Πώς ήταν για εσάς αυτό το καλοκαίρι;
Σκοπός μου ήταν να μη δουλέψω, να χαλαρώσω, να περάσω καλά και να ξεκουραστώ. Αλλά ήταν ένα ακόμα καλοκαίρι που ένιωσα απροστάτευτη. Το κράτος αποδείχθηκε ανέτοιμο να μας κάνει να νιώσουμε ασφαλείς. Αναφέρομαι στις φωτιές, που κάθε χρόνο μάς υπενθυμίζουν ότι σε αυτή τη χώρα δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τα δάση και τις περιουσίες των ανθρώπων, γιατί προέχουν άλλοι τομείς ασφάλειας. Και αυτό είναι ενδεικτικό για ένα κράτος, αν με ρωτάτε. Προσπαθώ να αποδεχτώ ότι αυτοί είμαστε. Θέλω να ελπίζω ότι κάτι θα γίνει καλύτερο, αλλά εγώ προσωπικά, πλέον δεν πέφτω από τα σύννεφα. Και αυτό δεν είναι καλό. Ίσως και να ήθελα να πέφτω. Γιατί μέχρι να πέσω, μπορεί να ένιωθα καλύτερα. Προς το παρόν, δεν αισθάνομαι προστατευμένη από το κράτος μου, από τη χώρα μου. Και με στεναχωρεί αυτή η στασιμότητα και το ότι δεν υπάρχει εξέλιξη. Είναι πολύ κουραστικό. Δεν έχω χειρότερη αίσθηση από τη στασιμότητα.
Εσείς προσωπικά πώς εξελίσσεστε;
Το προσπαθώ κάθε μέρα σε όλα. Σε επαγγελματικό και σε προσωπικό επίπεδο, με πολύ απλά, καθημερινά πράγματα, με μικρές νίκες και μικρά ξεβολέματα.
Τι σας ταράζει στη στασιμότητα;
Είναι απλό. Βαριέμαι μέσα σε αυτή. Μου αρέσει να ανακαλύπτω πράγματα, να ψάχνω, να δοκιμάζω, να δραστηριοποιούμαι. Ακόμη και να ρισκάρω. Το προτιμώ από το να παραμένω στάσιμη και στα ίδια.
Με τι εργαλεία το καταφέρνετε;
Στη δική μου περίπτωση, η δουλειά με βοηθάει πολύ. Είναι τέτοια η φύση της που δημιουργεί μια συνθήκη, μέσα από την οποία μαθαίνεις πράγματα, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και φτάνεις μπροστά σε αποκαλυπτικές στιγμές, που διαφορετικά δεν ξέρω αν θα τις είχα. Επίσης, με βοηθάει πολύ η επικοινωνία με τους ανθρώπους, τους φίλους μου, τους συγγενείς μου, αλλά και τα σκυλιά μου. Ό,τι μπορώ να κάνω που να με κρατάει σε εγρήγορση το κάνω. Μπορεί αυτό να είναι να πάω σινεμά. Οτιδήποτε με σηκώσει από τον καναπέ και με βγάλει από το σπίτι το αντιμετωπίζω σαν μια πιθανότητα εξέλιξης.
Πουκάμισο, JW ANDERSON, attica.
Αυτή την περίοδο σας κινητοποιεί ο ρόλος σας στη σειρά Παραλία;
Ναι, υποδύομαι την Υπατία Αρχοντάκη, μια νεαρή καρδιολόγο που επιστρέφει στο Ηράκλειο από την Αγγλία όπου σπούδαζε, για να ανακοινώσει τους αρραβώνες της στην οικογένειά της. Εκεί θα γνωρίσει έναν άλλο τρόπο ζωής και η καρδιά της θα κληθεί να διαλέξει ανάμεσα σε εκείνα που νόμιζε ότι ήθελε μέχρι τώρα και σε αυτά που ξαφνικά της αποκαλύπτονται. Προφανώς και υπάρχει ερωτικό ενδιαφέρον. Βρίσκεται σε μια θέση που πίστευε ότι δεν θα βρεθεί και αυτό σείει όλο τον κόσμο της.
