Τι σε πνίγει; Κολυμπάς ή έχεις θηλιά στο λαιμό;
Χαχαχαχα! Πολύ εύθυμο και ανάλαφρο opening line για συνέντευξη μιας νεαρής κωμικού. Μια απρολόγητη περιγραφή για τον κωμικό. Κατευθείαν στο ψητό! Είναι σαν να διαβάζεις συνέντευξη του Kurt Cobain: “1. Πίνεις ναρκωτικά; Είσαι εθισμένος; Σκέφτεσαι την αυτοκτονία; 2. Τι σχέδια έχετε με τους Nirvana;” Με πνίγουν πολλά…Μου επιτρέπεις να καπνίσω, έτσι….Δε σε ενοχλεί ο καπνός; Όλο αυτό….που περνάμε γενικά… είναι ζόρικο….δυστοπικό….αιθεροβάμων;! Όσο για το αν κολυμπάω ή έχω θηλιά, θα απαντήσω με την ελληνική παροιμία “Όποιου του μέλλει να πνίγει, δεν πάει από κρεμάλα”.
Τι σε τραβάει όμως από τα μαλλιά; Και τι είναι σωσίβιο;
Αυτό που με σώζει είναι αντί-νοσταλγία. Είναι τόσο χάλια το χθες, που δεν τίθεται ζήτημα ανταγωνισμού. Είμαι σίγουρη πως το νόημα θα το βρω μόνο από το αύριο. Που ενώ είναι τόσο άγνωστο, απροσδιόριστο, και από ότι φαίνεται δυστοπικό και αιθεροβάμων;… μου αφήνει ένα μικρό ανοιχτό ενδεχόμενο ότι μπορεί να είναι καλύτερα τα πράγματα από πριν. Δεν βρίσκω καμία ασφάλεια στον τόπο που λέγεται εφηβεία και παιδική ηλικία. Διατηρώ την ανάμνηση, μόνο για λαογραφικούς και βιογραφικούς λόγους, για να θυμάμαι το ποια είμαι, το από που προέρχομαι, για να υπάρχει τη φυσική συνέχεια των πραγμάτων. Και επειδή δεν είναι νόμιμη, πλέον, η λοβοτομή. Οι αναμνήσεις μας είναι το αντίστροφο των ελπιδών μας. Είμαι της σχολής “κάθε χρόνο και καλύτερα”. Και ετσι έχω κάπως, μειώσει την φύσιν απαισιοδοξία και την απελπισία μου. Τώρα το μόνο που μένει είναι κάπως να διασφαλίσω ότι το αύριο θα είναι καλύτερο, γιατί η ζωή δεν είναι υποχρεωμένη να μου δώσει αυτά που περιμένω.
Εσύ τι θα έπνιγες;
Πιο “ΠΝΙΓΟΜΑΙ” συνέντευξη, πεθαίνεις! Ίσως είναι η πιο παραστιοκεντρική συνέντευξη της ιστορίας. Ανυπομονώ να γίνει κάποια αντίστοιχη σε ηθοποιού κάποιου κλασικού θεάτρου “Πόσο αδελφή του Τσέχωφ νιώθεις; Τσεχωφίζει η Αθήνα την άνοιξη;” Όπως και να έχει! Θα “έπνιγα” τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό, τα έντονα bromance, την παθητική επίθεση, τα διπλά νοήματα στα λόγια, τις απειλές, τις προσβολές, την εμπορικοποίηση κινημάτων, τη κωλοτούμπα απόψεων που δεν προκύπτει από αναθεώρηση αλλά από συμφεροντολογία, τις πολ-ευμφορφιδόαποψεις, τη λατρεία προς το καλτ, την παρελθοντολαγνία.
Τι μπορεί να πνίξει ένα αστείο;
Αυτό που μπορεί να πνίξει ένα αστείο, από τη μία είναι η λογοκρισία, από την άλλη ο λαϊκισμός σε ένα αστείο, δηλαδή η “σάτιρα για την σάτιρα” με την σύγχρονη έννοια, και κυρίως η μεγαλύτερη άγκυρα για να βυθιστεί άδοξα ένα αστείο, είναι να μην είναι αστείο π.χ. γιατί είναι προβλέψιμο, φθηνό, παλιακό, δυσνόητο, ελλιπές. Και το καλτ!
