Το I May Destroy You ήταν από τις καλύτερες τηλεοπτικές στιγμές της χρονιάς που πέρασε και όχι μόνο. Τρομερά επίκαιρη και για τις ημέρες που διανύουμε αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, μιας και στο πυρήνα της καίει η φωτιά της έμφυλης βίας, της σεξουαλικής κακοποίησης. Πίσω από τη σειρά βρίσκεται η Michaela Coel, η οποία πρωταγωνιστεί, αλλά και γράφει το σενάριο. Από την στιγμή που έγιναν γνωστές οι υποψηφιότητες έχει ξεκινήσει ένα κύμα διαδικτυακής διαμαρτυρίας για τους λόγους που έγινε αυτός ο αποκλεισμός με το συγκεκριμένο θέμα, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αναρωτιόμαστε αν είναι αδιαφορία, σνομπισμός ή ηθελημένος παραγκωνισμός μιας σειράς με δημιουργό μια μαύρη γυναίκα που μιλάει για την έμφυλη βια.
Η ηρωίδα της Michaela Coel στο σήριαλ I May Destroy You, ξυπνάει ένα πρωί και δεν θυμάται τίποτα από το προηγούμενο βράδυ. Κατά την διάρκεια της ημέρας σκόρπιες μνήμες της έρχονται στο μυαλό να κάνει σεξ με κάποιο άγνωστό άνδρα. Δεν θυμάται ούτε πως τον γνώρισε, ούτε άλλες λεπτομέρειες. Τη βίασε; Μέθυσε και δε θυμάται; Είπε ναι; Της έριξε κάτι στο ποτό της; Είναι αυτό σεξουαλική κακοποίηση; ΕΙΝΑΙ.
Η Arabella, όπως είναι το όνομα της ηρωίδας είναι μια αυθεντική millenial. Η απήχηση της στα κοινωνικά δίκτυα είναι τέτοια που της άνοιξε τις πόρτες για να γράψει το πρώτο της βιβλίο, το οποίο έγινε best seller. Την πετυχαίνουμε τη στιγμή που θα πρέπει να παραδώσει το δεύτερο βιβλίο της μέσω του οποίο πρέπει να αποδείξει ότι δεν ήταν ένας διάττοντας αστέρας, αλλά και παράλληλα πρέπει να επιβιώσει στο σύγχρονο, απαιτητικό και ακριβό Λονδίνο.
Αρχές του καλοκαιριού σας την είχαμε προτείνει ως το σήριαλ που πρέπει να δούμε όλες.
Τότε είχαμε γράψει.
Η Michaela Coel δεν βάζει την ηρωίδα της σε καμιά αμυντική στάση, αλλά και ούτε επιθετική. Την καλεί να διαχειριστεί αυτό που της έχει συμβεί. Να έρθει αντιμέτωπη με τον εαυτό της, τις επιλογές της, την σεξουαλικότητα και την γυναικεία της φύση και όλες οι ιδιότητες της απέναντι στην κοινωνία. Γιατί η ζωή παράλληλα συνεχίζεται. Οι εκδότες της συνεχίζουν να θέλουν το δεύτερο βιβλίο της, οι φίλοι της είναι γύρω της και έχουν και αυτοί τα δικά τους προβλήματα, ερωτικοί σύντροφοι συνεχίζουν να την διεκδικούν, ενώ το αγόρι που την ενδιαφέρει πραγματικά την καθιστά υπεύθυνη για την απροσεξία της εκείνο το βράδυ. ΕΚΕΙΝΗ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΕΙ ΜΗΝ ΤΗΣ ΡΙΞΟΥΝ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΠΟΤΟ, της λέει. Μέσα σε αυτό το λαβύρινθο, η Coel θέτει όλα τα σωστά και πιθανά ερωτήματα γύρω από τη συγκατάθεση στο σεξ και το αναφαίρετο δικαίωμα μας σε αυτό σε οποιαδήποτε συνθήκη και στιγμή. Η Michaela Coel έχει δηλώσει εμπνεύστηκε το συγκεκριμένο σενάριο μετά από μια σεξουαλική επίθεση την οποία δέχτηκε η ίδια πριν από λίγα χρόνια, αλλά και από διάφορες συμπεριφορές σεξισμού που έχουν πέσει στην αντίληψη της.