Πόσο δύσκολο είναι να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοια σταυροδρόμια και να συνειδητοποιούμε ότι οι δρόμοι μας δεν είναι χαραγμένοι όπως νομίζαμε;
Αν ποτέ βρεθούμε σε ένα τέτοιο σταυροδρόμι, μπορεί να σημαίνει ότι έχουμε αλλάξει και εμείς. Ότι νομίζουμε πως θέλουμε κάτι, αλλά δεν το θέλουμε. Γιατί το να αναγνωρίζεις αυτό το σταυροδρόμι, την άλλη επιλογή, είναι η πρώτη ανακάλυψη ότι δεν υπάρχει μόνο ο δρόμος που ξέρεις. Η ζωή, το σύμπαν, ένας άνθρωπος μπορούν να μας δείξουν κάποιο άλλο, εντελώς διαφορετικό μονοπάτι από αυτό που νομίζαμε ότι λαχταρούσαμε να πάρουμε. Και τότε, είτε αρπάζουμε αυτή την ευκαιρία, ζούμε το διαφορετικό και πάμε κόντρα στον εαυτό μας ή παίρνουμε την ασφαλή επιλογή και τον δρόμο που πιστεύουμε ότι μας ταιριάζει. Η Υπατία νόμιζε ότι τα είχε όλα λυμένα και βρίσκεται μπροστά σε μια τρομερή αποκάλυψη. Εγώ, ως Δανάη, πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο και κυρίως για καλό. Αν αυτό το καλό εμφανιστεί κάποια στιγμή στη ζωή σου, σου δείξει κάτι διαφορετικό και συμφωνεί και το ένστικτό σου, τότε δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να το ακολουθήσεις. Να το αφήσεις να σε οδηγήσει αυτό στο νέο μονοπάτι. Αφήνεις την αλλαγή να συμβεί.
Είπατε τη λέξη «αλλαγή». Πώς την ορίζετε και πώς συνδιαλέγεστε μαζί της;
Μπορεί και να την επιδιώκω, αλλά είναι όλα ευπρόσδεκτα για εμένα. Το θέμα είναι να μπορώ να δοκιμάζω. Να μην αρνηθώ την πιθανότητα να δοκιμάσω. Είμαι της αλλαγής, αν τη φέρει η ζωή θα τη δεχτώ, αλλά αν δεν μου αρέσει, θα την αποτρέψω, θα αναμετρηθώ μαζί της. Δεν παραδίνομαι στις αλλαγές.
Υπάρχει κάποια τέτοια πυρηνική αλλαγή που σας έχει συμβεί και σας έχει μετατοπίσει;
Τα τελευταία χρόνια έχω βρει την ηρεμία μου. Δεν την είχα ποτέ. Ήμουν ταραγμένη και τάραζα και τους γύρω μου. Επιδίωξα να βρω έναν τρόπο να είμαι ήρεμη, να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις και να είμαι γαλήνια, τόσο για εμένα όσο και για τους άλλους. Πλέον ακούω τι έχει να μου πει η ζωή.
Κοστούμι, JW ANDERSON, attica. Πουκάμισο, COS. Γραβάτα, από προσωπική συλλογή.
Τι ήταν αυτό που σας τάραζε;
Δεν είχα υπομονή. Αυτή η έλλειψη μου έφερνε νεύρα και ταραχή. Δεν ένιωθα καθόλου καλά. Ήμουν διαρκώς ανήσυχη. Σιγά σιγά, τα τελευταία χρόνια αυτό άλλαξε. Βρήκα τον τρόπο να ηρεμήσω. Πήρα μια μεγάλη υπαρξιακή ανάσα και άρχισα να ακούω, άρχισα να δίνω χρόνο και απόσταση σε όλα: στους ανθρώπους και στην επικοινωνία μαζί τους, σ’ εμένα, στις σκέψεις μου. Έβαλα μικρές και μεγάλες αποστάσεις σε διάφορα πράγματα που μου γύμνασαν την υπομονή.
Η σειρά μάς μεταφέρει στο 1969. Σε μια χρονιά που συντελείται μια συλλογική αλλαγή σχεδόν παντού στον κόσμο, με πρωταγωνιστές τα «παιδιά των λουλουδιών» που βλέπουμε και στη σειρά.
Στο σίριαλ αυτό ακριβώς δείχνουμε. Την ύπαρξη δύο διαφορετικών κόσμων. Από τη μία έχουμε τους χίπις και από την άλλη όλους τους άλλους. Η Υπατία γνωρίζει έναν καινούριο κόσμο, νιώθει ότι κάτι την ιντριγκάρει σε αυτόν, ότι κάτι την έλκει και της ταιριάζει, ότι έχει κάτι που την ενδιαφέρει. Γνωρίζει κάτι διαφορετικό που δεν περίμενε ότι θα της αρέσει. Και αυτό είναι συναρπαστικό.
Υπάρχει κάτι από εκείνα τα παιδιά που έμεναν στις σπηλιές στα Μάταλα που θα μπορούσαμε να δανειστούμε σήμερα;
Είχαν έναν ρομαντισμό άλλου είδους. Αυτά τα παιδιά ζούσαν διαρκώς ερωτευμένα. Ερωτεύονταν συνεχώς όχι έναν, αλλά πολλούς ανθρώπους. Ήταν απαλλαγμένα από οτιδήποτε καθωσπρέπει. Ζούσαν μια άλλη ζωή, πιο χαρούμενη, πιο ξέγνοιαστη, αλλά και πιο απλή. Δεν είχαν τίποτα και τα είχαν όλα. Ήταν ευτυχισμένοι με το τίποτα. Είχαν στην καρδιά και στο μυαλό τους μια ξεγνοιασιά αξιοζήλευτη. Αυτό ήταν το βασικό χαρακτηριστικό τους. Δεν ξέρω τι μπορούμε να κρατήσουμε από αυτούς σήμερα.
Έχουμε την πολυτέλεια εμείς στην εποχή μας για ξεγνοιασιά, όταν βιώνουμε μια τόσο έντονη συστημική πίεση;
Σε μια τέτοια πίεση αντέδρασαν και οι χίπις τότε. Ωστόσο, αν περιμένεις να έρθει η ξεγνοιασιά από άλλους και από έξω προς εσένα, τότε απλώς θα την περιμένεις. Αν επιχειρήσεις εσύ όμως να νιώσεις έτσι και να αναζητήσεις καταφύγιο, τότε μπορεί να τη φτάσεις, αλλά και να τη μεταδόσεις και σε άλλους. Αν είσαι σε ένα ασφαλές περιβάλλον, μπορείς να χτίσεις ό,τι θέλεις. Το δικό τους safe place ήταν η συλλογικότητά τους. Οι συλλογικότητες είναι μεγάλα καταφύγια. Μικρές ή μεγαλύτερες.
Καπαρντίνα, JW ANDERSON, attica.
Ποια αλήθεια υπάρχει στην ιστορία της Παραλίας;
Στο κέντρο της ιστορίας είναι αυτό το κορίτσι που πιστεύει πως έχει φτιάξει τη ζωή της με έναν τρόπο και ξαφνικά καταλαβαίνει ότι μάλλον έχει κάνει τα λάθος όνειρα. Ότι μάλλον είναι διαφορετικά τα πράγματα μέσα της. Μια μέρα ανακαλύπτει ότι δεν θέλει ό,τι έχει κατακτήσει. Αυτή είναι μια φοβερή συνειδητοποίηση για έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον για ένα κορίτσι εκείνη την εποχή. Πρόκειται για μια συνειδητοποίηση που δεν είναι αυτονόητο τι μπορείς να την κάνεις και πώς να την αξιοποιήσεις. Αυτό μου αρέσει στο κορίτσι αυτής της ιστορίας. Το ότι εξερευνά τη διασταύρωση που εμφανίζεται μπροστά της. Το βρίσκω ενδιαφέρον και το παρατηρώ με αφορμή αυτόν το ρόλο.
Επιστρέφετε στη μικρή οθόνη μετά τις Άγριες Μέλισσες που έφεραν στην ελληνική τηλεόραση μια πιο άρτια μυθοπλασία. Πώς επανέρχεται κανείς έπειτα από μια τέτοια επιτυχία και κυρίως έπειτα από αυτό το αποτέλεσμα;
Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι αυτό που θα κάνω μετά τις Άγριες Μέλισσες πρέπει να είναι κάτι αντίστοιχο. Δεν είχα τέτοιο άγχος, καλώς ή κακώς. Ήθελα απλώς, αν χτυπήσει το τηλέφωνό μου, να είναι για μια δουλειά που θα με ενδιαφέρει, και τότε να την κάνω. Δεν σας κρύβω ότι χάρηκα που απείχα από την τηλεόραση την προηγούμενη σεζόν δουλεύοντας στο θέατρο. Αλλά δεν με άγχωσε ποτέ ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα σε σχέση με το προηγούμενο. Έχω στο μυαλό μου «όπως τα φέρει η κάθε δουλειά». Όπως έρθουν τα πράγματα.
Έχετε μια χαλαρότητα, σαν να μην μπορεί να σας ταράξει τίποτα.
Ναι, είναι αυτό που σας είπα και πριν και το βρίσκω πολύ ανακουφιστικό και ξεκούραστο να δέχομαι τα πράγματα όπως έρθουν, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για δουλειά.
Πώς φτάσατε σε αυτό;
Μόνη μου τα κατάφερα. Το έλεγα από μικρή: «θέλω μόνη μου». Θέλω να τα καταφέρω μόνη μου. Θυμάμαι να λέω ότι μόνη μου θα τα κερδίσω όλα. Ότι μόνη μου
ήθελα να τα καταφέρω σε αυτή τη δουλειά. Αυτή η χαλαρότητα είναι ο τρόπος μου να τα καταφέρνω, να κερδίζω πράγματα με το σπαθί μου. Με το σπαθί της Δανάης.
Σε τι φάση είναι τώρα το σπαθί της Δανάης;
Είναι πάντα ετοιμοπόλεμο και το φροντίζω για να είναι πανέτοιμο για οτιδήποτε έρθει.
Τοπ, COS. Παντελόνι, JW ANDERSON, attica
Μήπως πίσω από αυτή τη χαλαρότητα, όμως, βρίσκεται η γνώση αυτής της ετοιμότητας;
Μπορεί, δεν αποκλείεται. Θα δείξει.
Χρειάζονται όλα τα κορίτσια ένα ετοιμοπόλεμο σπαθί σε σχέση με τα αγόρια;
Οι γυναίκες είμαστε πολύ δυνατές, αλλά σίγουρα το χρειαζόμαστε έτοιμο το σπαθί μας για να παλέψουμε για τα θέλω μας, για να διεκδικήσουμε και να αγωνιστούμε σε αυτό τον κόσμο. Την έχουμε και εμείς την ορμή και την επιθετικότητα. Δεν είναι μόνο αντρικά χαρακτηριστικά αυτά. Τα έχουμε και εμείς στη φύση μας. Αρκεί να μπορούμε να τα εκφράζουμε, γιατί δεν είναι πάντα εύκολο για τις γυναίκες να εκφράζουν τέτοιες δυναμικές.
Τη μικρή «άγρια μέλισσα» τη σκέφτεστε καθόλου;
Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Θα είναι στην καρδιά μου.
Εκείνη τι θα σκέφτεται για εσάς;
Δεδομένου ότι με κάποιον τρόπο είμαστε ένα, θα χαίρεται με την εξέλιξή μου, με τον τρόπο που ζω αυτή τη στιγμή και ελπίζω να είμαι και γι’ αυτή μια γλυκιά, τρυφερή ανάμνηση.
Εκείνο το κορίτσι που έλεγε «μόνη μου, μόνη μου» τι σας ψιθυρίζει;
Ότι είναι χαρούμενη που τα καταφέρνω και συνεχίζω να κυνηγάω όσα και εκείνη φανταζόταν και ακόμα περισσότερα.
Τι άλλο θα θέλατε να της χαρίσετε;
Ό,τι έρθει και ό,τι καλό φέρει η ζωή. Δεν τρέχω. Έχω πλέον την υπομονή να είμαι ευγνώμων για όλα όσα έχω. Ό,τι άλλο θελήσει να έρθει, ας έρθει. Θα είμαι εδώ για να το υποδεχτώ ως εξέλιξη και ως άρνηση στην οποιαδήποτε στασιμότητα. Στάσιμη δεν θα μείνω ποτέ. Αυτή την υπόσχεση θα της τη δώσω.
Η σειρά Η Παραλία θα κάνει πρεμιέρα στην ΕΡΤ στις 4 Σεπτεμβρίου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ
STYLING: ΒΙΒΙΑΝ ΡΟΥΒΕΛΑ
ΜΑΚΙΓΙΑΖ – ΜΑΛΛΙΑ: ΣΟΦΙΑ ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΙΔΟΥ/THIS IS NOT ANOTHER AGENCY
*Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο ELLE Σεπτεμβρίου, το οποίο κυκλοφόρησε στις 22 Αυγούστου του 2023.
