Φωτογράφος: Πάνος Ζουλάκης
«Δύσκολο το “τώρα”! Τα πρωτόγνωρα δεδομένα και οι συνθήκες λόγω Covid-19 δεν ευνόησαν τη χορευτική σκηνή της χώρας. Παρ’ όλα αυτά, όμως, είμαστε αισιόδοξοι, καθώς συσσωρεύτηκε πολλή όρεξη για δουλειά από ανθρώπους που αγαπάμε αυτό που κάνουμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε μέχρι να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Είναι πολλές οι δυσκολίες, τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχικό επίπεδο, τις οποίες πρέπει να υπερνικήσει ένας χορευτής. Σίγουρα θέλει τόλμη για να περάσεις αυτόν τον “τοίχο”, την οποία πολλές φορές εγώ προσωπικά δεν είχα. Οι δυσκολίες είναι πολλές για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με τον χορό, ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα. Λίγες πόλεις μπορούν να υποστηρίξουν νέα παιδιά με όνειρα να βγουν και να αναπτυχθούν στη χορευτική σκηνή. Θεωρώ πως θέλει μπόλικη θέληση και κότσια για να ασχοληθείς με τον χορό και, πάνω απ’ όλα, διάθεση για να προσφέρεις. Ωστόσο, όταν πίσω από τον τοίχο γνωρίζεις τι ακολουθεί και έχεις την απαραίτητη υποστήριξη, παίρνεις το θάρρος που χρειάζεσαι για να κάνεις το επόμενο βήμα. Ο τοίχος είναι πάντα εκεί, κάθε μέρα, σε κάθε βήμα του χορευτή. Οπότε θέλει συνεχόμενη προσπάθεια, πρέπει συνεχώς να εξελίσσεσαι. Πρέπει να προσφέρεις στο μπαλέτο ψυχή και σκληρή δουλειά για να σου προσφέρει και αυτό το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εκτός από τη σκληρή και επίμονη δουλειά, θα έλεγα πως χρειάζεται τόλμη, θέληση, όρεξη και πίστη στον εαυτό σου.
Χρειάζεται ισορροπία συναισθημάτων, υποστηρικτικό και ενθαρρυντικό περιβάλλον. Είναι γεγονός πως στον δρόμο για την επιτυχία δεν μπορούν να είναι όλα ρόδινα, γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό να μη χάνουμε την υπομονή και την επιμονή μας. Το μπαλέτο από μια άποψη είναι σκληρό, αλλά γενικά πιστεύω ότι έχει να κάνει και με το πώς το προσεγγίζεις κάθε φορά.
Οι πρόβες αποτελούν έναν στίβο μάχης για όλους: χορευτές, χορογράφους, μουσικούς, τεχνικούς κ.λπ. Η πειθαρχία είναι απαραίτητη στο μπαλέτο και ένας χορευτής την αποκτάει από μικρή ηλικία. Στην παράσταση, όμως, αυτή η άψογη συνεργασία όλων των συντελεστών μετουσιώνεται σε ένα αποτέλεσμα που αναδίδει χάρη, απαλότητα, αρμονία, θεατρικότητα, χαρά και ευτυχία. Αυτή είναι και η μαγεία του μπαλέτου.
Απαιτεί όμως θυσίες. Αυτό που θυσιάζεται σε καθημερινή βάση είναι το σώμα μας. Πονεμένα και πληγιασμένα πόδια, πονεμένα και ταλαιπωρημένα μέλη, πολλά κιλά ιδρώτα είναι στην καθημερινότητα των χορευτών. Εμείς όμως πρέπει να το αγαπάμε και να το φροντίζουμε, καθώς είναι το “εργαλείο” της δουλειάς μας. Προσωπικά, έπρεπε να κάνω πολλές “θυσίες” προκειμένου να προχωρήσω τον χορό σε επαγγελματικό επίπεδο. Εκδρομές, πάρτι, σχέσεις, όλα αυτά που συνθέτουν μια νεανική ξενοιασιά , ήταν πάντα σε δεύτερη και τρίτη μοίρα για μένα. Δεν μετανιώνω για τίποτα, όμως, καθώς έμαθα πάρα πολλά και εξακολουθώ να μαθαίνω. Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε πως η τέχνη σε βοηθάει να αναπτυχθείς σε όλους τους τομείς της ζωής.
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο τρελό όνειρο, μ’ αρέσει να ζω στο τώρα. Αυτό που θέλω είναι να χορεύω σε πολλές και όμορφες παραστάσεις και να συνεργάζομαι με ταλαντούχους ανθρώπους. Κάτι που δεν είναι ακριβώς όνειρο, αλλά θα με έκανε ευτυχισμένη, είναι όταν θα αποφασίσω να τερματίσω την καριέρα μου, να νιώθω γεμάτη ,ικανοποιημένη, χωρίς απωθημένα . Όταν κοιτάξω μια μέρα πίσω να πω “ναι, έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό”!
Δεν έχω πέσει θύμα σεξισμού ή κακοποίησης. Έχω υπάρξει τυχερή. Κανένας άνθρωπος, άντρας ή γυναίκα, δεν πρέπει να ανέχεται κανενός είδους πίεση όσον αφορά τον σεξισμό και την κακοποίηση. Σίγουρα ακούμε διάφορα γεγονότα, ωστόσο η συμβουλή μου προς τα νεότερα παιδιά είναι να έχουν ανοιχτά τα μάτια ως προς τις επιλογές τους. Είμαστε πρώτα απ’ όλα άνθρωποι και οφείλουμε σεβασμό ο ένας στον άλλο. Η σκληρή δουλειά πρέπει να είναι προϊόν δικής μας θέλησης για ανέλιξη και επιτυχία. Η αυστηρότητα γίνεται αποδεκτή υπό όρους, τους οποίους ορίζουμε εμείς οι ίδιοι. Τον φόβο που μπορεί να προκαλέσουν αυτοί οι όροι. Στην παρούσα φάση μάς φτάνει για να τους αποτρέψουμε».
Info: Η Μαρίτα Νικολίτσα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα, ανήκει στο Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ως μέλος του Corps de ballet.
