Ανθή Ευστρατιάδου, Σοφία Κόκκαλη, Ηρώ Μπέζου, Δάφνη Πατακιά, φωτογράφιση: Σίμος Σαρκετζής, Ντάνιελ Μπόλντα.
Το νέο κινηματογραφικό αίνιγμα του Αλέξανδρου Βούλγαρη λύνεται σε μια ερημική παραλία. Εκεί, τέσσερις γυναίκες με μαγιό και κοκκάλινα γυαλιά περνούν μια ολόκληρη μέρα κάτω από τον ήλιο. Κολυμπούν, χορεύουν, παίζουν, συγκινούνται, κλαίνε, τρομάζουν, φοβούνται. Ανταλλάζουν χάδια και αγκαλιές. Κάνουν βουτιές στη θάλασσα ή και μέσα τους. Πνίγονται. Βρέχονται. Μονολογούν και κουβεντιάζουν – μερικές φορές ταυτόχρονα. Ξεγελούν. Χαμογελούν. Ξεκαρδίζονται. Βάζουν αντιηλιακό. Χαίρονται, μελαγχολούν, μαθαίνουν. Ξεχνούν. Κυλούν. Χτίζουν στην άμμο και την σκάβουν σαν να ψάχνουν. Βρίσκουν, κρύβουν και κρύβονται. Καίγονται από τα κύματα και βάζουν φωτιά στους βυθούς. Σβήνουν τον ήλιο. Τον ανάβουν ξανά και τον αφήνουν να τις κοκκινίσει.
Μας αφήνουν να τις δούμε από απόσταση φιλιού και άλλοτε από απόσταση μακρινής, ασφαλούς παρατήρησης. Νιώθουν. Ζουν. Ό,τι και να κάνουν, όμως, είναι μαζί. Όταν, ο ήλιος τις χορτάσει και τον χορτάσουν κι αυτές και η μέρα θα τελειώσει και το αίνιγμα θα έχει λυθεί, όλα θα είναι αλλιώς. Αυτές, η παραλία, η θάλασσα, η μέρα που θα έχει προηγηθεί, η νύχτα που προκύπτει, η ίδια η ταινία. Μπορεί και εσύ.
Σοφία Κόκκαλη, Ηρώ Μπέζου, Δάφνη Πατακιά, Ανθή Ευστρατιάδου. φωτογράφιση: Σίμος Σαρκετζής, Ντάνιελ Μπόλντα.
Ηρώ Μπέζου
Ποιος ήλιος καίει τις ηρωίδες;
Είναι εκτεθειμένες σε ένα άπλετο φως, θέλοντας και μη. Όταν πια αναγκάζονται να κοιτάξουν το φως, έχουν ήδη καεί. Και μετά το χαίρονται, παίζουν μ΄ αυτό. Παίζουν καμένες. Αλλά είναι μαζί.
Τα κοκάλινα γυαλιά τι βλέπουν; Τι κρύβουν;
Κρύβουν το παρόν. Ή μάλλον φιλτράρουν το παρόν και το φέρνουν στα μάτια κάπως πιο ασφαλές, λιγότερο βίαιο. Τα γυαλιά προστατεύουν από την επέλαση του σήμερα, διατηρούν κάτι άχρονο ή, ίσως, κρατούν από κάθε εποχή μόνο την ομορφιά.
Τι θα προκαλέσει κυρίως η ταινία σε όποιον τη δει; Θα κάνει καλοκαίρι; Ζεστασιά; Φόβο; Έκπληξη; Μελαγχολία; Δάκρυα;
Ζεστασιά ελπίζω. Είναι αυτό που νιώθω κι εγώ όποτε βλέπω ή θυμάμαι την ταινία. Τα δάκρυα είναι αναπόφευκτα. Μαζί πάνε αυτά.
Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας μια ανάμνηση από τα γυρίσματα;
Απόγευμα, μια φωτιά καίει δίπλα στη θάλασσα, παίζουμε ένα παιχνίδι μ ένα μπουκάλι νερό, έξι, εφτά άτομα, μέχρι να δύσει ο ήλιος, χτυπιόμαστε, τρέχουμε για να ζεσταθούμε μέσα κι έξω, πριν τουρτουρίσουμε για τελευταία φορά.
Δάφνη Πατακιά
Οι ηρωίδες της ταινίας σε τι πιστεύουν;
Πιστεύουν στον Woody Allen και στα παιχνίδια. Τα παιδικά παιχνίδια. Τα παιχνίδια ρόλων. Τα παιχνίδια με κανόνες. Τα παιχνίδια στην άμμο. Τα παιχνίδια αφήγησης.