Σε ποιον θα έλεγες να πάει να πνιγεί;
Δεν θα έλεγα να πνίγουν, αλλά έστω να στραβοκαταπιούν από ένα φυστίκι οι σύγχρονοι alt-right influencers – ενίοτε και comedians. Είναι το καινούργιο μου κόλλημα. Είναι ύπουλοι ρεπτιλιανοί χαμαιλέοντες που αναδεικνύονται ως organic ιντελεκτουάλες με επιρροή στην διαμόρφωση καθημερινών πεποιθήσεων και αρχών σε συμφωνία όμως με τις αρχές της ιδεολογίας τους, και όλα αυτά συγκεκαλυμμένα, με χαζοχαρούμενα αστεία, χορηγούμενα ρουχαλάκια, emojis, και “δείτε τι έχω μες στη τσάντα μου”. Nαι, είδαμε τι έχετε στην τσάντα σας, ένα ψηφοδέλτιο της Δεξιάς και μερικές σκέψεις σας υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Τώρα που πατάνε στις γραμμές της social media κουλτούρα με όλες τις παραφυάδες της, το αποτέλεσμα που προκύπτει στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι cringe, στην χειρότερη, επικίνδυνο. Και επειδή είμαι σίγουρη, ότι ένας/μία από αυτούς που περιγράφω θα διαβάσουν την συνέντευξη: Ναι, παιδιά, είστε ο λόγος που πάει η κωμωδία πίσω.
Τι σε πνίγει στην Αθήνα;
Με πνίγει η ακρίβεια του κέντρου που είναι δυσανάλογη με την ποιότητα ζωής που προσφέρει. Και κάτι άλλο, ανεξάρτητα με τη δυστοπία των ενοικίων. Επειδή είμαι άνθρωπος που δεν έχει αυτοκίνητο, αλλά μένω στο κέντρο και κάνω όλες τις μετακινήσεις μου συνήθως με τα πόδια, θα αναγκαστώ να πω το κλισέ: Με πνίγει το ίχνος εργονομίας που έχουν τα πεζοδρόμια. Δηλαδή, όλα μπορώ να τα συνηθίσω, αλλά αυτό όχι. Αρχικά, και το παπούτσι του Αντετοκούμπο να φοράω με πέντε αερόσολες, πάλι νιώθει το πέλμα μου το πεζοδρόμιο. Δεύτερον, δεν μπορώ να περπατήσω. Και φανταστείτε, δεν έχουν καμία βλάβη τα πόδια μου, είμαι ο πιο προνομιούχος άνθρωπος στο βάδισμα. Προτιμώ να περπατώ στο δρόμο, πλέον, ζω στα άκρα.
Το Πνίγομαι είναι η πρώτη σου solo παράσταση;
Ναι. Και ίσως η πιο σημαντική φάση της εξέλιξης μου. Η μέρα με την νύχτα από πέρσι, η σκηνική μου παρουσία. Μια πολύ τολμηρή απόφαση, που με ανάγκασε να εξελιχθώ για να μην καταρρεύσω. Αρχίζω και χρησιμοποιώ περισσότερα μέσα έκφρασης. Δεν μπορώ να φανταστώ σε 10 χρόνια που θα το έχω φτάσει. Ίσως σε μία εντελώς διαφορετική μορφή αναπαραγωγής.
Για να είσαι καλή stand up κωμικός τι χρειάζεται να έχεις; Φτάνει να είσαι αστεία;
Για μισό λεπτό! Ερώτηση χωρίς τη λέξη “ΠΝΙΓΟΜΑΙ”; Βλέπω καλά; Φωτεινή, πας να με ξεπετάξεις με προκάτ ερωτήσεις που κάνεις σε όλους τους κωμικούς; ΕΩΣ ΕΔΩ. Στο τσουβάλιασμα σου δεν θα μπω. Αστειεύομαι προφανώς. Για να είσαι καλός stand up comedian, φτάνει, ναι. Για να έχεις γεμάτο θέατρο, και να είσαι διάσημος, δυστυχώς όχι. Θέλει καιρό να ακουστείς και να εδραιωθείς, ή πολύ αυτοπροώθηση. Έχω στο νου μου, ας πούμε, έναν κωμικό που είναι κατά τα άλλα εξαιρετικός και συμπαθής, αλλά δεν έχει τα μέσα και το δίκτυο, ούτε επιχειρεί να πουλήσει τον εαυτό του, γιατί μεταξύ μας είναι cringe.
