Αν ήμαστε στα 90s’ ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης θα ήταν δίχως αμφιβολία αφίσα σε κάθε εφηβικό δωμάτιο. Είμαστε όμως στα 20s’ και ο πρωταγωνιστής της σειράς του ANT1 «Παγιδευμένοι» είναι η φετινή εμμονή του Twitter, πράγμα που δείχνει το μέγεθος της αναγνώρισης που βιώνει φέτος.
Η υπόθεση της σειράς που πρωταγωνιστεί πραγµατεύεται τη δολοφονία ενός κοριτσιού. Ένας εισαγγελέας και µια δικηγόρος ενώνουν τις δυνάµεις τους για να εξιχνιάσουν τον φόνο. Στην πορεία της έρευνας ανακαλύπτουν στοιχεία για τους ίδιους, αλλά και για τους δικούς τους ανθρώπους που θα τους κάνουν να σκεφτούν διπλά οποιαδήποτε απόφαση πάρουν στο µέλλον. Ο ηθοποιός που γνωρίσαμε αρχικά μέσα από τη σειρά “Τατουάζ” του Ανδρέα Γεωργίου, φέτος διανύει την σεζόν που ενδεχομένως να του αλλάξει τη ζωή.
Όταν λέτε «ναι» σε µια δουλειά, τι προσδοκίες έχετε; Τι θα θέλατε να πληροί, ιδανικά;
Φροντίζω όσο µπορώ να πληροί κάποια ποιοτικά και καλλιτεχνικά κριτήρια. Πέραν αυτού, όµως, ιδιαίτερα σηµαντικοί παράγοντες είναι οι γενικότερες συνθήκες της παραγωγής και οι συνεργάτες που θα απαρτίζουν το εκάστοτε πρότζεκτ. Τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση -ιδίως σε αυτή- περνάµε πολλές ώρες, πολλοί και ετερόκλητοι άνθρωποι µαζί. Συνεπώς οι ισορροπίες, αλλά και η σύµπνοια εντός του συνόλου είναι τα συστατικά µιας ιδανικής συνεργασίας.
Θεωρείτε το «ταλέντο» της συνεργασίας σημαντικό;
Η συνεργασία, το να µπορείς δηλαδή να συνεργάζεσαι, δεν θα έπρεπε να θεωρείται ταλέντο, αλλά προϋπόθεση και αξίωµα, όχι µόνο στο δικό µας επάγγελµα, αλλά και ευρύτερα, στο πλαίσιο της κοινωνίας. Τείνουµε πλέον να θεωρούµε τη συνεργατικότητα προσόν εκεί που θα έπρεπε να είναι προαπαιτούµενο. Ο αµοιβαίος σεβασµός αποτελεί, φυσικά, θεµελιώδη αρχή σε µια συνεργασία.
Οι Παγιδευµένοι, σεναριακά, έχουν τις ρίζες τους στη δικαιοσύνη. Δεν µπορώ να µη ρωτήσω πόσο κοινωνικά σκληρό είναι να µας απογοητεύουν τέτοιοι θεσµοί;
Προφανώς αποτελεί διαχρονική ανάγκη να νιώθουµε ως πολίτες ότι ανήκουµε σε ένα πλαίσιο που µας προστατεύει ουσιαστικά, αδιαφορώντας µπροστά στις όποιες ταξικές ή πολιτικές σκοπιµότητες της εποχής. Παρ’ όλα αυτά, η ανάγκη αυτή µοιάζει µε µια ξεθωριασµένη ουτοπία που -δυστυχώς- στις µέρες µας ξεθωριάζει ολοένα και περισσότερο.
Πώς διαχειριστήκατε αυτές τις µέρες τον τρόπο που λειτούργησε η δικαιοσύνη;
Ως θεατής, µε πολύ ανάµεικτα συναισθήµατα. Όπως παρακολούθησα την ανείπωτη περιβαλλοντική καταστροφή και την επί σειρά ετών ελλιπή πρόβλεψη και αντιµετώπιση των πυρκαγιών, µε τον ίδιο τρόπο που είδα τις αλλεπάλληλες υποθέσεις βίας κατά τόσων γυναικών να βγαίνουν στην επιφάνεια, όπως παρακολούθησα τη βαρβαρότητα και τις παντελώς απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των ζώων στο κυνοκοµείο της Σπάρτης και δυστυχώς τόσων ακόµη… Είµαστε παρατηρητές, θεατές µιας µακάβριας πραγµατικότητας, µιας πραγµατικότητας που έχουµε δηµιουργήσει όλοι, λίγο ή πολύ. Κι αυτό είναι ουσιαστικά στενάχωρο και ασυγχώρητο.
Τι κάνουν τα ζώα σας;
Υποµονή και παρέα το ένα στο άλλο, λόγω των πολλών ωρών που λείπω από το σπίτι.
