«Αυτές τις µέρες γίνοµαι η Αφροδίτη στην παράσταση Ιππόλυτος, σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου, µε την οποία πάµε στην Επίδαυρο στις 7 και 8 Ιουλίου. Στις πρώτες πρόβες ήρθε η κόρη του Γιάννη Τσορτέκη που συμμετέχει επίσης στην παράσταση και είπε “αυτή η Αφροδίτη δε µου αρέσει, είναι κακιά”. Εγώ νόµιζα ότι είναι καλή. Αλλά µετά σκέφτηκα “γιατί να είναι καλή;”. Η Αφροδίτη µας είναι πανούργα. Έτσι τη θέλουµε µαζί µε την Κατερίνα. Είναι µια θεά-γυναίκα προσβεβληµένη από το γεγονός ότι ο κυνηγός και παρθένος Ιππόλυτος δεν την τιµά µε τον έρωτά του. Και έτσι απλά αποφασίζει να στήσει ένα παιχνίδι εκδίκησης και να οδηγήσει αυτή την ιστορία σε µια ολική καταστροφή. Δε ήθελα να αποτινάξω τίποτα από όλα τα “γυναικεία” στερεότυπα της Αφροδίτης. Την αντιµετωπίζω έτσι ακριβώς όπως είναι. Με πολύ χιούµορ, ενοχληµένη και “κατίνα”, προσβεβληµένη και παµπόνηρη, λάγνα, πάρα πολύ ερωτική, στα όρια του πρόστυχου καµιά φορά. Είναι τα πάντα. Δεν έχει κανέναν φόβο. Είναι πολύ απελευθερωµένη και ταυτόχρονα είναι τελείως έξαλλη. Και χαρούµενη. Χαίρεται την κάθε στιγµή αυτό που σκαρώνει. Από την άλλη, µου αρέσει που είναι και πρακτική. Η δικιά µας Αφροδίτη, µε έναν τρόπο σκηνοθετεί το έργο. Είναι µια οπερατέρ. Της επιτρέπουµε µαζί µε την Κατερίνα Ευαγγελάτου να είναι ό,τι θέλει. Να είναι µια απελευθερωµένη γυναίκα. Με την κάµερά της αποκαλύπτει πράγµατα που δεν φαίνονται ή µεµονωµένες λεπτοµέρειες που βοηθούν την πλοκή. Δεν έχει µόνο αποκαλυπτική διάθεση, αλλά είναι και πολύ δηµιουργική. Είναι σκηνοθέτρια. Ο στόχος της είναι να τα καταφέρει αυτή, αλλά να περάσει καλά και το κοινό. Το λέει ήδη από την αρχή: “Και τώρα αρχίζει το έργο µου”. Το έργο τής ανήκει. Είναι υπέροχη. Τους κοροϊδεύει όλους. Συνεχίζει, σταµατάει το έργο. Είναι µια ερωτοχτυπηµένη… κυβερνήτισσα.
Για το δικό µου γούστο, οι άνθρωποι πρέπει να ζούµε ερωτευµένοι. Τρελά ερωτευµένοι. Ερωτοχτυπηµένοι. Πιστεύω σε αυτό µόνο. Οτιδήποτε και αν είναι “αυτό” που µας χτυπάει κατακέφαλα. Γιατί πιστεύω ότι το χτύπηµα του έρωτα, ακόµη και αν έχει πόνο, ιδιαίτερα αν είναι ανεκπλήρωτος, είναι ζωή. Φυσικά, έχει πάντα και σκοτάδι. Αλλά ξέρετε τι λένε; Ότι οι άνθρωποι χρειάζεται να ξέρουν ότι όταν υποφέρουν, ένας θεός από πάνω τους γελάει. Αυτό είναι η Αφροδίτη στην παράσταση. Μια θεά που γελάει. Γιατί απλώς µπορεί. Και αυτή υποφέρει από τον έρωτα, αλλά δεν έχει κανέναν πάνω από το κεφάλι της, ούτε καν τον Δία. Είναι πανίσχυρη. Είναι ένα φοβερό είδωλο. Και ευχαριστιέται πάρα πολύ. Απολαµβάνει. Βιώνει την απόλαυση σωµατικά και πνευµατικά. Σκέφτοµαι πολλές φορές πόσο ενοχοποιηµένη είναι η απόλαυση για τις γυναίκες. Πάνω στη σκηνή, το να κυνηγήσεις την απόλαυση ως καλλιτέχνης είναι σχεδόν επικίνδυνο. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που σε συρρικνώνουν και σε κάνουν αναποτελεσµατικό. Και το αποτέλεσµα είναι επίσης επικίνδυνο, γιατί δεν χρειάζεται να είναι στόχος και προορισµός, αλλά δηµιουργικές στάσεις. Άλλωστε, αποτέλεσµα σηµαίνει ότι κάτι είναι νεκρό, πεθαµένο. Στον χορό είναι πιο πρακτικός αυτός ο όρος. Αποτέλεσµα είναι να µη σκοντάψω, για παράδειγµα. Στο θέατρο δεν ξέρεις τι είναι, είναι πολύ θολό. Εκεί µπορεί να σε βοηθήσει ένας εµπνευσµένος σκηνοθέτης. Η Κατερίνα είναι µια τέτοια σκηνοθέτρια.
Για εµένα οι πρόβες για τον Ιππόλυτο είναι κουραστικές, αλλά ευχάριστες. Κάνω κάτι σχεδόν πρακτικό. Εκτός από τα λόγια µου, κουβαλώ και την κάµερά µου. Έτσι, δεν κάνω πολύπλοκες σκέψεις για το ποιο συναίσθηµα χρειάζεται να νιώσω. Και αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό. Είµαι ένας άνθρωπος που είµαι -έτσι κι αλλιώς- λίγο στην κοσµάρα µου. Οι άλλοι χτυπιούνται γύρω και εγώ παραµένω ατάραχη και προσηλωµένη σε κάτι. Είµαι µια δηµιουργική τεχνικός. Και άλλη απελευθέρωση.