Τι απολαμβάνει ένας stand up comedian που δεν μπορούμε να φανταστούμε εμείς;
Την τσάμπα μπύρα στα Open Mics. Να ξεκαθαρίσω πως οι περισσότεροι είμαστε κοινοί άνθρωποι. Με κοινές απολαύσεις. Είμαστε δημόσια πρόσωπα, χωρίς τα χαρακτηριστικά των celebrity, γιατί έχουμε ένα πολύ προσιτό και ανθρώπινο πρόσωπο προς το κοινό και βγαίνουμε και διασκεδάζουμε στα ίδια μέρη που πάνε όλοι οι άνθρωποι που μας βλέπουν. Κυρίως γιατί είμαστε φτωχοί. Είναι σίγουρα απολαυστικό μέσα σε ένα πάρτυ ή σε μία έξοδο, να σε αναγνωρίζει κάποιος και με περίσσεια οικειότητα να σου πει στο ξεκάρφωτο “Σ’αγαπάω”. Συμβαίνει πολύ συχνά πλέον, που βγαίνω περισσότερο και είμαι και πιο εξωστρεφής, στα καλά καθόμουνα να με πιάνει κάποια θηλυκότητα συνήθως, και να μου λέει “Σε λατρεύω, συνέχισε έτσι” ή “Γεια, είσαι πολύ όμορφη” ή “Θες να βγούμε μαναράκι μου, με τρελαίνεις κορίτσι μου, σκάσε και φίλα με.” Πολύ ρεαλιστικοί διάλογοι. Πέρα από την πλάκα, μια φορά συνέβη κάτι αντίστοιχο, σκέφτηκα, πως ποτέ δεν μου έχουν πει με τόση ευκολία το “Σ’αγαπάω” και πως ότι “Σ’αγαπάω” δεν πήρα στην ηλικιακή φάση 10-20, θα τα πάρω, τώρα, όλα αναδρομικά. Είναι πολύ όμορφο αίσθημα που σου αφήνει αυτό, όσο αμήχανα κι αν νιώθω γιατί δεν ξέρω πως να απαντήσω, ούτε πως να φερθώ σε μία τέτοια αιφνίδιας έκρηξη αγάπης. Για το μόνο που ήμουν έτοιμη να διαχειρίζομαι ήταν τις τυχαίες επιθέσεις και εκρήξεις θυμού και μίσους. Κοίτα πως τα φέρνει η ζωή.
Εσύ με τι γελάς; Με τι κλαις;
Γελάω με τον Tim Robinson, Tim & Eric και Tim Heidecker. (Συνειδητοποιεί ότι γελάει με την λέξη “Tim”).Γελάω με την άρνηση. Όταν ένας χαρακτήρας κάνει κάποιο λάθος κρίσης και αντί απλώς να παραδεχτεί το λάθος και να ζητήσει συγγνώμη, επιμένει στο λάθος, μέχρι το τέλος, επ’ άπειρον. Με την αυτοντροπή και την ετεροντροπή. Μου αρέσει η αντικωμωδία, cringe comedy, η σουρρεάλ κωμωδία, το toilet humor, η παρωδία της pop κουλτούρας. Προφανώς, εκτιμώ και την κλασικά origins της κωμωδίας, ας πούμε παρατήρησης, ή μια καλή μίμηση, ή ένα πολύ βιωματικό storytelling. Γι’ αυτό και στην παράσταση ΠΝΙΓΟΜΑΙ επιδίωξα να καλύπτει ένα τεράστιο φάσμα κωμωδίας, όλα τα είδη, από λίγο. Γιατί το αστείο δεν είναι κάτι συμπυκνωμένο. Σχεδόν κάθε μέρα κλαίω με πολλά πράγματα. Συνήθως, όμως, είναι προϊόν κούρασης, εκτόνωσης και προσωπικής απελπισίας παρά κάποιου αξιοσημείωτου και συγκινητικού ερεθίσματος. Ίσως τελικά είμαι αιθεροβαμων.
