Ο Μιχαήλ Ταµπακάκης δεν οραµατίζεται το µέλλον του. Το µόνο που θέλει είναι ο δρόµος που έχει επιλέξει να τον οδηγεί πάντα σε µια θεατρική σκηνή. Ο ίδιος µας µιλά σε πρώτο πρόσωπο:
«Στο σίριαλ Μαύρο Ρόδο, ο Πέτρος πιστεύει στον εαυτό του. Εγώ, ως Μιχαήλ, πιστεύω στην ενέργεια που µας µεταµορφώνει και στην ευγνωµοσύνη. Προσπαθώ να µην ξεχνάω να είµαι ευγνώµων για όσα έχω σήµερα. Έχω καταφέρει να κάνω αυτό που αγαπάω και να ζω από αυτό, κάτι που είναι πολύ σηµαντικό. Προσπαθώ κάθε µέρα να µη θεωρώ τίποτα δεδοµένο, ώστε να επανεκτιµώ τα πάντα. Δεν είναι εύκολο να ξυπνάς και να το κάνεις αυτό καθηµερινά. Χρειάζεται προσπάθεια στον κόσµο που ζούµε. Η ευγνωµοσύνη µε κρατάει ψύχραιµο και µου επιτρέπει να αντέχω την καθηµερινότητα που είναι και σκληρή και επίπονη. Νιώθω ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουµε πάρει ανάσα. Περνάµε από τη µια κρίση στην άλλη. Κανονικά, µέσα σε όλα αυτά που συµβαίνουν, δεν γίνεται να είσαι καλά, αλλά χρειάζεται να βρεθεί µια ισορροπία για να συνεχίσουµε. Όµως, από την άλλη, για να συνεχίσουµε, οφείλουµε να πούµε: “Αυτό είναι τώρα. Τι µπορώ να κάνω εγώ που θα βοηθήσει εµένα, αλλά θα αφήσει και ένα καλό αποτύπωµα στο σύνολο;” Υπάρχει, δηλαδή, και η ζωή που συµβαίνει ό,τι και να γίνεται τριγύρω. Η επιβίωση δίνει την ελπίδα ή την προϋποθέτει µέσα σε αυτό το µικρό διάστηµα που καταλαµβάνουµε στην ατέρµονη αιωνιότητα. Από αυτή την ελπίδα πιανόµαστε νοµίζω όλοι. Ο δικός µου κλάδος πέρασε και περνάει µια ακόµη κρίση. Το Εθνικό Θέατρο, αυτή τη στιγµή που µιλάµε, παραµένει σε κατάληψη ως αντίδραση στο διάταγµα που εξισώνει τα πτυχία µας µε το απολυτήριο λυκείου. Αυτό δεν ήταν κάτι καινούριο. Ήταν ένα τεράστιο παγόβουνο, την κορυφή του οποίου τη βλέπαµε, αλλά τώρα οι περισσότεροι αντιλήφθηκαν και το βάθος του. Προσωπικά, ως ηθοποιός και απόφοιτος της σχολής του Εθνικού Θεάτρου, ένιωσα υποτιµηµένος και απαξιωµένος. Από την άλλη, ενωθήκαµε και αυτό ήταν πολύ συγκινητικό και ροµαντικό, αλλά ακόµα δεν ξέρουµε τι θα γίνει, τελικά. Με προβληµατίζει, µε σοκάρει και µε ανησυχεί όλο αυτό. Υπάρχει ένα χάος στην τέχνη: µε τις συµβάσεις, µε το ποιοι διδάσκουν στις σχολές, µε τον τρόπο που γίνονται τα πράγµατα. Επίσης, πάντα καταλήγουµε να είµαστε ο τελευταίος τροχός της αµάξης.
