Τα τελευταία χρόνια ακούμε συχνά μια φράση: υπάρχει ανάγκη για πολιτισμική ποικιλότητα! Σωστό. Καθώς μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε ποικιλομορφία στη δημόσια σφαίρα. Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι έγχρωμοι διεκδικούσαν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου και η θέση τους στην κοινωνία ήταν καθορισμένη, οι λευκοί άντρες ήταν το ανώτερο είδος του ανθρώπινου βασιλείου κοκ. Όμως αυτά έχουν αλλάξει. Η κοινωνία και η ζωή έχουν αλλάξει. Γιατί εμείς συνεχίζουμε να αυτό-μαστιγωνόμαστε;
Σε λίγο καιρό θα βγει στη μεγάλη οθόνη η live action ταινία της Disney Μικρή Γοργόνα, στην οποία η πρωταγωνίστρια (δηλαδή η Άριελ) είναι η Halle Bailey, που για όσους δεν την ξέρετε, είναι μαύρη. Το πρόβλημα δεν είναι ότι είναι μαύρη. Το πρόβλημα είναι η μανία που μας έχει πιάσει όλους να αποδείξουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς ότι δεν είμαστε ρατσιστές. Ότι δεν κάνουμε διακρίσεις. Κι αυτό είναι από τα πιο ρατσιστικά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος – καθώς χρησιμοποιείς τον άλλον άνθρωπο ως μέσον για να «φανείς» πολιτικά ορθός κι όχι επειδή μπορεί να είναι ταλαντούχος πχ.!
Η Disney έχει δεχτεί κατά καιρούς πολλά πυρά για ρατσιστικές αναφορές στις ταινίες της οι οποίες όντως υπήρξαν και παρουσίαζαν στερεοτυπικά λαούς και κοινωνικές ομάδες. Φυσικά μιλάμε για ταινίες που δημιουργήθηκαν πριν 50 χρόνια πάνω κάτω και σε μια τελείως διαφορετική συνθήκη. Γιατί η καινούργια μόδα είναι να μην αποδεχόμαστε την τέχνη του παρελθόντος και θέλουμε να τη αναδιαμορφώσουμε για να «αντιστοιχεί» στο σήμερα; Εάν απορρίψουμε την τέχνη του παρελθόντος δεν είναι σα να σβήνουμε ένα τεράστιο κομμάτι ιστορίας; Φυσικά ευθύνεται και η Disney η οποία ενοχικά προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι μια πολυπολιτισμική εταιρεία. Πιο πρόσφατο περιστατικό είναι αυτό με την έγχρωμη Άριελ.