Τι σας προσφέρει η καθηµερινότητα µαζί τους;
Ό,τι µπορεί να προσφέρει ένα ζώο συντροφιάς. Αγάπη, στοργή και µία ανιδιοτελή αφοσίωση που µερικές φορές σε σκλαβώνει.
Βρίσκετε κάτι πολιτικό πίσω από την αγάπη προς τα ζώα; Είναι επίδειξη πολιτισµού η φροντίδα του κράτους προς αυτά;
Είναι, και οφείλει να αποτελεί ένδειξη ενός πολιτισµένου κράτους και µιας πολιτισµένης κοινωνίας. Η φροντίδα γενικότερα. Είναι πολιτισµός το να προνοεί µια κοινωνία για τις ευπαθείς ή ευάλωτες οµάδες της, µεταξύ των οποίων είναι, φυσικά, και τα ζώα.
Σας έχει κάνει διαφορετικό άνθρωπο η σχέση µαζί τους; Συµπεριφορικά ή συναισθηµατικά;
Πάντα, από πολύ µικρή ηλικία έτρεφα µεγάλη αγάπη για τα ζώα. Απλώς µεγαλώνοντας και µπορώντας να αναλάβω παραπάνω ευθύνες, έκανα όλο και περισσότερα. Όποιο ζώο έβρισκα και µπορούσα να το βοηθήσω, το έκανα χωρίς να σκεφτώ το παραµικρό. Την ίδια ακριβώς συµπεριφορά έχω και µε τα δικά µου ζώα. Δεν ανήκω στους επιλεκτικούς φιλόζωους. Όπως θα αντιµετωπίσω το δικό µου ζώο, έτσι θα φερθώ και σε ένα αδέσποτο.
Μένετε σχεδόν στο κέντρο της Αθήνας. Πώς θα τη θέλατε την πόλη; Για τους ανθρώπους της, τις φυλές της, τις διαφορετικότητες, τα ζώα;
Φαντάζοµαι µια πόλη, αλλά και µια κοινωνία, ακόµη πιο ελεύθερη, ακόµη πιο ανοιχτή, ακόµη πιο ανθρώπινη. Μια πόλη ουσιαστικά όµορφη.
Νιώθετε ότι διεκδικείτε και εσείς από τη µεριά σας µια τέτοια πόλη; Τι σας κρατάει κινητοποιηµένο;
Νιώθω ότι το κάνω, ναι. Κάποιες φορές µπορώ κάπου, κάπως να συµβάλω στις αδικίες που συµβαίνουν καθηµερινά γύρω µας, ιδίως σε ό,τι αφορά την κακοποίηση και την κακοµεταχείριση των ζώων. Αυτό µου προσδίδει έναν ρόλο σηµαντικότερο όλων των άλλων. Κινητοποιηµένο µε κρατούν, φυσικά, τα ζώα µου, οι κοντινοί µου άνθρωποι και εκείνοι που εκτιµώ και θαυµάζω.
Από τον χειµώνα που έρχεται, τι περιµένετε; Τι θα θέλατε να σας συµβεί;
Δεν περιµένω τίποτα, αφήνω κάθε προσδοκία µου στο τυχαίο, έτσι ώστε, εάν και όταν προκύψει, να αποτελέσει µια έκπληξη οργανική, φυσική και ουσιαστική.
Σε αυτή τη µετα-πανδηµική εποχή που ζούµε, τι έχουµε κερδίσει, αν έχουµε κερδίσει κάτι;
Έχουµε κερδίσει σε πολλά επίπεδα, από τον εκσυγχρονισµό -κυρίως αναφορικά σε ψηφιακά εργαλεία και δηµόσιες υπηρεσίες- έως τον επαναπροσδιορισµό της σχέσης µας µε τους άλλους, µε τον χρόνο, µε τη φύση, µε τον ρόλο µας σε αυτήν. Εάν κάτι ενδεχοµένως χάσαµε, είναι η αίσθηση (ή η ψευδαίσθηση) της ανεξαρτησίας µας. Πιστεύω, όµως, ότι εάν τα διαχειριστούµε όλα αυτά µε µια κοινωνική ευαισθησία, ατοµικά αλλά και συλλογικά, η µετά-εποχή θα είναι µακράν καλύτερη.
Φωτογράφος: Νικόλ Μπαρτσώκα/D-Tales
Styling: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος
Μακιγιάζ-Μαλλιά: Σπύρος Δασκάλου/D-Tales
*Το σίριαλ Παγιδευµένοι προβάλλεται στον AΝΤ1.
Eυχαριστουµε το Kτήµα Tζιώρτζη, (ktimatziortzi.gr), Aπόλλωνος 10, Κερατέα, για την ευγενική φιλοξενία.
