«Λίγο πριν ξεκινήσουν όλα αυτά που ζούμε τους τελευταίους μήνες, εγώ έχασα τον πατέρα μου. Πήρα τριάντα κιλά από αυτή την απώλεια. Δεν ξέρω αν ήταν βάρος, κόκαλα, μύες, λίπος ή λύπη. Δεν ξέρω καν αν έχουν διαφορά. Λίγους μήνες μετά, μία μέρα πριν από την πρεμιέρα του Μόμπι Ντικ, γεννήθηκε η κόρη μου. Έναν μήνα μετά έκλεισε όλη η χώρα. Η κόρη μου γεννήθηκε λίγο πριν αλλάξει ο κόσμος όλος. Γεννήθηκε για να αλλάξει τον δικό μου κόσμο. Τότε χρειάστηκε να μετακομίσουμε με τη γυναίκα μου σε άλλο σπίτι και αυτό έπρεπε, λόγω των συνθηκών, να γίνει γρήγορα και με συνοπτικές διαδικασίες. Βρήκαμε ένα σπίτι στον Νέο Κόσμο, στο κέντρο της Αθήνας. Από το μπαλκόνι, την πρώτη μέρα σε αυτό τον “Νέο Κόσμο”, είδα έναν φοίνικα που έφτανε τα τριάντα μέτρα ύψος και ο κορμός του στο χώμα κατέληγε σε ένα κτίριο. Οι γείτονες μου είπαν ότι ήταν ένα παλιό θέατρο, που ανήκε στο κράτος. Με απέτρεψαν από το να ασχοληθώ μαζί του γιατί θα έβρισκα μπροστά μου μια καφκική, δύσκολη γραφειοκρατία. Δεν είχαν δίκιο. Το κτίριο ανήκε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Οι άνθρωποι εκεί μου το εμπιστεύτηκαν, ώστε να γίνει ένας χώρος πολιτισμού. Με λίγα χρήματα και πολλή προσωπική δουλειά, αυτό πραγματοποιήθηκε πιο εύκολα από ό,τι περίμενα.
Κοντά στη δεύτερη πρεμιέρα του Μόμπι Ντικ – τον Φεβρουάριο- έχοντας έναν εντελώς νέο κόσμο να αντιμετωπίσουμε δυο χρόνια σχεδόν μετά, θα ανοίξει τις πόρτες του αυτός ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός και πολυ-λειτουργικός χώρος τέχνης και πολιτισμού με το όνομα “Ο Φοίνικας”. Εδώ, οι άνθρωποι -μικροί, μεγάλοι- θα μπορούν να διδαχτούν χορό, θέατρο, μουσική. Θα έχουν τη δυνατότητα να χορέψουν, να κινηθούν, να μάθουν, να τραγουδήσουν, να έρθουν σε επαφή με την τέχνη. Θα μπορεί η κόρη μου και όλα τα παιδιά αυτού του νέου κόσμου, από όπου και από όποιο σημείο της Γης και αν προέρχονται, να μεγαλώσουν χορεύοντας, παίζοντας, πετώντας, γλιστρώντας πάνω σε αυτό τον νέο κόσμο που τους οφείλουμε και που οφείλουμε και εμείς στον εαυτό μας.
Στον Φοίνικα, θα ήθελα κάποια στιγμή να ανεβάσω το Βάνκας του Anton Chekhov, ένα διήγημα για ένα μικρό ορφανό, και να το αφιερώσω στον πατέρα. Στον πατέρα μου που έφυγε, ίσως για να γίνω εγώ πατέρας. Ίσως όσο ήταν αυτός δικός μου να μην μπορούσα να γίνω εγώ της κόρης μου. Μπορεί έτσι να είναι η ισορροπία της δικής μου ζωής. Ίσως έπρεπε να χάσω τον πατέρα μου για να έρθει η κόρη μου, για να αντικαταστήσω τριάντα κιλά λύπης με έναν φοίνικα τριάντα μέτρα ύψος, για να δημιουργήσω ένα νέο σπίτι, μια νέα οικογένεια, έναν νέο κόσμο. Τους νέους κόσμους για να τους βρούμε, ίσως πρέπει πρώτα να χάσουμε κάτι από τους παλιούς. Το 2022 ας είναι ένας νέος κόσμος. Έχουμε χάσει πια αρκετά. Φτάνει!».
Info: Το «Μόμπι Ντικ», η διάσημη νουβέλα του Χέρμαν Μέλβιλ, μια συνταρακτική ιστορία για όλες τις ηλικίες έγινε μιούζικαλ και θα παιχτεί στο City Theater by Christmas Theater σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα και μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Η παραγωγή είναι της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Από 9/2 έως τις 10/4. www.onassis.org
