Γιώργος Καπλανίδης/This is not another agency
O Βασίλης Κεκάτος, με τη μικρού μήκους ταινία Η Απόσταση από τον Ουρανό και Εμάς, μας χάρισε ένα τρυφερό μα ταυτόχρονα σκληρό, μικρό αλλά και πυκνό love story μεταξύ δύο αγοριών που συναντιούνται τυχαία σε ένα βενζινάδικο στη μέση του πουθενά. Εκεί όπου, άλλωστε, συμβαίνουν όλα. Αλλά κυρίως εκεί όπου γεννιούνται ανθρώπινη επαφή, σύνδεση και έρωτας. Ο σκηνοθέτης αφήνει την τρυφερή κάμερά του, τους πρωταγωνιστές και τα εννιά λεπτά που έχει στη διάθεσή του να αναδείξουν συγκινητικές λεπτομέρειες, τη διπλανή ομορφιά και ένα όνειρο σε απόσταση ασφαλείας από την αλήθεια. Και τα καταφέρνει όλα αυτά φτιάχνοντας εικόνες που φωνάζουν φρέσκια κινηματογραφική, λογοτεχνική ποίηση, ευαισθησία και αυθόρμητη μαγεία. Από τη μαγεία που μπορεί να βουρκώσει τις ημέρες, να κάνει το αίμα μας να κυλήσει πιο γλυκά και πιο δίκαια στις φλέβες, που μπορεί να επηρεάσει έστω για λίγο τον τρόπο που ζούμε, που αναπνέουμε, που βάζουμε κραγιόν, που κλαίμε, που ερωτευόμαστε που αγκαλιάζουμε, που φιλάμε. Τα ίδια αποτελέσματα στα μάτια και την καρδιά μας είχαν και τα τρέιλερ που υπέγραψε για το πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Όλα αυτά ήταν οι αφορμές που θελήσαμε με μια guerilla συνέντευξη να μάθουμε περισσότερα για τον 28χρονο σκηνοθέτη, για το guerilla σινεμά του (το σινεμά δηλαδή που έχει τη φιλοσοφία του αντάρτικου, που γίνεται με χαμηλό budget και χωρίς πλήρη εξοπλισμό, δίχως την απαραίτητα συμβατική προετοιμασία), για τη βουτυρένια απαλότητα που πλημμυρίζει τις εικόνες του, τη νέα μεγάλου μήκους ταινία που ετοιμάζει με γυρίσματα στην Αμερική, τη γενιά του και για το success story του στην Ελλάδα του 2019 που τον έφερε από το μικρό διαμέρισμά του στην Κυψέλη να περπατά στο κόκκινο χαλί του σημαντικότερου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Ευρώπης, κρατώντας ένα βραβείο που κέρδισε μαζί με τους συνεργάτες και τους φίλους του.
Λέτε ιστορίες ή τις σκηνοθετείτε;
Εκμυστηρεύομαι ιστορίες στους φίλους μου κι αν ακούγονται ωραίες, φροντίζω να μαθευτούν.
Είστε σκηνοθέτης ή ποιητής εικόνων και λέξεων;
Είμαι σκηνοθέτης που θα ήθελε να είναι ποιητής που θα ήθελε να είναι οδηγός φορτηγών μακρινών αποστάσεων.
Έχετε δηλώσει ότι ήσασταν πολύ κακός μαθητής.
Βαριόμουν φριχτά να διαβάσω οτιδήποτε έπρεπε. Διάβαζα μόνο ό,τι μου άρεσε.
Μεγαλώσατε δίπλα στη θάλασσα και αυτό…
…Με έκανε να θέλω να αλλάζω συνεχώς.
Τι σχέση έχετε με το τίποτα;
Την καλύτερη.
Τι σχέση έχετε με τα πάντα;
Εξ’ αποστάσεως.
Έχετε πει ότι κάνετε και προτιμάτε το guerrilla σινεμά. Ο έρωτας είναι guerrilla?
Ο έρωτας είναι επανάσταση, αντάρτικο, με μια λογική που συνήθως οδηγεί σε πανωλεθρία.
Είστε ρομαντικός ή αστείος;
Θέλω να είμαι αστείος, αλλά πολλές φορές καταλήγω, άθελά μου, ρομαντικός.