Είναι κακό κάποιος να βουρκώσει σε μια stand up παράσταση;
Κανένα συναίσθημα, και καμία εκφραση αυτού, που σέβεται τον καλλιτέχνη και τους υπόλοιπους θεατές, δεν είναι κακιά ή συναίσθημα που δεν το θέλουμε. Ακόμα και ο θυμός είναι αποδεκτός, αν εκδηλωθεί με ευγένεια προς το act. Όποτε σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ κακό, το αντίθετο, μη σου πω. Εκτός αν είναι άντρας, ρε κλαίνε οι άντρες; Δε λυγίζει το ατσάλι ρε! Εγώ είχα συγκινηθεί όταν είδα την Κακή Πίστη του Μ. Μαθιουδάκη. Στην δική μου παράσταση την θεωρώ και προσωπική επιτυχία, όταν στο τέλος της παράστασης αφήνω στον κόσμο ως επίλογο, απόγευση και μετείκασμα, την συγκίνηση. Το θέμα είναι, επειδή λέγεται και stand up comedy, η συγκίνηση να τείνει προς την χαρά και όχι προς την στεναχώρια, και κυρίως να μην γίνεται για φθηνούς cheat λόγους και όχι για πυρηνικούς. Να σου δημιουργεί μία ανάταση αυτή η συγκίνηση. Όπως και να ‘χει εμένα μου αρέσει η κωμωδία να γεννά συναισθήματα. Άσχετο! Εμένα συνήθως, με πιάνει το άλλο, να γελάω σε κλασικά θεατρικά δράματα. Αυτό είναι κακό;
Θες μόνο να γελάει το κοινό; Τι άλλο θες να κάνει; Θες να σε συμπαθεί για παράδειγμα;
Αν κάποιος γελάει μαζί μου στην σκηνή, σίγουρα έχω κερδίσει την συμπάθεια του. H συμπάθεια είναι, κάπως, σαν step back, προϋπόθεση για να γελάσει κανείς. Ακόμα και ο Bill Burr που είναι alt right και ολίγον σεξιστής, γελάνε μαζί του γιατί παρ’ όλα αυτά είναι συμπαθής και κακός χαρακτήρας. Το ίδιο ισχύει και για το Gervais. Η συμπάθεια από την άλλη δεν είναι η μοναδική προϋπόθεση για να γελάσει κανείς. Πολλούς ανθρώπους συμπαθώ, δεν σημαίνει ότι τους βρίσκω αστείους. Θέλω να με συμπαθούν, έστω, όταν δεν γελάει κανείς σε ένα set μου. Εύχομαι “Θεέ μου, τουλάχιστον ας μην με μισούν!” Ναι, η συμπάθεια είναι το minimum που ζητάω. Λυπηθείτε με.
Επικοινωνείς με τον εαυτό σου μέσα από τα αστεία σου; Είναι τα αστεία μέσω επικοινωνίας;
Εγώ μόνο με αστεία επικοινωνώ τα θέλω μου. Για παράδειγμα στην παράσταση, έχω και 10 λεπτά που ζητάω λίγο χρόνο και χώρο από το αγόρι μου. Ξεκαρδιστικό σημείο! Άλλοι χρησιμοποιούν σήματα μορς, εγώ με punchline. Πέρα από την πλάκα, η ανάγκη μου για κοινωνικοποίηση έχει καλυφθεί πλήρως μέσω του stand up comedy, μην σου πω και με το παραπάνω. Η κοινωνική μου μπαταρία εξαντλείται στο τέλος κάθε gig. Γιατί μέσα σε μία ώρα συμπυκνώνω και επικοινωνώ όλα αυτά που δεν θα μπορούσα να τα πω σε 10 ποτά. Ακόμα και οι συνεντεύξεις είναι επικοινωνία και μέρος της κοινωνικότητας μου. Και όταν είμαι σε φάση που κλείνομαι, δυσκολεύομαι να πω κάτι για εμένα.
Με ποιον θα ήθελες να επικοινωνήσεις;
Με τον πατέρα μου, αλλά δεν έχω μονάδες. Και ναι, έχω κάνει και την επέκταση υπολοίπου 3 ευρώ.
Με τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις κωμωδία εκτός από το stand up;
Μου αρέσουν τα visual αστεία, αλλά είναι μανίκι. Πιστεύω πως είναι είχα την τεχνογνωσία και την υπομονή, και την παραγωγή, θα έκανα videos ή animation. Και πιστεύω πως η μοίρα εκεί θα με φέρει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο: να κάνω βίντεο μαζί με το ΜΕΤΕΧΝΙΟ.
