Φωτογράφιση: Γιώργος Καπλανίδης. Styling: Βίβιαν Ρουβέλα. Μακιγιάζ-μαλλιά: Athena Skouvakis/This is not another agency.
Αν με ρωτήσει κάποιος που δεν με ξέρει τι κάνω σήμερα θα του λεγα πως αποφάσισα να κρατώ τα γκέμια της ζωής μου γερά και να πορεύομαι χάνοντας πολλές φορές τα όρια μεταξύ ζωής και δουλειάς. Θα του λεγα πως προσπαθώ να διαφυλάξω όση αθωότητα γίνεται μέσα μου κι ας βρομίζω απ’ έξω μου γερνώντας. Θα του λεγα πως έμαθα να κοιμάμαι κουρασμένος, αλλά πλήρης. Θα του λεγα πως προσπαθώ να παίρνω τη ζωή στην πλάκα υπενθυμίζοντάς μου μονίμως πως υπάρχει τέλος. Τέτοια θα του λεγα, αν έμενε να τ’ ακούσει.
Στην Αθήνα ζω όμορφα. Ήρθα ξαφνικά από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για να παίξω σε μια παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου. Μου τη σπάει όμως η αγένεια και τα τεράστια «εγώ» που ξεπετάγονται από παντού. Με ενοχλεί η έλλειψη σεβασμού.
Φοράω καθημερινά τον Σταυρό του Δημήτρη Χορν με τον οποίο βραβεύτηκα πριν λίγο καιρό. Είναι λίγο βαρύγδουπο αυτό που θα πω, αλλά αυτό το βραβείο μου ακρίβυνε τη ζωή. Πλέον μου δίνω περισσότερη σημασία. Θέλω να με φροντίζω περισσότερο. Φοράω κάτι στον λαιμό μου που θέλω να μου θυμίζει ότι με δουλειά και υπομονή μπορεί να υπάρξει καταξίωση.
Σε λίγες ημέρες, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου θα είμαι στην παράσταση «Η Γιαννούλα η Κουλουρού». Εκεί είμαι ένας από τους θύτες στο περίφημο ομώνυμο έθιμο που λάμβανε χώρα μέχρι φέτος στην Πάτρα. Η Γιαννούλα είναι ένα πλάσμα που έχει υποστεί πολλή κοροϊδία. Ήταν μια γυναίκα που πουλούσε κουλούρια, ζούσε με τον καημό να παντρευτεί. Η ελαφριά νοητική της υστέρηση την έκανε, όμως, αντικείμενο περίγελου στην τοπική κοινωνία η οποία της έστηνε εικονικούς γάμους. Είναι λίγο άσχημο, αλλά δεν με νοιάζει τόσο το τότε. Ήταν πολύ δύσκολοι καιροί. Ο κόσμος ό,τι έβλεπε ήθελε να το κάνει στους πιο αδύναμους. Με ενοχλεί όμως που το έθιμο αυτό συνεχίστηκε τόσα χρόνια με το πρόσχημα του καρναβαλιού. Δεν πήγαινε ποτέ το μυαλό μου ότι θα υπήρχαν έθιμα που βασίζονται στον χλευασμό ενός ανθρώπου. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να φωτίσεις μια ιστορία. Μπορείς να το κάνεις από την πλευρά των καρναβαλιστών και να καταλάβεις ότι είσαι μέρος αυτού του καρναβαλιού. Και μπορείς να το κάνεις συναισθηματικά, μέσα από τον κόσμο της Γιαννούλας. Στην παράσταση δεν γίνεται ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γιατί πολλές φορές ένα νόμισμα έχει παραπάνω από δύο πλευρές.
Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο σε αυτή την ιστορία είναι η επιστολή που της γράφουν για να την πείσουν να κατέβει στο λιμάνι της Πάτρα για την τρίτη φάρσα που της ετοίμαζαν. Σε αυτή την επιστολή με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της υπόσχονταν πως όχι μόνο έρχεται ο γαμπρός, αλλά και πως της έχει στείλει χρήματα, φορέματα, δαχτυλίδια, βραχιόλια και σερβίτσια. Κι εκείνη τότε πείθεται και ντύνεται νύφη. Αυτή λοιπόν η επιστολή με στεναχωρεί πιο πολύ από όλα. Ξέρεις γιατί; Γιατί εκτός από την διανοητική καθυστέρηση παίζουν και με τη φτώχεια της κι αυτό αλήθεια δεν το αντέχω.
Η διαπόμπευση ενός ανθρώπου γινόταν γίνεται και θα γίνεται όπως φαίνεται αιώνια. Ο τρόπος αλλάζει. Από εξοστρακισμό μέχρι καρναβάλι και ίσως μέχρι τα social. Δεν θα κατηγορήσω όμως τα social. Δε φταίνε αυτά. Εργαλείο είναι. Τα μυαλά μας είναι άρρωστα. Κι όχι μόνο αυτών που σκαρφίζονται διαπομπεύσεις και ψηφιακά καρναβάλια, άλλα και όλων των άλλων που τις διαβάσουν.