Το καλοκαίρι από τι γκρεμίζεται; Η γυναικεία ψυχοσύνθεση; Με τι ξαναχτίζεται;
Τα κορίτσια ζουν το καλοκαίρι όσο κρατάει μια μέρα, σε μια ερημική παραλία. Το καλοκαίρι τους γκρεμίζεται όταν έρχονται εργάτες να στήσουν ομπρέλες και ξαπλώστρες για τη σεζόν που αρχίζει. Η γυναικεία ψυχοσύνθεση γκρεμίζεται όταν χαρακτηρίζεται ως «γυναικεία». Και ξαναχτίζεται όταν απαλλαχθεί από τα στερεότυπα. Όσο για την ψυχοσύνθεση των ηρωίδων, γκρεμίζεται από το γεγονός που αποκαλύπτεται στο τέλος της ταινίας και ξαναχτίζεται με τα παιχνίδια και την ανακάλυψη πλευρών του εαυτού τους που έρχονται στην επιφάνεια μέσα από αυτά τα παιχνίδια.
Ομπρέλες και αντιηλιακό για τον ήλιο του ρομαντισμού και της τρυφερότητας κρατάμε; Αν ναι, γιατί;
Όχι, κι ας καούμε.
Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας μια ανάμνηση από τα γυρίσματα;
Η Σοφία, η Ηρώ και η Ανθή γυρίζανε μια σκηνή στην οποία δεν συμμετέχω. Είναι μέσα στη θάλασσα και χορεύουν τη Λίμνη των Κύκνων. Είχα καθίσει στην παραλία πίσω από τον Αλέξανδρο και κοίταζα το γύρισμα. Και ξαφνικά με έπιασε ανυπομονησία και ήθελα να μπορούσα ήδη να δω όλη την ταινία.
Σοφία Κόκκαλη
Οι ηρωίδες μοιράζονται κάποιο χαρακτηριστικό με την παραλία; Αν ναι, ποιο; Αφήνουν τον ήλιο να τις χαϊδέψει και το κύμα να τις τρομάξει.
Αν ηρωίδα σας έκλεινε μια λέξη ή μια φράση σε ένα μπουκάλι και την άφηνε να ταξιδέψει προς ένα άλλο, μακρινό κορίτσι, ποια θα ήταν αυτή;
Να τιμάς την πληγή.
Αν αφιερώνατε ένα τραγούδι του σκηνοθέτη στην ηρωίδα σας, ποιο θα ήταν;
Το Απαιτώ, από τον δίσκο Έτοιμοι Ένα.
Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας μια ανάμνηση από τα γυρίσματα;
Η πιο έντονη ανάμνηση για μένα θα είναι πάντα, μια στιγμή μετά τα γυρίσματα, την ημέρα της ελληνικής πρεμιέρας, στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μεσημέρι, είχε ήλιο, είχαμε βγει για φωτογράφιση στην παραλία στο λιμάνι, οι τέσσερίς μας περπατούσαμε και κάναμε πόζες φορώντας τα γυαλιά των ρόλων μας. Τα δικά μου ήταν τα παιδικά γυαλιά του Αλέξανδρου, τα οποία τα είχα φορέσει ξανά και ξανά μέσα στα χρόνια. Σε μια στιγμή, τίναξα με χάρη το κεφάλι μου και είδα έντρομη σε αργή κίνηση τα γυαλιά μου-του να φεύγουν απ’ το πρόσωπό μου, να κυλάνε στην προβλήτα και να βυθίζονται στον Θερμαϊκό. Μαζί τους και εγώ. Έμεινα να κοιτάζω το νερό, ήταν σαν να έχασα ένα εκατομμύριο ευρώ. Ένιωθα τον Αλέξανδρο πίσω μου, νομίζω δεν θα γύριζα ποτέ να τον κοιτάξω αν δεν άκουγα τη φωνή του. Αυτά τα γυαλιά θα έμπαιναν σε μουσείο. Τώρα κείτονται στον Θερμαϊκό. Ηρέμησα μόνο όταν ο Αλέξανδρος την επόμενη μέρα είπε ότι το “κλείσιμο” αυτό ίσως ήταν το πιο ταιριαστό. Καμιά φορά χρειάζεται κάτι τέτοιο για να μπορέσουμε να αποχαιρετήσουμε και να προχωρήσουμε.
Σοφία Κόκκαλη, Ηρώ Μπέζου, Δάφνη Πατακιά, Ανθή Ευστρατιάδου, φωτογράφιση: Σίμος Σαρκετζής, Ντάνιελ Μπόλντα.
