Φωτογράφιση: Γιώργος Καπλανίδης/This Is Not Another Agency
«Μέσα σε μια νύχτα ακυρώθηκαν όλα τα επαγγελματικά μου σχέδια μέχρι και τον Δεκέμβριο και δεν το λέω με μιζέρια. Είναι ωραία η περίοδος αυτή που σιγά σιγά ξαναγεννιούνται τα πράγματα. Με πάρα πολλά ”αν”, αλλά ξαναγεννιούνται. Με εκνευρίζει που μένει στους ανθρώπους η εντύπωση ότι μπορούν, π.χ., να ταξιδέψουν, αλλά δεν μπορούν να πάνε σινεμά ή θέατρο. Και με θλίβει που μπήκε ένας καινούριος, μεγάλος συλλογικός φόβος στη ζωή μας. Ο προηγούμενος ήταν η 11η Σεπτεμβρίου,λόγω της οποίας γέμισε ο τόπος κάμερες. Τώρα γέμισε ο τόπος αντισηπτικά, μάσκες και περιορισμούς. Στην κοινότητα των ηθοποιών κάτι ξύπνησε, αποκτήσαμε τουλάχιστον ένα σωματείο και αυτό είναι κέρδος. Η σχέση του επαγγέλματός μας, όμως, με την πολιτεία θέλει ριζική αλλαγή. Αλλά, ένα βήμα τη φορά.
Προς το παρόν, συνεχίζω τα μαθήματά μου στο Θέατρο των Αλλαγών και στο δικό μου καλλιτεχνικό εργαστήρι που στεγάζεται στο θέατρο Skrow. Είμαι σε συζητήσεις και για θέατρο και για τηλεόραση, αλλά τίποτα δεν είναι ανακοινώσιμο. Ό,τι και να γίνει, όμως, ξέρω ότι ο ρόλος του δασκάλου είναι το δικό μου όχημα σε αυτή την τέχνη. Διδάσκω από τα 27 μου. Ξεκίνησα με πολλή ντροπή, αλλά στα 34 μου είμαι σε θέση να πω ότι το αγαπάω και μου πάει. Και δεν το λέω αυτό επειδή αποφάσισα να το πω, αλλά γιατί βλέπω τα αποτελέσματα στους ανθρώπους που με εμπιστεύονται. Είναι πολύ ωραίο να ξεκλειδώνεται κάποιος εξαιτίας σου. Το έκανα τόσα χρόνια στους άλλους, υποσυνείδητα, και δεν το είχα κάνει στον εαυτό μου. Τους μαθαίνω αυτό που άργησα να μάθω εγώ: να μη φοβούνται και να έχουν θάρρος.
Η καραντίνα για εμένα είχε πολλά στάδια. Έφτασα από το απόλυτο σκοτάδι στο φως. Και γι’ αυτό την ευγνωμονώ, γιατί πήρα τη ζωή μου κυριολεκτικά από την αρχή. Καμιά φορά ένας ηθοποιός νικιέται από τους ρόλους και ξεχνάει τον εαυτό του. Ξαφνικά, χωρίς να έχω να υποδυθώ κανέναν, έπρεπε να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου στα ίσα. Έπρεπε να τον αγαπήσω και, προσπαθώντας να το κάνω, ανακάλυψα ότι για 34 ολόκληρα χρόνια ήμουν τρομερά ευγενικός από φόβο. Ξέρετε, ο φόβος μετατρέπεται σε διάφορα: σε ευγένεια, σε ντροπαλότητα, σε άμυνα, σε επίθεση σε πολλά ”ναι”. Αυτό που κοιμόταν κάτω από αυτή την υπερβολική ευγένεια τώρα ξύπνησε και πλέον μπορώ να κοιτάω τους ανθρώπους στα μάτια. Όταν γίνονται κάτι τέτοιες συνειδητοποιήσεις αρχίζεις και προσκαλείς στη ζωή σου όσα θες και όχι όσα πρέπει. Η τέχνη, επίσης, μεταμορφώνεται σε πολλά πράγματα. Και είναι πολύ σημαντικό να μη μεταμορφωθεί στα εγώ μας. Είναι πολύ ωραίο στο θέατρο να αποβάλλεις τον εαυτό σου. Αυτό συνέβη και τις ημέρες της πανδημίας. Μπροστά το όποιο τέλος ή στο όποιο πάγωμα, αποκτάς ταπεινοφροσύνη και μια άφοβη ευγένεια. Δεν έχω ανησυχία για το μέλλον. Στην καρδιά μου έχω ένα ”εδώ και τώρα”. Πώς θα περάσω το σήμερα χωρίς να σκέφτομαι το μετά. Ο πατέρας μου μου έλεγε να βάζω πάντα ένα ”εάν” και εγώ μεγαλώνοντας το ξέχασα. Τώρα όμως το ξαναθυμήθηκα. Όσο και αν ακούγεται παράξενο, εγώ μπορεί και να βιώνω το ιδανικό καλοκαίρι. Έμαθα να χαίρομαι το καθετί και να το απολαμβάνω. Δεν θέλω να γκρινιάζω. Βαρέθηκα να είμαι λυπημένος».
Info: Ο Μιχάλης Συριόπουλος ήταν ο νικητής του Βραβείου Κάρολος Κουν για το 2019. Διδάσκει υποκριτική στο Θέατρο των Αλλαγών και έχει το δικό του θεατρικό εργαστήρι που φέρει το όνομά του.
