρίες μου πίσω από μεταφορές και παρομοιώσεις. Φυσικά το καθένα έχει διαφορετικό κυρίαρχο συναίσθημα, όπως η επιθυμία, η λύπη, η χαρά. Στο τέλος, όμως, αυτό που υπερισχύει και πρεσβεύω με όλη μου την ψυχή είναι η λύτρωση που σου δίνει η επιλογή της ελευθερίας. Ελευθερία για εμένα είναι να ακολουθείς αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι, χωρίς φραγμούς, όσο περίεργες και αν φαίνονται οι επιλογές σου σε τρίτους.
Σίγουρα, εάν δεν ζούσαμε σε αυτό το παράλληλο σύμπαν της πανδημίας, θα ήταν πιο άμεση η επαφή με το κοινό. Θα μπορούσα να μοιραστώ νωρίτερα τα καινούρια τραγούδια σε live εμφανίσεις, να νιώσω το vibe που μπορούν να προκαλέσουν. Να πειραματιστώ, να με γνωρίσει ο κόσμος περισσότερο και πιο ουσιαστικά και μέσα από τη διάδραση να γίνω καλύτερος. Η απομόνωση, ωστόσο, ενίσχυσε την ανάγκη μου να εκφραστώ, οπότε έγραψα στίχους και τραγούδια ως μια εναλλακτική μορφή επικοινωνίας. Μέσα σε αυτή τη μοναξιά που υπερίσχυσε, αισθάνθηκα να γινόμαστε μια κοινότητα, η οποία αποδέχεται και αγκαλιάζει. Το βρίσκω πολύ όμορφο. Στο Hypocrites, στο δεύτερο single μου, τραγουδώ για το πώς αντιμετωπίζουμε κοινωνικά την ιδιαιτερότητα. Τα τελευταία χρόνια θεωρώ ότι βιώνουμε μια συγκαλυμμένη στροφή προς την αποξένωση και αυτό φαίνεται από τα διάφορα κινήματα εθνικισμού, σεξισμού, ρατσισμού.
Υπάρχει μια γενικότερη διχόνοια, μια τάση πόλωσης. Το βίωσα αυτό μόλις κυκλοφόρησαν και οι πρώτες φωτογραφίες με τα τραγούδια. Τα μηνύματα που έλαβα ήταν ή πολύ θετικά και ενθαρρυντικά ή τελείως αρνητικά. Μου φαίνεται οξύμωρο που το 2021 υπάρχουν τόσες προκαταλήψεις γύρω μας ακόμη και για το τι ρούχα επιλέγεις να φορέσεις. Βέβαια, γίνονται αγώνες και συντονισμένες κινήσεις για μια ελεύθερη κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Αυτό που με κάνει και διατηρώ την αισιοδοξία μου είναι η νέα γενιά, η οποία δείχνει να έχει ξεκάθαρο μέσα της το πόσο σημαντικό και δημιουργικό είναι να ενστερνίζεσαι τη μοναδικότητα του άλλου. Για τη συνεργασία μου με τον Jimm Abbiss, παραγωγό -μεταξύ άλλων- των Arctic Monkeys, είμαι ευγνώμων, επειδή ήταν κάτι που συνέβη αρκετά απρόσμενα, μέσα σε μια κατάσταση γενικής απόγνωσης. Τα success stories, όμως, συνήθως οφείλονται σε μια καθημερινότητα, κατά τη διάρκεια της οποίας μάλλον κάτι κάνεις σωστά. Επομένως, θέλω να συνεχίσω να μελετάω, να γράφω μουσική, να διαβάζω και να εξελίσσομαι ως καλλιτέχνης για να μπορέσω να αδράξω το επόμενο success story. Ήταν μια περίοδος εξαιρετικά δύσκολη για πολλούς ανθρώπους γύρω μας. Ειδικά στον κλάδο της μουσικής δεν ξέραμε πότε θα ξεκινήσουν πάλι οι συναυλίες, αν θα συνεχιστεί η πραγματικότητα που είχαμε συνηθίσει και όλο αυτό μου ήταν πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσω. Για να είμαι ειλικρινής, από τη μια πλευρά αισθάνθηκα ενοχές που είχα αυτή την επιτυχία, από την άλλη ένιωσα δικαίωση για την προσπάθεια και τη δουλειά μου που αναγνωρίστηκε.
Προσωπικά, η μουσική και γενικά οι τέχνες με έχουν βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές, οπότε θεωρώ ότι οι μουσικοί μπορούμε να δώσουμε διέξοδο με το έργο και τα τραγούδια μας.
Τα τραγούδια που γράφω είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Μου αρέσει να δοκιμάζω και να εξερευνώ κάθε φορά νέα μουσική. Η μουσική που μου αρέσει, αλλά και αυτή που γράφω, είναι πολύ παραστατική, σαν να ακούς μια μικρή ταινία. Η μουσική μου “ταινία“, λοιπόν, μπορεί να κινηθεί από κάτι ανάλαφρο μέχρι το δράμα. Αυτός είναι και ο λόγος που αφοσιώνομαι και στα music videos. Τα αντιμετωπίζω σαν ταινίες μικρού μήκους που αντικατοπτρίζουν το τραγούδι και η κάθε λεπτομέρεια έχει σημασία».