Πουκάμισο Marni, Πουλόβερ KENZO, όλα attica
Αυτό που έχει συµβεί µε τους ήρωες του Μαύρου Ρόδου και την αγάπη που απολαµβάνουµε µέσα από τα social media έχει πολλή πλάκα, αλλά έχει και κάτι συγκινητικό. Για παράδειγµα, εγώ στο κινητό µου έχω τουλάχιστον τρεις φωτογραφίες από τούρτες µε το πρόσωπό µου. Δεν είναι κάτι που είχα στο µυαλό µου όταν ξεκινούσα. Δεν το είχα φανταστεί. Τι είχα φανταστεί; Τίποτα συγκεκριµένο. Η προβολή νιώθω ότι έχει έρθει κάπως σταδιακά. Δεν ήταν τόσο απότοµη. Πήγα και εγώ προς αυτήν και αυτή προς εµένα. Και έχει πάει αρκετά καλά. Πριν συµβεί, είχα κάνει αρκετό θέατρο και αυτό είναι που µε κρατά γειωµένο. Τη χρειάζοµαι τη γείωση, γιατί µπορεί να γίνει δύσκολο όλο αυτό µε την τηλεόραση, και εννοώ το κοµµάτι της προβολής, όχι κάτι άλλο. Η αναγνωρισιµότητα εγκυµονεί τον κίνδυνο να χάσεις το κέντρο σου, τον πυρήνα σου, αλλά για να κάνεις σωστά αυτή τη δουλειά, το χρειάζεσαι το κέντρο. Πρέπει να ξέρεις πού βρίσκεται, ώστε να έχεις τη δυνατότητα να επιστρέφεις σε αυτό, να µην ξεφεύγεις, αλλιώς µπορεί και να χαθείς. Αυτό µε τροµάζει. Δεν θα ήθελα να ξεφύγω από τον δρόµο µου. Δεν ξέρω ακριβώς ποιος είναι αυτός, αλλά σίγουρα περνάει από τη σκηνή του θεάτρου. Ξέρετε, ένα γύρισµα, όσο δύσκολο και να είναι, δεν συγκρίνεται µε τη διαδικασία, την προετοιµασία, την πρόβα και τη συµµετοχή σε µια θεατρική παράσταση. Όταν δεις πώς δουλεύει ένα γύρισµα, είναι πιθανό να πεις “α, τι εύκολο που είναι τώρα αυτό που κάνουµε εδώ. Εγώ γιατί να κάνω το δύσκολο;” Το θέατρο σε καταπονεί και ταυτόχρονα δεν έχει τις ίδιες οικονοµικές απολαβές µε την τηλεόραση. Δεν συγκρίνονται. Μπορεί να σε γλυκάνει η τηλεόραση. Είναι πιο εύκολη, πιο ανώδυνη, µε πολύ περισσότερα χρήµατα. Το θέατρο είναι κάτι που δεν πληρώνεται. Φέτος, ωστόσο, δεν ήθελα να κάνω θέατρο, επειδή αρχικά δεν γινόταν πρακτικά και από την άλλη ήθελα να υποστηρίξω την επιλογή µου χαρίζοντάς της τον χρόνο που ένιωθα ότι χρειαζόταν. Αν προέκυπτε, πάντως, η διερώτηση “αφού τώρα µπορώ να κάνω το πιο εύκολο, γιατί να κάνω θέατρο;“, η δική µου απάντηση θα ήταν σαφής: “Γιατί νιώθω γεµάτος και γιατί αυτό θέλω να κάνω”.
Το Μαύρο Ρόδο είναι µια ερωτική ιστορία. Μας έλκουν οι ερωτικές ιστορίες. Λειτουργούν σαν µαγνήτες. Βλέπω πώς παθιάζεται το κοινό µε τους ήρωες. Είναι τροµερό. Δεν ξέρω τι µπορεί να µας τραβάει σε αυτές. Στη συγκεκριµένη, νοµίζω είναι η ωραιοποίηση και ο ροµαντισµός. Είναι ένα παραµύθι. Ποιος πραγµατικός άνθρωπος εκεί έξω θα έδινε τόσο χώρο στο άλλο του µισό να αποφασίσει τι θέλει να κάνει µε τέτοια αυταπάρνηση; Ποιο ζευγάρι θα αντάλλασσε όλα αυτά τα λόγια αγάπης χωρίς να έχει κάνει σεξ; Δεν είµαι καθόλου σίγουρος ότι θα µπορούσαν να συµβούν. Από την άλλη, δεν τα αποκλείω όλα αυτά. Αλλά στη δική µας ιστορία υπάρχει µια ροµαντική ανιδιοτέλεια µε την οποία προσεγγίζουµε το συγκεκριµένο love story. Και αυτή είναι και η µαγεία του. Σίγουρα, όµως, ανεξάρτητα από τη σειρά, οι άνθρωποι πολλές φορές φορτώνουµε τον έρωτα µε υπερβολικές προσδοκίες που δεν του αναλογούν.
Πουκάμισο και Παντελόνι Marni, attica, Μπότες BottegaVeneta
Στην ιστορία της Ελισάβετ και του Πέτρου υπάρχει και κάτι ακόµα: η πίστη. Εκείνη πιστεύει στον Θεό. Εκείνος πιστεύει κυρίως στον εαυτό του, όπως είπα και πριν. Ωστόσο, το πραγµατικά ενδιαφέρον µε αυτόν είναι ότι δεν ήξερε τι σηµαίνει να ερωτεύεσαι. Αυτό που νιώθει του είναι πρωτόγνωρο. Πάνω σε αυτό βάσισα τον χαρακτήρα µου. Στην πρώτη συνάντηση ενός άντρα µε τον έρωτα. Τον Πέτρο τον αγαπώ. Προσπαθώ να τον προστατεύσω από κάποιες ευκολίες που φέρνει µια καθηµερινή σειρά, αλλά είµαστε µαζί σε αυτό. Τον βοηθάω και µε βοηθάει. Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι πρόκειται για ένα παιδί που µετακινείται µε αφορµή τον έρωτα. Το να κάνω πιο ανάγλυφη αυτή τη µετάλλαξη είναι το πιο ενδιαφέρον πράγµα που έχω αναλάβει σε σχέση µε αυτόν. Ήθελα να είναι εµφανές ότι δεν αλλάζει ως άνθρωπος, αλλά ότι µετακινείται. Την αλλαγή είναι εύκολο να τη δείξεις. Η µετακίνηση, όµως, έχει το πραγµατικό ενδιαφέρον. Ασχολήθηκα, λοιπόν, µαζί του µέσα από τη µεταµορφωτική ποιότητα του έρωτα. Έπρεπε να δω πώς τον µεταµορφώνει. Το κάνει αυτό ο έρωτας. Είναι φοβερό, αλλά το κάνει. Όντας ερωτευµένοι, είµαστε άλλοι άνθρωποι όταν βρισκόµαστε µαζί µε το αντικείµενο του έρωτά µας. Όταν είµαστε ερωτευµένοι, γινόµαστε διαφορετικοί ακόµα και µε τους άλλους. Με απασχολεί πολύ η ιδιότητα του ανθρώπου να αλλάζει ανάλογα µε το τι έχει απέναντί του. Το παρατηρώ αυτό όταν συµβαίνει. Στην πραγµατικότητα µου αρέσει, γιατί µου επιβεβαιώνει ότι δεν είµαστε ένα πράγµα. Και, ταυτόχρονα, µου επιβεβαιώνει το γεγονός ότι είµαστε και µεταδοτικοί. Μεταδίδουµε ενέργειες που µας µεταµορφώνουν και µέσα από αυτό, µε έναν τρόπο, συνδεόµαστε. Εν δυνάµει όλοι µπορούµε να γίνουµε τα πάντα. Με γοητεύει αυτή η µεταµορφωτική ιδιότητά µας.
