«Νομίζω πως έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια, η street art και γενικότερα η δημόσια τέχνη έχει αρχίσει και πάλι να καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο γύρω μας. Η ποιότητα και η ποικιλία έχουν αυξηθεί τρομερά, με νέους καλλιτέχνες να δουλεύουν σχεδόν με μανία, προκειμένου να μοιραστούν το μήνυμά τους. Η street art ήταν πάντα -και είναι ακόμα- μια έκπληξη, μια παρέμβαση, ένα δώρο, μια φωνή, ή ακόμα, μια εικόνα στο background που μπορεί να μη θυμόμαστε, αλλά διαμορφώνει την άποψη και την αίσθησή μας για την πόλη. Πρώτα απ’ όλα, για εμένα η τέχνη του δρόμου είναι παρεμβατική. Δεν γίνεται να το προσπεράσουμε εύκολα αυτό, από τη στιγμή που δημιουργούμε εικόνες τις οποίες θα συναντήσει στον δρόμο του με το ζόρι ένα κοινό που δεν μας το ζήτησε ποτέ. Ωστόσο, κρύβει έναν τρομερό ρομαντισμό μέσα του αυτό. Εγώ προσωπικά φτιάχνω πράγματα, εικόνες, μηνύματα που θα δουν οι άνθρωποι που περπατούν στη πόλη. Όλοι οι άνθρωποι, άσχετα από την κοινωνική και οικονομική τους κατάσταση, από τη φυλή ή το φύλο τους, άσχετα από το αν είναι φιλότεχνοι ή όχι. Το ότι καλλιτέχνες παίρνουν αυτή τη θέση συνειδητά είναι το πιο ελπιδοφόρο και φωτεινό στοιχείο της street art. Το δικό μου “τώρα” απαρτίζεται από άπειρα χρώματα, γραμμές, πηλούς, βίντεο, μαστορέματα (τα ατσούμπαλα καλλιτεχνικά μαστορέματα, όχι τα σωστά, του μάστορα), δύο υπέροχους γονείς, έναν τέλειο αδερφό, φανταστικούς φίλους και συνεργάτες, γέλια, ήλιο, μακαρόνια με κιμά, περπάτημα, άβολες αγκαλιές – γιατί δεν πρέπει να κάνουμε αγκαλιές τώρα με κόσμο, αλλά μου βγαίνει φυσικά- λίγη γκρίνια και λίγο ΕΦΚΑ. Είμαι full-time εικαστικός και μου αρέσει, δεν ξέρω αν το έχω ήδη πει. Δεν κατάλαβα ποτέ το “μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις”. Οι εικόνες είναι μια τελείως διαφορετική γλώσσα που, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν μεταφράζεται εύκολα σε λέξεις, όσες χιλιάδες και αν είναι αυτές. Οι λέξεις είναι ένας πολύ πιο άμεσος, οικείος και οικουμενικός τρόπος επικοινωνίας και μερικές φορές -όταν θέλω το μήνυμά μου να είναι τελείως ξεκάθαρο- θεωρώ πως είναι πιο χρήσιμες από τις εικόνες. Με μια εικόνα δεν μπορώ να απαντήσω στο “τι θέλει να πει ο ποιητής;” που ακούν συχνά οι καλλιτέχνες. Οι λέξεις λύνουν αυτό το πρόβλημα.
