Ένα όμορφο καλοκαιρινό πρωινό τη συναντάω σε ένα παριζιάνικο μπιστρό, που μοιάζει βγαλμένο από καρτ ποστάλ. Κάποιος ανυποψίαστος θαμώνας θα μπορούσε κάλλιστα να αναρωτηθεί ποιο είναι αυτό το όμορφο κορίτσι που έχει το ένα ραντεβού μετά το άλλο. Αυτό το κορίτσι είναι η Léa Seydoux και το επόμενο ραντεβού της είμαι εγώ. Φοράει ένα καρό κοστούμι και έχει κόψει τα μαλλιά της κοντά. Έχει ένα ονειροπόλο ύφος, έτσι όπως κάθεται στην καρέκλα. Φαίνεται συμπαθητική. Μου μιλά αμέσως στον ενικό, θέλοντας να μάθει πώς μου φάνηκε η ταινία France (στις αίθουσες τους επόμενους μήνες).
Στον προηγούμενο συντάκτη που συνάντησε, δεν άρεσε, καθώς σε αυτήν είδε μόνο την ιστορία μιας αλαζονικής και χειριστικής τηλεοπτικής ρεπόρτερ, μιας «σκύλας», όπως λέει η Léa. Κρίμα για εκείνον. Το France είναι μια σπουδαία ταινία, «ένα μεγάλο μυθιστόρημα του δέκατου ένατου αιώνα» όπως λέμε, μια σάτιρα πάνω στα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης και, παράλληλα, η ιστορία μιας γυναίκας χωρίς ηθικούς φραγμούς.
Και όλα αυτά ντυμένα με την υπέροχη, λυρική μουσική που συνέθεσε για την ταινία ο Christophe λίγο πριν πεθάνει. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια πολιτική ταινία, αλλά παραμένει και η ιστορία μιας διάσημης δημοσιογράφου που τα έχει όλα και μετρά μόνο επιτυχίες, μέχρι που ο σκηνοθέτης Bruno Dumont, τη ρίχνει -με αρκετό σαδισμό θα λέγαμε- μέσα στη δυστυχία, ώστε να δούμε πόσο θα μπορέσει να αντισταθεί στο κενό της ύπαρξής της, τι απομένει κάτω από τη λαμπερή επιφάνεια, από τι αποτελείται μια ψυχή στις μέρες μας. Παίζει μαζί της όπως η γάτα με το ποντίκι, όπως ο Θεός με την υπομονή του Ιώβ.
Τοπ, φούστα και γόβες, όλα Louis Vuitton. Δαχτυλίδι, από προσωπική συλλογή.
Κυνηγώντας τη ζωή
Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη τη Léa Seydoux τόσο ξεκάθαρα, παρόλο που το πρόσωπό της έχει κινηματογραφηθεί από κάθε πιθανή γωνία. Βοηθός και «σκιά» της στην ταινία είναι η ηθοποιός Blanche Gardin, αλλά το πρόσωπο της Seydoux είναι εκείνο που κυριαρχεί σε όλα σχεδόν τα πλάνα: κοντινά, υπερβολικά κοντινά, με πολύ μακιγιάζ, σαν να ήθελε ο σκηνοθέτης να διερευνήσει την αλήθεια πίσω από το «προσωπείο». Βλέπουμε ένα πρόσωπο ηρωικό, ειλικρινές, κυνικό, χυδαίο, απελπισμένο και άσχημο μερικές φορές, ένα πρόσωπο παραμορφωμένο από τον πόνο. «Ο Dumont ήθελε να κινηματογραφήσει το πρόσωπό μου σαν τοπίο, με όλες τις συναισθηματικές εκφάνσεις του, τις αλλαγές που προκύπτουν καθώς ο καιρός αλλάζει», λέει η ίδια. Τη ρωτάω αν πέρασε καλά στα γυρίσματα. Σουφρώνει τα χείλη λέγοντας: «O Bruno επικοινωνεί μαζί μας μόνο μέσα από ακουστικά. Δεν έχουμε το σενάριο στα χέρια μας, ξέρουμε μόνο τι πρέπει να γίνει σε κάθε σκηνή ενώ εκείνος μας υπαγορεύει το κείμενο στα ακουστικά μας. Είναι σπουδαίο, αν και δεν είναι ό,τι πιο εύκολο».
