«Άσχημοι ήχοι με βοηθούν να περιγράψω πόσο όμορφα νιώθω μέσα σ’ αυτό το βουητό. Εκφράζομαι με ό,τι έχω. Τέτοιες μέρες, πριν από δέκα χρόνια, έχασα όλο μου τον μουσικό εξοπλισμό σε ένα ταξί. Γυρνούσα από το στούντιο με τα όργανα στα οποία έμαθα να παίζω μουσική, φτάσαμε στο σπίτι, δεν έβρισκα το πορτοφόλι μου. Ανέβηκα στο σπίτι να φέρω λεφτά, κατέβηκα και βρήκα τον οδηγό του ταξί να έχει κλείσει πέντε έξι αυτοκίνητα. Τον πλήρωσα βιαστικά κι έφυγε. Πέντε λεπτά μετά συνειδητοποίησα πως είχα αφήσει στο πορτ μπαγκάζ τη μισή ζωή μου. Πέντε μέρες μετά μου έκλεψαν το μπουφάν με ό,τι χαρτιά είχα μέσα. Την επομένη κλειδώθηκα έξω από το σπίτι. Δέκα μέρες αργότερα ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχολόγο.
Εκείνος με ρώτησε αν συνειδητοποιώ πως αυτά που χάνω έχουν να κάνουν, κατά κάποιον τρόπο, με την ταυτότητά μου. Ήμουν 29 τότε. Σχεδόν τριάντα χρόνια νύστα. Τρία χρόνια θεραπεία και οχτώ χρόνια Βίκυ με φέρνουν στο σήμερα. Έχω στην καθημερινότητά μου κι έναν άνθρωπο που με φωνάζει ”μπαμπά”. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως αυτό είναι το σπουδαιότερο κομπλιμέντο που μου έχουν κάνει, αλλά συνήθως βρίσκομαι σε έναν αγώνα να σηκώσω το βάρος της ευθύνης. Και εσείς οι υπόλοιποι, όχι άλλοι τέλειοι γονείς, όχι άλλα τέλεια παιδιά, σας παρακαλώ. Τα παιδιά θέλουν χορό. Όλα τα παιδιά. Πεθαίνει κανείς όταν αφήνει επίτηδες πίσω του το παιδί που υπήρξε. Υπάρχει ένα μέρος που ζούμε και υπάρχουν τόσες αναγνώσεις της πραγματικότητας όσες και οι άνθρωποι που τις κατοικούν. Φτιάχνω εικόνες και ήχους και είναι δικά μου μέχρι να φύγουν από το σπίτι μου και μετά ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με αυτά. Αυτό είναι φανταστικό. Βαριέμαι όταν κανείς ζητάει να εξηγήσω τι σκεφτόμουν όταν έγραφα ή σχεδίαζα. Νιώθω σαν να απέτυχα να τον ιντριγκάρω. Αφήστε που καμιά φορά δεν θυμάμαι τι σκεφτόμουν. Mάλλον αυτό θα συμβεί και με αυτό το κείμενο μια μέρα. Μέχρι τότε όμως, σας παρακαλώ…
Τις Μέρες Λατρείας τις δημιουργήσαμε με τον Γιώργο Γούση επειδή, όταν είσαι έφηβος κάθε στιγμή είναι δραματικά σημαντική, κι εμείς θέλαμε να φτιάξουμε έναν ύμνο σε αυτή την υπερβολή που κάνει την καρδιά σου να χτυπάει και κάνει τον λαιμό σου να κλείνει και κάνει τη μύτη να τσούζει. Το Ιn My Room είναι σκίτσα για την απόλαυση του να μοιράζεσαι το σώμα σου με άλλους ανθρώπους και να νιώθεις ζωντανός σε μια πόλη που πεθαίνει. Είναι μια σειρά για τη στιγμή, το άγγιγμα κάποιου ανθρώπου που δεν είσαι εσύ και το οποίο σε χτυπάει σαν ρεύμα.
Στην πίστα, εκεί που χορεύουμε, είμαστε όπως θα έπρεπε και στην υπόλοιπη ζωή: ελεύθεροι να γίνουμε ένα κατά βούληση, ανεξαρτήτως ταυτότητας φύλου, καταγωγής, χρώματος στο δέρμα, σεξουαλικού προσανατολισμού. Προσπαθούμε να μεταφέρουμε αυτή την αίσθηση ασφάλειας και στην υπόλοιπη ζωή, γιατί για κάποιους η ζωή τους είναι ζωή που σκοτώνει. Η επιλογή του να μην είναι ανοιχτά ο εαυτός τους, μπορεί να γίνει η αφορμή για να σταματήσουν να ανασαίνουν. Δεν το αντέχω αυτό. Κάναμε παιδί για να ζήσει μια ζωή πιο ελεύθερη από τη δική μας, που θα κάνει τον κόσμο πιο όμορφο. Είναι πολύ αρχή ακόμη».
Info: Για να δείτε και να ακούσετε περισσότερα από τον Pan Pan μπείτε στο pantazis.space.