Πώς χωρά ένας έρωτας σε μια μικρού μήκους ταινία;
Ένας καλός μου φίλος λέει χαριτολογώντας ότι οι έρωτές μου είναι σαν τις ταινίες μου: μικρού μήκους. Οπότε στη δική μου περίπτωση δεν ήταν δύσκολο.
Γιατί το συγκεκριμένο love story;
Βρίσκω συναρπαστικό να βλέπεις ανθρώπους την πρώτη φορά που συναντιούνται και δεν έχεις ιδέα πού μπορεί να οδηγήσει η γνωριμία τους.
Γιατί στο βενζινάδικο;
Τα βενζινάδικα περνούν απαρατήρητα τη μέρα, ενώ τη νύχτα μοιάζουν μαγικά. Σα μικρές φθοριούχες οάσεις.
Γιατί στη μέση του πουθενά;
Στη μέση του πουθενά μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.
Εκτός από τον έρωτα ποια άλλα… καύσιμα μετράνε;
Η αγάπη των φίλων, η πίστη της οικογένειας, η ονειροπόληση, η ανάγκη για αλλαγή και η επανάσταση κάθε είδους, με κάθε τρόπο.
Πώς γίνεται να διαχωρίζουμε τον έρωτα σε straight και gay;
Δεν γίνεται.
Η μεγάλου μήκους τι παραπάνω θα είχε;
Διάρκεια. Βιαιότητα. Τρυφερότητα. Συγκίνηση.
Η μεγάλη κινηματογραφική φόρμα σάς τρομάζει;
Δεν με τρομάζει η μεγάλη κινηματογραφική φόρμα. Με τρομάζουν η μοναξιά και τα ταξίδια με αεροπλάνο.
Γιώργος Καπλανίδης/This is not another agency
Από τι δεν πρέπει να κρατάμε απόσταση;
Από τους ανθρώπους και από τα συναισθήματά μας.
Και από τι πρέπει;
Από οτιδήποτε μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς.
Το ιδανικό σενάριο έχει πραγματικότητα ή είναι μόνο φαντασία;
Όταν το διαβάσω ή το γράψω, μπορεί και να μάθω.
Τι είδους ιστορίες θέλετε να λέτε;
Μαγικές ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί.
Είχατε πει στο παρελθόν σε μια συνέντευξή σας ότι είμαστε «Μόνοι που αναζητούν το μαζί;». Τι είναι το μαζί;
Αυτό που όταν το βρούμε θα μας κάνει να θέλουμε να μην ανασαίνουμε, να μην τρώμε, να μην κοιμόμαστε και να ζήσουμε για πάντα.
Το μόνο που μετράει στο τέλος είναι αυτό που κάνει την καρδιά μας να χτυπά ή να σταματάει;
Είναι αυτό που κάνει την καρδιά μας να χτυπά τόσο δυνατά, που φοβόμαστε ότι μπορεί να σταματήσει. Αλλά συνεχίζουμε.
Τι μπορεί να το κάνει αυτό;
Ο έρωτας.
Τι θα συμβουλεύατε όσους νομίζουν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν;
Να μη λένε μ******ς.
Οι άνθρωποι είμαστε ταινίες;
Είμαστε ατελείς ιστορίες. Προσχέδια σεναρίων που ενδέχεται να μη γυριστούν ποτέ.
Ποιήματα γινόμαστε ποτέ;
Όχι. Μπορούμε όμως να τα ζήσουμε.
Είστε ερωτευμένος με την Αθήνα;
Όχι, με την Κυψέλη είμαι.
Τι της βρίσκετε;
Ότι μπορεί να τους φιλοξενήσει όλους και παρ’ όλα αυτά να παραμείνει γειτονιά.
Τι δεν συγχωρείτε της Αθήνας;
Ότι είναι “χαμηλοτάβανη” κι ότι έχει πολλή κίνηση.
Αν μπορούσατε να καλέσετε έναν σκηνοθέτη να κάνει μια ταινία στην Αθήνα ποιος/ποιοι θα ήταν;
Τον Apichatpong Weerasethakul. Θα ήθελα πολύ να δω πώς η Αθήνα θα μεταμορφωνόταν μέσα απ ‘το βλέμμα του σε ονειρική ζούγκλα.