Είναι μια κανονική δουλειά η δουλειά της κωμικού;
Κανονική δουλειά υπό την ετυμολογική έννοια, δηλαδή δουλειά που συμμορφώνονται σε κάποιους κανόνες, ναι, είναι. Γιατί αδιαμφισβήτητα, έχει κάποιους δεοντολογικούς κανόνες και μια εργασιακή ηθική. Η συνέπεια προς τον πελάτη, η πειθαρχία, η ανάγκη εξέλιξης, η προσφορά μιας υπηρεσίας και η ανταμοιβή αυτής, είναι χαρακτηριστικά που την εντάσσουν στην κανονική δουλειά. Στην κοινή γνώμη, έχει μείνει πως ο καλλιτέχνης, δεν είναι κανονική δουλειά. Αρχικά, επειδή δεν εκτυλίσσεται σε ένα σταθερό ωράριο, έχοντας σταθερές και υψηλές απολαβές, που όλα αυτά εξισώνονται με την ανασφάλεια, και την χαμηλή ποιότητα ζωής, που υποτίθεται θα έπρεπε το αντίθετο να σου προσφέρει μια εργασία. Έτσι στην συλλογική μνήμη αφήνεται το αποτύπωμα ότι οι καλλιτέχνες πεινάνε, είτε είναι ρέμπελοι και μποέμ. Και κατά δεύτερον, επειδή ο καλλιτέχνης επιλέγει να είναι καλλιτέχνης. Αυτό που μας διαφοροποιεί από πολλούς άλλους κανονικούς επαγγελματίες, είναι ότι δεν αναγκαστήκαμε έστω υποδορίως, να το κάνουμε αυτό. Δεν υποταχτήκαμε στην γενικότερη “κανονικότητα”, με όλες τις αναφορές και λογικές πίσω από αυτή. Απεναντίας, πολλοί καλλιτέχνες (πέραν ελαχίστων ευνοημένων εξαιρέσεων) αντιδράσαμε στα “θέλω” και στα “πρέπει” των γονιών μας και “θυσιάσαμε” την εκτίμηση τους. Στην ουσία λέμε “όχι” στο mainstream, στο καθεστώς που σου έχουν επιβάλλει, με τα συστήματα, τις αξίες και τα ιδανικά που εμπεριέχονται. Κανένας καλλιτέχνης δεν έχει αναπαράγει το αφήγημα “Κοίτα, εγώ το πινέλο ούτε που ήθελα να το πιάσω. Δικηγόρος ήταν το όνειρο μου, αλλά οι γονείς μου με πιέσαν, μου είπαν, “Γιάννη, αν δεν μπεις ΑΣΚΤ, μην τολμήσεις να ξανα περάσεις από το σπίτι. Ξέχασε μας.” Εκεί που η μητέρα σου ήθελε να έχει κοινές αναφορές με τις άλλες μανάδες, και να συμμετάσχει στο διαγωνισμό “Γίνε η μητέρα με τον πιο υψηλά μοριοδοτημένο γιο”, την φρενάρεις, την ακυρώνεις από την κανονικότητα που επιθυμούσε να έχει. Ωστόσο, το χειρότερο από όλα, και αυτό που επηρεάζει και την κοινή γνώμη, είναι το ίδιο το κράτος, το οποίο δείχνει να βάζει το χεράκι του, κάνοντας, ότι μπορεί, για να μην μπορέσει να κανονικοποιηθεί μια καλλιτεχνική δουλειά. Ενώ μια “κανονική” δουλειά έχει starter pack τις σπουδές σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο/ΙΕΚ, το αντίστοιχο πτυχίο, το εργατικό δίκαιο, και κάποιες, τέλος πάντων, κανονικές συνθήκες εργασίας, το κράτος καταφέρνει, να εκμηδενίσει όλη τη φαρέτρα μας, να μας αφοπλίσει, και να μας αφήσει απροστάτευτους στα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών-μεγαλοπαραγωγών.
Το Πνίγομαι τι θες να γίνει όταν μεγαλώσει;
Βιντεοσκοπημένη παράσταση. Να βάλω και το δικό μου λιθαράκι στην σύγχρονη κωμωδία. Του χρόνου τέτοια εποχή, με το που πάρω την προικοδότηση (ένα μεγάλο επίδομα που παίρνουν τα παιδιά των στρατιωτικών, ΓΙΟΥΠΙ!!!) στα 25 μου το 100% των χρημάτων θα δοθεί εκεί. Θα είναι επένδυση για μια ζωή αυτό.
Και θα φροντίσω για όλα όσα δεν γίνονται τώρα στην live performance, λόγω budget. Χώρος, σκηνικό, ήχος, φωτισμός. Σκέφτομαι να γίνει στο Πλανητάριο. Να φαίνεται σε έναν τεράστιο θόλο το Τελεμάρκετινγκ Διαφημιστικό βίντεο, και τίποτα άλλο στη ζωή μου. Θα είναι ένα αριστούργημα βλακείας. Να είμαι καλά, και θα τα κάνω όλα.
