«Έγραφα το δεύτερο μου άλμπουμ, το Inner Song ενώ είχα μόλις βιώσει μια πολύ δυσάρεστη στιγμή στη ζωή μου. Ήμουν λυπημένη. Η διαδικασία της δημιουργίας του δίσκου με βοήθησε να εξωτερικεύσω τον πόνο και τον φόβο μου, και αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό για μένα. Εκφράζοντας όλα αυτά τα συναισθήματα, κατάφερα να συνδεθώ με πολλούς ανθρώπους εκεί έξω. Η τέχνη αυτό πρέπει να κάνει. Να ανοίγει δρόμους επικοινωνίας. Να συνδέει. Εγώ, από τη μεριά μου, προσπάθησα να μετατρέψω τη δική μου δυσάρεστη εμπειρία σε ελπίδα, χαρά και ελευθερία. Άφησα τη μουσική μου να παρηγορήσει κι άλλους, αφού το είχε κάνει ήδη σε μένα. Αυτή τη στιγμή ο σκοπός μου είναι να φτιάχνω ιστορίες από τις εμπειρίες μου. Αυτό είναι το μονοπάτι μου. Γι’ αυτό οι στίχοι μου είναι όσο πιο ειλικρινείς γίνεται. Και θέλω αυτή η ειλικρίνεια να βγαίνει τόσο στην παραγωγή όσο και στην ακρόαση. Θέλω αυτό που ακούει κάποιος να είναι αληθινό, ώριμο και μεστό. Έτσι, προσπαθώ να είμαι πολύ κοντά στη δική μου αλήθεια και για να γίνει αυτό, πρέπει να είμαι σε ανοιχτή επικοινωνία με τον εαυτό μου συνεχώς. Αυτό είναι για μένα πνευματικότητα. Έχω απόλυτη ανάγκη να είμαι σίγουρη γι’ αυτό που είμαι. Θέλω να είμαι σε επικοινωνία με τις ρίζες μου, τη φύση, το περιβάλλον. Δεν θέλω να χάνω την επαφή με την καταγωγή μου. Γι’ αυτό δεν ξεχνώ ποτέ ότι είμαι Ουαλή και τι έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα. Ως γυναίκα θέλω να εξασκώ συνεχώς την ικανότητά μου να με εμπιστεύομαι. Να είμαι σε επικοινωνία διαρκώς με τη διαίσθησή μου, όσο βαθιά και αν κρύβεται αυτή. Να ανακαλύπτω νέα συναισθηματικά μονοπάτια και βάθη.
Ένα από τα τραγούδια μου λέει ότι η αγάπη δεν είναι αρκετή. Ναι, σε μια σχέση μπορεί να έχεις αγαπήσει, αλλά δεν είναι πάντα η αγάπη τόσο δυνατή για να αλλάξει μια κακή συνθήκη. Και αυτό το λέω πρώτα σε εμένα. Δεν είναι κάποια συμβουλή για όλους. Να να είσαι με κάποιον και να είσαι πιστός σε αυτόν δεν είναι αρκετό ώστε μια σχέση να είναι υποστηρικτική, ουσιαστική, συντροφική και φροντιστική. Είναι επικίνδυνο σχεδόν να πιστεύει κανείς ότι η αγάπη είναι αρκετή.
Τώρα θα με ρωτήσετε και τι είναι η αγάπη; Μπορεί να είναι μια αίσθηση αμοιβαίου σεβασμού, βαθιάς επικοινωνίας. Η ικανότητα να υπάρχεις και ταυτόχρονα να μην υπάρχεις μέσα από τον άλλο. Όταν μπορείς να βελτιώνεις και να βελτιώνεσαι παράλληλα με έναν άλλο άνθρωπο και ταυτόχρονα να παίρνεις τις ευθύνες για το δικό σου πόνο. Το δικό σου τραύμα Και όλων όσων σου έχουν συμβεί και σε έχουν καθορίσει. Χωρίς να αιμορραγείς τις πληγές σου πάνω στον άλλο.
Υπάρχει ένα βιβλίο της Clarissa Pinkola Estés που λέγεται Women Who Run With the Wolves: Myths and Stories of the Wild Woman Archetype. Από εκεί έχω κλέψει την έννοια της άγριας θηλυκότητας. Ναι, εμπνέομαι από τη δική μου άγρια θηλυκότητα. Μετά από πολύ δύσκολες στιγμές στη ζωή πρέπει να επανεφεύρεις τον εαυτό σου. Πρέπει να συνομιλήσεις ξανά με το πνεύμα σου. Να γνωρίσεις ξανά τον εαυτό σου. Να είσαι κοντά του. Να ξαναγεννηθείς και αυτό είναι σκληρό από μόνο του. Ξέρω ότι ακούγεται παράξενο, αλλά γνωρίζω ότι υπάρχει όλο αυτό κάπου μέσα μας. Δεν ξέρω πού ακριβώς, αλλά το σέβομαι. Το αγαπώ, το αποδέχομαι. Είναι ένα πολύ βαθύ συναίσθημα που έρχεται και ξανάρχεται και απαιτεί από εσένα να εμπιστευτείς τον εαυτό σου. Το να εμπιστευτεί μια γυναίκα τον εαυτό της επίσης δεν είναι αυτονόητο. Έπειτα από τόσα χρόνια πατριαρχίας, ακόμη και για τη δική μου γενιά δεν είναι εύκολο να το κάνουμε. Κάθε φορά που συνεργάζομαι με έναν άντρα, όλοι πιστεύουν ότι αυτός τα έχει κάνει όλα. Ότι εγώ απλώς βοήθησα. Έτσι έγινε πρόσφατα με τη συνεργασία μου με τον John Hopkinks στο τραγούδι Luminous Spaces. Έπρεπε να διευκρινίσω ότι εγώ έχω κάνει την περισσότερη δουλειά.
