Πώς ακούγεται ο The Boy στο νέο του δίσκο Παραδουλεύτρα; Σαν ιεροκήρυκας. Σαν ιερέας σε εκκλησία στην οποία οι πιστοί πιστεύουν με την καρδιά τους. Δεν έχει σημασία που. Πιστεύουν και αυτό είναι που μετράει. Είναι τόσο πιστοί μάλιστα που αμαρτάνουν για να πιστέψουν αργότερα ακόμα περισσότερο. Είναι πιστοί με μνήμη. Δεν ξεχνούν. Δεν γίνεται να ξεχάσουν. Ακόμα και όλα όσα θέλουν. Δεν τα ξεχνούν.
Σε αυτή την εκκλησία ανάβουν κερί όλοι εκείνοι που θέλουν. Όλα τα θέλουν, αλλά δεν ξέρουν τον τρόπο ακριβώς για να τα αποκτήσουν, να τα κερδίσουν, να τα διεκδικήσουν, να τα πιάσουν. Δε μιλάμε για πράγματα μεγάλα και δύσκολα. Θέλουν να φιληθούν, να πάνε βόλτες. Θέλουν να είναι σέξι, να κάνουν όνειρα μουρλά. Θέλουν κραγιόν στα χείλια των άλλων, για να θάβουν τα δικά τους. Θέλουν να γίνουν όνειρα, τραγούδια, ταινίες και πίνακες. Θέλουν να γίνουν ρυτίδες στα μέτωπα ενός άλλου. Θέλουν να γίνουν το highlighter στα ζυγωματικά του. Θέλουν αρώματα και απλά πρωινά με γάλα και τοστ ή γάλα με μουλιασμένα δημητριακά. Θέλουν να γίνουν λέξεις και ομοιοκαταληξίες. Αίματα και ποιήματα. Θέλουν να είναι καλά ακόμη και αν δεν ζούνε καλά. Θέλουν κορίτσια. Θέλουν να είναι κορίτσια για πάντα. Θέλουν παρέα. Θέλουν καθρέφτες που δεν πιάνει το make up. Θέλουν θρίλερ και φόβους που σκάνε μέσα τους σαν ποπ κορν.
Θέλουν να γίνουν πλήκτρα, κουμπιά και like στα δάχτυλα ενός άλλου. Θέλουν φιλιά. Πολλά φιλιά. Φιλιά όλων των ειδών. Ανέγγιχτα φιλιά ανάμεσα σε ανάσες και συγγνώμες και μετά αγκαλιές. Θέλουν ντραμ μασίνς και μπουζούκια.
Θέλουν ρετινόλη και βιταμίνη C για τα όνειρα τους και τις μνήμες τους.
Θέλουν αντιρυτιδικές για τα μονά διπλά κρεβάτια τους.
Θέλουν μάτια που βλέπουν, που λένε, που καίνε.
Θέλουν θεατές στο σινεμά της ζωή τους τολμηρά φοβισμένους και φοβισμένα τολμηρούς, διψασμένους, πεινασμένους και γεμάτους ανάγκες. Θέλουν πλάσματα φτιαγμένα από τσιμέντα και τριαντάφυλλα. Από τρυφερή άγρια αγάπη. Τύπους που στα καλώδια που έχουν φλέβες τους κυλά πολύχρωμο γάργαρο, ζεστό αίμα. Αγόρια και κορίτσια που πριν γίνουν μάνα και πατέρας έχουν γεννήσει τους ίδιους και ο ένας τον άλλο. Θέλουν μάνες που είχαμε, που έχουμε, που θα είμαστε ακόμα και αν δεν γίνουμε. Γονείς και κολλητούς. Οικογένειες. Κόρες και γιους καλύτερες εκδοχές τους. Θέλουν αυτούς που ξέρουν για τις περασμένες αφθονίες, που τις έζησαν, τις ονειρεύτηκαν, τις αφηγούνται ακόμα και τις αποδιώχνουν. Θέλουν ευαίσθητους με γεμάτους σκληρούς δίσκους στα κομπιούτερ τους που ξεχειλίζουν από τη γνώση ότι όλα περνούν, από αγάπη και από μη αγάπη. Ότι όλα περνούν και μέσα από το σκοτάδι και από το φως. Ότι όλα τελικά περνούν επειδή πάντα θα υπάρχει η Αθήνα τις Κυριακές και οι δρόμοι-φλέβες της όπου πάνω τους κυλάμε σαν ντυμένα αίματα αποκεφιλημένοι, πιασμένοι χέρι χέρι με προορισμό τους ναούς μας.
Δείτε εδώ μια ταινία μικρού μήκους αφιερωμένο στο καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ το Σιμόν Σουλ:
Ακούστε εδώ ολόκληρο το τραγούδι Σιμόν Σουλ και όλο το άλμπουμ Παραδουλεύτρα του The Boy:
