Το έργο «Αφοσίωση» το έγραψα με τα χεράκια μου και μιλάει για τις (ερωτικές, και γαμήλιες) σχέσεις. Πρωταγωνιστούν οι Φιλίππα Ταμπάρη και ο Νίκος Γεωργάκης. Παίζοντας δύο ρόλους ο καθένας, στο πρώτο μέρος τους παράνομους εραστές και στο δεύτερο, με μιαν ανάσα, τους κερατωμένους συζύγους. Δεν ήθελα να πω κάτι συγκεκριμένο με το έργο, ήθελα απλώς να το δούνε οι φίλες και οι φίλοι μου, να περάσουν ωραία, να γελάσουν, να συγκινηθούν, να σκεφτούν και να συζητήσουν ίσως μετά… καλά, όχι μόνον οι φίλοι/ες μου αλλά και ο ξένος κόσμος. Η συνέντευξη-συζήτηση που ακολουθεί, με την Φιλίππα, είναι για να την μάθει ως φρέσκια ηθοποιό αυτός ο ξένος κόσμος που ελπίζω να έρθει να «μας» δει στο θέατρο… δηλαδή να δει την λαμπερή Φιλίππα, τον Νίκο Γεωργάκη (που είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, επιπλέον σκηνοθετεί κι όλας) αλλά και εμένα κατά κάποιον τρόπο, πίσω από το κείμενο. Ή έστω, για να δει μια καλή παράσταση και να φύγει με ψυχική ανάταση…
Φιλίππα Ταμπάρη: «Υποδύομαι την Άννα κ την Μαρία, δυο διαφορετικούς ρόλους. Αυτό φέτος ήταν μια πρόκληση κ ένας από τους λόγους που αποφάσισα να παίξω αυτό το έργο , ο άλλος λόγος είναι το όνομα της Μανίνας που την εμπιστεύομαι σαν συγγραφέα . Με τον Νίκο Γεωργάκη είναι η τρίτη φορά που παίζουμε μαζί – υπάρχει χημεία, εκτίμηση κι εμπιστοσύνη όποτε ένιωθα (και νιώθω) μια ασφάλεια . Τώρα όσον αφορά τις γυναίκες που υποδύομαι θεωρώ πως όντας εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους σαν χαρακτήρες ( η Άννα είναι μια γυναίκα ήρεμη , σεξυ , γενικότερα κουλ σαν στυλ ζωής , η Μαρία από την άλλη είναι καριερίστα , απόλυτη , νευρική και επιθετική ) αυτό λοιπόν που έχουν σαν κοινό είναι η διάθεση να αφοσιωθούν σε κάτι, σε έναν άνθρωπο ή ακόμα καλύτερα, σε μια ιδέα, να αισθανθούν σημαντικές. Η συνεργασία μου με τον Νίκο ξεκίνησε το 2017 όταν παίξαμε μαζί (σε μια κωμωδία του Ρήγα –Αποστόλου), έκτοτε δέσαμε, έχουμε κοινές απόψεις για θέματα που αφορούν τον χώρο μας και καλή χημεία, όπως είπα, στοιχείο πολύ σημαντικό .
Θα ήθελα κάποτε να παίξω την Ολεάννα του Ντειβιντ Μαμετ: ειναι ένας ρόλος που μου αρέσει πολύ . Γενικότερα προσπαθώ όταν παίζω στο θέατρο να θεωρώ τον εκάστοτε ρόλο σαν μια ξεχωριστή ευκαιρία και δυνατότητα να ξεδιπλώσω τις ικανότητες μου . Αγαπώ την τηλεόραση γιατί από αυτήν ξεκίνησα σαν ηθοποιός ,, το θέατρο ήρθε στην συνέχεια και σίγουρα είναι κάτι διαφορετικό, πιο μυστηριώδες απαιτητικό και συγκεκριμένο . Μαθαίνω να το αγαπώ τώρα . Το θέατρο κρύβει πολλά χαρτιά, και έχει να σου διδάξει πολλά , σου μαθαίνει πως θα γίνεις καλύτερος ηθοποιός αλλά και άνθρωπος. Έχει ιδιαίτερους κώδικες και κανόνες , έξω από τους αναμενόμενους.
Δεν ξεκίνησα για ηθοποιός, ήμουν δημοσιογράφος, δούλεψα στην τηλεόραση, σε ραδιόφωνα κτλ, πάντα όμως ο χώρος της υποκριτικής με τράβαγε. Από μικρή ήμουν σε θεατρικές ομάδες στην Θεσσαλονίκη από όπου κατάγομαι, το δούλευα μέσα μου . Όταν ήρθα λοιπόν Αθήνα κάποια στιγμή αποφάσισα να πάω σε μια δραματική σχολή, πιστεύω πως όταν μπορείς να κάνεις αυτό που αγαπάς και το κάνεις με επιμονή και θέληση κάτι καλό σίγουρα θα συμβεί .
: Η οικογένεια μου οι δικοί μου άνθρωποι ήταν πάντα στο πλευρό μου, πίστευαν στις επιλογές μου . Δεν θυμάμαι ποτέ τους γονείς μου να μου φέρουν αντίρρηση είτε για την δημοσιογραφία η για την υποκριτική . Γενικότερα μεγάλωσα ελεύθερα χωρίς πολλές πιέσεις.
Ένα έργο που μου αρέσει πολύ κ πρόσφατα το ξαναείδα είναι το «Παρίσι Τέξας» του Βιμ Βεντερς – αγαπημένος μου… κάποιες ταινίες πρέπει να τις βλέπουμε δυο τρεις φορές: Αγαπημένοι σκηνοθέτες, Γουντυ Άλεν και Βιμ Βεντερς – από Έλληνες πολύ θα ήθελα να δουλέψω με τον Παντελή Βούλγαρη.»
Info: Η «Αφοσίωση» παίζεται στο Στούντιο Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια, 210-6453330), από 13/11 και για 15 Τετάρτες, στις 7.00 μμ, studiomavromihali.gr/
