Φωτογράφιση: Γιώργος Καπλανίδης/This is not another agency
«Ενώ ο Οιδίποδας, στον οποίο συμμετέχω, κάνει τον γύρο της Ελλάδας, ζω αυτό το καλοκαίρι περιμένοντας τι θα γίνει τον χειμώνα. Και έχω την εντύπωση ότι αυτό κάνουμε και οι περισσότεροι. Υπάρχει μια αγωνία διάχυτη όχι μόνο για τις δουλειές μας, αλλά και για τις ζωές μας. Μας έχει πάρει αγκαλιά αυτός ο ιός. Ήρθε για να μείνει και πρέπει να δούμε πώς θα ζήσουμε με αυτόν και σε σχέση με αυτόν. Φυσικά έχω αγωνία για την υγεία των δικών μου ανθρώπων και τη δική μου. Ωστόσο δεν μπορούσα να κάτσω να το φάω όλο αυτό χωρίς να κάνω τίποτα. Ήταν ανάγκη μου να ορμίσω στη δουλειά. Σε όλους όσοι συμμετέχουν στον Οιδίποδα μάς βγήκε μια πολύ ζωτικής σημασίας ανάγκη να κάνουμε κάτι κατά τη διάρκεια της καραντίνας με οδηγό το Δημήτρη Καραντζά, τον σκηνοθέτη της παράστασης. Ο δικός μας Οιδίποδας βασίζεται και σε κάποιες σημειώσεις του Παζoλίνι για το αρχαίο κείμενο του Σοφοκλή. Κάπως έρχεται να ακουμπήσει σε αυτό που είχαμε κάνει, επίσης με τον Δημήτρη, στη Μήδεια πριν μερικά χρόνια. Ο Παζολίνι προσπαθεί να ψυχογραφήσει τους ήρωες-σύμβολα. Μέσα από τον μύθο αλλά και τον Παζολίνι προσπαθούμε αυτούς τους θεόρατους γίγαντες να τους φέρουμε πιο κοντά μας και όχι να τους μειώσουμε. Είναι σαν να βάλαμε ένα μικροσκόπιο για να δούμε τι θα αντικρίζαμε αν ήμασταν πιο κοντά, αν νιώθαμε την ανάσα τους. Αν μπαίναμε για λίγο στο κεφάλι τους. Αυτό το κάνουμε με διάφορους τρόπους μέσα στην παράσταση. Εμένα αυτό που με συνθλίβει σε αυτό το έργο είναι που διακρίνω αυτή τη φοβερή αγωνία του ήρωα να καταλάβει ποιος είναι. Αυτό το λαμπρό μυαλό, αυτός ο ανθός της γνώσης προσπαθεί να φτάσει στην αλήθεια, να μάθει την πραγματική του ταυτότητα. Η αγωνία του αυτή είναι μια τρομερή περιπέτεια και στο τέλος αυτοτιμωρείται και λυτρώνεται. Πριν από την καραντίνα είχα και εγώ μια περιπέτεια με την υγεία μου και χρειάστηκε να νοσηλευτώ. Φοβήθηκα αρκετά, δεν το κρύβω. Είχα μπει σε μια κατάσταση υπερβολής τους προηγούμενους μήνες και είχα παραμελήσει την προσωπική μου ξεκούραση. Το κατάλαβα ότι το παράκανα. Αλλά το έπαθα από τη λαχτάρα μου να τα κάνω όλα και τώρα. Συνεχίζω να θέλω να τα κάνω όλα, αλλά εν καιρώ. Θέλει όμως λίγο φρένο αυτή τη δίψα μου για τα όνειρα και τα σχέδιά μου. Όμως εμένα η δουλειά μού δίνει ζωή. Αναπνέω μέσα από αυτή.
Έτσι έγινε και με την παράσταση του Αίαντα, που ανέβηκε τον περσινό χειμώνα. Τον αισθάνομαι κατάδικό μου αυτό τον ήρωα. Μπήκε μέσα μου και με άλλαξε. Δεν έχω τελειώσει μαζί του, θα τον επαναλάβουμε τον Σεπτέμβριο.
Η σκληρή αλήθεια που έμαθα αυτές τις ημέρες είναι ότι ο θάνατος είναι πιο κοντά από ό,τι νομίζουμε. Δεν είναι απλό όλο αυτό που έχει συμβεί. Υπάρχει μια ανακατάταξη στον κόσμο. Κάτι αόρατο έχει φέρει τα πάντα τούμπα. Και από την άλλη βλέπουμε ότι ο καπιταλισμός πολεμάει να σωθεί απέναντι στην υγεία του ανθρώπου. Δεν υπάρχει περίπτωση να κλείσουν τα σύνορα και να σταματήσει η αγορά να κινείται. Κι ας πεθαίνουν άνθρωποι. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει. Να μας χαιρόμαστε. Από την άλλη είναι σουρεαλιστικό να μην κάθεσαι δίπλα δίπλα στο θέατρο και στο σινεμά και τα αεροπλάνα να είναι γεμάτα. Δεν είμαι αυτός που θα προτείνει πράγματα , αλλά θα πρέπει οι κοινωνίες να προστατεύσουν τον κόσμο επί της ουσίας. Ας μην τα ριψοκινδυνεύουμε όλα στον βωμό του χρήματος. Φυσικά και ο κόσμος πρέπει να προσέχει. Εκτός από τον Covid-19, παρατηρώ ότι με όχημα τον φόβο γίνονται πράγματα εξωφρενικά παράλογα που δεν έχουν χώρο στο πολίτευμά μας. Δεν αρμόζουν σε μια δημοκρατία δικαστικές αποφάσεις που απαγορεύουν σε ανθρώπους να παρευρίσκονται σε συγκεκριμένες περιοχές ή να διαδηλώνουν. Και αυτό το λέω όσο πιο κομψά μπορώ».
Info: Ο Μιχάλης Σαράντης πρωταγωνιστεί στον Οιδίποδα του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, ενώ μόλις ολοκλήρωσε τα γυρίσματα για τη διεθνή ταινία Θυγατέρες που πραγματοποιήθηκαν στην Αμοργό, και από το φθινόπωρο θα τον δούμε και στο σήριαλ του Antenna Η Φαμίλια.