Μια τέτοια µεταµορφωτική στιγµή για εµένα ήταν όταν πέρασα στη σχολή του Εθνικού, η οποία συνέπεσε και µε την ενηλικίωσή µου. Εγώ, ένας φλώρος από τα νότια προάστια, έφυγα από ένα περιβάλλον πολύ προστατευµένο και προστατευτικό, όπως ήταν το ιδιωτικό σχολείο µου, και βρέθηκα στο κέντρο της Αθήνας. Όλο αυτό µε άνοιξε, µε µεταµόρφωσε. Αυτή την περίοδο, αυτή την αλλαγή την έχω ταυτίσει µε το παλιό κτίριο του Εθνικού στην Πειραιώς. Στην αρχή µου φαινόταν µίζερο και χάλια, αλλά στη συνέχεια άρχισε να µε γοητεύει, να µε συναρπάζει. Ήρθα από τα νότια στο κέντρο της Αθήνας και ήταν σαν να άλλαζα χώρα.
Φούτερ KEZNO
Μ’ αρέσει και να αλλάζω χώρες ταξιδεύοντας. Τρελαίνοµαι για τα ταξίδια. Δεν είναι πάντα εύκολο για εµάς τους ηθοποιούς. Φέτος, έχω καταφέρει να κάνω δύο και έχω στα σκαριά ένα µεγάλο. Δεν ξέρω πότε, αλλά θα το κάνω. Τα ταξίδια είναι µόρφωση. Το βλέπω και σε ανθρώπους που δεν έχουν ταξιδέψει. Τους καταλαβαίνω τους αταξίδευτους. Όλες αυτές οι πληροφορίες, οι εικόνες σε αλλάζουν. Γυρνάω αλλαγµένος από ένα ταξίδι. Πάλι τη µεταµόρφωση ψάχνω, όπως καταλαβαίνετε. Και στους ρόλους έτσι συµπεριφέροµαι. Δεν βρίσκω τίποτα πιο ενδιαφέρον από τη διαδικασία να αλλάζω, να µεταµορφώνοµαι, να µαθαίνω κάτι καινούριο. Στο πλαίσιο αυτού, από τον Οκτώβριο θα είµαι σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που κάνω τώρα. Στο Θέατρο Αθηνών θα ανέβουµε στη σκηνή µαζί µε τον Αιµίλιο Χειλάκη για µια ακραία, γαλλική φαρσοκωµωδία. Ένα πολύ τεχνικό είδος που απαιτεί σχεδόν µαθηµατικές κινήσεις για να επιτευχθεί το ιδανικό αποτέλεσµα. Το γέλιο δηλαδή. Για τις υπόλοιπες αλλαγές δεν έχω ιδέα. Όταν θα συµβούν, θα τις ανακαλύψω. Δεν µου αρέσει να ξέρω. Θέλω απλώς να αλλάζω. Δεν ξέρω σε τι. Δεν θέλω να µε φαντάζοµαι. Θέλω να είµαι ελεύθερος, έξω από οποιοδήποτε καλούπι στο οποίο θα µπορούσα εγώ ο ίδιος να βάλω τον εαυτό µου. Θέλω να αφήσω την ιδέα της µεταµόρφωσης εντελώς απελευθερωµένη µέσα µου».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΛΑΝΙΔΗΣ/ THIS IS NOT ANOTHER AGENCY
STYLING: ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ
GROOMING: ΙΡΙΔΑ ΑΝΚΑ
ΣΤΗΝ KENΤΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Hoodie, Σορτς, Κολάν, Κάλτσες, όλα DIOR Men, Sneakers Converse, Sport & Fashion Freedom