Ο σκηνοθέτης υιοθέτησε αυτή την παράξενη μέθοδο με τους μη επαγγελματίες ηθοποιούς που συμμετείχαν στην ταινία του P’tit Quinquin και από τότε την ακολουθεί. «Λατρεύω το France», λέει η Léa και συνεχίζει: «Μου αρέσει το εξής παράδοξο: ότι η ηρωίδα είναι μια κακομαθημένη και επιπόλαιη δημοσιογράφος που, όμως, μέσα της κουβαλάει πραγματικό πόνο. Είναι μια κωμικοτραγική ταινία στην οποία δύο αντίθετα συναισθήματα συναντιούνται. Αυτό αγαπώ στον Dumont, δείχνει το τραγελαφικό, μέσα στο οποίο, την ίδια στιγμή, υπάρχουν πολλή ειλικρίνεια και συναίσθημα». Bruno Dumont και Léa Seydoux: παράξενο δίδυμο. Εκείνος, ένας δημοφιλής και μυστικιστής σκηνοθέτης από τον Βορρά. Εκείνη, μούσα πολυτελών οίκων, μια σταρ του Χόλιγουντ, το κορίτσι του James Bond στις δύο τελευταίες ταινίες της σειράς Spectre και No Time to Die.
Φαίνεται όμως ότι τα πάνε μια χαρά μεταξύ τους, πράγμα που δεν είναι δύσκολο να το πιστέψουμε. H ηθοποιός με την άγρια ομορφιά φαίνεται να περιμένει τη στιγμή που θα μας κάνει να διασκεδάσουμε κάνοντας σκανδαλιές. Κάτι που αντιληφθήκαμε άλλωστε και στο πολυσυζητημένο ρεπορτάζ του Envoyé Special, που ήταν αφιερωμένο σε εκείνη, όταν την είδαμε να ακουμπάει με το χέρι της τα οπίσθια του ηλικιωμένου καθηγητή της στο θέατρο. Ρεπορτάζ που την είχε φέρει σε άβολη θέση.
Τοπ, φούστα και γόβες, όλα Louis Vuitton. Δαχτυλίδι, από προσωπική συλλογή.
Μαθαίνοντας ότι εκείνη ήταν που κυνήγησε τον Dumont, εκείνη που παρακάλεσε τη Sylvie Ayme να πρωταγωνιστήσει στην πρώτη της ταινία Mes Copines του 2006 -και τα κατάφερε- και πως η ίδια πολιόρκησε τον Abdellatif Kechiche για τη Ζωή της Αντέλ, καταλαβαίνουμε ότι η Léa Seydoux ήξερε πάντα να παίρνει αυτό που θέλει. «Συνάντησα τον Dumont πριν από πέντε χρόνια, για μια ταινία στην οποία τελικά δεν συμμετείχα, αλλά πάντα ήθελα να δουλέψω μαζί του. Εκείνος, από τη μεριά του, ήθελε από εμένα να ενσαρκώσω μια διάσημη γυναίκα του σήμερα», αναφέρει. Προσποιείται πως αγνοεί τη σκληρότητα με την οποία ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί αυτή τη γυναίκα: πολύ όμορφη, πολύ διάσημη, πολύ κενή. «Η ηρωίδα με βρήκε όπως βρήκα εγώ τον Dumont» λέει η ηθοποιός. «Για εμένα δεν υπάρχουν όρια. Αυτός ο ρόλος φτιάχτηκε στα μέτρα μου», λέει η ίδια. Ο σκηνοθέτης από τη πλευρά του αναφέρει: « Η France De Meurs και η Léa Seydoux, επί σκηνής καταβροχθίζουν η μία την άλλη».
Όσον αφορά τα κοινά σημεία της ίδιας με τον ρόλο, πρώτα απ’ όλα είναι η διασημότητα. Στην ταινία, η France δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς να της ζητήσουν μια selfie, την οποία δέχεται πάντα με χαμόγελο, ακόμη κι αν στην προσωπική της ζωή βιώνει μια φρίκη. «Η France είναι σταρ της τηλεόρασης, κάτι διαφορετικό. Εγώ ξέρω πώς να περνάω απαρατήρητη στην προσωπική μου ζωή», λέει η Léa και συνεχίζει: «Μπορώ να πάρω το μετρό, το λεωφορείο και να μη με αναγνωρίσει κανείς. Ωστόσο αναγνωρίζω ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτό που φαντάζεται ο κόσμος. Η ταινία του Dumont δείχνει αυτό το παράδοξο: την τεράστια δημοτικότητα αυτού του κοριτσιού και ταυτόχρονα την ακραία μοναξιά του».
Πουκάμισο, παντελόνι με φερμουάρ και γόβες, όλα Louis Vuitton.
Τι σκέφτεται η ίδια εκείνη τη στιγμή, τι νιώθει κρυφά μέσα της, όταν τη ρωτούν για μια ταινία που γύρισε πολύ καιρό πριν; Γιατί, σήμερα, η Léa Seydoux, δεν είναι πια η τραγική, όμορφη γυναίκα της ταινίας του Dumont, καθώς αυτή τη στιγμή γυρίζει το φιλμ Un Beau Matin της Mia-Hansen Love. Ενώ, άμεσα θα συνεργαστεί και με τον David Cronenberg. Και φτάνουμε στο Φεστιβάλ των Κανών, όπου φέτος διαγωνίστηκαν τέσσερις ταινίες της. Κάπου εδώ, στην ιστορία μπαίνει ένας ιός. Τον Ιούλιο η ηθοποιός ανακοίνωσε πως είναι θετική στην Covid. Αν και δεν παρουσίασε σοβαρά συμπτώματα, λόγω της καραντίνας στην οποία κλήθηκε να μπει, δεν εμφανίστηκε στο φεστιβάλ για το France, ούτε για το L’ Histoire de ma Femme της Ουγγαρέζας Ildiko Envedi, ούτε για το The French Dispatch του Wes Anderson, ούτε για το εξαιρετικό Deception του Arnaud Desplechin, το οποίο βασίζεται σε μυθιστόρημα του Philip Roth (Απάτη, εκδ. Πόλις).
Άσχετα με τη γνώμη των κριτικών, το κοινό επαίνεσε την ερμηνεία της και στις τέσσερις αυτές ταινίες. Έχουμε διαβάσει πολλές φορές τη φράση «η Léa Seydoux έδωσε λάμψη στην ταινία». Ακούγεται κλισέ, αλλά όντως αυτό συμβαίνει σε καθένα από αυτά τα φιλμ. Χάρη στο υπέροχο σαν μοντέλου πρόσωπό της, τη φτιαγμένη για την οθόνη επιδερμίδα και το ενστικτώδες παίξιμό της -για το οποίο ακόμη και μια «παλιά καραβάνα» όπως ο ηθοποιός και σεναριογράφος Denis Podalydès, συμπρωταγωνιστής της στο Deception, είπε: «Είχα την εντύπωση ότι η Léa ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά από εμένα, κι αυτό ήταν φοβερό. Την άφησα να με κατευθύνει». Το Deception είναι επίσης μια ταινία στην οποία η Seydoux χρησιμοποιεί και «παίζει» πολύ με τη φωνή της, και έτσι γίνεται ερωτική τόσο με τις λέξεις όσο και με το σώμα της. «Αυτός είναι ο πιο ώριμα γυναικείος χαρακτήρας της καριέρας μου», λέει. Έπειτα από μια πληθώρα ρόλων ως νέο κορίτσι, η Léa Seydoux στα 36 της χρόνια περνάει σε μια άλλη εποχή.
XL μπλούζα και φούστα, και τα δύο Louis Vuitton.
Στον κόσμο της LÉa
Μπορεί στις Κάννες να έλαμψε δια της απουσίας της, αλλά μέσα από τις ταινίες της έδωσε το «παρών». Άλλωστε πάντα δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται κάπου αλλού. Πάντα μοιάζει να βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, σαν να μην πατάει στη γη. «Δεν ασχολούμαι καθόλου με την πολιτική. Το παραδέχομαι. Ξέρω ότι ζω μέσα σε μια φούσκα. Η πολιτική είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, αλλά η δική μου σχέση με τον κόσμο δεν είναι τόσο συγκεκριμένη. Δεν αντιλαμβάνομαι τους κώδικές του, αλλά υπάρχει ένας άλλος κόσμος τον οποίο καταλαβαίνω πολύ περισσότερο: εκείνος των συναισθημάτων. Όποτε συνεργάζομαι με έναν σκηνοθέτη, είναι εκείνος που με βοηθάει να τον αντιλαμβάνομαι». Έχει πει πολλές φορές ότι είναι ντροπαλή. Στις φωτογραφίες ο λαιμός της εμφανίζει κόκκινες κηλίδες που δείχνουν το συναίσθημα που κρύβεται πίσω από το αψεγάδιαστο, ανέκφραστο πρόσωπό της. Οι συνεσταλμένοι άνθρωποι, όμως, όλοι το γνωρίζουμε, μερικές φορές θέλουν να επικοινωνήσουν και να μιλήσουν. Η Seydoux λατρεύει τις συνεντεύξεις. «Τις βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες», λέει. Μετανιώνει όμως που δέχτηκε να συμμετάσχει σε εκείνο το περίφημο ρεπορτάζ του Εnvoyé Special, όπου ο αυθορμητισμός της παρεξηγήθηκε.
Η Léa αποπνέει τρυφερότητα και αυθορμητισμό, το ακριβώς αντίθετο από την αυστηρά ελεγχόμενη συμπεριφορά των σταρ. «Μερικές φορές νιώθω ότι κάνω πολύ ντροπιαστικά πράγματα, γεγονός που συμβαίνει πολλές φορές με τους ηθοποιούς – πολύ περισσότερο με τις γυναίκες. Υπάρχει η τάση να προβάλλεται κυρίως το σώμα τους γυμνό… Δεν είναι εύκολο να το εκφράσω, αλλά όταν συμβαίνει αυτό νιώθεις σαν να παραδίδεις στον κόσμο κάτι πολύ δικό σου, σαν να σου κλέβουν κάτι. Φοβάσαι, ανησυχείς, αλλά τελικά ποτέ δεν ξέρεις τι πραγματικά δείχνεις από τον εαυτό σου. Από την άλλη, έχουμε το Instagram, τις selfies. Και τα δύο τα βρίσκω πολύ ντροπιαστικά. Όλα αυτά σκοτώνουν κατά κάποιο τρόπο την ίδια την επιθυμία. Σε κάθε περίπτωση εγώ δεν έχω καμία όρεξη να βλέπω τους ηθοποιούς που θαυμάζω στο Instagram». Συνοψίζοντας, η σχέση με τον Τύπο είναι επικίνδυνο παιχνίδι. Έχουμε, λοιπόν, ένα κορίτσι που ζει μέσα σε μια φούσκα. Αλλά όχι στη φούσκα του σινεμά, αν και ο παππούς της, o Jérôme Seydoux, είναι αφεντικό της Pathé (σ.σ.: εταιρεία παραγωγής και διανομής κινηματογραφικών ταινιών), και ο θείος της, Nicolas Seydoux, παραγωγός και διευθυντής της Gaumont.
Σακάκι, παντελόνι και γόβες, όλα Louis Vuitton. Δαχτυλίδι, από προσωπική συλλογή.
Η Léa είναι κόρη δύο πολύ ξεχωριστών, αλλά έξω από τον χώρο του σινεμά, ανθρώπων. Η μητέρα της, Valérie Schlumberger, είναι μια μποέμ κληρονόμος που περνά τον μισό της χρόνο στο νησί Gorée και είναι δημιουργός της γκαλερί CSAO, όπου παρουσιάζει και προωθεί αντικείμενα τέχνης και χειροτεχνήματα από τη Σενεγάλη. Ο πατέρας της είναι ένας επιχειρηματίας παθιασμένος με την τεχνολογία. «Ο κινηματογράφος δεν τους ενδιέφερε ποτέ ιδιαίτερα. Από την άλλη, η μητέρα μου είναι καλλιτέχνις με τον δικό της τρόπο, το ίδιο και ο πατέρας μου», λέει η ηθοποιός. Ας τελειώνουμε με το κεφάλαιο «οικογένεια», καθώς όλες οι πληροφορίες υπάρχουν στις διάφορες συνεντεύξεις της Léa: Οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν τριών ετών, αλλά εκείνη μεγάλωσε σε ένα αρχοντικό. Έχει δηλώσει ότι όταν ήταν μικρή ένιωθε… διαφανής, ενώ στο σχολείο την αποκαλούσαν «υποτονική». Λάτρευε τον Michael Jackson, ονειρευόταν να γίνει χορεύτρια, αλλά απέτυχε επειδή δεν ξύπνησε εγκαίρως για τις εξετάσεις. Τελικά την κατέκτησε ο κινηματογράφος. Κατά τύχη ή από την ανάγκη της να ξεχωρίσει; «Θα μπορούσα να ζήσω εντελώς απομονωμένη, αλλά νομίζω πως έχουμε ανάγκη τους άλλους. Εγώ, πάντως, τους έχω, και ο κινηματογράφος είναι ένας τρόπος να συνδεθώ με τους ανθρώπους γύρω μου, τον κόσμο, με την ίδια τη ζωή. Το να κάνω ταινίες με γεμίζει ευτυχία σαν να βρίσκομαι συνεχώς σε μια σχολική αυλή και να παίζω με τους φίλους μου. Από την άλλη, είμαι και ένας φύσει μελαγχολικός τύπος και το σινεμά, όπως λέω πάντα, με έσωσε», αναφέρει.
Είναι ευτυχισμένη, λοιπόν; «Ναι και όχι» απαντά χωρίς δισταγμό και συνεχίζει: «Είναι στιγμές που νιώθω ευτυχισμένη κι άλλες που είμαι δυστυχισμένη, αλλά σε γενικές γραμμές -να χτυπήσω ξύλο- είμαι ευτυχισμένη, αγαπώ τη ζωή. Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που αποφασίζεις ή όχι. Ωστόσο αγαπώ και τη θλίψη και το σκοτάδι της ζωής», λέει με το ιδιαίτερο χαμόγελό της. Η ηθοποιία δεν αποτελεί για εκείνη απόδραση από την πραγματικότητα. «Είμαι πάντα ο εαυτός μου, κι ακόμη περισσότερο όταν γυρίζω μια ταινία. Όταν υποδύομαι κάποια άλλη. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να κατανοήσουμε τον πραγματικό κόσμο εκεί έξω», λέει. Κι όπως συμβαίνει συχνά στις συνεντεύξεις, το δάχτυλο είναι έτοιμο να πατήσει το στοπ στην ηχογράφηση. Αλλά εκείνη, δείχνει σαν να θέλει να συνεχίσουμε. Η συνομιλία μας όμως τελείωσε. Ίσως γι’ αυτό έγινε ηθοποιός η Léa Seydoux: για να μη μιλά παραπάνω απ’ όσο πρέπει. Να λέει τα λόγια άλλων και η ίδια να διατηρεί το μυστήριό της.
Φωτογράφος: Stefano Galuzzi
Styling: Nora Bordjah
Μακιγιάζ: Angloma. Χρησιμοποιήθηκαν το φον ντε τεν Airbrush Flawless Foundation, η παλέτα λάμψης La Palette Filmstar Bronze & Glow, Light to Medium, το μολύβι φρυδιών Brow Lift Kit, Taupe, η μάσκαρα Pillow Talk Push Up Lashes, το μολύβι χειλιών Pillow Talk, Medium, και το κραγιόν Matte Revolution, Super Model. Όλα Charlotte Tilbury, charlottetilbury.com
Μαλλιά: Alexandrine Piel
Μανικιούρ: Huberte Cesarion
Βοηθός styling: Andrιa Ottaviani
