Φωτογράφιση: Γιώργος Καπλανίδης/This is not another agency
«Υπάρχει μια φράση στην Αντιγόνη του Σοφοκλή -παράσταση στην οποία πρωταγωνιστώ- την οποία αγαπώ πολύ. “Μάζευε πλούτη αμύθητα, ανέβα στην κορυφή κάθε ιεραρχίας, ζήσε σα βασιλιάς, αν μέσα σου δεν έχεις πια χαρά, άχρηστα όλα”. Αυτό θέλω και εγώ. Να έχω χαρά. Και αυτή την περίοδο, τολμώ να το πω: περνάω την καλύτερή μου φάση. Είμαι πολύ κοντά σε ό,τι ονειρεύτηκα. Από μικρός, ό,τι σκέφτομαι γίνεται. Το έλκω. Πιστεύω στον νόμο της έλξης και ότι είμαστε δημιουργοί της ζωής μας. Από παιδί το έκανα αυτό. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι στο εξοχικό μας στο Δήλεσι σκεφτόμουν ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Πήγαινα ακόμα δημοτικό. Το φθινόπωρο, εντελώς τυχαία, έπεσα πάνω σε μια αγγελία, ότι έψαχναν παιδιά για τη Μελωδία της Ευτυχίας, την παράσταση της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Πήγα και με πήραν. Έτσι ξεκίνησε. Δεν θέλω να τα εκλογικεύω και πολύ. Υπάρχει, άλλωστε, πολλή λογική στη ζωή μας. Και τον ρόλο μου στις Άγριες Μέλισσες έτσι τον απέκτησα. Είδα το πρώτο επεισόδιο και είπα “σε αυτό θέλω να είμαι”. Έστειλα μόνος μου βιογραφικό. Το διεκδίκησα χωρίς ενδιάμεσους. Τους είπα: “Εκτιμώ τη δουλειά σας, πάρτε με”. Στη σειρά με τράβηξε η μυθοπλασία, οι άξιοι σκηνοθέτες με την κινηματογραφική αισθητική και οι υπέροχοι ηθοποιοί που ήρθαν από τον δρόμο του θεάτρου και έδωσαν μια παραπάνω αξία. Ο δικός μου κύκλος στις Άγριες Μέλισσες δεν μπορώ να σας πω αν τελείωσε ή όχι γιατί θα προδώσω κάτι από την πλοκή. Αυτό το περίεργο καλοκαίρι με βρίσκει στα ρούχα του Αίμονα, του γιου του Κρέοντα, στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Πρόβες ξεκινήσαμε μέσα από το zoom και τώρα οι περιορισμοί είναι πολλοί. Καταλαβαίνω ότι είναι πρωτόγνωρο αυτό που ζούμε. Δεν αντιλαμβάνομαι, όμως, πώς μπορούμε να μπαίνουμε σε ένα αεροπλάνο, αλλά δεν μπορούμε να πάμε στο θέατρο ή στο σινεμά. Προτιμώ να μην οργιστώ και να δείξω κατανόηση. Δεν μπορούν να γίνουν όλα τέλεια. Αλλά η κυβέρνηση θα πρέπει να μας βοηθήσει για να μπορούμε να συνεχίσουμε τις δουλειές μας. Στο πυρήνα του έργου, τη δεδομένη χρονική στιγμή, βλέπω τον έρωτα ως την απόλυτη πολιτική πράξη, αλλά και την εσωτερική σύγκρουση ενός ανθρώπου που πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό. Ο Κρέοντας συνθλίβεται ανάμεσα στην συγγένειά του με τον Αίμονα και στο καθήκον του. Βαριά ευθύνη. Και είναι πολύ επίκαιρο, γιατί και τώρα καλούμαστε να εξασκήσουμε την ευθύνη μας σε σχέση με τους άλλους. Ευθύνη είναι και η δικαιοσύνη. Να προασπιζόμαστε το δίκαιο. Εγώ το είχα αυτό από μικρός. Δεν είναι τυχαίο που σπούδασα νομική. Το πιο συλλογικό άδικο που συμβαίνει είναι ότι δυστυχώς δεν έχουμε όλοι την ίδια πρόσβαση στην καλλιέργεια και αυτό παίζει τον ρόλο του.
Αυτό το καλοκαίρι κυκλοφόρησε και το άλμπουμ μου Πινόκιο, που ήταν να βγει την 1η Απριλίου. Ο Πινόκιο είναι μια ξύλινη μαριονέτα που θέλει να γίνει άνθρωπος για να αισθανθεί, να νιώσει. Οι άνθρωποι, από την άλλη, σήμερα επιλέγουν την ξύλινη εκδοχή τους. Αποκτούν ξύλινο λόγο, απομακρύνονται από τα συναισθήματά τους και την αληθινή τους φύση. Δεν νιώθουν. Γινόμαστε ξύλινοι γιατί μόνο έτσι μπορούμε να αντεπεξέλθουμε. Έχω υπάρξει Πινόκιο προκειμένου να γίνω αποδεκτός. Μεγαλώνοντας προσπαθώ να είμαι ο εαυτός μου και να μη με νοιάζει το πόσο διαφορετικός είμαι από τους πολλούς. Όσον αφορά τη μουσική μου, είναι ποπ και το λέω πολύ απενοχοποιημένα. Τα τραγούδια μου λένε ιστορίες και παραμύθια. Γιατί αυτό μ’ αρέσει να κάνω: να λέω, να παίζω, να γράφω παραμύθια. Ο πιο τιμητικός τίτλος για μένα, είναι να με αποκαλέσει κάποιος “παραμυθά”».
Info: Ο Δημήτρης Σαμόλης θα κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με την Αντιγόνη του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Από τον Οκτώβρη θα συμμετάσχει στην παράσταση Μαρίκα στο Θέατρο Χώρα. Ο δίσκος του Πινόκιο κυκλοφορεί από την MINOS EMI.