Φωτογραφία: Elena Boneli
Η street art είναι εφήμερη τέχνη και αυτό είναι από τα στοιχεία της που την κάνουν τόσο γοητευτική. Στον δρόμο δεν ξέρω αν εξελίσσεται, αλλά σίγουρα συνεχίζει να ζει διαδραστικά με τον κόσμο γύρω της, αλλάζει και κάποια στιγμή “πεθαίνει”. Αυτός ο “κύκλος ζωής” ενός έργου, η αλλοίωση και (ναι) η αλλαγή, είναι για εμένα μέρος της τέχνης του δρόμου σίγουρα. Η αλλαγή αυτή μας δείχνει τη διάδραση, το πέρασμα του χρόνου και την κατάσταση της περιοχής στην οποία έγινε το έργο. Με το πέρασμα του χρόνου έχει τρομερό ενδιαφέρον να βλέπω πώς έχουν αλλάξει έργα μου στον δρόμο, από τους ανθρώπους, από άλλους καλλιτέχνες, από τον ήλιο, το καυσαέριο, από το γεγονός ότι ξαναχτίστηκε η γειτονιά, από το ότι πέρασε μια πορεία από εκεί κ.λπ. Το τελευταίο διάστημα ήταν σίγουρα πολύ περίεργο για όλους. Εγώ προσωπικά νιώθω πως μούδιασα αρκετά και έγινα λίγο πιο… χαζός. Πιστεύω ότι είναι πολύ βασικό κομμάτι των καλλιτεχνών αλλά και όλων των ανθρώπων η διάδραση, το έξω, το να λένε βλακείες με αγνώστους και μου έλειψαν πολύ όλα αυτά. Θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα ότι βρήκα τον εαυτό μου, ηρέμησα και χαλάρωσα ή έμαθα να μαγειρεύω banana bread. Ευτυχώς είμαι από τους τυχερούς και είχα/έχω φανταστικούς ανθρώπους γύρω μου για να γκρινιάζουμε παρέα και να το περνάμε μαζί όλο αυτό. Ωστόσο, μου έλειψε πολύ ο δρόμος. Μπορεί να περνάω λόγω δουλειάς πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή, μέσα στο εργαστήριο ή κοιτώντας το κινητό μου, αλλά ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα παιδί του ήλιου, του έξω και του “καθαρού” αέρα της πόλης. Μου έλειψαν πάρα πολύ ο δρόμος, το έξω και οι άνθρωποι. Ο δρόμος ως δημόσιος χώρος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της street art. Άμα το δούμε έτσι, σαν δρόμο, μπορούμε να κατανοήσουμε και το διαδίκτυο. Προσωπικά θεωρώ ότι γίνεται πολλή street art και διαδικτυακά, από καλλιτέχνες που μπορεί να μην έχουν τις ρίζες τους στο graffiti, αλλά έχουν τον ίδιο στόχο: την επικοινωνία ενός μηνύματος σε όσο το δυνατόν περισσότερους αποδέκτες. Μέχρι τα μέσα Αυγούστου, έχω -κυριολεκτικά- εγκαίνια έκθεσης κάθε εβδομάδα σε διαφορετικό μέρος, παρουσιάζοντας και μια διαφορετική δουλειά, όλα αυτά που ετοίμαζα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Αποφάσισα φέτος, αντί να κάνω μια ατομική έκθεση, να μοιράσω τη δουλειά μου σε όσο το δυνατόν περισσότερα κομμάτια – σε μεγαλύτερο και διαφοροποιημένο κοινό. Την περίμενα πολύ καιρό τη στιγμή που θα ανοίξουν οι εκθέσεις και εμείς οι καλλιτέχνες θα μπορούμε και πάλι να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας σε φυσικό χώρο και -κυρίως- εκτός Ιnstagram. Οπότε ανυπομονώ για όλες αυτές τις εκθέσεις, για όλα αυτά τα κρασιά εγκαινίων και για όλες αυτές τις κουβέντες με κόσμο! Μετά, ελπίζω να καταφέρω να κάνω και λίγες διακοπές! Θέλω να πω πάρα πολλά, αλλά δυσκολεύομαι να τα πω με λέξεις. Γι’ αυτό, άλλωστε, νομίζω ότι κάνουμε τέχνη. Για όσους δεν παρακολουθούν τα παραληρήματά μου στο Ιnstagram, όμως, θέλω να δηλώσω πως η τέχνη μπορεί να είναι ευχάριστη και διασκεδαστική, όχι δύσκολη και δυσνόητη, να απευθύνεται σε όλες/όλους, άσχετα από το χρώμα, το φύλο, τη φυλή, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, άσχετα από το αν έχουμε ή όχι τρίχες, αν είμαστε ή όχι σκληροί, αν μας αρέσει ή όχι η τέχνη. Ας αγαπιόμαστε, ας χαιρόμαστε τον ήλιο, ας σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, ας σεβόμαστε τους εαυτούς μας και ας σταματήσουμε να ασχολούμαστε με πράγματα που μας χωρίζουν.
Δεν νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος για να δημιουργήσω ένα έργο που θα το βλέπουν όλοι (εδώ μου κάνει εντύπωση η επιτυχία των έργων που κάνω μέχρι τώρα), δεν μπορώ καν να σκεφτώ προς αυτή την κατεύθυνση».
