Εικονογράφηση: Rinetta Κοσκινίδου
Δίσκος: Floating Points- Crush Ο Floating Points είναι ο Sam Shepherd, ένας μουσικός από το Manchester, με διδακτορικό στην Νευροεπιστήμη που μένει στο Λονδίνο όπου και φτιάχνει μουσική. Οι μελωδίες του θέλουν να χωθούν σαν ιός στις φλέβες, τους νευρώνες, τους αδένες σου για να καταλήξει στα πόδια σου και να τα κάνει να χορέψουν. Αν το θες. Πώς το κάνει αυτό; Με ηχητικές, ωμές εκρήξεις, λυρικούς θρήνους που σου ρυθμίζουν την καρδιά ποντάροντας στην λογική σου. Με εγκεφαλικά κρεσέντο που σου επιτίθενται. Με μπιτ που σου ξύνουν με αλμυρό φως και γλυκό σκοτάδι τις πληγές. Αν όλο αυτό σας ακούγεται βαρύ, πολύπλοκο, απόκοσμο, κοσμικό, οξύ και χαοτικό είναι επειδή κάπως έτσι είναι. Αλλά, θα πρέπει να σας πούμε ότι το άλμπουμ γίνεται ακόμη πιο ωραίο όταν ο Shepherd επιλέγει να γίνει απλός, ελαφρύς, κομψός και σχεδόν συναισθηματικά disneyνεικός. Τόσο τρυφερός δηλαδή. Το ακόμα πιο ωραίο είναι ότι ο Floating Points θα παρουσιάσει αυτό το άλμπουμ στην Αθήνα στις 7/12 στο πλαίσιο του Winter Plisskën Festival (plisskenfestival.gr)
Δίσκος: Anglel Olsen- All Mirrors Η αμερικανίδα τραγουδοποιός έχει αυτό το σπάνιο ταλέντο που τραγουδά σαν να τρέμει η καρδιά της, σαν να κόβεται η ανάσα της από πόνο, θυμό, οργή, έρωτα, αλλά και από συναισθηματική αυτοπεποίθηση καθώς κοιτάζεται στον καθρέφτη της ζωή της. Δύσκολο να πετύχει ένας τέτοιος συνδυασμός. Αυτό όμως έχει γίνει στο All Mirrors και είναι από τα πιο ωραία πράγματα που μπορεί να ακούσει κανείς κάτω από ένα συννεφιασμένο, ασπρόμαυρο ουρανό, πηγαίνοντας προς τη γκρι θάλασσα όχι μακριά από την πόλη, όχι μακριά από κάποιον που ετοιμάζεσαι να ερωτευτείς, να αγκαλιάσεις, αλλά μακριά από κάποιον που θέλεις να θυμηθείς για να τον ξεχάσεις για όσο πάντα γίνεται. Γιατί η σούπερ δύναμη της Olsen -εκτός από τη φωνή της που έχει το ταλέντο να ζυγίσει- είναι ο τρόπος που κουβαλά τις μνήμες, τις πληγές, τα σημάδια της. Με άλλα λόγια ξέρει να θυμάται.
Βιβλίο: Σπίτι με ονόματα – Colm Tóibín (Εκδόσεις: Ίκαρος) Ο Ιρλανδός Colm Tóibín (που ξέρουμε από τα Νόρα Γουέμπστερ, Η Διαθήκη της Μαρίας ) ζυμώνει ξανά και επαναφηγείται τη σκοτεινή, γεμάτη αίμα αρχαία ελληνική ιστορία του Οίκου των Ατρειδών δίνοντας στους Κλυταιμνήστρα, Αγαμέμνονα, Ορέστη, Ιφιγένεια, Ηλέκτρα και στους άλλους χαρακτήρες της ελληνικής τραγωδίας λέξεις, τόπους, υπόσταση από το σκοτεινό τώρα. Πατάει με τη γλώσσα του τόσο σίγουρα πάνω στον μύθο που του δωρίζει μια μακρά πολύτιμη πραγματικότητα, γλαφυρή, νατουραλιστική, ταραγμένη και σύγχρονη. Και όλα αυτά τη στιγμή που δεν ξεχνά ότι έχει να κάνει με μια βαριά, ανθρώπινη και γνωστή, οικογενειακή τραγωδία. Διαχειρίζεται κλασικά, πολύπλοκα θέματα όπως η αποτυχία, η οικογένεια, οι ευθύνες, η απώλεια, η μοναξιά, η καταπίεση, η πίστη, η ματαιοδοξία, η οργή, ο θυμός, η εκδίκηση, η ποιότητα των σχέσεων που δημιουργούμε, αλλά και η ποιότητα των σχέσεων που δημιουργεί η ίδια η ζωή για εμάς, με μια μετρημένη απλότητα που η ιστορία, ο μύθος, αλλά κυρίως εμείς ως αναγνώστες έχουμε ανάγκη.
Συγγραφέας: Ρέιμοντ Κάρβερ Αν θέλετε από την άλλη να εντρυφήσετε σε έναν δημιουργό που βρήκε υψηλό βάθος επίσης στην απλότητα, τότε πρέπει να ανακαλύψτε τον Ρέιμοντ Κάρβερ. Ο Κάρβερ είναι ένας από τους μεγαλύτερους διηγηματογράφους του 20ού αιώνα, που στα χρόνια της συγγραφικής του ωριμότητας χαρακτηρίστηκε από πολλούς «πατέρας» των νεαρών Αμερικανών Νεορεαλιστών. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορεί σχεδόν το σύνολο των διηγημάτων του. Οι ιστορίες στα «Ελέφαντας», «Λοιπόν, θα πάψεις, σε παρακαλώ;» «Καθεδρικός ναός», «Αρχάριοι» είναι θραύσματα απλών καθημερινών ηρώων που ξυπνούν το πρωί απλά, τρώνε πρωινό με τις πυτζάμες τους, αγαπούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα, ζουν ήσυχα, πεθαίνουν, ψάχνουν για δουλειά, για ελπίδα, για επιβεβαίωση. Είναι τσακισμένοι, αμήχανοι, αδύναμοι. Θέλουν να χωρίσουν ή έχουν ήδη χωρίσει, γερνούν, έχουν συμβιβαστεί, υποφέρουν για αυτό χωρίς να το ξέρουν. Όλους αυτούς η γραφή του Κάρβερ τους πετυχαίνει σε μια στιγμή απλή, καθημερινή στιγμή. Σε μια στιγμή που για να καταλάβεις γιατί είναι σημαντική πρέπει να τους παρατηρήσεις, να τους δεις από απόσταση, να έρθεις κοντά, να τους ξεχάσεις για λίγο και να τους ξαναθυμηθείς, να τους νιώσεις, να τους καταλάβεις. Άλλωστε, οι άνθρωποι, όπως και οι ήρωες των βιβλίων υπάρχουν μόνο αν τα καταλάβουμε. Όλα αυτά να είναι απαραίτητο να αισθανθείς οικεία μαζί τους, ή να τους συμπαθήσεις. Οι ήρωες των διηγημάτων του Κάρβερ είναι αυτοί οι ήρωες. Ήρωες απλοί, ραγισμένοι, σπασμένοι, ακόμα και διαλυμένοι πολλές φορές, όχι ευχάριστοι και ούτε συναρπαστικοί. Άνθρωποι του πάνω και του κάτω διαμερίσματος που όμως είναι σαφείς. Τοποθετημένοι με ποιότητα κάπου πολύ συγκεκριμένα ακόμα και αν είναι χαμένοι στο δικό τους σύμπαν. «Είναι οι δικοί μου άνθρωποι δεν θα μπορούσα ποτέ να τους υποτιμήσω» είπε κάποτε ο Κάρβερ για αυτούς. Και ξέρετε κάτι; Υπάρχουν σίγουρα κάποιοι που… κάτι θα σας θυμίσουν στα διηγήματα του Κάρβερ. Άνθρωποι που δε θα τους ξεχάσετε γιατί απλώς θα είστε εσείς στην πιο απλή σας εκδοχή, στην πιο ανύποπτη.