Ναι πολλές φορές η μουσική μου είναι μελαγχολική. Και τι μ’ αυτό. Εγώ βρίσκω δύναμη σε αυτή την ενέργεια. Δεν χρειάζεται φυσικά να μένουμε προσκολλημένοι σε αυτή συνέχεια, αλλά να μπορείς να τη νιώσεις είναι σημαντικό. Εγώ ενθαρρύνω τους ανθρώπους να νιώθουν ό, τι και να είναι αυτό. Να μη φοβούνται τα συναισθήματα τους. Δεν υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να αποφεύγουμε τον πόνο, αλλά αυτή η αποφυγή πονάει και εξίσου. Είναι ΟΚ να πονάμε.
Αυτό που δεν είναι OK είναι ο φόβος. Ο φόβος είναι βαριά αρρώστια. Αυτό συμβαίνει και στις ημέρες της πανδημίας. Εγώ τρέμω περισσότερο το φόβο παρά τον ίδιο τον Covid 19. Πρέπει να κοιτάμε προς την πλευρά της ελπίδας και να μην αφήνουμε το τρόμο να μας ελέγχει γιατί μπορεί να μας μετατρέψει σε πιόνια.
Αυτό το διάστημα, πολλές φορές σκέφτομαι πόσο δύσκολο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος να πεθάνει μόνος του ή κάποιος να μην αποχαιρετήσει τον δικό του αγαπημένο. Έχοντας δουλέψει για χρόνια ως επαγγελματίας υγείας, έχω παρευρεθεί πολλές φορές στο τέλος ενός ασθενή. Είναι πολύ σημαντικό αυτή η μετάβαση να γίνεται με ωραίο τρόπο. Γιατί μετάβαση είναι. Πολύ συχνά έχω φροντίσει για τους ήχους, τις μυρωδιές, έχω βάλει μουσική σε κάποιον που βρισκόταν σε αυτό το στάδιο. Γιατί υπάρχει τρόπος κάποιος να πεθάνει με ωραίο τρόπο. Ιδανικά φυσικά πρέπει να περιτριγυρίζεται από δικούς του ανθρώπους, αλλά όταν αυτό δεν μπορεί να συμβεί υπάρχει τρόπος να γίνει πιο τρυφερή αυτή η στιγμή. Εγώ αυτό το έκανα στον άνθρωπο που αγαπούσα περισσότερο στη ζωή μου, τη γιαγιά μου. Την φρόντισα μέχρι την τελευταία στιγμή. Μπορεί ακόμα και αυτή τη στιγμή να ενθαρρύνεις κάποιον. Δεν θα έπρεπε να φοβόμαστε να μιλάμε για το θάνατο και το τέλος. Είναι κάτι που συμβαίνει διαρκώς. Και έχει μια καθαρότητα, μια ειλικρίνεια αυτή η στιγμή. Όσο θλιβερή και αν είναι. Την καθαρότητα ως ιδιότητα την αναζητώ. Ελπίζω με αυτή την αίσθηση να μείνει κάποιος ακούγοντας αυτόν το δίσκο μου.
Ένιωσα λίγο περισσότερη αυτοπεποίθηση με τη φωνή μου σε αυτό το άλμπουμ, μιας και μέχρι πρότινος ένιωθα περισσότερο παραγωγός και συνθέτρια. Συνδέθηκα με τη φωνή μου και με την ανάγκη μου να τραγουδήσω τους συγκεκριμένους στίχους. Βρήκα τη φωνή μου σε πολλά διαφορετικά επίπεδα το τελευταίο καιρό. Ήμουν δυνατή και πιο σίγουρη από ποτέ για να το κάνω. Και το ήθελα. Πώς θα ήθελα να ακούσει ο κόσμος αυτό το άλμπουμ; Με ένα καλό ζευγάρι ακουστικά, για να πιάσει όλες τις λεπτομέρειες. Πού; Φαντάζομαι ότι ένα τρένο εν κινήσει θα ταίριαζε πολύ, ή μια μέρα στη φύση που ο ήλιος θα ζέσταινε λίγο το γρασίδι.
Φυσικά και μου έχουν λείψει τα dj set και τα live και ξέρω ότι θα επιστρέψουμε κάποια στιγμή αλλά δεν ξέρω αν θα είναι το ίδιο. Δεν ξέρω καν πως θα είναι. Αλλά θέλω πολύ πίσω αυτή την επικοινωνία. Αγαπώ τον Thom Yorke. Μαζί του θα χόρευα το Black Swan. Μ’ αρέσει το bass line, μου θυμίζει την εφηβεία μου, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι ένα χορευτικό τραγούδι. Αλλά από την άλλη πιστεύω ότι μπορείς να κουνήσεις το σώμα σου με οποιοδήποτε ήχο».