Ο πυρήνας του έργου, ωστόσο, για εµένα είναι η ελεύθερη βούληση και το πόσο υπάρχει η προσωπική επιλογή. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε να εξασκούµαστε σε αυτήν, αλλά δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται δύναµη, και πάντα εξαρτάται από το πού µεγαλώνεις, από το φύλο, την καταγωγή, σε τι περιβάλλον βρίσκεσαι. Είναι µεγάλο υπαρξιακό ερώτηµα το πότε και αν καταφέρνουµε να συναντιόµαστε µε την ελεύθερη βούλησή µας. Αυτό τον καιρό, όµως, εγώ νιώθω ελεύθερη. Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή µου τόσο. Μπορώ να αφήσω µισάνοιχτο το στόµα µου και να είµαι σίγουρη ότι θα βγουν κουβέντες και ήχοι οι οποίοι θα είναι απόλυτα ειλικρινείς. Το λέω αυτό γιατί, κάποια στιγµή, είχα χάσει και τον ήχο µου και τη φωνή µου, λόγω της µεγάλης πίεσης και της ανελευθερίας. Η κατάκτηση της ελευθερίας είναι δύσκολη. Το έχω πάντα στο µυαλό µου µεγαλώνοντας ένα έφηβο αγόρι. Πολλοί µας δίνουν συγχαρητήρια για το πώς τα έχουµε καταφέρει. Το ακούω αυτό. Πιστεύω όµως ότι το παιδί έχει κάτι τελείως αυτόνοµο. Κάτι που είναι πολύ δικό του. Νιώθω τιµηµένη που είναι ένα πολύ τρυφερό πλάσµα στην εφηβεία του. Οπότε δεν είµαι µια µαµά που έχει έναν έφηβο στην τρέλα. Έχουµε έναν µεγαλόσωµο έφηβο που κρύβει και το παιδάκι και τον άντρα µέσα του.
Είµαι πολύ ευτυχισµένη που υπάρχει ο χορός στη ζωή µου µε αυτό τον τρόπο. Μέσω της διδασκαλίας δηλαδή. Σε µένα, εκτός από το σώµα µου, χορεύουν ο τρόπος που σκέφτοµαι, που µιλάω, που ακούω, ο τρόπος που αντιµετωπίζω τους άλλους, γενικά όλα ψιλοχορεύουν γύρω µου. Θα ήθελα να χορεύει παραπάνω η ανθρωπότητα. Είναι όλα τόσο θλιβερά! Θα ήθελα να χορεύουν τα µυαλά των πολιτικών. Δεν ξέρω πώς αντέχουν να υπάρχουν µε αυτόν τον τρόπο. Πώς υποφέρουν την ύπαρξή τους όλοι αυτοί. Θα ήθελα να χορεύουν όλοι στα social media, αντί να καταθέτουν την ακλόνητη γνώµη τους. Εγώ στους µαθητές µου λέω: “Μην έχετε γνώµες, µην αποφασίζετε, δεν χρειάζεται να γνωρίζετε τα πάντα”. Δεν χωράς στον εαυτό σου αν τα ξέρεις όλα συνεχώς. Αυτή η γνώση είναι απελευθέρωση. Μία ακόµα.
Στον Ιππόλυτο, οι θεοί κυκλοφορούν ανάµεσα στους ανθρώπους. Συναντάω ανθρώπους-θεούς που µε εµπνέουν τροµερά. Είχα µια δασκάλα που της είχα πει: “Όταν ήµουν µικρή σε σκεφτόµουν και πίστευα ότι δεν υπάρχει θάνατος”. Έχασα πρόσφατα τον πατέρα µου και ήταν η πρώτη απώλεια. Μέχρι τότε δεν είχα καµία σχέση µε την απώλεια. Με το που έφυγε ο µπαµπάς, δεν έγινε χειρότερη η σχέση µου µε τον θάνατο. Θα έλεγα πως έγινα καλύτερη ως προς αυτό. Έχω κάτι στη χηµεία µου που µπορώ να εµπνευστώ από τους ανθρώπους, για λίγα δευτερόλεπτα να νιώσω άτρωτη µέσα από αυτούς.
Τον τελευταίο καιρό, πράγµατι διανύω την πιο δηµιουργική περίοδο της ζωής µου και µάλιστα µε λιγότερο πνευµατικό κόπο, που είναι και αυτό πολύ σηµαντικό. Απελευθερωτικό. Μεγάλη στάση, αυτή την περίοδο, ήταν τα Μαγνητικά Πεδία, η ταινία που κόντεψε να φτάσει µέχρι τα Όσκαρ. Λόγω αυτής συνεχίζουν να µε µαγνητίζουν οι άνθρωποι. Όταν τους ερωτεύοµαι, µπορώ να κάνω τα πάντα γι’ αυτούς. Τώρα που το ξανασκέφτοµαι, είµαι µια Αφροδίτη. Ναι, είµαι. Μια δηµιουργική, ερωτική Αφροδίτη µε την παιδικότητά της, µε τα όλα της. Το πιστεύω πια. Η Αφροδίτη είναι απελευθερωµένη και ήταν η πιο σωστή στιγµή γι’ αυτό τον ρόλο».
Info: Η παράσταση Ιππόλυτος του Ευριπίδη, θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου 7 και 8 Ιουλίου 2023, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου,
Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος.