Από αυτή την παράσταση θα κρατήσω το αίσθημα της αθωότητας. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου επέμενε πολύ στις πρόβες μας στην αθωότητα. Σε μια αθωότητα που φουντώνει σε κέφι και μετατρέπεται σε καρναβάλι, με αποτέλεσμα άλλο να κάνει το σώμα, άλλο να λέει το στόμα.
Η ζωή είναι μια σειρά από διάφορες αναμονές. Η Γιαννούλα στο έργο περιμένει εκείνον που από μικρή τον έβλεπε στον ύπνο της. Μονίμως περιμένει.
Ίσως ο φόβος ο μεγάλος της Γιαννούλας να ‘ναι η μοναξιά, ίσως είναι ο φόβος όλων μας. Απλώς αλλάζει ο τρόπος. Στην εποχή της Γιαννούλας έψαχναν τον έναν και τον παντρεύονταν ίσως και χωρίς να τον ξέρουν. Τώρα είναι της μόδας οι πολλοί. Τώρα «παραγγέλνεις» γαμπρούς ή νύφες της μιας βραδιάς από apps. Δείκτης μοναξιάς είναι κι αυτό το σκόρπισμα. Πάντως εν έτη 2019,νιώθω πως στις κοινωνίες μας υπάρχει προκατάληψη ακόμα για όσους δεν έχουν συνάψει γάμο.
Θέλω κάποιον να με σύρει σε ένα μέλλον λευκό. Αυτό σκέφτομαι τώρα που διανύουμε προεκλογική περίοδο. Πού είμαι εγώ όμως σε όλο αυτό; Προς το παρόν στέκομαι σε άλλα πράγματα όσον αφορά στις εκλογές, όπως ας πούμε στο πόσο χαρτί ξοδεύεται, ή στο κίτρινο τρόπο που επιλέγουν τα κόμματα για να απευθυνθούν στο λαό. Κομματικά δεν ανήκω στ’ άκρα. Τα φοβάμαι τα άκρα. Είναι λόγος για να φύγω από τη χώρα.
Για να πάει μπροστά η χώρα μας οφείλουμε να ξεκολλήσουμε απ’ το ένδοξο παρελθόν μας. Είναι στα μουσεία μας, αρκεί. Οφείλουμε να βρούμε εμείς τι παράγουμε, σε τι είμαστε καλοί; Τι μας κάνει περήφανους τώρα; Πρώτα απ’ όλα όμως πρέπει να μάθουμε τον σεβασμό. Σπουδαία λέξη. Προς το παρόν έχει πολύ «εγώ» στους δρόμους μας. Αρχικά λοιπόν, ας αρχίσουμε να κρατάμε στην τσέπη μας το χαρτάκι απ’ την τσίχλα μας, μέχρι να βρούμε έναν κάδο. Πιστεύω πως είναι ένα σωστό πρώτο βήμα.
Επαναστατώ κάνοντας θέατρο και ζώντας από αυτό.
Ο Πάρης, ο σκύλος μου είναι ο πιο καλός μου φίλος. Η καλημέρα και η καληνύχτα μου. Μου έμαθε να αγαπώ και να είμαι συνεπής στην φροντίδα. Δεν μπορώ να ορίσω τι μου χαρίζει με λόγια. Μα είναι κομμάτι μου. Είναι ένα εγώ μου.
Η σκηνή για εμένα είναι μια αληθινή Θεία Λειτουργία. Υπάρχουν στιγμές που συγχρονίζονται οι ανάσες των ηθοποιών με αυτές των θεατών. Γίνεται ένα βουητό που σε πάει αλλού. Αυτό συνέβαινε πολύ συχνά στην Αρχή του Αρχιμήδη στην οποία πρωταγωνιστούσα την άνοιξη. Μετά το τέλος κάποια βράδια δεν έφευγε κανείς. Καθόντουσαν όλοι στις θέσεις τους, σαν κάτι να σκεφτόταν. Αυτό είναι μια τεράστια νίκη. Δική μας. Του σκηνοθέτη του Βασίλη Μαυρογεωργίου. Του κειμένου. Μου αρέσει όταν οι άνθρωποι αντιδρούν με σκέψη. Ο Τζόρντι στο τέλος έμενε μόνος. Δεν τον εμπιστευόταν κανείς. Αυτό που θα τον παρηγορούσε είναι να τον πιστέψει κάποιος. Η Γιαννούλα ήταν και αυτή πάντα μόνη. Εκείνη θα την παρηγορούσε να έρθει Εκείνος. Εκείνος που έβλεπε στο όνειρό της ότι έφτανε για να τη σώσει από αυτό που περνούσε.
Info: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου Πειραιώς 260 18, 19, 20 & 21/6, greekfestival.gr.