Εσύ, όταν μεγαλώσεις τι θες να γίνεις; Πώς θες να ζεις;
Ξέρω πως ΔΕΝ θέλω να ζω! Ακούγεται λάθος. Εννοώ θέλω να ζήσω, ξέρω με ποιον τρόπο δεν θα ήθελα να ζω. Όπως τώρα. Κάνοντας τρομερές εκπτώσεις στα αισθητικά και ηθικά μου κριτήρια, για να μπορέσω να ανταπεξέλθω. Θέλω κάποια στιγμή να προωθώ την παράσταση, όπως πολλοί με ένα βιντεάκι “Παιδιά, παίζω εδώ, ελάτε” χωρίς να είμαι σε ένα pc 8 ώρες γράφοντας συνεντεύξεις, δημιουργώντας περιεχόμενο που να πείθει τον κόσμο ότι είμαι αστεία. Δηλαδή θα συνεχίζω να γράφω αστεία στο ίντερνετ, αλλά χωρίς υπόγεια κίνητρα. Με κουράζουν κάποιες συναντήσεις με ανθρώπους, θα ήθελα και αυτό κάποια στιγμή να το αποφεύγω και να μην λογοδοτώ σε κανέναν για κάθε κίνηση που κάνω. Και κυρίως να μην συναντώ ανθρώπους που μου δημιουργούν δεύτερες σκέψεις για το αν θέλουν το καλό μου.
Τι άλλο χρειάζεται να ξέρουμε για τη Δήμητρα εκτός σκηνής;
Νομίζω πως αν κάποιος με δει στην παράσταση live καταλαβαίνει ήδη πολλά πράγματα, περισσότερα και από ένα ραντεβού. Δεν υπάρχει κάτι αχαρτογράφητο. Ίσως αυτό που αφήνω εκτός της σκηνής, είναι το μέγεθος και ο βαθμός της ευαισθησίας, της θλίψης, και της αμφιθυμίας μου. Αλλά το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι με το που γυρνάω σπίτι, από την παράσταση, ΛΙΩΝΩ βλέποντας DRAGONS DEN. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη παράσταση για τον Πωλ Ευμορφίδη.
Θα πνιγούμε τελικά πιστεύεις Δήμητρα ή στο παρατσάκ θα σωθούμε; Θα πάρουμε ανάσα;
Νομίζω κάθε θάνατος – για αυτόν που πεθαίνει – είναι ανάσα. Το τέλος είναι σκοπός.
Τα αστεία είναι ανάσα;
Κοίταξε, δεν είμαι γιατρός (όχι, ότι πίστευε κανείς το αντίθετο), αλλά, θεωρώ πως το premise είναι βαθιά εισπνοή. Μια αναμονή για το τι θα ακουστεί. Και το punchline δηλαδή το σημείο, που γελάει ο κόσμος, εκπνοή. Το γέλιο, όπως λέει και η βιολογία Α’ Λυκείου (ότι θυμάμαι, ας πούμε) είναι εκπνοή. Σε αποσυμπιέζει. Δεν σου δίνει κουράγιο, ούτε ζωή. Σε ξεσκάει απλά. Εντωμεταξύ μου αρέσει που το ιατρικοποίησα. Σε κάμια συνέντευξη γιατρού δεν θα γινόταν το αντίθετο: “Θεωρείτε το μπαλονάκι αστείο;” Θα μπορούσα να σας πω και άλλα, αν σπούδαζα Ιατρική, όπως ονειρευόταν η μητέρα μου και στόχευα στις πανελλήνιες, αλλά θα περιοριστώ σε αυτά τα απλά νοήματα. Γενικά, αν κάποιος πνίγεται στη θάλασσα, προτιμήστε το φιλί της ζωής. Μην κάνετε καμιά βλακεία, και του λέτε αστεία που ακούσατε στην παράσταση μου και σας μείνει στα χέρια. Κρίμα είναι. Και να πω, πως δεν αναλαμβάνω καμία ευθύνη! Αιθεροβάμων…
Δείτε το τρέιλερ της παράστασης:
Η παράσταση Πνίγομαι είναι η solo stand up comedy παράσταση της Δήμητρας Νικητέα που παρουσιάζεται στο Θέατρο Nous, κάθε Παρασκευή. Εισιτήρια θα βρείτε εδώ: www.ticketservices.gr