Σκηνή ενός φιλιού και σκηνή ενός φόνου. Πού θα τις γυρνούσατε σήμερα στην Αθήνα;
Το φιλί θα το γύριζα στον περιφερειακό των Τουρκοβουνίων το ξημέρωμα. Τον φόνο στον ίδιο δρόμο, τη νύχτα. Θα φιλιόντουσαν και θα δολοφονούνταν οι ίδιοι άνθρωποι.
Όταν μεγαλώσετε, τι θα σας άρεσε να λέτε ότι θέλατε να γίνετε όταν ήσασταν μικρός;
Ότι ήθελα να γίνω αρχαιολόγος του μέλλοντος. Να βρίσκω λάπτοπ και κινητά, εκατοντάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης, και να προσπαθώ να ανακαλύψω σε τι χρησίμευαν στο μακρινό παρελθόν.
Το βραβείο στις Κάννες ήταν και μια εκδίκηση;
Δεν θα μπορούσα εύκολα να με φανταστώ ως τον τιμωρό με το tuxedo που παίρνει τα κεφάλια όσων τον αμφισβήτησαν. Από την άλλη, θα είχε το γούστο του. Όχι όμως, δεν ήταν εκδίκηση. Ήταν γαλήνη.
Έχετε λίγο ή πολύ κοινωνικό θυμό; Ταξική συνείδηση; Θέλετε να φαίνεται στις ταινίες σας;
Έχω ανησυχία. Οι νέες γενιές έχουμε χάσει το δικαίωμα στην ψευδαίσθηση της ελπίδας, η αστυνομία είναι ανεξέλεγκτη, οι άνθρωποι στον δρόμο έτοιμοι να εκραγούν. Η ανησυχία αυτή που κουβαλάω άλλοτε φαίνεται στο σινεμά μου και άλλοτε όχι. Σίγουρα όμως υπάρχει πάντα μέσα μου και είναι αυτή που με κάνει να γράφω.
Και τα τρέιλερ για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και η Απόσταση είναι συζητήσεις. Διάλογοι.
Τα σποτ και η Απόσταση είναι καταγραφές σκόρπιων στιγμών. Οι στιγμές μας δεν είναι μόνο διάλογοι, είναι σιωπές, βλέμματα, αγγίγματα.
Φιλιά, λόγια ή σεξ;
Το σεξ είναι η ωραιότερη μορφή διαλόγου.
Οι ιστορίες αγάπης αρχίζουν για να τελειώσουν;
Όλα αρχίζουν για να τελειώσουν.
Και όταν τελειώνουν, τι πρέπει να γράφουμε στους τίτλους τέλους;
Τίποτα, απλώς να έχουμε ωραίο soundtrack.
Γιατί κλαίει η γενιά σας;
Επειδή ακόμα μπορεί και αισθάνεται.
Ποιος θα μπορούσε να είναι ο «Χρυσός Φοίνικας» της γενιάς σας;
Ένας μαύρος πιτσιρικάς που γυρνάει απ’ το σχολείο και φλερτάρει ευγενικά στον δρόμο ένα κορίτσι σε άπταιστα ελληνικά.
Εσείς γιατί κλαίτε;
Έχω κλάψει ελάχιστες φορές στη ζωή μου. Δε θυμάμαι την τελευταία.
Τι φαντάζεστε ότι θα απογίνετε; Εσείς; Η γενιά σας; Η επόμενη;
Οι προηγούμενες γενιές με τις αποφάσεις τους και τον τρόπο ζωής τους μας προετοίμασαν για να γίνουμε οι σερβιτόροι στο παραθαλάσσιο καφενείο της υπόλοιπης Ευρώπης. Θέλω να πιστεύω πως δεν θα τους κάνουμε τη χάρη.
Ποια είναι η φωνή της γενιάς σας;
Η γενιά μου δεν έχει μία φωνή, έχει πολλές φωνές και πολλές σιωπές που ενώνονται σε ένα άρρυθμο ίσως, αλλά άκρως γοητευτικό τραγούδι.