Η Coel έχει το ταλέντο να μιλήσει, να γράψει για όλα αυτά καταφέρνοντας να κρατήσει στην πένα, τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία της ουσία, επίπονη αλήθεια, τρυφερότητα, ζεστασιά, κατανόηση, φροντίδα, αλλά και χιούμορ. Δεν μας κουνά το χέρι, δεν ουρλιάζει για δικαιοσύνη, δεν μας νταντεύει αλλά με έναν καλειδοσκοπικό τρόπο γραφής βάζει πολλούς και διαφορετικούς καθρέφτες γύρω από το θέμα για να το αναλύσει και να μας κάνει να αναρωτηθούμε ουσιαστικά για τη σεξουαλική συγκατάθεση σήμερα.
Το γεγονός ότι η Coel γράφει με αφορμή μια δική της επίπονη, προφανώς τραυματική εμπειρία είναι εμφανής πολλές φορές. Υπάρχει ένα κομμάτι έντονου αυθορμητισμού και απλής πραγματικότητας που συνυπάρχει με την ποιότητα ενός τραύματος. Πάραυτα όμως είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που η Coel έχει επιλέξει να πάρει απόσταση ώστε να ακούγεται ψύχραιμη, δίκαιη, αυστηρή, απαλή και τρυφερή, αλλά παντοδύναμη ακόμη και στις πιο αδύναμες στιγμές της. Επίσης, αφήνει απλά πράγματα να συμβούν και τα δίνει με την φυσικότητα που τους αναλογούν χωρίς να τα υπογραμμίζει ως δήθεν cool. Αφήνει ανοιχτές τις πόρτες της τουαλέτας, δείχνει στην κάμερα ένα ματωμένο ταμπόν και την ηρωίδα της να αλλάζει σερβιέτα.
Που καταλήγει όλο αυτό; Να σκεφτόμαστε για την σεξουαλική συμπεριφορά μας, για την επικοινωνία μας για το σεξ, μέσα από το σεξ, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από αυτό. Την ισότητα και το σεβασμό ανάμεσα στους σεξουαλικούς συντρόφους και την ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ που αδυνατούμε να την ανιχνεύσουμε ακόμη και εμείς οι ίδιες. Τον ορισμό της σαφής μέσα στα ασαφή όρια που έχει περιπέσει σεξουαλικής συναίνεσης. Το πόσο η σεξουαλική ορμή και απόλαυση είναι ακόμη και σήμερα ζωγραφισμένη με ενοχή στο DNA μας και μας καθιστά θύματα έμφυλης βίας.
Μπορεί η Arabella επίσης να είναι σαρωτική, αλλά γύρω της έχει δυο πολύ καλούς της φίλους αλλά και διάφορους άλλους ανθρώπους στο σύγχρονο Λονδίνο που προσπαθούν να επιβιώσουν, να αποσυμφοριστούν από την πίεση της καθημερινότητας, να τα καταφέρουν στη δουλειά τους, να βρουν δουλειά, να ερωτευτούν, να γίνουν πλούσιοι στις ερωτικές εμπειρίες ή ακόμα και να σώσουν τον κόσμο.
Όλα αυτά μπλέκονται μαζί χωρίς να θέλουν να γίνουν ένα σώμα, χωρίς να θέλουν να συνταιριαστούν. Όλα συνυπάρχουν μια απόλυτη ελευθερία από αυτή που θα έπρεπε να υπάρχει ανάμεσα στην σωματική και συναισθηματική μας επικοινωνία. Αυτή η ανατρεπτική ελευθερία αναζωογονεί το θεατή ακόμα και την δύσκολη στιγμή που παρακολουθεί μια γυναίκα να προσπαθεί να επουλώσει, να έρθει σε συμφωνία με το τραύμα της χωρίς να καταστραφεί, χωρίς να καταστρέψει τις σχέσεις, το μέλλον της, τις φιλίες της, την ίδια την εικόνα που έχει για το σεξ και την απόλαυση του.
Αυτό που στο τέλος καταφέρνει, είναι να σου δώσει με τρόπο τρυφερό να καταλάβεις είναι ότι η καταστροφή είναι μια πιθανότητα. Αλλά δεν είναι η μόνη, αλλά ακόμα και να συμβεί, ακόμα και αν έρθεις κοντά πολλές φορές σε αυτή καταστρέφει και πράγματα από αυτά που δεν χρειάζεσαι όπως οι προκαταλήψεις, οι ενοχές, οι λανθασμένες κοινωνικές περγαμηνές, οι επιθυμίες που νομίζαμε ότι είχαμε, τα λάθος πρότυπα. Καταστρέφει πολλά από αυτά που μας καταστρέφουν.