Ανθή Ευστρατιάδου
Τι πρέπει να ξεχάσουμε για να δούμε καλύτερα την ταινία;
Τίποτα. Ίσως να συνειδητοποιήσουμε ότι, καλώς ή κακώς, είμαστε όλοι δέσμιοι της ίδιας μας της αισθητικής, των καλλιτεχνικών μας κριτηρίων, του τρόπου που έχουμε μάθει ή συνηθίσει ή αποφασίσει, να κοιτάμε, να ακούμε, να κρίνουμε ένα έργο τέχνης. Χρειάζεται κανείς εξάσκηση στο νέο, το διαφορετικό και το άγνωστο. Το άλλο από εμάς. Η Winona δεν είναι μια ταινία δράσης, με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Η αφήγησή της δεν είναι σφιχτά γραμμική. Τέσσερις γυναίκες κι ένας σκύλος σε μια παραλία κατά τη διάρκεια μιας ημέρας. Κολυμπούν, λένε βλακείες, τσακώνονται, τραγουδούν, πλάθουν ιστορίες. Δεν κάνουν τίποτα. Τίποτα σημαντικό. Κι ο χρόνος περνά. Αναπόφευκτα.
Τα κάστρα, ανεξαρτήτως από το τι έχουν φτιαχτεί (άμμο, τούβλα, συναισθήματα), από τι πέφτουν;
Τα κάστρα φτιάχνονται εύκολα, μα δύσκολα πέφτουν.
Πώς υπάρχει/συνυπάρχει κανείς; Το επάγγελμά μας, το όνομά μας, τα λεφτά, το φύλο, η σεξουαλική μας κατεύθυνση, οι γνώσείς μας, οι φίλοι, το οικογενειακό μας περιβάλλον, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας, τα βιώματα, η εμφάνισή μας – όλα τα στοιχεία που μας συγκροτούν, είναι και αυτά που μας διαλύουν. Δεν ξέρω πώς πέφτει αυτό το κάστρο του εαυτού και αν πρέπει να πέσει. Ξέρω ότι έχει ενδιαφέρον να αντιληφθούμε ότι είναι κάστρο και άρα περιβάλλεται από τείχη.
Αν αφιερώνατε ένα ποίημα στην ταινία, ποιο θα ήταν αυτό;
Πήγα στα Ουράνια –
Ήταν μια μικρή Πόλη –
Φωτισμένη – με Ρουμπίνι –
Αφρισμένη – με Φτέρωμα – όλη
Πιο ακίνητη – κι απ’ τα λιβάδια
Στην απόλυτη Δροσιά
Όμορφη – σαν Ζωγραφιά –
Που Κανείς δεν ζωγράφισε –
Άνθρωποι – σαν Λεπιδόπτερα –
Από Δαντέλα – μορφές –
Καθήκοντα – από Τούλι –
Και από Ιστό αράχνης – ονόματα –
Σχεδόν – ικανοποιημένη –
Θα μπορούσα – να είμαι κι εγώ –
Μέσα σ΄ ένα Κόσμο
Τόσο μοναδικό –
1863, Emily Dickinson, μτφρ. Λιάνα Σακελλίου, εκδ. Gutenberg
Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας μια ανάμνηση από τα γυρίσματα;
Αντί μιας ανάμνησης, πολλές μικρές εικόνες.
Ο Σίμος να κοιτά τα σύννεφα, η θάλασσα-κρύα, η Ιωάννα και το ψεκαστήρι, οι ιστορίες της Δάφνης, το φαγητό κάθε βράδυ στο ξενοδοχείο, ροζ λουλούδια παντού, μια πισίνα, η αντιηλιακή μπλούζα του Κωνσταντίνου, ο Αλέξανδρος να ξαπλώνει στην άμμο, το πιστολάκι και η Μυρτώ, «Μη ρίξετε τα γυαλιά στη θάλασσα», η φωτιά, τα μπουρνούζια, ο χορός του Νίκου στο πάρτι, το ραβασάκι στην Ηρώ, μεσημεριάτικη χαλάρωση πάνω στην ξαπλώστρα, «Στρίψε τσιγάρα να ΄χουμε», το κάστρο του άλλου Κωνσταντίνου, η Φρόσω παντού και πάντα, ο ήλιος, το γέλιο της Σοφίας, το ζέσταμα της Λούλας, το μονοπάτι για την παραλία, τα κατσίκια, η βελουτέ από φασόλι, το κουβάλημα της Ελένης στην άμμο, «Έβαλες αντιηλιακό», τα γυαλιά ηλίου του Ντάνιελ, το κάψιμο, η τέντα, ο τρίτος Κωνσταντίνος με τα τοστάκια, το δώρο της Ελένης, «Μα πόσα αυγά θα φας;», ο Γιάννης και οι φακοί, το φιλμ, η κλακέτα, η ησυχία.
Η ταινία Winona θα παίζεται στον κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ από τις 6/2 από την Weird Wave.
Ακούστε το τραγούδι Το Κάστρο της Δεσποινίς Τρίχρωμη που ακούγεται στην ταινία:
και δείτε το τρέιλερ της ταινίας:
