«Δεν ξέρω αν τα έχω καταφέρει. Αυτό που σκέφτοµαι είναι ότι πλέον η καθηµερινότητά µου είναι πολύ κοντά σε αυτό που ονειρευόµουν. Δηλαδή να ξυπνάω και να πηγαίνω σε πρόβες και γυρίσµατα. Αυτό ήθελα. Δεν έγινα ηθοποιός από κάποιο εξωτερικό ερέθισµα. Δεν είδα µια παράσταση και είπα “θα γίνω ηθοποιός”. Ενστικτωδώς, κάνοντας πρόβες σε µια θεατρική οµάδα, ένιωθα µεγάλη χαρά. Με γέµιζε ένα άγνωστο συναίσθηµα. Αυτό το συναίσθηµα µε οδήγησε εδώ. Μου αρέσει η διαδικασία της πρόβας, η έρευνα, η δοκιµή, το λάθος, το πείραµα. Μέχρι να κλειδώσει κάτι σε µια παράσταση, υπάρχει µια διαδροµή, µεσολαβούν πάρα πολλά στάδια που δεν χρησιµοποιούνται σε ένα έργο, αλλά εσύ τα έχεις περάσει, τα έχεις µάθει και σε έχουν τροφοδοτήσει. Ήµουν κάπως τυχερός, δούλεψα και πέρσι στο σίριαλ της Cosmote TV 42ο C. Η τηλεόραση και το σινεµά δεν σταµάτησαν µέσα στην πανδηµία. Γίνονταν γυρίσµατα. Το θέατρο, από την άλλη, έχει τσακιστεί.
Η Γίδα είναι στα σχέδιά µας να συνεχιστεί. Είναι κάτι που υπάρχει, είναι εκεί και δεν θα χρειαστεί να το ξαναπιάσουµε από την αρχή. Έχει φτάσει σε ένα πολύ ωραίο σηµείο. Δεν έχει τελειώσει ούτε για εµάς ούτε για το κοινό, οπότε µας περιµένει και το περιµένουµε και εµείς. Μετά το 42ο C, ήρθε στη ζωή µου η Παράνοµη Αγάπη. Μια µεταφορά στη µικρή οθόνη του οµώνυµου ανέκδοτου διηγήµατος του Κωνσταντίνου Θεοτόκη από τον Νίκο Κουτελιδάκη, σε µια διασκευή της Ελένης Ζιώγα. Είναι ένα έργο µε άφθονο συναίσθηµα, αλλά αρκετά σκληρό και άγριο. Διαχειρίζεται δύσκολα πράγµατα, ακραίες καταστάσεις, στον πυρήνα του όµως χτυπάει ο παλµός µιας ολέθριας, παράνοµης αγάπης. Εγώ υποδύοµαι ένα αγόρι που ερωτεύεται και παντρεύεται τη Χρυσαυγή, την οποία στην πορεία την ερωτεύεται και ο πατέρας του. Είναι µόλις έξι επεισόδια και ακολουθεί τον δρόµο που παίρνουν πολλοί δηµιουργοί στο εξωτερικό -σειρές λιγότερων επεισοδίων-, αλλά µε µια διαφορετική, κινηµατογραφική προσέγγιση. Ο Νίκος Κουτελιδάκης µε είδε στο Έρωτας Μετά. Εγώ πήγα για casting και αυτός µου έδωσε τον ρόλο. Το σενάριο µας µεταφέρει στην Κέρκυρα του 1906.
Στο background δεν συµβαίνει κάτι συνταρακτικό σε πολιτικό επίπεδο και κάπως έτσι δηµιουργείται ο χρόνος για να επικεντρωθείς στην απλότητα της καθηµερινότητας αυτών των ανθρώπων εκείνης της εποχής: πώς µαγειρεύουν, πώς πάνε στις δουλειές τους, πώς συµπεριφέρονται οι πλούσιοι και πώς οι φτωχοί. Επίσης υπάρχουν και πολλά ενδιαφέροντα νατουραλιστικά στοιχεία να παρατηρήσει κανείς. Δεν τους αγχώνει τίποτα. Απλώς ζουν, ήρεµοι. Μόνο ο ολέθριος έρωτας έρχεται να τους συνταράξει. Ο χαρακτήρας µου είναι τυχερός µέσα στην ατυχία του. Έχει πλήρη άγνοια γι’ αυτό που στην πραγµατικότητα του έχει συµβεί. Αν το µάθαινε, όλα θα ήταν αλλιώς. Δεν ξέρω αν προτιµώ την άγνοια από µια συντριπτική αλήθεια. Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω σε αυτό.
Όλο αυτό το διάστηµα µου έδιναν χαρά οι φίλοι µου και η οικογένειά µου. Εκείνο όµως που µου έλειψε κυρίως και το κατάλαβα ασυναίσθητα είναι η διαδικασία του να πας σινεµά. Να κλείσεις το κινητό σου, να αποσυνδεθείς από όλο αυτό που συµβαίνει και να µπεις σε µια ιστορία χωρίς τίποτα να µπορεί να σου αποσπάσει την προσοχή. Με εκνευρίζω πολλές φορές που µου διασπά την προσοχή µου το κινητό, αλλά από την άλλη όλα πλέον έχουν µεταφερθεί εκεί. Η δουλειά, τα social media, τα mail, η επικοινωνία, ακόµη και οι φίλοι µας είναι εκεί: το τι κάνουν, πού είναι. Με ανησυχεί όλη αυτή η ψηφιοποίηση. Θα ήθελα να ζω στα παλιά χρόνια. Τότε που όλα µπορεί να γίνονταν δύσκολα, αλλά τα εµπόδια ήταν τόσο µαγικά… Έχω πάθει ρετρολαγνεία και µε αυτό το σίριαλ έχει επιδεινωθεί.
Δύο πράγµατα που ήταν απλά εκείνες τις εποχές -και αυτό φαίνεται και στην ιστορία µας- ήταν ο έρωτας και η σεξουαλική πράξη. Τώρα έχουµε φορτώσει τον έρωτα µε ένα σωρό βάρη. Τόσα που ούτε και αυτός ο ίδιος δεν µπορεί να αναπνεύσει. Τότε, λοιπόν, γύρω από τον έρωτα υπήρχε κάτι απλό και αγνό. Οι άνθρωποι τον ζούσαν σαν κάτι µοναδικό και άφθαρτο και αυτό τον έκανε πολύ δυνατό και ακλόνητο. Εµείς σήµερα τον περνάµε από σαράντα κύµατα στερώντας του, παράλληλα, όλη αυτή την τρυφερή αγνότητα. Ξέρετε, εγώ έχω γεννηθεί το 1995 ακούγοντας ότι οι άντρες, για παράδειγµα, δεν κλαίνε. Φανταστείτε τι έχουν ακούσει τα αγόρια παλαιότερων γενιών. Και από την άλλη παριστάνουµε πως µας σοκάρει όλη αυτή η πνιγηρή, τοξική αρρενωπότητα, θύµατα της οποία θρηνούµε.
Σε ένα ιδανικό µέλλον, θα ήθελα να αντιµετωπίζουµε τη ζωή των άλλων όπως τη δική µας. Θα ήθελα να λέµε “εγώ στη ζωή µας θα κάνω αυτό”. Θα ήθελα µια κοινή ζωή για όλους. Είµαστε µαζεµένοι σε έναν πλανήτη αυτή τη δεδοµένη στιγµή και πρέπει να ζήσουµε και να φροντίζουµε ο ένας τον άλλο. Πρέπει να κατανοήσουµε πόσο αλληλένδετοι είµαστε. Μάλλον δεν µπορώ να ξεκινήσω καµία τέτοια σταυροφορία ή επανάσταση, αλλά προσπαθώ ό,τι ονειρεύοµαι για τον εαυτό µου να το κάνω και για τους άλλους».
Info: Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης θα πρωταγωνιστεί στο σήριαλ Παράνοµη Αγάπη που προβάλλεται στην ERT, ενώ θα ανέβει ξανά η θεατρική παράσταση Η γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;
Credits: Φωτογράφος: Νικόλ Μπαρτζώκα/D-Tales, styling: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος, grooming: Νικολ Σουρβίνου/D-tales
Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης φοράει μαύρο πουκάμισο, Sotiris Georgiou. Λευκό πουκάμισο, Cos. Παντελόνι, Marc Jacobs.
